''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό''

Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό..
στης εποχής το γύρισμα..
η φύση και η μνήμη μου δε με γελά
Σεπτέμβρης ήτανε θαρρώ..
δώρισα την καρδιά μου στα νερά
και από τότες μες στις αλυκές..
μέσα στα παραμύθια του νερού..
με της αγάπης συντροφιά μου την αποσκευή
τους χτύπους της γυρεύω..

Στο επιμύθιον της αγάπης μας αυτής
σκαρώσαμε μια λίμνη μοναχά για δυο
εις των πηγών μου τα ερημικά
τα αποδυτήρια του έρωτα εστάθηκες δειλά..
πιτσίλισες τα λαβωμένα μου φτερά
κι ύστερα εχάθης στης αβύσσου..

και από τότες και μετά
μοναχικό φλαμίγκο..η χηρεμένη μου καρδιά
χτίζει πεντάγραμμα..
τυπώνει νότες σε βυζαντινό ρυθμό
τρυπά την παγωμένη λίμνη στο βυθό που σε κρατεί 
στέλνει το μυθικό τραγούδι μας
φορά της φλόγας των φτερών σου τη χροιά
το μεταξένιο σου φτερούγισμα αναζητά
για της αγάπης το φλαμίγκο της και μοναχά
αποδημίες σχεδιάζει.

''Για ένα φλαμίγκο μια φορά κι έναν καιρό'' - σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,