'' σελήνη αθρόα''

φωτο : από το διαδίκτυο

Βαθειά μεσάνυχτα γκρεμίζονταν το όνειρο

στης ''Όστριας''  τη σκοτεινή γωνιά..

κι επάνω στην τρισέρημη αμμουδιά

σελήνη αθρόα εζωντάνευε το μύθο σου..

γιάτρισσα η ακρογιαλιά..γλυκύς ο μισεμός σου..

τα κατακάθια της ψυχής μας εβουλιάζαμε

του έρωτά μας τις αμαρτίες τις κρυφές

ξεπλέναμε..λούζαμε στα νερά της..

στο αντάμωμα του αποχαιρετισμού

βαθύ Φθινόπωρο εμήναε

το πρώιμο πρωτοβρόχι.

στα αναπάντεχα..παράφορα η τόλμη σου..

εστάλαζε σαν λάδι στο καντήλι..το κορμί μου.

στο λάγνο της ψυχής..φιλί ζωής ταξίδεψες..

στα πλάνα Καλοκαίρια που μας ένωσαν

αλλάξαν χρώματα οι ζωές μας..

πλατύνανε οι θάλασσες..ταξίδεψαν μες στα νερά

τα απαγορευμένα μας..τα λόγια τα κρυφά μας..

''  σελήνη αθρόα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

............................................................................................................................................... 

'' αλαφροϊσκιωτη''..

φωτο: από το διαδίκτυο

Δεν το θυμάμαι τ' όνομα..  

γυναίκα αλαφροϊσκιωτη εθύμιζε στο πλήθος..

τις μέρες στα περβάζια ετραγούδαγε..

τις νύχτες σε φεγγίτες σεργιανούσε  

βροχές αγάπες..έρωτες καρτέραε..

στοχαστικά αφουγκράζονταν..εμύριζε το χώμα..

γήινα εδρασκέλιζε τα βήματα..

μα έρχονταν βράδια αλλόκοτα..

φτερά αγγέλου εκόλλαε στους ώμους της..

τις αλυσίδες έσπαγε της φυλακής..

εφτερούγιζε απάνω από τις πόλεις..

Ερωτιδείς και σάτυροι..

δεν έστηναν χορό στο μυστικό της αλωνάκι .

γλυκύτερη..ακριβή επιλογή

στον ύπνο να κοιμάται μοναχή της 

 τι να της κάνει μια χλιαρή αγκαλιά

 όταν ο νους..μες σε καμίνι ερώτων φλέγει..  

μισά φεγγάρια τώρα πια 

σε θολωμένους ουρανούς δε ζωγραφίζει  

μες στις Πανσέληνες φωτίζεται βραδιές

και χάνεται στ' αγέρια.

'' αλαφροϊσκιωτη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''εκπορνεύσεις''

Στον κόσμο το μακελεμένο σου τα κατακάθια της ψυχής

φαρμάκια σου..θανάτου δηλητήρια..τα σωθικά  σου καίνε

σ' ένα πηγάδι άπατο..η κατακρήμνιση ο σκοπός

μ' αντίδοτα το έλκος της ψυχής..τη γιατρειά

με ελιξήρια γυρεύεις.

η δύναμη του νου σου συντροφιά  τους προσπερνά ..

θαμώνες  ταπεινών χαμαιτυπείων

ποδηγετούντων γνώσης κι έπαρσης..

και σε πορνείες πνευματικές ποτές σου δεν ενδίδεις..

βάσταε το πρωτότυπο της ψυχής σου καθαρό

αν θες σ 'επίγειους  Παραδείσους να πλανάσαι.

Άνθρωπε....

οι εκπορνεύσεις του κορμιού σου ωχριούν

εμπρός εις τις πνευματικές σου εκπορνεύσεις.

σέπονται οι σάρκες της ψυχής

αποσυντίθενται οι αλήθειες σου

σαν μήλο ξεχασμένο στο τραπέζι..

Εξαγνισμό ζητώ τα βράδια μου

λέξεις στριμώχνω στο χαρτί ..

αραδιάζω τα «γιατί» μου.

σαν σε θωρώ να εκπορνεύεσαι

πουλώντας εις τον δαίμονα του Μαμωνά

με τα τριάκοντα αργύρια και μοναχά

την εύκρατη επικράτεια των λιγοστών

εναπομεινασάντων αξιών

απ' το πυθάρι της αρχαίας της σκουριάς μου..

''εκπορνεύσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Δεν είναι παραμύθι η ζωή'' .

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είναι παραμύθι η ζωή

ν' αποκοιμίζεις τις νυχτιές μωρά παιδιά..

δρόμοι..λιθάρια ..κακοτράχαλα στενά

γιομάτη βούρκους μονοπάτια..

μα εγώ στις φύτρες της  αναζητώ

στης ύλης μου στο χώμα την ουσία...

τρυπώνω στα λαγούμια της

της γράφω παραμύθια με χρυσές κλωστές

κι ας με σπασμένα τα φτερά

στα ρέματα τ' Αχέροντα εκείνη με πετάει..

στην ρέμβη των νυχτερινών παραπλανήσεων

γυρίζω αλλιώς τα παραμύθια μου

για να προκάνω τ' όνειρο στη μέθη μου

αναποδογυρίζω τις σελίδες τους

για να περνούν οι αρχοντάδες από μπρος

ωσάν απλοί καθημερνοί..

στης λήθης το ποτάμι να πετώ

το άδικο  που εχάραξαν απάνω στο πετσί μου..

το μίσος να ξεχνώ και να τους χαιρετώ

ο σεβασμός να 'ναι το εφαλτήριο..

η συγχώρεση..η γνώση..η ενσυναίσθηση..

και τότες η ευτυχία να απλωθεί

στης οικουμένης τα σοκάκια..

Ισότης θε να βασιλεύει στις κορφές

θα 'ναι ψηλά το πνεύμα και θα κατοικεί

στο ύψος και το μπόι του ανθρώπου..

Έτσι μ' αρέσει να κοιτώ από το παραθύρι μου

τη γη χωρίς τους φράχτες της

χωρίς ταμπέλες και οικόσημα

χωρίς βαλάντια και πουγγιά

ανισόπως μοιρασμένα..

Οι φίλοι μου θαρρούν πως παρανόησα

παράφρων σέρνομαι ντελάλης μες στις γειτονιές

μου λέν' πως ψάχνω το αδύνατον..

μα εγώ το σκάω απ' το σκοτεινό τους καπηλειό

γυρίζω στην κρυψώνα μου

έχω βρει έναν τρόπο μαγικό

το παραμύθι της ζωής να γράφω  αλλιώς..

για να αντέχει η ψυχή..μη σέπεται η αντοχή

σα σίδερο σε αλμύρα..

''Δεν είναι παραμύθι η ζωή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''λόγω ταυτότητας''

φωτο : από το διαδίκτυο

Σαν τρίχωσα στης Ήβης τον καιρό

ορμώμενοι απ'  του φόβου το αληθές

λόγω ταυτότητας οι ένστολοι εξουσιαστές

ένα πασαπόρτι μου φορτώσανε

πριν γίνω ο Κανένας στη στενή τους τη σπηλιά.. 

πριν γίνω έμμεση απειλή στης Εντροπίας τους τα μέρη..

στις καστροπολιτείες της ζωής να περπατώ

να 'χω ταυτότητα ..οδό και αριθμό

σημαδεμένη  να με βρίσκουν..

Μα εγώ τις νύχτες μου το έσκιζα στου νου

το πασαπόρτι το μικρόν τους το κιτάπι

ελεύθερη μονάχη να γυρίζω στις καταπακτές

και το πρωί μες στο τσαντάκι το μικρό

ταχτοποιημένο να το βρίσκουν..

Επέρναγα ποτάμια ρεματιές

επαραφύλαγα τις συμπληγάδες τους

εκύλαγα τις λέξεις να συνθλίβουν.. 

κι όταν βυθίζομουν στην άμμο της σιωπής

αχρείαστο εκείτονταν

μες στο μικρό τσαντάκι ..

μα σαν εδιάβαινα σε πολιτείες ξακουστές

ο φόβος  εκυβέρναε τη μαύρη τους ψυχή

το πασαπόρτι μου ευθύς σε πρώτο πλάνο εζητούσαν..

Έτσι λοιπόν το πασαπόρτι μου κι εγώ

αντάμα πορευόμαστε στη ζήση

είχα βγάλει πασαπόρτι ομαδικό 

στα αθέατα εν αγνοία τους γι αυτούς ..........

την κάλπικη ζωή τους τη μισή ελοιδωρούσα.

Το ευτελές που μου εφόρτωσαν στης φτήνειας τους χαρτί

θα μείνει στα αζήτητα μαθές..όταν αποδημήσω........

 

''λόγω ταυτότητας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

"στέφος άφθαρτον."

φωτο: από το διαδίκτυο

Κατακτητής της εσωτερικής ελευθερίας σου

στις ανελεύθερες πατρίδες να πλανιέσαι

να καταλύεις τα κάστρα πολεμοχαρών

περίλυπος ..μα εύχαρις συνάμα

καθώς το ''στέφος το άφθαρτον'' 

ειρήνης το διάδημα ακριβόν

θα κουβαλείς  στην κεφαλή σου..

τι κι αν στου χρόνου τις μυλόπετρες 

συνθλίβεται το όραμα αθώων παιδιών..

λεηλάτησε τη μάσκα τους

στήσε τις πολεμίστρες σου ..

μα μην στοχεύσεις τις πλεξούδες της μικρής

στον κήπο της που παίζει φυσαλίδες

κι άμποτες Θε μου σαν σκια μην τριγυρνά

αναμεσίς στης αθωότης της η δύστυχη ειρήνη..

 

''στέφος άφθαρτον'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.

''σκιές αγγέλων''

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είναι οι ανθρώποι άγγελοι

μα εγώ τους αγαπάω

και ας στο συναπάντημα με εύρηκαν λειψή

λάθος τους ηύρα στα σημεία..

οι φευγαλέες των ομοιότητες 

με ξεκολλούν απ' το πλακόστρωτο

γεννώ σκιες αγγέλων. 

Για να χωράω στον κόσμο τους 

τους μέσα μου εσκότωσα τους Κύκλωπες

πάλεψα Λαιστρυγόνες..

εφόρεσα στολή του χαμαιλέοντα

διόλου εις τις προθέσεις μου σιμά

πρόσωπα να αλλάζω..

των πάπυρων των παλαιών οι διδαχές

με φέρανε σε θάλασσες

αλιεύς να γίνω αληθινών των μαργαριταριών

είτε στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών

είτε στολίζουν την ψυχή μου..

αμετανόητος να παραμένω αλχημιστής

θάλασσες ν' αλιεύουνε οι άνθρωποι

επίμονα εγώ να ζωγραφίζω.

Γιατί είναι ποίηση οι άνθρωποι 

οι ερωτευμένοι στα βραχάκια της

ποίηση είναι το νεκρό παιδί 

χωρίς μία πατρίδα..

μαγεύει την ψυχή μου το παιδί 

που τρέχει στην αλάνα ..

κι ο γέροντας μαγεύει με

π' αναπολεί ναυάγια σε μουράγια..

Κι όταν τον συναντώ ανήμερο θεριό

του κάνω μια ζεστή αγκαλιά

ωσάν..σε πληγωμένο ζώο..

  ''σκιες αγγέλων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,