''σκιές αγγέλων''

φωτο : από το διαδίκτυο

Δεν είναι οι ανθρώποι άγγελοι

μα εγώ τους αγαπάω

και ας στο συναπάντημα με εύρηκαν λειψή

λάθος τους ηύρα στα σημεία..

οι φευγαλέες των ομοιότητες 

με ξεκολλούν απ' το πλακόστρωτο

γεννώ σκιες αγγέλων. 

Για να χωράω στον κόσμο τους 

τους μέσα μου εσκότωσα τους Κύκλωπες

πάλεψα Λαιστρυγόνες..

εφόρεσα στολή του χαμαιλέοντα

διόλου εις τις προθέσεις μου σιμά

πρόσωπα να αλλάζω..

των πάπυρων των παλαιών οι διδαχές

με φέρανε σε θάλασσες

αλιεύς να γίνω αληθινών των μαργαριταριών

είτε στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών

είτε στολίζουν την ψυχή μου..

αμετανόητος να παραμένω αλχημιστής

θάλασσες ν' αλιεύουνε οι άνθρωποι

επίμονα εγώ να ζωγραφίζω.

Γιατί είναι ποίηση οι άνθρωποι 

οι ερωτευμένοι στα βραχάκια της

ποίηση είναι το νεκρό παιδί 

χωρίς μία πατρίδα..

μαγεύει την ψυχή μου το παιδί 

που τρέχει στην αλάνα ..

κι ο γέροντας μαγεύει με

π' αναπολεί ναυάγια σε μουράγια..

Κι όταν τον συναντώ ανήμερο θεριό

του κάνω μια ζεστή αγκαλιά

ωσάν..σε πληγωμένο ζώο..

  ''σκιες αγγέλων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,