''εύθραυστη ως αχάτης''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

 

 

Και τι θαρρείς καρδιά μου πως απόμεινε

απ' την εύθραυστη αγάπη σου 

στα βράχια τα δικά μου..

αχάτης ακριβός χωρίς εξόρυξη

κρυμμένος εις τα έγκατα της Γης μου..

Χάνεται της φωνής σου ο απόηχος

σε ψαλμωδίες βυζαντινές τον συναντώ

σκιάζομαι νότες να προσθέσω

αντίλαλος για να γενεί στον αψηλό μας θόλο.

Επάνω απ' τα σκληρά μου βράχια φύονται

βιολέτες μωβ..σπάνιες γιάνκεες

θλιμμένες μαργαρίτες...μα οι ρίζες τους 

δεν φτάνουν να αγγίξουνε

 τον ακριβό μας της αγάπη μας αχάτη..

 

''εύθραυστη ως αχάτης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ταξίδι στο φως''

Στιγμές απόδρασης..στης έκστασης το φως

αναχωρώντας για το ξάγναντο

μακράν των λυμεώνων

της δεσπόζουσας μικρής μου Επικράτειας 

οι λέξεις μου γυμνώνονταν

και φανερώνονταν εμπρός μου η αλήθεια..

της εύλαλης σιωπής μου η προσευχή..

ένα ταξίδι εις το φως..ανέβαζε ως τα χείλη..

ανηφορίζοντας.......

έστησα το τσαρδάκι μου σε μια γωνιά σιμά του..

κι επέταξα του ονείρου μου τον αετό ψηλά..

εκεί που δεν θα συναντούσα δάκρυα..λυγμούς..

κι όπου τα μόνα δάκρυα θα στάζανε..
απ' τις  βροχές των σωθικών μου... 

 Εκεί..

 ανάμεσα στο θρόϊσμα των φύλλων της ψυχής..
και στους λαβύρινθους του νου..

εκατοικούσε ο Θεός μου

μου εφανέρωνε  κρυφές περγαμηνές

εδιάβαζα τις δυνατές απόκρυφες στιγμές ..

σαν τις εσυναντούσα απροσκάλεστες

ένιωθα αντάξια πως ήμουν μιας θεάς..

πως το όνειρο επληρώθη..

να ξαποσταίνει ευλογήθηκε η καρδιά

χωρίς τους κομπασμούς..λοξοδρομήματα

''το άνω θρώσκω'' ο μόνος εξουσιαστής

καθώς η απέραντή μου μοναξιά

αναμεσίς των ασπαλάθων των ακανθωδών 

εις το μυχό της ύπαρξής μου εφύτρωνε

παρηγορίας ερυθρές τις παπαρούνες.

''ταξίδι στο φως''- Σοφίας Θεοδοσιάδη...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

''βαθεία συμπόνια''

ζωγράφος : Λιούμπιν Πασκούλσκι

Περιπλανήσεις ανηφορικές

σε μονοπάτια άγνωρα για της ψυχής τα θέλω

εστοίβαζαν σταγόνες της βροχής

κατακλυσμών εγίνονταν νεροποντές

μίσους..θυμού και θλίψης.

Στης αναπόλησης

του κόσμου τα μελλούμενα δεν ηύραν άγιο δισκοπότηρο

μηδέ μεταλαβιά.

Κι όντας εξεθωριάζανε οι Άνοιξες

η θλίψη έσκαε μέσα σου σαν φουσκωμένη θάλασσα

κι ύστερα εκώπαζαν τα κύματα

έρχονταν η γαλήνη σαν ποτάμι που κυλάει

βαθεία συμπόνια επλημμύραε την καρδιά....

Όπου υπάρχει απελπισιά η ελπίδα να ενεδρεύει

απ' το βυθό της λίμνης της..έλεγε διψασμένη.....

όπου αδικία η συγχώρεση.. όπου σκοτάδι φως..

Να μένουν αλησμόνητες οι άγραφες συμπαντικές γραφές

ο συμβιωτικός χορός της φύσης ναν' σε παραλληλισμό του νου

δίνοντας πάντοτε λαμβάνουμε

συγχωρώντας συγχωρούμαστε

πεθαίνοντας γεννιόμαστε απαρχής

πλήρεις διαβαίνουμε την Πύλη του Θανάτου.

 

''βαθεία συμπόνια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αυτοβαυκαλισμός''

φωτο : από το διαδίκτυο

Αναζητώντας τον αχάτη μου της ποίησης 

στ' απολιθώματα της μνήμης μου επιστρέφω ..

Ηττήθηκε η ποίηση ή τάχα υποβόσκουσα

τη γλώσσα βγάζει περιπαιχτικά σ' αυτοβαυκαλιζόμενους

χορεύοντας εμπαιχτικά γύρω από τη σκια τους..

ως να μερώσει ο ήλιος της τις πένες και τους πάπυρους

κρυμμένους να φωτίσει στα λαγούμια?

Αρρώστια είναι ο άνοος αυτοθαυμασμός

αρρώστια ο θεατρινισμός..αρρώστια ο αυτοβαυκαλισμός

να είσαι ή να φαίνεσαι τι τάχα σε γιομίζει? 

 

η πλατεία γέμισε παιδιά..άνοοι χειροκροτητές

κηρύγματα και ρητορείας μικροπωλητές

καρφώνουνε πα σε μπακίρια λέξεις

μα τι είναι τάχα ήττα θα μου πεις..τι είναι προδοσία?

σαν  βλέπεις κλείεις τους οφθαλμούς και δε μιλάς

συνένοχος τάχα κι εσύ θαρρείς πως δε λογιέσαι?

 

Μέσον γλυκό της αυτοπροβολής

φιλοφρονήσεις και τρανά ευχαριστώ

στης ουτοπίας εφυτρώσανε ασύδοτα στη χώρα

εχόρτασε η ανθρωπότης από χειροκροτητές 

που ακολουθούνε τις ορδές

της κάθε μιας πνευματικής μας εξουσίας..

έπαψαν να περνούνε από εδώ και τα πουλιά

τα γλυκερά τους κελαηδήματα αλλάξαν ουρανό..

τα μεσοφόρια εμείναν αδειανά

οι αυταπάτες δε μας θρέφουν πια

είναι θαμποί οι προβολείς δε φέγγουν τα σκοτάδια

 

μα υπάρχει ακόμα αμυδρή ελπίς

όσο υπάρχουνε κορίτσια και αγόρια που μιλούν

για έρωτα..για τη ζωή..τη δράση.

αναζητώ μες στης καρδιάς μου τους Δελφούς

στον ομφαλό να κρατηθώ της χοϊκής μου της μορφής 

ψάχνω παλιά στιχάκια να πιαστώ

εκείνων των παλιομοδίτικων τρανών καιρών

που εγέννησαν Σεφέρη και Καβάφη

ναυαγοσώστες των ανίερων στιγμών

πριν με βουλιάξει η θλίψη στο βυθό της. 

 

''αυτοβαυκαλισμός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στης νύχτας το ονείρεμα 

είδα πως κατηφόριζες από τους λόφους Σου

τριγύρναγες στα πράσινα λιβάδια..

Κατέβα πάλι με το μέρωμα..

με την πηγή του ελέους σου πότισε τις βραγιές μας..

Ω! Δέσποινά μου Μεγαλόχαρη..από παιδί

μια αγκαλιά με ζέσταινε της μάνας κι η δική σου

δεν έτρεχα στις εκκλησιές για να σε ψάξω να σε βρω..

στα ξύλινα τα τέμπλα η ανάσα λιγοστή..

δε μ' έστελνε η μάνα μου στο κατηχητικό

ν' ακούω τις μασημένες διδαχές

φανατισμού τις άναρθρες κραυγές των κατηχούντων..

της αγραμματοσύνης οι ταγοί

άθεη τη βαφτίζαν..

ήταν που σ' έφερνε στα μέτρα της..

ήταν που σ' κουβάλαγε κι εκειά μες στην αυλή..

σε έβρισκα στης μάνας το βασιλικό

στ' απέραντα του κάμπου τα λιβάδια

τα βράδια που ερχόσουνα στην κάμαρα

στο αχνό της λάμπας μου το φως...

μονάχη εγονάτιζα..

μια προσευχή να στείλω μες στην ερημιά

που εφύτεψε ο Πλάστης στις ψυχές

κι έστειλε έπειτα Εσέ..βάλσαμο και καταφυγή

να τις παρηγορείς..

εμπέρδευα την όψη σου με την όψη της μητέρας

τώρα που εμεγάλωσα κι ετράνεψε κι ο νους

σε κείνο το Μετόχι τ' αψηλό ανηφορίζοντας ..

στην ερημιά και στους ασφόδελους αναμεσίς..

παντού είν' κρυμμένος ο Θεός θα πεις

στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω

μακριά απ' τα φώτα ..τις καμπάνες ..τις οχλαγοές

είναι οι καμπάνες δυνατότερες οι εντός

εκστατική η ψυχή..στη σιγαλιά σε συναντά..

θλιμμένη εσύ όπως κι εγώ

γιατί έχω ακόμα όνειρα στη Γης πολλά

για το ακατόρθωτον και το ιδανικό..

στο χοϊκό μου απαύγασμα τολμώ

μεταλαβαίνω στην πηγή σου το αθάνατο νερό

τη λύτρωση..το έλεος προσμένω.... 

''στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''θα επιστρέφουν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Θα  επιστρέφουνε τις νύχτες στο κατώφλι σου

θα 'χουν την όψη αθώας παιδίσκης στο φεγγάρι..

μα θα 'ναι οι Ερινύες του σκότους σου..

λόγια αδίσταχτα λιθάρια θα πετούν στο μαξιλάρι..

να σου θυμίζουνε τον όρκο που επάτησες

πως πλούτια και διαμάντια στην αρματωσιά 

για το κυνήγι σου..έμοιαζαν περιττά..

κι ήρθαν οι πλάνες σου..κραυγές

σκεπάσανε τις μέρες σου 

στον πύργο σου το γυάλινο στης νιότης

δεν εγεμίζανε τα σκοτεινά κελάρια της ψυχής

ως άνοες ''συσσωρευτές''..εχάθηκαν στο δρόμο

και τα λυχνάρια λιγοστά..κλειστοί κι οι φανοστάτες..

τις νύχτες έβγαινες παρέα με τους ασβούς

έσκαβες τα λαγούμια

ν' αποθηκεύεις στα κρυφά τους θησαυρούς

να σέπονται στο χώμα τα καπίκια..

ανυποψίαστος μαζί μ' αυτούς κι εσύ

πως ήσουν «χοῦς καί εἰς χοῦν θα ἀπελεύσεις»

στους κήπους τους επίγειους της ζωής

δεν γύρεψες παρηγορίας να συλλέξεις παπαρούνες

άπελπις..εις τα γεράματα σύννους και κατηφής

εβγήκες για να δρέψεις την..την λείαν την ανύπαρκτον

στου πνεύματος τα δάση σου ξυλείας υλοτομημένης..

μα σε επρόλαβεν ο χρόνος ο αμείλικτος

ως κεραυνοί στ' ανταριασμένο σου τοπίο της βροχής

εις το βαθύ σου γήρας ασυμπόνευτα στης ερημίας σου

με άκραν μελαγχολίαν περισσήν..καθήμενος

στον πύργο σου τον γυάλινο ευρέθης να θρηνείς..

 

''θα επιστρέφουν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''το φαναράκι''

ανήκει στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων

Κρυφοκοιτάζω από το τζάμι τη ζωή

αν στο βασίλειο των ζώων που κατοικώ αγαπώ

πιότερο τους ανθρώπους..καθώς..........

στα ημιάγρια θηρία ανθρώπων δεν ευελπιστώ

των θηριοδαμαστών τις ρήσεις των

με βήμα ελπιδοφόρο τα αποφθέγματα πιστά ακολουθώ

λαξεύουνε αργά - αργά τα αιμοβόρα ένστικτα

ημερεύουνε τα αρπαχτικά ..

τα αιμοδιψή λιοντάρια π' αλυχτούνε κλείνουν σε κλουβιά.

την κάθαρση επιζητούνε στα κατώϊα.

Οι ευσεβείς οι πόθοι μου βουλιάζουνε ενίοτε..συχνά

μες στην αρένα ζούγκλας όψη παίρνει η ζωή

μα εγώ αμετανόητη θιασώτης της ζωής

δε σκιάζομαι..τα μάτια κλείνω ονειρεύομαι ορθή

κρατώ το φαναράκι μου σαν να 'ν Μ. Παρασκευή

γαντζώνομαι απ' το έθιμο σαν να 'ναι  Πασχαλιά

βγαίνω μονάχη στη βροχή..μόνο αυτή μου μοιάζει

σαν μάνα π' αγκαλιάζει τη Μητέρα Γη

μάνα που ποτίζει ό,τι όμορφο ξεχνώ

τολμάω τ' όνειρο ν' αγγίξω κι ας το χάνω

να κλάψω δεν αφήνομαι και σιγοτραγουδώ

το προσημειωμένο οικοδόμημα φωτίζω αχνά

τολμώ.. φωτίζω τα κελιά..

στο τελευταίο όνειρο τις κλειδωνιές φωτίζω.

 

''το φαναράκι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,