16 Δεκεμβρίου 2022

⫷στα μπάρκα της ελπίδας⫸


φωτο : από το διαδίκτυο

Και σαν καράβια που περνάνε μεσοπέλαγα

πλανόδιοι αέναοι συνοδοιπόροι και ταξιδευτές
πλοίο τρικάταρτο ναυλώνουν οι ψυχές
στ' ονείρεμα πλάνην οικτράν πλανάται ο νους
και χτίζει παραδείσους..
έτσι διαβαίνει η σύντομη ζωή
σημάδια αναγνώρισης..σηκώνουμε τα χέρια
σε κάθε ένα που αράζουμε νησί
στα μπάρκα της ελπίδας
να βγούμε απ' τα κύματα
να βγούμε απ' τις ωδίνες
και μέσα απ' τους θαλάμους τους φρικτούς
να διώξουμε γάζες ..οξυγόνα και ορούς
και πιότερο τη θάλασσα
να δυνηθούμε να γευτούμε..
Μοίρα παράξενη ανατρεπτική
ο άνθρωπος το κάρμα δεν ορίζει
τρέχει και τρέχει ψάχνει αναπαμό
σκοπέλους βρίσκει και σκοντάφτει στο βυθό
ακούραστος αέναος ταξιδευτής
εις των χιμαιρικών χωρών της φαντασίας του
στο βάραθρο την ελπίδα του ανθίζει.

 ⫷ στα μπάρκα της ελπίδας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

10 Δεκεμβρίου 2022

⫷ μέσα απ' τις γρίλλιες⫸


φωτο : από το διαδίκτυο

Κι ήταν μια νύχτα ανάστερη..βαριά

μ' ένα αλλόκοτο χλωμό φεγγάρι
κανένα φως..την πλάση δεν εφώτιζε
μονάχα ακούγονταν η λύσσα του βοριά...
μέσα απ' τις γρίλλιες
έμπαιναν αθόρυβα οι σκιες...
η λάμπα έφεγγε αμυδρά
και με σιμώναν τρυφερά
μια νύχτα υποβλητικιά
εκυβερνούσαν οι σκιες
και μ' έφτανε ο αχός του τραγουδιού μας
σε ονείρατα επιστροφής
εις τις μοναχικές του δειλινού διαδρομές
στο σεληνόφως το χλωμόν
ετρύγαε τον πόνον τον αψύ
τούτος ο προαιώνιος χορός
το μωβ  της τζακαράντα εις την κάμαρη..
κι οι σεντεφένιες οι σκιες
στα άσπρα μου μαλλιά
πόσο με παρασέρνανε
στο ονείρεμα της νιότης μου 
εις ελιξήριον μπάρκο.. 
σίμωσε κόρη λυγερή
βαμμένη με τα χρώματα
μιας εποχής ηδονικής
που εδιάβηκε και μ' άφησε μονάχη.
έλα μαζί μου μια νυχτιά
στο σεληνόφως του Έρωτα
εκεί ν' ανταμωθούμε
ιέρεια σεπτή της ηδονής
κόρη της νύχτας θαλερή
έλα μία ύστερη φορά
ίανε το κορμί μου!

⫷ μέσα απ' τις γρίλλιες ⫸ Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

4 Δεκεμβρίου 2022

# ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας #

art : Ana Munoz
Ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας
ένα λιβάδι με ποτάμια με νερά..με μουσικές
κυλούνε μέσα τους νυχτέρια γυναικών
που δεν προκάναν να χορέψουν στα αλώνια
οι ήχοι των -ψυχές πλανόδιοι ταξιδευτές
που σεργιανάνε εις τα έρημα σοκάκια .

Ο κάμπος ξέρει τα τραγούδια που του γράψαμε
ξέρει την πίκρα και τα βογγητά τους των ξωμάχων
φωνές χαρμόσυνες μεθυστικές..
άλλοτε απελπισμένες......
τις λεκιασμένες τις ψυχές των
ζωγραφίζει στον καμβά...........
πάνω στ' ανώφλια απομεινάρια ζωντανά 
οι καπνισμένοι των σταυροί
ψυχών αμέτρητων που θάφτηκαν στο χώμα.

Ο τόπος ξέρει τις σκιες μας,τα πετάγματα
τα όνειρά μας τα τρελά και τις αγάπες μας
κατέγραψε στο μεταξένιο του καμβά
τους γάμους τις χαρές,πετάξαν πεταλούδες μπλε
μας χαιρετούν από ψηλά του μισεμού λευκά μαντήλια.


# ένα λιβάδι Θε μου είναι ο τόπος μας # - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής#


art : Ana Munoz

Στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής

και του νερού του οι φωνές
του νου μου οι ροές και οι συλλογισμοί
βασανιστικά μου αποκάλυπταν
τις μυστικές τις ιαχές των αφανέρωτων θεών
ιαχές ιδανικές που με παρότρυναν..
μέτοικος να χρηστώ μιας Άνοιξης παράτολμα..
κήπους να χτίσω λαχταρώντας..
μα το ποτάμι ήταν βαθύ κι ο βούρκος του μεγάλος
χωρίς αιδώ ετόλμησαν άνοοι εξουσιαστές
ληστές ψυχών..................
την Άνοιξη που εφύτευα βαθιά να ροκανίζουν.
Παραδομένοι ανελέητα στων βράχων τη σκληράδα
ανθρώποι όμοια ξωτικά..
σε κόσμο που εξεψύχαε ερήμην του
το μαγικό ραβδί δεν έκαμνε το θαύμα του
κι εβύθιζε μιαν κοινωνίαν στο αχανές
στον δρόμον της τυφλότητας ..φορώντας παρωπίδες.
και τότες εθυμήθηκα εκείνα τα γαλάζια τα πουλιά
που επέταγαν στα δάση
κι ο μετρονόμος της ζωής μου της ποιήσεως
μου εθύμιζε..........
παρά την ατολμία των..άλλαζε ο κόσμος μάτια μου
στις προσευχές των λίγων ταπεινών
ανθούσε εις τις λάσπες η ελπίδα.


# στάθηκα αγνάντια στο ποτάμι της ζωής  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#μες στην ''αχνόφεγγη βραδιά'' η κούκλα της Ροδένιας #

by Joël Bérard (France)

Κρυμμένη εκείνη η τρυφερότητα

εις το παλιό ημερολόγιο
και ξεφυλλίζοντας....
φορείς το ίδιο φόρεμα της αθωότητας
και επιστρέφοντας.....
εις την γλυκείαν των Χριστουγέννων μελαγχολίαν σου 
μονόλογον ποιητικόν σκαρώνεις στα εντός.
''Όλη τη νύχτα εκράταες την κούκλα αγκαλιά
στιγμή ασίγαστη..κι ένα δάκρυ να κατρακυλά
χρόνια με βάθη απρόσμενα....
ήταν το δώρο τ' ακριβό του κύρη σου..
μικρή Ροδένια μου ευάλωτη..
κι όπως εγιόμιζε η ευσπλαχνία την κάμαρη
κι η φύση εφρόντιζε αργά - αργά
το πανωφόρι το λευκό της να φορέσει
κι οι δρόμοι εστολίστηκαν
επίπλαστα αστέρια αστραφτερά
τα ονείρατα να φέρνουνε σιμά
στα μάτια των περιπλανώμενων περαστικών
εβγήκες μες στους δρόμους βιαστικά
να κλέψεις ένα ρέλι απ' τ' όνειρο
παιδίσκη λες εις ελεγείαν θριαμβικήν
την ώρα που η ψυχή σου εβυθίζονταν
στη δίνη της αιώνιας ουράνιας σιωπής..
για να στολίσεις το σαλόνι σου..
να το κοιτάς..γιατί το όνειρο
μέσα στ' ονείρεμα γεννιέται..ζει κι ευδοκιμά
μες στην αχνόφεγγη βραδιά μη μένει μοναχή
φυλλορροούσα η καρδιά''..

 # μες στην ''αχνόφεγγη βραδιά'' η κούκλα της  Ροδένιας # -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

28 Νοεμβρίου 2022

# πέτα την καρδιά σου πάνω απ' το φράχτη #

Φύλακας άγγελος στήνει καρτέρι
αντάμωμα ζητά
μία φωνή στη σιωπή σου σ' ορμηνεύει
να μη διαβείς τα όρια παρακινεί
να μην βρεθείς εις την απώλειαν του εαυτού 
του κοσμοχαλασμού το μένος
να παλεύεις να αψηφάς..
τις συμβουλές της συλλαβίζεις αργά - αργά
δείχνεις μοιραίαν ανυπακοήν
μία δεύτερη φωνή φτάνει στ' αυτιά,σου ομολογεί
πέτα σου λέει η φωνή..
πέτα την,την καρδιά σου πάνω από το φράχτη
να ταξιδέψει μίλια γνώσης θαλερά
κι ύστερα πάλεψε με όλη σου τη δύναμη
να την επάρεις πίσω πιο σοφή
κι απ' την αρχή..
στον άνεμο ..στα ύψη να πετάξει.
Παλιομοδίτισσα σε λένε και μοναχική..
της εξουσίας η έλξη δε σε συγκινεί
οι πειρασμοί σαγήνη της ζωής
η πρόκληση της αναρρίχησης
στο Μαγικό Βουνό..η κορυφή σε συγκινεί
γλιστράς τα βράδια
το σχοινί του ορειβάτη ακολουθείς
για να την φτάσεις την κορφή
στρέφεις το βλέμμα και ρεμβάζοντας κοιτάς
τους αναμμένους της πυρσούς 
στις φρυκτωρίες τις αψηλές ακροβατείς
εκεί που οι ψυχές ακόμα το φορούν
της αθωότητας το ακριβό το πανωφόρι.



 # πέτα την καρδιά σου πάνω απ' το φράχτη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




19 Νοεμβρίου 2022

# στης λησμονίας τους λειμώνες#


φωτο : από το διαδίκτυο

Για τους αποθαμένους να μην κλαις
σαν έρχεται το μελιχρό
στην πόρτα σου το δείλι
τα δάκρυα στερεύουνε με τον καιρό
στου χρόνου την αψάδα
μον' για τους ζωντανούς να κλαις
στης λησμονίας τους λειμώνες περπατούν
κλαδεύουν αναμνήσεις
για τους αποθαμένους μη θρηνείς
τους ζωντανούς στο δείλι να θρηνείς
τα δάκρυά των στάζουνε κρουνοί
να ξεδιψούνε οι ψυχές
στην κρουσταλλένια βρύση.
κι όντας ακούς
το θρόισμα των φύλλων στα δεντριά
μην απορήσεις ...μη σκιαχτείς
είναι οι ψυχές που δίνουν το φιλί στη Γης
λίγο πριν επιστρέψουνε στο έρεβος του Άδη.

# στης λησμονίας τους λειμώνες# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,