# κόρες της Θράκης#

Τα γιασεμιά του έρωτα
όντας ανθούσανε τις χαραυγές
οι κόρες της Θράκης εις ανάμνησιν
στολίζανε τις κεφαλές με γιασεμένα στέφανα
το κορδελλάκι της παρθενίας
ανεμίζον το λευκόν
εφέρνανε εις τον συλλοϊσμόν
γυναίκες μονοστέφανες
στην νυφικήν παστάδα
στου γάμου την ανάμνησιν
για να σκορπούν στην κάμαρη
την ευωδίαν της ευτυχίας..
και σαν περνούσανε τα χρόνια κι η ζωή
μαραίνονταν τα πέταλα στα γιασεμιά
οι κόρες εβρίσκαν μίαν αφορμή
υφαίνανε στον αργαλειόν απ' την αρχήν
μετάξινα τσεμπέρια να φορούν
να πιάνονται στα πανηγύρια σε χορόν
το μέρωμα να βάφουνε τις μέρες των λευκές.
κι έτσι όπως εσβηούνταν απ' τη μνήμη των
εκείνα τα κατάλευκα του γάμου γιασεμιά
κιτρινισμένα σημειώματα φέρναν στο νου
τις γοητεύανε..εβλασταίναν νέοι κάλυκες
κι εκρύβονταν...............
στις ξεφτισμένες πια δαντέλλες των
μπρος στ' ανοιχτό παράθυρο
εις τον βαρύν της περισυλλοής τον στοχασμόν!

 # κόρες της Θράκης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

τσεμπέρια = μαντήλια που φοριούνται στο κεφάλι

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#ροζ συννεφάκι# - ( αλληγορικόν)

Ανάσκελα εις το κατάστρωμα
μια νύχτα μες στη Βαλτική
συλλογισμένα σύννεφα..εκλέβαν τη ματιά σου..
είχες μεθύσει απ' το κρασί..εξέχασες για μια στιγμή
πως καρτερούσεν ο Χειμώνας
σε μάγεψαν τα σύννεφα......
τα σύννεφα που αγάπησες είχανε χρώμα ροζ
νύχτωσε..σε παρέσυραν..
ελεύθερα αιωρήθηκες..επέταξες..
εχόρεψες μαζί μ' αυτά αντάμα..
Κι ήρθανε καλοθελητάδες εκ του πονηρού
με τα χειροκροτήματα ποθήσανε
μακριά να σε πλανέψουν.
μα εσύ τους εκοιτάς από αψηλά
δεν κατεβαίνεις απ' το ροζ το συννεφάκι σου
ποθείς βαθιά τον κόσμο να αλλάξεις.
μείνε αψηλά εις το κατάστρωμα
κεί που πετούν ελεύθερα τα θαλασσοχελίδονα
ο κόσμος έχει κάτω αγκάθια..αίματα
ρεμούλες κι ατιμίες
μείνε αψηλά..μα..μην τους κοιτάς αφ' υψηλού
κατέβα στα κονάκια τους με βλέμμα διαπεραστικό
μέτρα και ξαναμέτρα τις απώλειες
κι αν σώσεις έναν άνθρωπο
τρανό θε να 'ν το κέρδος.

 # ροζ συννεφάκι# - ( αλληγορικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στο ακριβό μου ταίρι⫸

 

 Απόμακρες ακούονται οι φωνές
φέρνουν ψιθύρους απ' το παρελθόν
σιγομιλούν...............
ο χρόνος είναι εκ φύσεως σοφός
και ανταμώνει δυό ανθρώπους.
σώζει εκειόν τον πάπυρον τον παλαιόν
για να εξυμνεί..
λες κι είν' σε παραμύθι της γιαγιάς..
του έρωτα το κάλλος..
τι κι αν εγίνηκες πηλός
αισθαντικά της καρδίας η φωνή
αναφωνεί:
⫷ το ακριβό μου είσαι ταίρι⫸

 

# στο ακριβό μου ταίρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#στα πένθη των ανθέων#

 Μύριζε χαμομήλι η Γης που τους εσκέπαζε
στα πένθη των ανθέων η μιλιά τους
το άρωμα της φύσης ακριβόν
σώματα κείτονταν στο χώμα καταής
τα πέλματα ήσαντε ακόμα εδώ
αλαφροπερπατούσαν στ' ακροδάχτυλα
ακούονταν οι ήχοι των στ' αυτιά μας.

 
Θα 'ρχονται οι αναμνήσεις απ' το χτες
τι κι αν τα μάτια έχουνε σωπάσει μακριά
αναμεσίς στο θρόισμα..
εις των πανσέδων τ' απόκρυφα
η ευωδία θα γεννάει μίαν προσευχήν σιγαλινήν
ρυθμοί και στοχασμοί θα ανασαλεύουνε το νου
ασάλευτοι οι πανσέδες που εφυτέψανε
θα καρτερούν σ' απόμερα παρτέρια...
μια ευωδία μελαγχολικά μεθυστική
θα ενσταλάζει το άρωμα της σύντομης ζωής
εις τες κλαίουσες ψυχές μας...
τα πένθη των ανθέων ορατά..
άνθη αχνά..λεπτόηχα..με χρώματα μαβιά!

  # στα πένθη των ανθέων # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 
 

# στη μελωδία της λίμνης#

Ανέγγιχτα κι αχάραχτα τα λόγια σου
ρέουν αμόλυντα στην άκρη εκεί της λίμνης
μα έγινε η λίμνη μοναξιά ..η απουσία σου βυθός
δεν είναι μάτια μου οι λίμνες μον' κρύα θολά νερα
οι λίμνες ονειρεύονται στα σιωπηλά
απάνω τους οι φεγγερές οι νύχτες ξενυχτούν
σε ονειροπλέχτες έρωτες κρατούνε συντροφιά.
Θα φύγω θα ξενιτευτώ
στις καλαμιές θα χτίσω την καλύβα μου
στους άσπιλους τους κύκνους θα γυρέψω τη γαλήνη
εκεί που ανταμώναμε...............
στης λίμνης μας..καθάρια ήσαν τα νερά
φυτρώναν νουφαράκια..
το φως το καταπληχτικό που μέσα μου έπλεες
σ' αλλαργινούς καιρούς..στα περασμένα χρόνια
φέρνει ως τ' αυτιά της λίμνης τη φωνή
και ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά
στη μελωδία της λίμνης θα σταθώ
για να θαρρώ πως μου ψιθύρισες εσύ.
το πιο μεγάλο ''σ' αγαπώ''
και σαν μελίσσι να ρουφώ
τις ευωδίες της ψυχής σου!!!

 # στη μελωδία της λίμνης # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# να συλλογάσαι έλλογα#

Lawrence Alma-Tadema

Να συλλογάσαι όσο μπορείς
ν' αργοσαλεύουν σιωπηλές οι εύφορες στιγμές
φλογίτσες σε καντήλια...
δεν είναι αιώνιες μηδέ παντοτινές
μη σε γελούν οι ψευδαισθήσεις των
οι πανδαισίες των χρωμάτων
στις πανδαισίες της ψυχής να εντρυφείς
στην κεντημένην της ψυχής την εμορφάδα.
Να αλιεύεις τις στιγμές..δε λένε ψέμματα οι στιγμές
έχουν κρυμμένην μίαν μαγείαν..

 
Να συλλογάσαι τις αντάρες των καιρών
να μην τις εφοβάσαι..........
στον ζόφον τους ακολουθεί το φως

μη χάνεσαι εις την στρεβλήν συνάφειαν του κόσμου
και τον Παράδεισον να μην αποκηρύττεις.
Χωρίς να συλλογάσαι το μετά
αγάπα ..γεύσου ..νιώσε την στιγμήν
κέντα σ' έναν καμβά μοναδικό
ένωσε τις στιγμές σου
ποτές μη φοβηθείς τον ουρανό
μες στη ζεστή του αγκάλη θα σε κλείσει
το χρέος σου το έκαμες στη Γη

 
να συλλογάσαι έλλογα...........
των αδυνάτων τις αμαρτίες να συγχωρείς
κρατάνε οι ψυχές των ακόμα ολίγον φως
αν θες ο τάφος σου να έχει επιγραφή
αν βούλεσαι να μη χαθείς
αν θες η ψυχή σου να πλανάται ευτυχής
εις τους αιώνες των αιώνων.
να συλλογάσαι με ευλάβειαν μεγάλη!!!

# να συλλογάσαι έλλογα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης#

 

Στην Άνοιξη της νιότης μου
παράξενο ένα αίσθημα κυρίευε τα μέσα μου
κι όλο τα βήματα έφερνε στην ξεχασμένη λίμνη
ένα αίσθημα παράξενο..σαν θησαυρός του Μίδα
μα σαν εβράδιαζε ο χρόνος ανελέητα τη νιότη μου
σκοτείνιαζαν οι νύχτες πια οι φεγγερές
κι απόμενε η καλύβα μου μονάχη
στις λάσπες και στις καλαμιές....
στον κήπο της δεν άνθιζαν τουλίπες και παιώνιες..
τότες έφευγα απ' της πόλης τα στενά..
απέδραμα..λαχτάραγα..
πριχού η λαχτάρα γίνει λησμονιά
στ' αυτιά μου να 'ρχεται εκείνη η μελωδιά
ο ήχος απ' της λίμνης το τραγούδι
να σβήνουν οι λερές φωνές
στ' αυτιά μου ν' αντηχεί η βαθιά φωνή
του αφρού σου το μουρμούρισμα
εκειό που η Άνοιξη της νιότης μου
στην ξεχασμένη λίμνη μου..έχτιζε Παραδείσους.
κι όντας με δέρνει ο σίφουνας κατάσαρκα
να μου θυμίζει πως απόμεινε
ένα μικρούλι τρίμμα.

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,