# λίμνη της πρώτης Άνοιξης#

 

Στην Άνοιξη της νιότης μου
παράξενο ένα αίσθημα κυρίευε τα μέσα μου
κι όλο τα βήματα έφερνε στην ξεχασμένη λίμνη
ένα αίσθημα παράξενο..σαν θησαυρός του Μίδα
μα σαν εβράδιαζε ο χρόνος ανελέητα τη νιότη μου
σκοτείνιαζαν οι νύχτες πια οι φεγγερές
κι απόμενε η καλύβα μου μονάχη
στις λάσπες και στις καλαμιές....
στον κήπο της δεν άνθιζαν τουλίπες και παιώνιες..
τότες έφευγα απ' της πόλης τα στενά..
απέδραμα..λαχτάραγα..
πριχού η λαχτάρα γίνει λησμονιά
στ' αυτιά μου να 'ρχεται εκείνη η μελωδιά
ο ήχος απ' της λίμνης το τραγούδι
να σβήνουν οι λερές φωνές
στ' αυτιά μου ν' αντηχεί η βαθιά φωνή
του αφρού σου το μουρμούρισμα
εκειό που η Άνοιξη της νιότης μου
στην ξεχασμένη λίμνη μου..έχτιζε Παραδείσους.
κι όντας με δέρνει ο σίφουνας κατάσαρκα
να μου θυμίζει πως απόμεινε
ένα μικρούλι τρίμμα.

# λίμνη της πρώτης Άνοιξης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,