#στα πένθη των ανθέων#

 Μύριζε χαμομήλι η Γης που τους εσκέπαζε
στα πένθη των ανθέων η μιλιά τους
το άρωμα της φύσης ακριβόν
σώματα κείτονταν στο χώμα καταής
τα πέλματα ήσαντε ακόμα εδώ
αλαφροπερπατούσαν στ' ακροδάχτυλα
ακούονταν οι ήχοι των στ' αυτιά μας.

 
Θα 'ρχονται οι αναμνήσεις απ' το χτες
τι κι αν τα μάτια έχουνε σωπάσει μακριά
αναμεσίς στο θρόισμα..
εις των πανσέδων τ' απόκρυφα
η ευωδία θα γεννάει μίαν προσευχήν σιγαλινήν
ρυθμοί και στοχασμοί θα ανασαλεύουνε το νου
ασάλευτοι οι πανσέδες που εφυτέψανε
θα καρτερούν σ' απόμερα παρτέρια...
μια ευωδία μελαγχολικά μεθυστική
θα ενσταλάζει το άρωμα της σύντομης ζωής
εις τες κλαίουσες ψυχές μας...
τα πένθη των ανθέων ορατά..
άνθη αχνά..λεπτόηχα..με χρώματα μαβιά!

  # στα πένθη των ανθέων # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,