«σπασμένο κομπολόϊ η ζωή».

 

Κατοίκησα στο δάσος μου μονάχη μου
Εγνώρισα τα ξέφωτα
ξέρω και τις κρυψώνες ·
Απέφυγα τοξοβολιές των θηρευτών
των μισανθρώπων θηρευτών
τον άνθρωπο..ετούτο το θηρίο.
Όμως ο χρόνος είναι λιγοστός
κι έπαψε να φυσάει Ούριος άνεμος
για να σκορπίζει στης Οικουμένης το τσαρδί
τους σπόρους που άφησα
εις το περβάζι της ψυχής μου·
Εις τον φευγαλέον της ζωής μου τον παλμόν
δρομέας έγινα αποστάσεων μακρινών
κι έστριψα το τιμόνι μου
να μην πατήσω τα αγριολούλουδα
που πήγαν και φυτρώσαν τα μπαστάρδικα
καταμεσίς στη δημοσιά..
να μου θυμίζουνε τον μέσα μου Θεόν
μην απολησμονιέμαι....
Εις τον μονόλογον του δάσους μου
ακούεται απόμακρη η ηχώ :
«σπασμένο κομπολόϊ η ζωή»
μες στα σοκάκια της οι χάντρες πεταμένες!

 «σπασμένο κομπολόϊ η  ζωή» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ Όταν αγαπάς↫

 

 

 

↬ Όταν αγαπάς↫

 Ανέβηκα για χάρη σου του φεγγαριού τη σκάλα
Περπάτησα για χάρη σου στων αστεριών το φέγγος.
Μα εσύ δεν ήσουν πουθενά, δεν έδινες σημάδι
σβηστά τα φώτα εκρατούσες της ψυχής..
σβηστά χαμηλωμένα..
Ήταν που από μικρό παιδί ελούζοσουν με θάμπος
πως θες καρδιά μου τώρα εσύ το ιλαρό μου φως
να το θαμπώσει το δικό σου το σκοτάδι?
Ξέρω ποιο είναι το σωστό, ξέρω ποιο είν' το λάθος.
Το ξέρω.....
Αλλά για την αγάπη το ξεχνώ.
Για την αγάπη νόμιζα πως ήξερα πολλά
τώρα γιατρεύω την ουλή..

 

 ↬ Όταν αγαπάς↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ το κορίτσι της Χίμαιρας ↫

 

 

 

↫ Την ενανούριζε της ελπίδας το όνειρο
Τράχεψε της ψυχής το πρόσωπο ο καιρός
κι ήρθες στα ύστερα τα χρόνια της εσύ
κι εθάρρησε θα γαληνέψουνε οι μέρες της
κι έκανε μπαμπάκι την καρδιά
να το ακουμπήσει το όνειρο
να τις μεθύσει τις νότες του
να της το νανουρίζουν...
βραγιά από λεβάντες τα φιλιά σου τα καυτά
στην άκρη των χειλιών της..
πίνακας του Πικάσο η γλυκεία σου μορφή
στον φωτισμένο τοίχο της ψυχής
τίποτα πιότερο απ' το φτερούγισμα της αγάπης ..
.μονάχα εσύ...
Το κορίτσι της Χίμαιρας είναι ακόμα εδώ.
Τώρα που εμεγάλωσε ωρίμασε η φωνή
γλιστράει κι αποκαλύπτεται στο φως
μιλά ελεύθερα για τη θρησκεία..για τον έρωτα
το σεξ και την πολιτική
και ζει την κάθε της στιγμή χωρίς αναβολές.↫

↬ το κορίτσι  της Χίμαιρας ↫  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↫ακριβό μου εντελβάϊς↬

 

 

 

 

Σε επρωτοσυνάντησα
σαν ήσαν ανθισμένες οι πλαγιές
σκαρφάλωσα σε γύρεψα στα λούλουδα
σε βάφτισα το ακριβό μου εντελβάϊς.
Αχ! κείνοι οι μεγάλοι έρωτες
πως γίνονται τα εντελβάϊς της καρδιάς
σταλάζουνε για πάντα τη μοσκοβολιά
στο μέρος της ψυχής..
Τώρα τις μέρες μου ήσυχα περνώ
σε έναν κόσμο άπονα σκληρό
στης νοσταλγίας μου τον Παράδεισο
τα βράδια μου ανθίζω
το ξέρω πως δε θα γυρίσεις πια
κι εγώ για σένα ακόμα ας ζω..

 ↫ακριβό μου εντελβάϊς↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# το άρωμα του έρωτος #

 Είναι νοσταλγίας ''άρωμα''..του έρωτος
που δεν τα εκατάφερε ψηλά να διαχέεται
ψηλά για να ''πετάξει''.............
Όταν με στένευε η ψυχή..μου έπιανε κουβέντα
μου το 'λεγεν πως όλοι οι έρωτες δε μοιάζουνε
για τ' αψηλά δεν είναι καμωμένοι
είναι αυτοί που ξεθωριασμένοι περπατούν..
πριν καν στο κάδρο της ζωής
μια θέση να τολμήσουν για να πάρουν..
Λειψές ειν' και οι νερομπογιές
δεν αναμίχθηκαν σε δόση μετρημένη.
.λες και τους λείπει το ''κόμμι'' εκείνο το αραβικό ..
που στερεώνει χρώματα..στο χρόνο να αντέχουν..

# το άρωμα του έρωτος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↫στοιχισμένα πορτραίτα ↬

Καθώς η φαντασία σου εσμίλευε σεμνές συνωμοσίες
στην κάμαρή μου ετρύπωνες
με κοίταγες με βλέμμα παρακλητικό...
και ζήταες για να με ζωγραφίσεις...
Πορτραίτο να με κάνεις θέλησες..
σ' ακρυλικό με μουσαμά την Προσωπογραφία μου
μες στη δική σου κάμαρα να έχεις κρεμασμένη...
Έμαθες να τραβάς γραμμές και περιγράμματα..
Κι όλοι θαυμάζανε τα κάδρα σου...και σε χειροκροτούσαν...
Και δέχτηκα ...και σ' άφησα να με φωτογραφίσεις...
και να κοιτάς με προσοχή....τα μάτια και το στόμα. 

Mέρες μες στην δική σου κάμαρα την τέχνη σου
και τις καλύτερες τις τέμπερες...για μένανε βουτούσες.
Μα εδυσκολευόσουν το 'βλεπα ...
ίδια εμένα για να κάνεις....
Σου 'λειπεν η μυρωδιά μου,η αφή,κάτι λεπτό,
εμένα να θυμίζει...
Το 'ξερα ελλειπή πως είχες μόρφωση εις το αποτύπωμα ψυχών .
Γιατί ο δικός σου δάσκαλος...δεν μπόρεσε...
δε σου 'μαθε ψυχές ν' αποτυπώνεις....
Σάμπως και μπόρεσε κανένας δάσκαλος
ψυχή να ζωγραφίσει ?
Είν' οι ψυχές ..χιλιάδες περιστέρια άπιαστα...
πετούν κάθε λεπτό ελεύθερα ...
τους ουρανούς να διασχίσουν..μάχονται...
κι ελεύθερα τον ουρανό για κάδρο έχουν..

 Ξέρεις πόσες φορές ναυάγησε η ψυχή...
μέχρις εσύ το κάδρο να τελειώσεις ?
Άλλαξε χίλιες δυο μορφές...κι εσύ αποτύπωσες μονάχα ...
μια τόση δα στιγμούλα...εκαδράρισες...
στην έκθεση την πήγες και την έδειχνες...
και στη χοντρή την ξύλινη κορνίζα την ανάγλυφη
την περηφάνια σου την περισσή να πλαισιώνει.
όλοι να σε θαυμάζουν...που ήσουν τόσο δυνατός ...
εις της ζωγραφικής την τέχνη...
Σε άφησα ...δε θέλησα ...
προτίμησα να κρεμαστώ στον τοίχο σου σε στοίχιση ...
μιας έκθεσης ζωγραφικής...κι όλοι να σε θαυμάζουν...
που τόσο γελαστή ή και θλιβερή...
κατάφερες να με αποτυπώσεις...
Μα σε σένα εγώ ψιθυριστά θα σου το πω...θα στο ομολογήσω...
Σαν θες πορτρέτο αληθινό δικό μου για να κάνεις...
σκύψε και ώρες κοίταξε βαθιά μες στην ψυχή μου....
πάρε ξανά τις τέμπερες..
.και χρώματα που εκεί βαθιά θα βρεις...
αυτά και να της βάλεις....

↫ στοιχισμένα πορτραίτα ↬ - Δοκίμιον Λυρικόν- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# εορταστικόν ημεροδρόμιον#

Όσους σκοπούς εκουβαλούσα στην καρδιά
ήρθες εσύ φίλη γλυκειά μίαν χαραυγήν
πρίμο σεκόντο μου 'καμες
για να τους τραγουδήσουμε αντάμα..
οι φίλοι οι καρδιακοί είν' λούλουδα στη γλάστρα
για να στολίζουν το περβάζι της ψυχής....
ήλιοι ζεστοί στη μέση καταιγίδας
αδιάβροχον στο μυστικόν ημεροδρόμιον
της σύντομης επίγειας ζωής μας.

 # εορταστικόν ημεροδρόμιον#  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

( στην ακριβή μου φίλη - στη Λένα της καρδιάς μου!)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,