«σπασμένο κομπολόϊ η ζωή».

 

Κατοίκησα στο δάσος μου μονάχη μου
Εγνώρισα τα ξέφωτα
ξέρω και τις κρυψώνες ·
Απέφυγα τοξοβολιές των θηρευτών
των μισανθρώπων θηρευτών
τον άνθρωπο..ετούτο το θηρίο.
Όμως ο χρόνος είναι λιγοστός
κι έπαψε να φυσάει Ούριος άνεμος
για να σκορπίζει στης Οικουμένης το τσαρδί
τους σπόρους που άφησα
εις το περβάζι της ψυχής μου·
Εις τον φευγαλέον της ζωής μου τον παλμόν
δρομέας έγινα αποστάσεων μακρινών
κι έστριψα το τιμόνι μου
να μην πατήσω τα αγριολούλουδα
που πήγαν και φυτρώσαν τα μπαστάρδικα
καταμεσίς στη δημοσιά..
να μου θυμίζουνε τον μέσα μου Θεόν
μην απολησμονιέμαι....
Εις τον μονόλογον του δάσους μου
ακούεται απόμακρη η ηχώ :
«σπασμένο κομπολόϊ η ζωή»
μες στα σοκάκια της οι χάντρες πεταμένες!

 «σπασμένο κομπολόϊ η  ζωή» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,