# κοίταξέ με #

Κοίταξέ με..........
στου Φθινοπώρου την αχλή
μονάχα με τη μνήμη σε αγκαλιάζω
πάρε τη λύπη από τα μάτια μου
θέλω να βλέπω φως
φυσάει στον κήπο μου ζωή
μα εσύ τις νύχτες έρχεσαι κρυφά
τις πεταλούδες ψαλιδίζεις...
Κοίταξέ με....
αντάμωσε για ύστερη φορά
τη φευγαλέα μου ματιά
κλέψε την τέχνη του ''ευ ζειν'
αν θες σε Παραδείσους μακρινούς
να έβγεις για σεργιάνι...
μάθε να κλαις και να γελάς...και μην ολιγωρείς....
στο καλντερίμι ανασαίνει ένας Οκτώβρης.

 # κοίταξέ με # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ύστερες ενθυμήσεις#

 

 

  

 

 

Στις ενθυμήσεις μου τις ύστερες
στάζαν τα κεραμίδια της ψυχής
η μελαγχολία της..........
στα ξεχασμένα δώματα της όστριας
έγραφε νότες από το τραγούδι μας
μίας αγάπης μη λησμονημένης...
κρυμμένη στα πολύτιμα η βέρα σου η χρυσή
διαμαρτύρηση στην απουσία σου
κώδικας μυστικός
για μιαν αγάπη που εξεδίψαε την ψυχή
απ' το βαθύ του χρόνου .


 

 # ύστερες ενθυμήσεις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# Φθινόπωρινή σονάτα..#

 

 

 

 

 

 

Στα βιαστικά σινιάλα του Καλοκαιριού..
εγύρναε ο χρόνος τις σελίδες του ..
εψύχρανε ο καιρός..
την κάψα εδιαδέχονταν το ψύχος της καρδιάς
κι έριχναν δίχτυ να πιαστούν οι κόρες της ελπίδας.

 # Φθινόπωρινή σονάτα..# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

↬παρέα με τους αητούς↫

 

Θαρρώ..στη σκοτεινή που έζησα εποχή
ετόλμησε η αθώα μου ψυχή
στα ύψη να φωλιάσει
και έζησε παρέα με τους αητούς
τα αυτιά μου ηθέλησαν να μην ακούν
του κόσμου τη βοή να μη γροικώ
να αντιλαλούν οι στοχασμοί μου αψηλά
ν' ανέβω την κορφή Σου
μέσα στο νου μου να γεννιέται ένα φως
να 'ναι ένα φως αληθινό, να πρωτολάμπει.
να ατενίζω δρόμους με ορίζοντες
εκεί που η νιότη ανέσεις δεν λογάριαζε
στα κακοτράχαλα τα ύψη.

Τώρα λιγόστεψαν οι κορυφές
ελιγοστέψαν οι λειμώνες
μονάχα αυτά απόμειναν
χαρές και λύπες και καημοί
στις έρημες τις νύχτες
αιμορραγούσα άλλοτες
και άλλοτες πετώντας στα ουράνια
ένα σχοινί γυρεύω να πιαστώ
να σκαρφαλώσω στις κορφές
στα δύσβατά Σου ύψη.
καλότυχος όποιος μπορεί
την έκστασιν ν' αγγίξει.

↬παρέα με τους αητούς↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

↬ δέεται η ψυχή...↫

 

 

Όταν οι κόσμοι μου αποσύρονται
μονάχη ανηφορίζω...
γονατιστή με βρίσκει η χάρη Του
μονάχα Αυτός ακούει το το μιλητό..
δέεται η ψυχή..
με ευλάβεια προσεγγίζω..

Είναι αλλιώτικη η δική μου προσευχή
δεν είναι μοιρολόι..
είναι η κλωστή
που με ενώνει με την πίστη στη ζωή
υπόκωφα με προσκαλεί
να μην εγκαταλείψω..

Φουρκίζεται η ψυχή κι ο νους στα βάσανα
.λυγοψυχάει στις λύπες
μα σαν βουτάει στην κολυμβήθρα Του
καινούρια βάζει φορεσιά
κρεμάει μαρτυρικό ζωής
βαδίζει ως το τέλος...

↬ δέεται η ψυχή...↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

↬ αυθεντική, ευθύβολη, ανατρεπτική..↫

Αυθεντική, ευθύβολη, ανατρεπτική
της ζωής μου τα βαρίδια πετώ..

η φίλη σας Σοφία............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«σε τούτο το γιορτάσι...»

Σε τούτο το γιορτάσι το σημερινό
οι ώρες του θρήνου μου συνθλίβονται
καθώς βυθίζομαι στο άρωμα της ζωής.
Zω λαχταρώντας..βρίσκω καταφύγιο
στης πρώτης νιότης τα σκαλιά..
μες απ’ τα χρυσοκόκκινα βαμμένα μου μαλλιά
της ηδονής πετιέται ακόμα το στοιχειό.
μα έρχεται σκληρό το είδωλο τα πρωινά..
στον αντικέ μου Βενετσιάνικο καθρέφτη .
Με τη σοφία των χρόνων μου
με μια αφιλτράριστη παρότρυνση
δεν περιμένω στ' ακρογιάλι το χαμένο μου όνειρο..
τολμώ..με φλόγα έρωτα νεάνιδος..
το κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης ρουφάω..
πολύτιμο πετράδι τ' αγοράζω στα παζάρια της ζωής..
σκαρώνω στίχους..
τραγουδάω τα μεράκια της ψυχής
γιατί γυναίκα εγώ..μιας άλλης εποχής
από τα έγκατα φερμένη...
τη χειραψία μου ετόλμησα νωρίς
μου εσυστήθηκε γλυκά η ματαιότης..
Ω! τι με νοιάζει κι αν κοπεί
το νήμα απ’ της Μοίρας μου τ’ αδράχτι,
Δεν θλίβομαι που μεγαλώνω κι ας γερνώ..
είναι που πρόλαβα εις την αγκάλη να κρατώ λιβανωτά..
στιγμές και χρόνια που μυρίζουνε
λεβάντες και τζιράνι..........


«Σε τούτο το γιορτάσι...» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,