Όταν οι κόσμοι μου αποσύρονται
μονάχη ανηφορίζω...
γονατιστή με βρίσκει η χάρη Του
μονάχα Αυτός ακούει το το μιλητό..
δέεται η ψυχή..
με ευλάβεια προσεγγίζω..
Είναι αλλιώτικη η δική μου προσευχή
δεν είναι μοιρολόι..
είναι η κλωστή
που με ενώνει με την πίστη στη ζωή
υπόκωφα με προσκαλεί
να μην εγκαταλείψω..
Φουρκίζεται η ψυχή κι ο νους στα βάσανα
.λυγοψυχάει στις λύπες
μα σαν βουτάει στην κολυμβήθρα Του
καινούρια βάζει φορεσιά
κρεμάει μαρτυρικό ζωής
βαδίζει ως το τέλος...
↬ δέεται η ψυχή...↫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου