..δεν ''γεύτηκαν'' του έρωτα τα δάκρυα...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Κάπου εκεί στα 60.. και βάλε...λαχτάρησε η ψυχή...το δρόμο πήρε για τον έρωτα...Ξεχάστηκε σ' αυτόν να περπατά...γιατί τα φύλλα της καρδιάς τα μοίρασε παντού...Αγάπη τα 'κανε...και προσφορά και δόσιμο...Πάντα της έλεγαν να δίνει...αυτό είναι το καλύτερο απ' όλα ...Κι αυτή τους πίστεψε...και έτρεξε και έδωσε...και ερωτεύτηκε κι αγάπησε...Μα εκεί στην άκρη της κλωστής...στη διαδρομή που το σχοινί του χρόνου της υπέδειξαν να τρέξει...εκεί στην άκρη της κλωστής που κόντευε να σπάσει...αυτή εκοντοστάθηκε...και στον παλιό της τον καθρέφτη εκοιτάχτηκε κατάματα..απόρησε ...τι έβλεπε ..ο νους της δεν το χώραγε...δεν το συνειδητοποιούσε...

Πως γίνονταν.. μέσα από τα γκρίζα της μαλλιά ...να βλέπει πάλι εμπρός της..εκείνες τις κοτσίδες τις καστανοκόκκινες..που έπλεκε κάθε πρωί...κορίτσι αυτή στο Λύκειο σαν ήταν... Μπερδεύτηκε κι απόρησε...γύρισε πίσω και εκοίταξε...ενόμισε  πίσω της.. πως ήρθε και εστάθηκε η κόρη της...κάτι να της ζητήσει...Της φάνηκε πως ήταν ψέμματα..πως πάλιωσε και θόλωσε  και ο ίδιος ο καθρέφτης...και πως της έδειχνε θολό και λαθεμένο αυτό.. ξανά το είδωλό της..

Γύρισε πίσω και εκοίταξε...μα τίποτα δεν είδε...Ήταν μονάχη ..ολομόναχη   μέσα  στην κάμαρά της...Και τότε εκατάλαβε...πως η ψυχή της ήτανε αυτή...που κουβέντα της ζητούσε...πρωί - πρωί...να της ειπεί τα νέα της μαντάτα...Τι ντρέπεσαι καλέ της εψιθύρισε...που ερωτεύτηκες ξανά...σεβάσμια σε λέγανε...και τέτοια δε σου πρέπουν...Μα εσύ έπαψες πια να τους ακούς...εκεί στην άκρη της διαδρομής ...του Μαραθώνιου που έτρεξες και άντεξες..κοιτάς και προσπαθείς το νήμα για να κόψεις...Μονολογείς..και το τολμάς..

Αχ αυτή η κόρη η μικρή  !!! αχ κι αυτό το αγόρι το ατίθασο!!! Σοκάκια πλακόστρωτα που εδιαβήκανε...εκεί στου ψύχους...στα μακρινά τα μέρη...ψηλά εκεί στα Βόρεια...που οι ανέμοι τις νύχτες άγρια λυσσομανάνε και σφυροκοπάνε...και ''χαστουκίζουνε''τα όνειρα.. τα παγωμένα και τα χιονισμένα βράδυα...Πόσες νύχτες...πόσα βράδια...πόσα μαξιλάρια δε βράχηκαν από δάκρυα ..που στη θέση τους ευωδιαστά τα λούλουδα του έρωτα φυτρώσαν !!!

Κι εσύ που εμετάνιωνες που δάκρυζες...κι εσέ που σε μαλώνανε  σ' αγάπες κι έρωτες τα βράδια σου να μη χαλάς...τώρα μονάχη μες στην κλίνη σου αναπολείς και συλλογιέσαι...πως αυτοί που με φωνές και άγριες και δυνατές...προσπάθησαν στο ποτάμι του έρωτα αναχώματα να βάλουν...δεν ήξεραν ...δεν καταλάβαιναν...δεν ''γεύτηκαν'' του έρωτα τα δάκρυα...ούτε εκάηκαν τα μάγουλά τους και ποτέ...από τις σταλαματιές που καίνε σαν φωτιά...Ακόμα το όνομά σου μες στ 'αυτιά μου να βοά...κι εκεί κάτω απ' τα πευκάκια του ''ηρώου'' τα πρώτα σου φιλιά...ακόμα μες στα χείλη τα κρατά η κόρη η ζηλεμένη...κι ας τη μαλώνανε συχνά...παιχνίδια με τα αγόρια να μην κάνει...ήτανε σκανδαλιάρα ...πονηρή κι ατίθαση...πάντα σε παλιοϊστορίες τριγυρνούσε...κι ας μοιάζει τώρα τόσο σοβαρή...κυρία και μαμά το ''παίζει''..μα και στ' αλήθεια είναι..

.Κάνει πως δεν καταλαβαίνει από έρωτες καυτούς.. κάνει πως ξέχασε τα δάκρυα τα καυτά...Αχ ...αχ...της νιότης μας τα όμορφα ...τα καυτά τα απογεύματα...τα πονηρά τα βράδυα...Μας σημαδέψανε βαθιά...Δεν είναι στείρα η νοσταλγία μας αυτή...όχι δεν βγήκαμε παρωπλισμένοι και δειλοί...στις άκρες από τα παρτέρια τα ολάνθιστα που η ζωή στα μάτια μας μπροστά...προκλητικά φυτεύει...Είναι που τώρα πια γνωρίζουμε όλα τα φυτά...και τα σκληρά..στους παγετώνες που αντέχουν...μα κι εκείνα τα ευαίσθητα..που γρήγορα μαραίνονται...κι από το  ψύχος το πολύ...μα και από τον ήλιο τον καυτό...Τι δύσκολο σου φαίνεται...μα όχι απλησίαστο το ταξιδιάρικο το όνειρο...έτσι που εσύ κατάντησες τόσο ''υποψιασμένος'' !!!!!!

Τολμάς ...και ναι τολμάς ξανά...το νήμα για να κόψεις...κλείνεις τ' αυτιά να μην ακούς ...αυτούς που σοβαροί το παίζουν...και ναι πρωί - πρωί τους σιγοτραγουδάς...πως : οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρό που λέει κι ο Καβάφης...μα εγώ κάπου εκεί  στα 60 και βάλε...ψηλά τακούνια δε φοράω που λέει το άσμα...μα ψηλά και κατάματα τον έρωτα κοιτάω....και περπατάω άφοβα στης λίμνης τα θολά νερά...και ναι.. φλερτάρω  στη χαρά...και ναι.. φλερτάρω στη ζωή...!!!!!!!!!!!!!!
Πως τάχα να το αρνηθείς...το τόσο πλουμιστό ...το τόσο χρώματα γεμάτο αυτό...ετούτο το κεντίδι το μοναδικό ...του έρωτα κεντίδι!!
Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

                            ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ 30 ΚΑΙ ΒΑΛΕ 

.............................................................................................................