⫷της συλλοής τα μύρα τα ακένωτα⫸

S. G. Anderson

Της συλλοής τα μύρα της ψυχής μου τα ακένωτα

στα πόδια τ' ακριβά Σου με ευλάβεια σκορπίζω

αγίασμα στα χώματα στον τόπο που έσταξε το αίμα Σου

απ' τα καρφιά που ετρυπήσαν το κορμί Σου

κι εγώ μετανοούσα και αμαρτωλή

που δεν επρόκανα του δήμιου το χέρι ν' αφοπλίσω

το μύρο των δακρύων μου 

θα ράνω στο ακάνθινο στεφάνι Σου

με το άρωμα του λιβανιού θα θυμιατίσω εις ανάμνησιν

την αέρινη εκπνέουσα Θεού πνοή..πνοή Σου

να γαληνέψουνε οι νεκρικές κραυγές..

να ημερέψουνε του Άδη οι φωνές

εις τους αιώνες για Ανάσταση μονάχα να μιλούνε

φαντάσματα να τριγυρνούνε τα καρφιά

μη βρίσκουνε αθώους να Σταυρώσουν.

ν' ακούγονται από μακριά τα σήμαντρα εαρινών εκκλησιών

να μου θυμίζουνε Χριστέ μου την πορεία Σου

να κρατηθώ απ' τον ιερό σκοπό για τη βαθύτερη φυγή σου

να απορώ και να εξίσταμαι..

πως να έζηα απάνω εις τη γης

χωρίς τη σμύρνα και το νάρδο στην ψυχή μου. 

⫷ της συλλοής τα μύρα τα ακένωτα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,