ιχνηλατώντας μες στα μονοπάτια τους
των εμπνευσμένων και των ποιητών
να χάνεσαι στα λόγια τους
στις σκέψεις που αρώματα σκορπάνε.
Να ''κρύβεσαι'' στα δάση τους..
που στης ομίχλης των καιρών ..
αφήνουνε τις ηλιαχτίδες τους
σε χαραμάδες να τρυπώνουνε
στον κόρφο σου τον αδειανό
ήλιους για να γεννάνε..
Σ' αλαλαγμούς..και οδυρμούς
αδύναμων στην ''ίντριγκα'' ν'αντισταθούν..
κοντόφθαλμα τα βλέμματα μην ψάχνεις..
Κλείσε στο μπουκαλάκι το μικρό σου το ακριβό..
της ποίησης ''άρώματα''..
να 'ρθουν οι έγνοιες ν' αρωματιστούν
να σκεπαστούν ανάμνηση να γίνουν
κι όταν ανθούν οι πασχαλιές
να μπλέκονται τα άνθια τους
απρόσμενα στις σάρκες σου
μεθυστικόν το άρωμα
σε σένανε να φτάνει....
Άλλοι θα σε κατηγορήσουνε
θα λέν' πως είσαι αλαφροϊσκιωτη
κι άλλοι θα λέν' πως παρανόησες
που ψάχνεις μπουκαλάκι ακριβό
να φυλακίσεις το άϋλον
που ψάχνεις να τυλίξεις με τ' αρώματα της ποίησης
της γύμνιας της ζωής των τη λαχτάρα
μα εσύ θα 'χεις καλά κρυμμένο μυστικό
τα βήματα της μνήμης θα σε φέρνουνε
σ' αρώματα μιας άλλης εποχής
στα δύσκολα στα βυθισμένα χρόνια
κάτω απ' το λιγοστό λαδοφωτιάς το φως
που μάθαινες στιχάκια να σκαρώνεις.
⫷ της ποίησης αρώματα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου