16 Μαΐου 2024

⫷ η ζωή είναι συνάντηση ⫸


 



Μες στις φουρτούνες της ζωής

εγίνηκες η βάρκα μου
εμοιραστήκαμε την ίδια θάλασσα
η φαντασία μου ακόμα σε καλεί
όλα τα χτίζει ο νους απ' την αρχή
σου γύρεψα έναν έρωτα ιδεατό
μου δίδαξες....
η ζωή είναι ''συνάντηση''.
κι η βάρκα των συναισθημάτων μου
εγίνηκες εσύ!
Η γοητεία της δικής σου σιωπής
η απουσία σου............
στην ενδοχώρα της ψυχής
ακόμα αναβλύζει!
Γιατί κάποιοι....
γεννήθηκαν να γράφουν ιστορίες
για το ταξίδι της ζωής!
Το ξέρω δε με ξεγελάς
ίσως στο ουράνιο στερέωμα
να ξαναϊδωθούμε!

 ⫷ η ζωή είναι συνάντηση ⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

10 Μαΐου 2024

⫷ σαν το παλιό λικέρ ⫸




 


Παιδιά σαν ''αλητάκια'' άλλης εποχής..ξυπόλητα συχνά..ανήσυχα στα μάτια και στο πνεύμα μας..τρελλοπαρέα αγοροκόριτσων σε κείνο μου το μικροσκοπικό.. μα ''μαγικό'' χωριό..Κάμπος απέραντος ..σαν θάλασσα πλατιά..μα θάλασσα δεν ήταν..Είχε καλούδια όμως περισσά..σε πονηριές και ζαβολιές την παρέα μου κρατούσε..

Κι εκεί στον κάμπο τον πλατύ..στης Θράκης μου τα μέρη..οι γεωπόνοι πιάσανε δουλειά ..μαζί μ' αυτούς κι εμείς..Μα εμείς οι λιλιπούτειοι..σκεπάρνια δεν κρατάγαμε..μον' εμαζεύαμε ''σοδειά'' κι εκείνη στα κρυφά.. Εσκαρφαλώναμε σαν έβλεπε το μάτι μας ..ο κάμπος να γεμίζει ''σκουλαρίκια'' .. Πρόκληση δυνατή και αξεπέραστη.. τα ''σκουλαρίκια'' μας να γίνονται..να ομορφαίνουνε
τα παιδικά μας τα αυτιά..τα κόκκινα τα πλουμιστά κεράσια...

Τα απογεύματα εκείνα τα Μαγιάτικα στο μακρινό χωριό..γέλια τραγούδια και φωνές..στολίζαν το κεφάλι μας..και σκουλαρίκια ολοκόκκινα τα αυτιά των κοριτσιών μα και των αγοριών μας..στα πανηγύρια της γιορτής των κερασιών με τα σαντούρια και τις γκάϊντες..με τα τραγούδια της τοπολαλιάς..νότες να ''σκίζουν'' να χαράζουνε τη χαρά μες στον αέρα..

Άφησα πίσω τα δρομάκια τα γνωστά..τα καλντερίμια της μικρής της γειτονιάς μου..μια νοσταλγία γλυκειά σαν το παλιό καλό λικέρ της μάνας μου..διώχνει τη θλίψη και χαϊδεύει την ψυχή μου..λίπασμα λες..και ρίζωσαν ανθίζουν και καρπίζουνε οι κερασιές εντός μου..κάθε που Μάης έρχεται ..και με κερνά από τα δυνατά της μνήμης μου τα ακριβά παλιά λικέρ.....

⫷ σαν το παλιό λικέρ ⫸- Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................

6 Μαΐου 2024

# σκέψεις του Έαρος#




 

 

Μια νύμφη μου 'γνεφε απ' το πρωί
έπειτα σύννεφο βροχή, ανάκατο με νοτισμένο χώμα
μια ζέστη άφηνε η βροχούλα η ψιλή η ποτιστική..
Μ' αρέσει όταν βρέχει σιγανά..
λες και ποτίζεται η σκέψη..η ψυχή μου..
είναι που ο νους αρωματίζεται θαρρείς
από τις μυρωδιές των άπληστων ανθέων
αρώματα του Έαρος σταλάζουν στην ψυχή
που με τις στάλες η βροχή..κατρακυλά..τις παρασέρνει.
Σκέψεις ανάκατες εκεί..
χωρίς κραυγές..και περισσούς αλαλαγμούς..
πιστή και γαντζωμένη πα στη ρόδα της ζωής..
διασχίζοντας το δάσος με τα δέντρα του Ιούδα
της προδοσίας η γεύση πάντοτε έμενε πικρή.
Συνεπαρμένη και ονειρευάμενη..σκεπτόμενη
το ''Δρόμο των Δακρύων''
επέλεξα μαζί σας να το μοιραστώ..
✿*゚η ζωή ποτέ της δεν ηττάται ✿*゚.

 # σκέψεις του Έαρος#  γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

29 Απριλίου 2024

# αυτός είναι Παράδεισος!#


 

 

 

 

Είναι εκείνη η μαγεία της στιγμής..
που όνειρα και αναμνήσεις συγχωνεύονται
και σχηματίζουνε για μας
έναν αλλιώτικον τέλειο κόσμο.
Αυτός είναι Παράδεισος!
Κάθε Παράδεισος είναι μοναδικός.
Είναι ο δικός σου κόσμος.
Η γη είναι γεμάτη με όλα όσα αγάπησες
κι ο ουρανός είναι η φαντασία σου.
Αυτός είναι Παράδεισος!

 # αυτός είναι Παράδεισος!# - 

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# πρωινός γλυκύβραστος#


 

 

 

 

 

Γλυκοχάραμα μέρας καινούριας
τον πρωινό μας καφέ ετοιμάζω
το μικρό μας δωμάτιο ανάμνησις γλυκεία
στο παραθύρι μπροστά η σκια σου επιστρέφει
στο πικ-απ το τραγούδι μας παίζει
το δικό μας τραγούδι,γλυκειά μελωδία
και του Μάη τ' αηδόνι σεκόντο κρατάει
αεράκι θροϊζει,τα φυλλώματα αγγίζει
κι η μορφή σου στο τζάμι
της ζωής μου το θάμα.

 # πρωινός γλυκύβραστος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

27 Απριλίου 2024

# μιλώντας με τον κύρη μου #

Εψές το βράδυ..το ξημέρωμα
ήρθε ο κύρης μου σε όνειρο
σκια φευγάτη και ισχνή
σαν τότες που τον θέρισε η αρρώστεια..
λες κι ήταν χτες που εκαθόμασταν
κάτω από την μυρωμένη ακακία
εκουβαλούσε ιστορίες παλιές
από τη μακρινή του την πατρίδα
πρόσφυγας ήρθε το 22
ξενομερίτη τον λογάριαζαν
οι ντόπιοι οι Θρακιώτες
μιλώντας με τον κύρη μου
άκουσα χιλιάδες ιστορίες
καμμιά τους όμως δε δυνήθηκε
να περιγράψει τον ξεριζωμό
παντού υπάρχουν δαίμονες.
Τον πρόσμενα τα πρωινά
τον πρόσμενα τα βράδια
να ακούσω απ' το στόμα του
τις αληθινές του ιστορίες
μα ερχόταν το ξημέρωμα
και χάνονταν από τα μάτια μου
χωρίς ν' ανταμωθούμε
ετέλευε το όνειρο
κι απόμενα μονάχη
στο μαξιλάρι έψαχναν τα δάχτυλα
ν' αγγίξουν τη σκιά του
τα χρόνια εκυλήσανε
εκείνος μας λησμόνησε
απόμεινε να κατοικεί εις της Παράδεισος τα μέρη.

# μιλώντας με τον κύρη μου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

25 Απριλίου 2024

⫷ εκείνο το κορίτσι⫸


 

 

Εκείνο το κορίτσι απ' τους κάμπους
απ' τις αγριοτριανταφυλλιές
εντός σου χλοερά χρόνους σε κατοικεί
κλειεί το μάτι πονηρά εις τη ζωή
της ποίησης το κοφτερό λεπίδι ακόμα κουβαλεί
πολιορκεί τις καταιγίδες της ζωής
στις χούφτες πίνει κατακόκκινο μεθυστικό κρασί
τους έρωτες στους κόρφους του σφιχτά κρατεί
παίζει κρυφτούλι με το χρόνο και τον ξεγελά
στα χνάρια του φωτός ακόμα περπατεί
τα χρόνια κι αν περνούνε ανελέητα
σοφία στο κορίτσι σου το αδάμαστο..
κομίζουν περισσή..



⫷ εκείνο το κορίτσι ⫸ - 26/4/2024 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

17 Απριλίου 2024

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου#


φωτο : από το διαδίκτυο


 

 

 

Στο σκοτεινό δωμάτιο
στον τοίχο που ορθώνεται αντικρύ
πως να κρατήσω Κύριε
τα λόγια που μου χάρισες
το δρόμο που μου χάραξες
μη με αφήσεις μοναχή
στην παραζάλη της βραδιάς
κάνε με απόψε κοινωνό
μάρτυρα της σιωπής Σου.
Ελέησε τα λόγια μου
κώπασε τον τυφώνα μου
μ' έθρεψες να 'μαι χρήσιμη
ξεσκέπασε σε μένα τη φωνή Σου.
φανέρωσέ μου τη Γραφή Σου!

 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

14 Απριλίου 2024

~Μύθοι και απάτες~ ο δάσκαλός μου


 Όσοι είχαν τη χαρά να βρεθούν καθισμένοι σε ένα αμφιθέατρο και να έχουν απέναντί τους για δάσκαλο και  συνομιλητή τους τον Δημήτρη Λιαντίνη..γνωρίζουν πολύ καλά πόσο καλός μύστης υπήρξε..και πόσο ο τρόπος και η φωνή του είχαν τη δύναμη να σε ταξιδεύουν..


~Μύθοι και απάτες~

Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού…..Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του… Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. 

Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία… Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων. – Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο; Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου. Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

Δημήτρης Λιαντίνης.
.............................................................................................................

Πάντα το τέλος γεννά μια μελαγχολία..μα είναι τόσο όμορφη η διαδρομή μέχρι το τέλος..
που μας συνεπαίρνει..απομακρύνει τη σκέψη μας από αυτό..
μας χαλαρώνει..μας γεμίζει στιγμές..
που θα πάρουμε σ' αυτό το άγνωστο ταξίδι μαζί μας..
Καλημέρα σας...
η φίλη σας Σοφία....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,



11 Απριλίου 2024

# Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά #



Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά

κιτρινισμένα στο συρτάρι γράμματα παλιά
δαντέλλες απ' τα δάχτυλα της μάνας μου
ξέφτια στο ερμάρι φυλαγμένα..
ασπάζομαι τον έρωτα εσαεί
συμφιλιώνομαι στο θάνατο εμπροστά
λούζομαι στην αλμύρα της ζωής
βουτώ σε θάλασσες πλατιές
ομοιάζει πλάνη να ζητώ απ' το Θεό
τους ροδαμούς του έρωτα στα ύστερα ν' ανθεί
της νιότης το τρικύμισμα δώρο ακριβό
στερεύει ο χρόνος και σωπαίνω
αφήνομαι και χάνομαι στης μνήμης το βυθό
στα μυστικά μου ακρογιάλια επιστρέφω .

  # Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά # - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

10 Απριλίου 2024

# της μνήμης τα κοράλλια#


Της μνήμης τα κοράλλια μου ακριβά
τα μάτια της ψυχής ακόμα λαχταρούν
το συναπάντημα σαν μάγεμα
στιγμές που φευγαλέα μας αγγίξανε
κι ύστερα σβήστηκαν,χαθήκανε σε μια βραδιά
ως το ξημέρωμα απέδραμες
μα πάντα εγώ θα καρτερώ
μες στης ψυχής τις έρημες ακρογιαλιές
εκείνα τα ροδόχροα
τα ανεκτίμητα..κοράλλια της ψυχής μας
πάντα θα μένω και θα καρτερώ
για να σε φέρνουν οι ανέμοι μου
πάντα εκεί θα κατοικείς
εις τα ερμάρια της ψυχής
φωλιές θα χτίζεις μέσα μου
στα χρόνια που μου απομένουνε
τέτοιοι ανθρώποι σαν κι εσέ
γίνονται θρύλοι τραμπαλίζονται
στου χρόνου τις αιώρες
έτσι εγίνηκες για εμένανε κι εσύ
ένας δικός μου αγαπημένος θρύλος..
και από τότες και μετά
τις σκέψεις μου αγκαλιάζω τρυφερά
κοράλλια και φεγγάρια ζωγραφίζω..

 # της μνήμης τα κοράλλια# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

........................................................................................................................................... 

 

21 Μαρτίου 2024

# έφυγες μυστικά #



 
 

 

 

 

 

 

 

 Έφυγες μυστικά
στης ψυχής τα βάθη χάραξες το φευγιό σου
οι μνήμες της γης δε σε κρατήσανε
μέσα από ίσκιους πέρασες
για μια στερνή φορά
πυκνό το φως που σε έκρυψε...
απορώ που ανασαίνει η ψυχή μου ακόμα
όμως στα χέρια μου ανέτειλλε ένα φως
γιατί η ψυχή στοχεύει στο αντίπερα.

# έφυγες μυστικά # -Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

18 Μαρτίου 2024

# μερόνυχτα σ' αναζητώ, εις τον αστερισμό της Βερενίκης#



Μερόνυχτα σ' αναζητώ
εις τον αστερισμό της Βερενίκης.
Κι αν το πρωί λευκή τιφύς
σιμώνει απειλητικά
και την ψυχή μου συνεπαίρνει
δε χαίρομαι που είμαι μακριά
από την γκρίζα σου την κόμη.
 Κύρη μου ...και αφέντη της ψυχής.....
Ανάερα για σε θα περπατώ
ως να σε συναντήσω
στείλε για εμέ τα δώρα σου ψυχής
άϋλες οι ψυχές μας αύριο κάνουνε πανιά
στάλαξε τα μαλάματα
της πλουμισμένης που εζήσαμε ζωής
χωρίς φειδώ καμμία!

# μερόνυχτα σ' αναζητώ, εις τον αστερισμό της Βερενίκης# -Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

14 Μαρτίου 2024

<< ψηφίδες μιας χαμένης εποχής >>

 

 

Ολάκερη η ζωή
ένα ολόγιομο ποτήρι αλισάχνη
καλούμαστε να πιούμε ως τον πάτο του
και ύστερα καλούμαστε
τη φουρτουνιασμένη φύση μας
να κάμουμε γλυκεία.
Βασανισμένο το μυαλό
έρχονται κύμα οι θύμησες
θάλασσα η ψυχή
ό,τι απόμεινε απ' αυτήν
οι ματαιώσεις ήσαντε τρανές
χωρίς αδυναμίες τώρα πια
ξεμάκραινε της ευτυχίας την πλάνην..
Με το αυτί στους κραδασμούς της Γης
η διαπίστωσις χολή
αιώρησις ψηφίδων μιας χαμένης εποχής.

<< ψηφίδες μιας χαμένης εποχής >> - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

11 Μαρτίου 2024

# ένα παράθυρο στο φως #

Φοβάσαι μες στην κάμαρη
σαν πέφτει και νυχτώνει
μα έχω κάτι ολόγλυκο
για σένα απόψε φως μου.
η αγκαλιά μου φλόγισε
και το κερί μας λιώνει
οι πόθοι μου για σε τρελλοί
δεν ξέρω αν το γλυκοχάραμα
αγκαλιασμένους θα μας έβρει
απόψε ας κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής
ν' αποδεχτείς τη ματαιότητα
καθημερνά στα βήματά μας ενεδρεύει
να λες ......
δε χάθηκα στ' ανούσια
να λες πως χάρηκες καρπούς
να ταξιδέψεις ήρεμος
στον Ύψιστο Πατέρα.

 
# ένα παράθυρο στο φως # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

...................................................................................................... 

 

6 Μαρτίου 2024

"ακολουθώντας το ποτάμι"

Γοργοκυλούσε ο ποταμός τα διάφανα νερά του
κι η γλύκα της φλογέρας μου
ετρύπαε τον αγέρα.
Ακολουθώντας τον αδάμαστο
του πλήθους ποταμό
ήταν στιγμές που τη ροή επαρέκαμπτα
κι άλλες στιγμές.......
τον ρόδινο τον ''ποταμό''
του αόρατου του πλήθους ακολούθαγα
μη και φανώ παράταιρη στα μάτια των πολλών
δεν ήτανε αυτό συμβιβασμός
προσαρμογή το ονόμαζα
αν ήθελα το στόχο μου τον υψηλό
αν ήθελα το υψιπετές..εκείνο να πετύχω..
Δεν είμαι θηριοδαμαστής
ένας πολίτης ταπεινός
που θά 'θελε
στο πέρασμά του απάνω εις τη γης
ένα μικρό αποτύπωμα
τον κόσμο ομορφότερο να κάμει..
''Οι ποταμοί του πλήθους'' κουβαλούνε
παραμύθια μαγικά μιλούνε στις καρδιές μας.
Τρανά τα όνειρα του νου
ύλης φθαρτής το σώμα.
Ακολουθώντας το ποτάμι της ζωής
ξυπνάμε ένα πρωινό
κι όλοι εμείς οι αντισυμβατικοί..οι ρομαντικοί..
..κρεμόμαστε ως φωτεινά
πεφταστέρια στα ουράνια..

"ακολουθώντας το ποτάμι" - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

4 Μαρτίου 2024

# βιολέτες μπλε#


 

 

 

 

Από τη μακρινή χώρα της λησμονιάς
βιολέτες μπλε μου έστειλες
μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι
αν όπως λένε έχουν ενσυναίσθηση οι ψυχές
αισθάνσου..φέρε μου τη ζεστασιά
ζέστανε την ψυχή μου..
Ζωή..Ελπίδα κι Έρωτας εσύ.
Κι εγώ.....
σου στέλνω ως ανάμνηση..βιολέτες μπλε
να ψάξουν,για να σ'εβρουν στα ουράνια.
Αγαπημένε μου εσύ..
έλαμπε όλος ο Απρίλης μες στα μάτια σου
το βλέμμα σου σαγήνη της ψυχής.


 # βιολέτες μπλε # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

29 Φεβρουαρίου 2024

# υπό την σκέπην Της#

 


 

Σίμωσε ως το παραθύρι μου..
της Άνοιξης αηδόνι μου γλυκό
φέρε ως το περβάζι μου
ήχους γλυκείς συμπαντικούς
στείλε το μελτεμάκι σου Θεέ
υπό την σκέπην Της
να απλώσει τα φτερά
να με σκεπάσει η Παναγιά
με ευλάβεια να σταθώ μπρος στο εικόνισμα
της μάνας του Χριστού
να ασπαστώ με ευλάβειαν περισσήν
να ανταμώσω την από μέσα ομορφιά...
εκείνην την νοσταλγικήν την προστασίαν
που επιζητά αέναα η ψυχή
και ας φωλιάσει μέσα μου βαθιά
η πίστις η ''Αγία''  

# υπό την σκέπην Της #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

27 Φεβρουαρίου 2024

# στα χερσοτόπια της καρδιάς#


Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα μας το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

26 Φεβρουαρίου 2024

# ένα πυροφάνι#



 

 

 

 Θα τη θυμάμαι πάντα εκείνη τη στιγμή
τότες που αγωνίζομουν
σπουδάζοντας το φως
τότες που έψαχνα τη μέσα μου Άνοιξη να βρω
γεννήθηκα με ένα πυροφάνι ταπεινό
σαν του ψαρά......
για να φωτίζω της ψυχής μου τη σπηλιά
και δε μου πρέπει διόλου να παραδοξολογώ
γιατί απ' το ελάχιστο φτάνω
στον τελικό προορισμό
ίσως να συναντήσω εκεί
τα φωτεινά, τα διάφανα νερά
ίσως προκάνω για να βυθιστώ
στις στέρνες της ψυχής μου.


 # ένα πυροφάνι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,