# διαδρομές μιας άλλης εποχής#

Πήρε να χαράζει..
είναι όμορφη η ώρα ετούτη της σιωπής
της γαλήνης.......
ένα φλιτζάνι αχνιστού καφέ με συντροφεύει
συλλογιέμαι..οι καιροί άλλαξαν.
τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένα όλα
οι καιροί άλλαξαν...........
μα ανεξίτηλες οι θύμισες στριφογυρνούνε
ψιχαλιστά ποτίζουνε το νου και την καρδιά
κανέλλα και μπαχάρι οι μαχαλάδες
σε τούτα τα σοκάκια τραγούδια γράφουν τα παιδιά
και περπατώντας χορεύουν και γελούν
διαδρομές μιας άλλης εποχής
της ξενοιασιάς ,της αθωότης ....
γι αυτό σου λέω μη γονατίζεις
περπάτα ακόμα όσο μπορείς
προσπάθησε τη μάνα να ονειρευτείς
γλυκά να πιάνει τη μαγιά
να φτιάχνει ζυμωτό ψωμί
ο κόσμος ολάκερος να γίνεται ένας ήλιος..

#  διαδρομές μιας άλλης εποχής#

 σε ποίηση  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# συγχώρεσης δρόμοι #

 

 

Συχνά τις νύχτες που αναπολείς
συγχώρεση..εξαγνισμό ψυχής γυρεύεις
από τα πρόσωπα που πόθησες
ζητάς συγχώρεση μεγάλη
αγάπες που τις άφησες μισές
και άλλοτε σε άφησαν εκείνες..
δόξες τρανές - μισές
στο ανεκπλήρωτο του χρόνου.

Σε συγχωρώ..
ένα ποτήρι δύσκολο..βάλσαμο της ψυχής
έν' δύσκολο εγχείρημα η κάθαρση
γαλήνη σε ποσότητα αγοράζεις..το τολμάς
γαλήνη σε ποσότητα πολύ - πολύ μεγάλη
διαδρομές χιλιόμετρα απάνω στην ψυχή σου....
δύσκολο το εγχείρημα μα όμως το τολμάς..
μαγεία των ανθρώπων η συγχώρεση
πνευματικότης ........
το Θείον αγγίζει..ακουμπά...
Εξαγνισμός..λύτρωση ψυχής..το γιατρικό
όλα εκείνα τα σημαίνοντα
που ζήσαμε μαζί.......
με τη συγχώρεση απόψε ανταλλάσσω.

# συγχώρεσης δρόμοι # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# σονάτα Φθινοπωρινή #

 

 

Νοέμβρης ήτανε θαρρώ
περάσανε τα χρόνια
η μνήμη μου δε μ' απατά
και από τότες και μετά
δεν είναι πένθιμο το δείλι..
ποίημα ήτανε το βλέμμα σου
αξεθώριαστη στα μέσα μου η ματιά σου!
Χινοπωριάζει γρήγορα
στον τόπο που με άφησες
και δεν υπάρχει δέντρο ούτε σκιά
πεσμένα είναι τα φύλλα
ποίημα είναι του Νοέμβρη η εξαπάτηση
η συγκατάβασή σου στην αγάπη μας
ζεσταίνει ακόμα την ψυχή μου!

# σονάτα Φθινοπωρινή # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# νοσταλγικό ταξίδι #

πίνακας :

Gustav Klimt

 

 

 Στήνουν μακάβριο χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω....
βλέπω τα μάτια τα μελιά να με κοιτούν...
τα βλέφαρα ανθίζουν..
μέσα απ' το βάθος των καιρών...
νοσταλγικά.. μου στήνουνε ταξίδια..
τι κι αν τις νύχτες κύματα παρηγορητικά
με ευλάβεια προσκυνούν τη μοναξιά μου...
δραπέτης γίνομαι συχνά
κι ο ψίθυρος του φεγγαριού
τρανή παρηγορία...
κοιμούνται πια οι πόθοι μου
θα 'θελα κάπου - κάπου να σε συναντώ...
στου χρόνου το ατελεύτητο σεντόνι!

# νοσταλγικό ταξίδι # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# άλμα στο μέλλον #

φωτο : Κάστρο Ρίου

Άλμα στο μέλλον
έργα και πολιτισμοί
πέτρα την πέτρα χτίζονται
λιθάρι το λιθάρι
το οικοδόμημα τρανό στου κόσμου τις αιώρες..
κι αν δεν ανθίζουνε ξανά οι ληγμένες μας στιγμές
κι αν οι ημερομηνίες μας
είν' χαρακιές απλές
επάνω εις τις πέτρες
σταγόνα σταγόνα το νερό
και μάρμαρο τρυπάει
κι αν το παιδί π' απέμεινε όρθιο
κι αν έχει χαραγμένο στην ψυχή
αόρατο μελάνι
μην θλίβεσαι και μην το λησμονάς
το άλμα που ετόλμησε
στο μέλλον θα σε φέρει

# άλμα στο μέλλον # - σμιλεύτηκε από την Σοφία Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# σε τούτο το συμπόσιο της Γης#

Σε τούτο το συμπόσιο της Γης
μια ακόρεστη δίψα με συντρόφευε
ήταν σαν αλμυρό νερό.
Διψούσα...
Διψούσα αφάνταστα για τη ζωή..να τη γευτώ.
Ήθελα πάντα να ξεφεύγω απ την παλιά μου βεβαιότητα
πάντοτε κυνηγούσα το ανέφικτο
τη δίψα μου να σβήνω..
Ανήσυχη..ταξιδευτής της μέρας του φωτός
εκατατάχτηκα ιδεολογικά
ει μιαν άλλην φιλοσοφίαν της ζωής
του φευγαλέου..του εφήμερου
της ματαιότητας εν τέλει..
Όμως .....
υπήρξα ανατρεπτική
στην καλοπέρασή μου δε βολεύτηκα
ελπίζω να έβρω τον δικό μου τον Παράδεισο
κι αν δεν τον βρω........
αρκεί που επερπάτησα απάνω εις την Γην
που άκουσα τα κελαηδήματα αηδονιών
που εσίμωσα τον ουρανό,το φέγγος της ψυχής μου.
Ίσως το πέρασμά μου αυτό το σύντομο
και να 'χε νόημα βαρύ
τα βήματά μου να άφησαν πατημασιές
στην έρημη ακτή σας..

# σε τούτο το συμπόσιο της Γης#

σμιλεύτηκε από την Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι που σου φόρεσε η ζωή ⫸

 

 

Χιλιοπλουμιστό το γελεκάκι
που σου φόρεσε η ζωή..
το γέμισες κεντίδια στιγμές..
κεντίδια ματιές..κεντίδια αισθήματα.
Μελωδικό το τραγούδι της ζωής σου
και εσύ μαέστρος το ενορχήστρωνες
βιολιά..αγκαλιές..σε μέθυσαν φωνές
μεγάλωσες........
και σιγοπερπατώντας σιωπηλά
επάτησες φορές
σε πέτρες που έμοιαζαν τραχειές.
Κορίτσι όμορφο
φιλημένο από τον αίλουρο άνεμο
τι καρτερείς?
ας έρθει ο χρόνος ο επόμενος
να σ' βρει τραγουδώντας
ξημέρωσε του Άη -Λιός
κι ο ήλιος στάθη αψηλά
μαζί με τ' όνομά σου
Ηλιανή μου ακριβή
γλυκοπνοές του γιασεμιού
στη ρίζα σου να φτάνουν.

η μάνα σου
μια αγάπη άνευ ορίων.
η  Σοφία σου ....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

στην κόρη μου- ( στην Ηλιανή μου) - Εορταστικόν!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ ψυχής κραυγή ⫸

Μεσάνυχτα βαθιά βαθιά
είναι η στιγμή που ο ποιητής
ελεύθερος τους στίχους του διαλέγει
η αλήθεια μου είσαι εσύ ψυχής κραυγή
επίτρεψέ μου να σου πω το μυστικό μου:
''Θα πάρω μια ανηφοριά
σε μονοπάτια σκιερά να περπατήσω
ειδυλλιακές να με σκεπάζουν νύχτες
ολούθε να αναπνέω καθαρόν αγέρα
να ψάξω να βρω τον καινούριο εαυτό μου
ψηλά στη ράχη να βρεθώ
εκεί π' ανθίζουνε βιολέτες κι ανεμώνες
ένα ''παλάτι ακριβό'' να συναντήσω
ίσως και να 'ναι οφθαλμαπάτη
μα θα έχω σώσει την ψυχή μου!''

  ⫷ ψυχής κραυγή ⫸ σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#στα χερσοτόπια της καρδιάς#

Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα της το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

#στα χερσοτόπια της καρδιάς# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

║▌χαμένα όνειρα ║▌

Της νιότης όνειρα γεμάτα γρατσουνιές
γινήκανε ρυτίδες αυλακώνουν τις ψυχές
χαμένα όνειρα πυξίδες χαλασμένες
κλωθογυρνούνε και αφήνουνε ουλές.
μα βρίσκουν ρότα πάντα στην καρδιά.

 ║▌χαμένα όνειρα ║▌

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη στις 16.22 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Ο χορός των οραμάτων#

Μονάχη στέκεται στην όχθια του κόσμου
με μεθυσμένα βήματα ακροβατεί
την πεθυμιά της κουβαλεί
σε όρμους και σε βράχια.
Μένει στο έσχατό της καταφύγio
πάντα η ζωή της αρμένιζε στο ανέφικτο
μες στο μικρό της το παράρτημα ψυχής...
αιρετική..στασιαστής..αμετανόητη
ξόδεψε χίμαιρες πολύτιμες..
στης αστραπής τη λάμψη φυλακίστηκε...
αέρινες φιγούρες την τυλίγουν απαλά
χορός των οραμάτων την κυκλώνει ασφυχτικά..
είναι οι ψυχές ..οι σκιές των οι ανάριες.

# Ο χορός των οραμάτων # -

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή#

 

 

 

 

Πόσες φορές δεν είδαμε το φως τ' αυγερινού
πουλιά κελάηδαγαν γλυκά
σε μονοπάτια μυστικά
τα λόγια μας σταλαγματιές
μες στο κρυφό μας μονοπάτι
μια ρομαντζάδα η ζωή μας μιας στιγμής...
μας κλέβει το ταξίδι
ήχοι φωνές νοσταλγικές
κοιμούνται αναπαμένες στις ψυχές μας.

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#μικρές πυραμίδες #

 

 

 

Εμείς οι αγέρωχοι.. φαιδρότατοι
που λογιζόμαστε ενίοτε ποιητές...
γινόμαστε συλλέκτες των πολύτιμων στιγμών
κρυβόμαστε μες στις μικρές τις συλλογές μας
μικρές πυραμίδες μες στην έρημη ψυχή
οάσεις δροσερές οι συλλογές μας..
Κάποτε έρχονται εκείνες οι στιγμές ..μας γονατίζουν
μα ένα χέρι αόρατο τον ώμο μας κρατεί
έρχεται στα απρόσμενα το βλέμμα μας χαιδεύει.
Εμείς οι αγέρωχοι..ενίοτε φαιδροί ως ποιητές
χανόμαστε σε θάλασσες σε ωκεανούς φουρτουνιασμένους
νησίδες ψάχνουμε να βρούμε ερημικές
να ξαποστάσουν οι ναυαγισμένες οι ψυχές μας.

#μικρές πυραμίδες # σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

# λησμονημένο θυμιατήρι#

Αν κάποτε συλλογιστείς
να εξαγνίσεις την ψυχή σου
τούτο μονάχα θε να θυμηθείς
τρεμίζει αχνοβολά η ψυχή
σάμπως λησμονημένο θυμιατήρι
πιάνουν χορό..μύρα ..
ήχοι τ' απόβραδου
απ' τ' ανοιχτό σου παραθύρι
στα μέσα σου η μνήμη του
άγιο δισκοποτήρι
ξεσπάει η καρδιά και στροβιλίζεται
μα η φωνή του έρχεται γλυκά και την αγγίζει
''είσαι της λέει σα ρόδινο του Φθινοπώρου δείλι''
μα η καρδιά ψυχορραγεί
κι αφήνει πίσω της θυμό
στα ράθυμά της χείλη.

 # λησμονημένο θυμιατήρι # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

.......................................................................................................... 

# βραδινό πρελούδιο #

Ονειρό μου όμορφο..
καλημέρα μου φωτεινή..
και τρυφερή καληνύχτα μου.
Λουλούδι του μυαλού
και της καρδιάς μου.
από τον κήπο της ψυχής μου
θα κόψω λόγια ένα μπουκέτο
στο βάζο σου κίτρινα και άσπρα
μοσχοβολιές στα όνειρα της νύχτας
και αυτά να βάζουν τα καλά τους
και να έρχονται σαν σε γιορτή
τον ύπνο σου να φυλάνε
φύλακες της αγάπης ..
μες την τρικυμία της ψυχής
τα μάτια βλέπουν φάρους....
και ταξιδεύει η καρδιά στη θάλασσά σου
έχει νηνεμία η αγκαλιά .....γαλήνη ....

# βραδινό πρελούδιο # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

( αφιερωμένο στην κόρη μου - στην Ηλιανή μου )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷σμαραγδένια αγαπημένη μου⫸

 

 

Ψηλό και λυγερό μου νυχτολούλουδο
με μάτια σμαραγδένια....
σμαραγδένια αγαπημένη μου
με χείλια κερασένια
ποιός πόθος σε ανάσταινε
κι επρόσμενες
εξαίσιαν ψυχήν να κάμεις ταίρι
πρωτοσυναντηθήκαμε σε γνώριμο ακρογιάλι....
κι έπεσες γρήγορα πολύ
μες στην ζεστή μου αγκάλη
ήσουν η σμαραγδένια μου
μα ο χρόνος μας εδίκασε
κι η αγάπη μας εσβήσθη
νύχτα κι απόψε στάθηκες αντίκρυ μου
με θλίψη με κοιτάζεις
μονάχη στ' ακρογιάλι περπατείς
ψάχνοντας για κείνο το κοχύλι
εκείνο το ανεύρετο...
της καρδιάς σου το πολύτιμο κοχύλι!
στο πέρασμά σου
ακόμα ραίνω νυχτολούλουδα
απ' τη συγκομιδή των συνειρμών μου!

 ⫷ σμαραγδένια αγαπημένη μου ⫸ σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

⫷μετάξια μιας ψυχής⫸

Ποτέ δε μίλησα μαζί του για το θάνατο.....
τυφλή μια γεύση έρωτα
πέρναε στα κορμιά μας
όταν πλαγιάζαμε μαζί.
Ωσάν μελίσσι εφόρμησε
τη γύρι για να κλέψει
μεταφραστές δρομολογίων
μιας φθαρμένης διαδρομής
εμπρός σε τόσες προσδοκίες
εγεύτηκα το θάνατο
και δε σηκώνει γιατρειά
μετάξια μίας άδολης ψυχής
στα λούλουδα του κήπου κρεμασμένα!

 ⫷ μετάξια μιας ψυχής⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷Άνοιξης θρύψαλα μενεξεδιά⫸

 

 

 

Κάποτε ο έρως ξαφνικά
φώλιασε στην ψυχή μου
κι οι πόθοι μου ανήσυχα πουλιά
φωλιάσανε κι εκείνοι
θρύψαλα λες μενεξεδιά
φωλιάσαν στην καρδιά μου!
Λένε πως με το χρόνο όλα γιατρεύονται
όμως.. οποία συμφορά.........
το πεπρωμένο ενός έρωτα ανεκπλήρωτου
θρύψαλα λες μενεξεδιά Ανοίξεως
στο χώμα πεταμένα.

 ⫷ Άνοιξης θρύψαλα μενεξεδιά⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷νοσταλγία σε ασπρόμαυρο φόντο⫸

Μνήμες και συναισθήματα
έρωτες που περάσανε
κι αφήσανε σημάδια
αυτό το ανεύρετο φιλί
ίσως στα ύστερα η ζωή
να μου το ξαναφέρει..
Είμαστε νέοι..
όντας κινήσαμε για το έρημο νησί μας
ανάμεσα σε ολάνθιστες βατιές
μύρο απέπνεε η νυχτιά μεθυστικό
γευτήκαμε ηδονικές στιγμές
το φεγγαράκι μάρτυρας πιστός
στης νοσταλγίας μου.......
ακούγονται αηδόνια που λαλούν
στον φόντο τον ασπρόμαυρο
μες στην ερωτευμένη μου καρδιά
παντοτινά.........
τα μάγια σου απλώνεις !

  ⫷ νοσταλγία σε ασπρόμαυρο φόντο⫸ σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷άνοιξ' το παραθύρι σου⫸

Κι όταν αποκάτω θα σταθώ
στο παραθύρι το δικό σου το κλειστό
γλυκό θε νά ν' το κάλεσμα
κι ο Μάης θα φέρνει άνθια
ξεχωριστές τις ευωδιές
το παραθύρι μην κρατάς ''το'' σφαλιστό
αγαπημένε μου..άνοιξε μέσα για να μπώ
σαν φάντασμα σαν ξωτικό
στην καμαρή σου να τρυπώσω
ν' αρχίσω ένα τραγούδι ερωτικό
τα στήθη σου εκείνα τα μισάνοιχτα
να 'ναι γεμάτα ηδονή
κι όταν η αυγούλα θα προβάλλει
αντάμα με τον αυγερινό
γλυκά θε να βρεθούμε αγκαλιασμένοι
χωρίς ψαλτάδες και παπάδες και ψαλμούς
μονάχοι να στεφανωθούμε..μοναχοί
με ολίγα άνθια κερασιάς!

 ⫷άνοιξ' το παραθύρι σου⫸ - σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,