Ακούω τα πέταλα, ακούω τα καρφιά. Γέμισαν οι νύχτες μου καρφιά κι οι μέρες μου βελόνια. Παντού ακούονται καρφιά να καρφώνουν σταυρούς να καρφώνουν κρεμάλες.
Με καρφιά είναι σπαρμένοι οι δρόμοι. Καρφιά μου ‘στειλαν στα γενέθλιά μου αντίς για λουλούδια γιορτινά. Καρφιά γέμισαν το μαξιλάρι μου αντίς για πούπουλα απαλά.
Καρφιά μπήξανε στα όνειρά μου και στον τυραγνισμένο μου ύπνο. Από άγρια σουβλερά καρφιά κρέμονται κι οι μέρες μου με σπάγκους από νερό.
Με τα ίδια καρφιά κάρφωσαν κι όλους τους ανώνυμους της Ιστορίας καθώς και τους διαλεχτούς της.
Απ΄ αυτά τα καρφιά κρέμασα κι εγώ τους μαύρους μου εφιάλτες και πήρα στον ώμο μου τη σκάλα για να ξεκρεμάσω τους αθώους και να καρφώσω τους ληστές. .............................................................................................................
..τα ακριβότερα και τα πολυτιμότερα τα δώρα γίνονται πάντα σιωπηλά...σεμνά
...αθόρυβα...είναι καταθέσεις της ψυχής...αλλά κυρίως γιατί είναι ατόφια κομμάτια ψυχής...άδολα και
αφειδώλευτα δοσμένα...είναι γι αυτό που.. το ευχαριστώ δεν μπορεί να
χωρέσει στις οριογραμμές των λέξεων...δεν μπορεί να στοιβαχτεί στις
''φυλακές'' του γραπτού λόγου...
Σας το λέω σιγανά και τρυφερά...με το απλό αυτό και διάφανο λουλούδι... Από καρδιάς ευχαριστώ για τις ολόθερμες ευχές!!!
η φίλη σας Σοφία ... .............................................................................................................
La comparcita .............................................................................................................
Πάει καιρός , πολύς καιρός ..που είναι το βλέμμα της ψυχής μου , που οδήγησε το χέρι μου...τούβαλε λέξεις μπρος στα δάχτυλα να ζωγραφίσει στο χαρτί ...να τις αποτυπώνει...σκέψεις που γίναν λόγος.. Όλες αυτές οι λέξεις,οι σειρές,τα γράμματα επάνω στα τετράδια,που έχω γεμίσει και που φύλαξα,έγιναν τα καλύτερα ταξίδια μου επάνω στις ημέρες μου.. σε τούτη τη ζωή.. Τα ναύλα της ζωής για τα ταξίδια μου αυτά,πάντα κοστίζανε πανάκριβα...γιατί ήταν ναύλα αυτά του νου...που έπρεπε η ψυχή να τα πληρώνει... Μα όσο κι αν ήταν ναύλα ακριβά ετούτα της ψυχής...είναι αυτά που αποτύπωσαν την αλήθεια των συναισθημάτων μου κι επέζησαν και μέσα μου στις χειμωνιές μα και στα καλοκαίρια ...στιγμές που εχαράχθηκαν βαθιά μες στην ψυχή μου...με λύτρωσαν οι λέξεις μου αυτές..και μ' ελευθέρωσαν συνάμα...κι εγίναν η πιο μεγάλη αποσκευή...αυτές που μόνες μου θυμίσαν ανθρώπους που συνάντησα...που εδιδάχθηκα που ερωτεύτηκα που έκλαψα και που αγάπησα βαθιά...
Έτσι πορεύτηκα ,ήσυχα ,απλά ,αθόρυβα ,τα μεγαλεία δεν τα έψαξα ,να μυρίσω μονάχα θέλησα και να γευτώ την ίδια τη ζωή...τους καρπούς της όλους να γευτώ και να τους δοκιμάσω...και όλα της τα αρώματα να τα φορώ κατάσαρκα..να με μεθούν ...στο πέρασμά τους να ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά,μοναδικά, ξεχωριστά,αλλιώτικα...
Όχι δεν κάνω απολογισμούς...δεν κλείνω ισολογισμούς τη μέρα τούτη την ξεχωριστή της γέννησής μου...που είναι η πιο τυχερή κάθε χρονιά,γιατί έρχεται.. για να μου θυμίζει όχι μονάχα πόσο έζησα...μα πως είμαι και φέτος εδώ και ζωντανή...ένα μικρό φτερό κι εγώ στον άνεμο μες στην αιωνιότητα..ετούτης της ζωής...που αέναα και συνεχώς πορεύεται και κύκλους ατελείωτους μπροστά στα μάτια των ανθρώπων κάνει... Είμαι εδώ και είμαι ζωντανή ...κι ας εμεγάλωσα και φέτος άλλον έναν ακόμη χρόνο πάλι...κι ελπίζω ,όχι στο αιώνιο ,μα στο παρόν και εις το μέλλον μου και στα μελλούμενα και συνεχίζω για να ζω. Ίσως στο τέλεμα ετούτης δω της ημέρας...ένα ταξίδι πάλι θάχω ζήσει ενδοχωρικό..που θα με οδηγήσει στο ανέβασμα , ενός καινούριου τρένου της ψυχής και της καρδιάς μου...
Σαν παλιό σινεμά..κινηματογραφική η ζωή του καθενός μας... περνά σαν εικόνα και χάνεται στα βάθη εκεί του χρόνου.... Τι γρήγορα που περνούν οι Άνοιξες !!! Άστα τα μαλλάκια σου......
Ήρθε τώρα η άνοιξη, θα `ρθει καλοκαίρι
κι ύστερα φθινόπωρο θα `ρθει σκυθρωπό
Στον τρελό τον ώμο σου σ’ άπλωνα το χέρι
Ήρθε τώρα η άνοιξη, θα `ρθει καλοκαίρι
Θα σου πουν χίλιες φορές χίλια σ’ αγαπώ
κι ύστερα φθινόπωρο θα `ρθει σκυθρωπό
Άσ’ τα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα
άσ’ τα ν’ ανεμίζουνε στην τρελή νοτιά............. ..............................................................................................................
Μας περιβάλλουν στον περίπατο ετούτο της ζωής μας που λέγεται ''ζωή'' άνθρωποι κι άνθρωποι,επιλεγμένοι άλλοτε από τους ίδιους μας τους εαυτούς...κι άλλοι που ξεπετάγονται εμπρός μας εντελώς τυχαία και απρόβλεπτα και αναγκαστικά πολλές φορές...κι έρχονται εκεί.. την καθημερινότητά μας να αναβαθμίσουν ή να την καταστρέψουν..
Αήτητος δεν είναι μες στα χρόνια του κανείς...πετάει συχνά στα σύννεφα κι άλλοτε πέφτει και σκοντάφτει και σωριάζεται με μιας και καταγής...Μα είναι αυτούσια δική μας η επιλογή...ωσάν περνούν τα χρόνια...κι αφού εμάθαμε στη βόλτα ετούτη τη μεγάλη μας ...συγχρόνως και μικρή επάνω εις τη Γη...κρασιά ωραία κόκκινα να διαλέγουμε...την ψυχή μας να δροσίζουν...και ζάλη μέσα της να φέρνουνε συχνά...είναι δική μας η επιλογή...ανθρώπους να αγαπάμε και να ξεχωρίζουμε...
Γιατί υπάρχουν πάντα και ξινά κρασιά ...καθώς ξινές ψυχές και άπιαστες τριγύρω μας...που το ποτήρι μας λερώνουν...Είναι η ποιότητα της ζωής μας.. τόσο αφηρημένη και άπιαστη έννοια συχνά...που λίγο απ' το ξινό κρασί να πιείς...αν δεν προσέξεις και ποσότητα μεγάλη καταπιείς...δηλητηρίαση του ''αίματος'' καρδοκεί στις φλέβες σου να τρέξει... Δεν είναι τυχαίο που απεικάσματα ζωής αποσταγμένης.. μεγάλων ανθρώπων γύρω μας και ποιητών και συγγραφέων...μας κάνουν να σκεφτούμε απ' την αρχή...τι αξίζει να επιλέγεις στη ζωή σου τελικά...σαν θες τη διαχρονικότητα της σκέψης και του χαραχτήρα σου ,να μπορέσεις να κρατήσεις και να διαφυλάξεις...Ποτέ μου δεν την ξέχασα τη ρήση αυτή του Καζαντζάκη...
«Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό».
Ψάξτε τους ...μη βαρεθείτε..τους ''ξεχωριστούς''.. αναζητήστε τους...υπάρχουν ,είναι ελάχιστοι ...μα υπάρχουν και ας μπερδεύονται στο πλήθος γύρω σας...ξεχωρίστε τους...αν θέλετε μια θέση εσείς κι αυτοί...μες στην αιωνιότητα...σαν αεράκι δροσερό...να γυροφέρνετε ,στου χρόνου τα κιτάπια.
Η αιωνιότητα είναι ποιότητα - Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
" Ωσαννά ! " ο χαιρετιστήριος παιάνας στον αναμενόμενο Μεσσία, στον
προσωπικό Σωτήρα. Η ανεπάρκειά μας Τον επιζητεί. Η ανελεύθερη ελευθερία
μας Τον χρειάζεται. " Ωσαννά! " με εύκολη μετατροπή σε " άρον, άρον, σταύρωσον! ". Και
όμως υπάρχει η δυνατότητα της μη αναστροφής. Βρίσκεται στην αληθινή
κοινωνία με τον προσωπικό Τριαδικό Θεό, στη διάβαση "δια της στενής
πύλης", στη διακονία και όχι στην εξουσία, στην αγάπη και όχι στην
εκμετάλλευση, στην ταπείνωση και όχι στην εγωπάθεια, στην υπεύθυνη
διαχείριση της ελευθερίας και όχι στη βίωση της ασυδοσίας, στην σταυρική
πορεία, που καταλήγει στη Ζωηφόρο Ανάσταση. .............................................................................................................. Μ . Δ Ε Υ Τ Ε Ρ Α
" Ε Σ Ω Τ Ε Ρ Ι Κ Η Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α "
"Τη Αγία και Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ......... μνείαν ποιούμεθα του μακαρίουΙΩΣΗΦ του
ΠΑΓΚΑΛΟΥ και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης ΣΥΚΗΣ."
Ο Ιωσήφ πρότυπο ελεύθερου προσώπου. "Τον δουλωθέντα μεν τω σώματι,
την ψυχήν δε αδούλωτον συντηρούντα."(Οίκος από Συναξάρι ημέρας.) Δούλος
εξωτερικά, ελεύθερος εσωτερικά. Η ψυχή του έμεινε ελεύθερη. Η σκέψη του
εκινείτο ελεύθερα. Η καρδιά του παρέμεινε ελεύθερο πεδίο, ελεύθερη από
πάθη και παντοειδείς αμαρτίες. Με το βλέμμα εστραμμένο στον Θεο έδωσε τη
μάχη της αγνότητας και εξήλθε νικητής και τροπαιούχος. Αντιστάθηκε στις
ηδονικές προκλήσεις, στην εφήμερη χαρά και κέρδισε "στέφος άφθαρτον."
Ο Ιωσήφ υπόδειγμα εκκλησιαστικού ήθους. Κατακτητής της εσωτερικής ελευθερίας. Κι εμείς καλούμαστε να βαδίσουμε στα ίχνη του. Η βίωση της ασκητικής
ορθόδοξης προοπτικής, σε συνδυασμό με την Μυστηριακή συμμετοχικότητα,
σηματοδοτεί την απαλλαγή από την φιλαυτία και τις πολύμορφες
εγωκεντρικές τάσεις και την εμπέδωση της προσφοράς και της θυσίας, της
ισορροπίας και της υπαρξιακής ελευθερίας.
Χρόνια υφαίνει μοναχή και ακούραστα τριγύρω μας η φύση...μια κουρελού...κι ένα χαλί...με χρώματα που η ίδια διάλεξε και ταίριαξε...την ομορφιά στα μάτια μας να απλώνει...Υφάδια ακριβά,πολύτιμα παρήγγειλε,απ' της Ανατολής...μα και της Δύσης της τα μέρη...Άσπρες και κατακίτρινες κλωστές μεταξωτές...να υφάνει μαργαρίτες...και μωβ και σικλαμέν και λεπτεπίλεπτες και διαλεχτές κλωστές...λεβάντες...στο υφάδι να προσθέσει...και το κεντίδι της αυτό εκυριάρχησε...ανάμεσα στα χρώματα τα άλλα ,γιατί θαρρείς η κουρελού και το χαλί,μοσχοβολιά σκορπούσε...Στεφάνια και γιορντάνια έπλεξε......ζωγράφισε...νύχτες ολάκαιρες εδούλευε ακούραστα...εσύ να το κοιτάς...να απορείς και να απολαμβάνεις...ανάσες πάντοτε βαθιές...να παίρνεις και τη ματιά σου από τα χρώματα...να μην μπορείς να στρέψεις...Κι ήρθε κι εσκέφτηκε μονάχη της...η κόρη ετούτη η πλουμιστή...που φύση την βαφτίσανε...κι έτσι πια συνηθίσαν οι άνθρωποι να την φωνάζουν...να τη λένε ...με το χαλί στους ώμους της...με μύρια λούλουδα και μυρωδιές και τούτη την ξεχωριστή και τη ''λυπητερή Εβδομάδα''...να γονατίσει μπρος στα πόδια Του μπροστά...Αυτού του Θεανθρώπου...που άντεξε ...κατάφερε...να αρνηθεί την ύπαρξη τη γήινη...και σε επίπεδα ανάτασης και Ανάστασης...του νου...της εσωτερικής μας της λιγοψυχιάς και της φοβίας των επίγειων ...που εμείς να αρνούμαστε να απαρνηθούμε ... ήρθε στα πόδια του μπροστά να τα εναποθέσει ευλαβικά...
Γιατί ..Αυτός ετόλμησε...αποφάσισε και αντιστάθηκε...και στο Σταυρό του ευθύς...και στη διαδρομή...που πισωγύρισμα δεν έχει...εκεί αποφάσισε ..να περπατήσει να διαβεί...μονάχος του...αψηφώντας μια για πάντα τον ανθρώπινο το φόβο... Κυριακή των Βαϊων σήμερα, σημείο εκκίνησης για την Μεγάλη Εβδομάδα.. Μεγάλη και αποφαστική...για τα εσώψυχα του καθενός...που θα τολμήσει εκεί να σκύψει και να τα αφουγκραστεί...να μεταλάβει την ''αλήθεια '''μέσα του...να προσπαθήσει να εξαγνιστεί...όσο η ανθρώπινη η ύπαρξη και η αδυναμία της ψυχής του επιτρέπει και μπορεί...κι έτσι ταπεινά...κι αθόρυβα Ανάσταση και μέσα του να '''κοινωνήσει'''αν μπορεί...Πάντα είναι ο καιρός...για μια αληθινή ''μεταλαβιά''...ποτέ δεν είναι αργά... Πόσο στ' αλήθεια σήμερα στο νου μου τριγυρίζει η λέξη << Ωσαννά >>..από την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα...μα και πόσο αντηχεί λυπητερή και η κραυγή του κόσμου λιγάκι μόνο αργότερα <<Σταύρωσον..σταύρωσον Αυτόν >>..Κόσμος ''παράξενος'''κόσμος που όχλος γίνεται σε μια μόνο στιγμή...και τα καρφιά στις τσέπες του κρυμμένα σαν τα είχε...αρκεί μονάχα μια στιγμή...επάνω σου να τα καρφώσει...Ίσως νάναι η δική μας η σειρά...να αναλογιστούμε...και με περίσκεψη και στωϊκά..Ανάσταση να πρέπει να '''γευτούμε'''... Καλή Μ.Εβδομάδα !!!
Της Πασχαλιάς..λυπητερές και μυρωδάτες μου λεβάντες..-της Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Την αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού....Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....στα
τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...στη μυρωδιά ενός ζεστού
ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν
εσυναντούσα...Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών...την
βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...στον παφλασμό του κύματος της
αγριεμένης θάλασσας....στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του
καραβιού....στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...που
υποσχόταν...
Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...μου μίλησε
...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά..στων σκουπιδιών
τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές...και ώρες -ώρες αφημένη.....Μα ήταν εκεί η ομορφιά...με όποια φορεσιά ,από μπροστά μου κι αν περνούσε....Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί.. μαζί μου την εκουβαλούσα...να φύγει
δεν την άφηνα...και το λερό της το φουστάνι...να το ξεπλύνω
προσπαθούσα.... Ναι ήταν εκεί...αλλοίμονο...αν την άφηνα να φύγει...Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει... Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...που για τους άλλους
μοιάζαν...μα ήταν τόσο πλουμιστά...στον ήλιο που καθημερνά αυτά της
εγεννούσαν...Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ... αν
την ομορφιά δεν έψαχνε ...εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει και να
ξεφυτρώνει ?Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...η ομορφιά ,που το
χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...
Κρυφογελάς και μειδιάς...πόσες φορές δεν σ' είδα...βιαστικά από
μπροστά από γραπτά.. που σου θυμίζουν τα γνωστά... τα απλά...εσύ να
προσπερνάς...να κάνεις τάχα πως διαβάζεις...άλλα στο νου σου μέσα εκεί
να τριγυρνούν....εξουσία και χρήμα... και δύναμη...που τη ζωή σου να
γεμίσουν χρώμα ψεύτικο ζητούν....Άραγε εστάθηκες ποτέ...λογάριασες σωστά...χρώματα κι ομορφιά στ' αλήθεια τι σημαίνει ? Είναι μεγάλη και βαριά η ομορφιά μέσα στον κόσμο τούτο, τρέξε και
πρόλαβε και δες....και στους χαμένους τους σταθμούς...μην παραμένεις
άλλο εκεί...ασχήμια να μαζεύεις....Τώρα είσαι σίγουρος ...κρυμμένη είναι αυτή η ομορφιά τριγύρω
σου...στα απλά ..τα ήσυχα τα καθημερινά...ασήμαντα για άλλους κι αν
φαντάζουν...
<< Ομορφιά>> - Κείμενο της Σοφίας Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Μια φράση που με άγγιξε βαθιά...διαβάζοντας το Γράμμα 1 του Κρισναμούρτι, προς τη φίλη του και τη μοιράζομαι μαζί σας:
Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που
υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον
πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ' αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος
μας δείχνει το δρόμο.
Μην αφήνεις την αγάπη να χαθεί.Είναι ένα απίστευτο δώρο.Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι την ημέρα που γεννήθηκες ,ο κόσμος σου δόθηκε σαν δώρο.Με τρομάζει το γεγονός ότι ελάχιστοι άνθρωποι έλυσαν ακόμη και την κορδέλα! Σκίσε το χαρτί!Άνοιξε το κουτί! Είναι γεμάτο με αγάπη και μαγεία και ζωή και χαρά και θαύματα και πόνο και δάκρυα.όλα αυτά είναι δώρα για σένα ,επειδή είσαι άνθρωπος. Όχι μόνο τα χαρούμενα πράγματα- << θέλω να είμαι πάντοτε ευτυχισμένος >>- αλλά και ο πόνος και τα δάκρυα.Πολλή μαγεία,πολλά θαύματα,πολλή σύγχυση.Όμως αυτό σημαίνει ζωή.Και είναι τόσο συναρπαστική.Άνοιξε το κουτί και ποτέ δε θα πλήξεις. Λεό Μπουσκάλια - να ζεις ,ν' αγαπάς και να μαθαίνεις. ..............................................................................................................
Πάντα οι ονειροπόλοι και οι ρομαντικοί...οι ατόφιοι και οι αληθινοί...αυτοί που στη ζωή τους ξέρουν να οσμίζονται...αυτοί που στη ζωή τους εταξίδεψαν πολύ...ταξίδεψαν πολύ μέσα στις λεωφόρους του μυαλού τους...πάντα αυτοί θα ''γεύονται''...η ματιά τους επάνω στο φέγγος σου σαν πέσει...την ομορφιά σου θα την τραγουδούν...φεγγάρι μου Ανοιξιάτικο και ολόγιομο...απόψε πάλι σαν τη βόλτα σου θα κάνεις...στις γειτονιές της όμορφης Αθήνας μας...στις γειτονιές του κόσμου....Δεν είναι ο έρωτας ο πεζός, ο καθημερινός...που ίσως ανάξια συχνά,σε λάθος πρόσωπα σε κάνει να ακουμπάς...είναι ο έρωτας για τη ζωή...αυτός που σε κάνει αυτά τα βράδια τα ξεχωριστά...στον έναστρο ουρανό ...και στο φεγγάρι να κοιτάς..
.Έχει πανσέληνο κι απόψε...από νωρίς...και είναι ωραία ...στις γειτονιές της όμορφης της χώρας μου...και μέσα στην καρδιά μου...που η λύπη της για τη ''μικρότητα''' του κόσμου τούτου...δεν τη γονάτισε...μα την εφώτισε ξανά...και κοίταξε ψηλά..σε ένα αστέρι που 'πεφτε...κι έκανε μια ευχή : Μακάρι να '''βολεύονται''' οι άνθρωποι..απανταχού στη Γη...με αυτό.. που τη βολή και τη συνήθειά τους την καθημερινή δεν τους χαλά...και που χαρά τους φέρνει...τι ...είναι το πιο σπουδαίο για τους περισσότερους...η γνώριμη η συνήθεια...η ατάραχη..η μικρή, η καθημερινή η ησυχία τους...και η ''βόλεψη'' του νου...αυτή 'ναι η ευτυχία τους...αστέρι μου...φεγγάρι μου απόψε...μην τσιγκουνευθείς...μια τόση δα μικρή ''χαρούλα'''σου ζητούν..για να τους φέρεις...αν μπορείς...κι εμένα άσε με...να ονειροπολώ...τ' αστέρια εκείνα εκεί τα μακρινά...στον ουρανό σου να κοιτάζω... Απόψε την κιθάρα μου...φεγγάρι μου για σένανε, θε να την εστολίσω... Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
Απόψε την κιθάρα μου - Αλίκη Καγιαλόγλου
. Απόψε, την κιθάρα μου, τη στόλισα κορδέλες
(Απόψε, την κιθάρα μου, τη στόλισα κορδέλες)
και στα καντούνια περπατώ, για τσ’ όμορφες κοπέλες
(και στα καντούνια περπατώ, για τσ’ όμορφες κοπέλες)
Απόψε, να μην κοιμηθείς, παρά να καρτερέψεις
(Απόψε, να μην κοιμηθείς, παρά να καρτερέψεις)
Ν’ ακούσεις την κιθάρα μου, και έπειτα να πέσεις
(ν’ ακούσεις την κιθάρα μου, και έπειτα να πέσεις)
Για σε, τα γιούλια μάζεψα, για σε και τ’ άλλα τ’ άνθη
(για σε, τα γιούλια μάζεψα, για σε και τ’ άλλα τ’ άνθη, )
Απόψε σ’ ονειρεύτηκα, κι ο ύπνος μου εχάθη
(απόψε σ’ ονειρεύτηκα, κι ο ύπνος μου εχάθη)
Ανήφορος κατήφορος, είναι βαρύ σεργιάνι
(Ανήφορος κατήφορος, είναι βαρύ σεργιάνι)
Κι όπου αγαπάει μελαχρινή, ποτέ να μην πεθάνει
(κι όπου αγαπάει μελαχρινή, ποτέ να μην πεθάνει)
Ψαράς θα γίνω στη στεριά, με δίχτυα μπαλωμένα
(ψαράς θα γίνω στη στεριά, με δίχτυα μπαλωμένα)
Για να ψαρέψω μια καρδιά, που δεν πονά για μένα
(για να ψαρέψω μια καρδιά, που δεν πονά για μένα)
Χαμένη πάλι μένει η ματιά, το πρωϊνό αυτό...μέσα στην απουσία.Δεν έψαχνες εκεί μακριά το σώμα του να βρεις...αυτό είχε κιόλας στη στροφή χαθεί...Την απουσία της ψυχής μετρούσες ...την έψαχνες...να την τοποθετήσεις ,παρουσία να γενεί προσπάθησες ,να δεις αν ταίριαζε στην άδεια σου ψυχή...Κι ήταν εκεί παρούσα ...μια απουσία δυνατή, που άδειαζε το βλέμμα...Και κάθε που ξημέρωνε και που σουρούπωνε...όλα καταλαγιάζαν μέσα σου...τότε ξεκάθαρα μες στο κενό βουτούσες ...και να χωρέσεις τόλμαγες , μέσα στις ξένες τις ζωές...δικές σου να τις κάνεις...Σαν η απουσία που ονειρεύτηκες ,σαν νάταν παρουσία...μπροστά σου δεν εστάθηκε...ούτε κι αυτό το βράδυ να προσμένεις για να 'ρθεί....μην καρτερείς... Την πονεμένη άδεια σου ψυχή να την γεμίσουν οι απουσίες δεν μπορούν...Αναχωρήσεις σχεδιάζεις ...να στο θυμίσω πάλι εδώ..πως κάθε αναχώρηση σε άλλο σταθμό μας βγάζει...
Μη λυπάσαι και πικραίνεσαι ...πολλοί είναι αυτοί που λεν' πως σε αγαπούν...μα εσύ έψαχνες τον ένα...τον ένα τον αληθινό...τον ένα που ατόφιο νάν' μαργαριτάρι...Μα τώρα πια τα πρωϊνά και τα βράδια καθημερινά σαν θάρχονται, μια απορία θα σου μένει..Μήπως την απουσία μέσα σου εσύ την τοποθέτησες και την ακούμπησες σε ένα '''μεγάλο''ψέμα ? Είναι άραγε αρκετό...εσύ μονάχη σου κοπιαστικά...μέσα στους κάμπους να ξεχύνεσαι...τους ανοιχτούς τους κάμπους να περιδιαβαίνεις...κι όλο για ένα σπάνιο..γαλάζιο εκεί... λουλούδι για να ψάχνεις ?Πόση αλήθεια θέλει δύναμη...την άδεια σου καρδιά,με μια απουσία να γεμίζεις ? Αναχωρήσεις σχεδιάζεις - Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Κομμάτια πάλι απόψε η λυπημένη σου η ψυχή... θλιμμένη πάλι απόψε...πέταξε τη χλαμύδα της την κόκκινη ...τη γιορτινή...ξεχύθηκε στους δρόμους πια ξυπόλητη...για να φορέσει πάλι τα πένθιμα ...τα μωβ...τα γκρίζα ...τα μαύρα της, που δίπλωσε καλά μες στο ''μπαούλο'' μην τύχει πάλι και τα χρειαστεί...γιατί πάντα ο καιρός καραδοκεί, που θα τα χρειαστεί...το πένθος της ενόμιζε πως τόχε αποποιηθεί...πως τόχε πια τελειώσει....
Μα καρδιά μου όμορφη...ψυχή μου τρυφερή...και ευάλωτη και αθώα...πόσο πολύ περπάτησες...μες στα σοκκάκια της ζωής...εγέμισαν τα πόδια σου αγκάθια...μα την ψυχούλα σου τη φύλαξες...σε όμορφη φωλιά...με πούπουλα τη σκέπαζες...μη τάχα και σου πληγωθεί...μην τάχα και κρυώσει...τη φύλαγες , την επροστάτευες...αρνήθηκες το ρούχο το λερό...της προδοσίας το ρούχο να φορέσεις...και του Ιούδα το φιλί να το αποφύγεις χρόνια τώρα προσπαθείς..μα αυτή εδιαμαρτύρονταν κλεισμένη μέσα εκεί στα πούπουλα...και σου ζητούσε λίγο αέρα...Να αναπνεύσει θέλησε...και βγήκε ένα ξημέρωμα στο ξέφωτο...τον ήλιο να αντικρύσει...Μα ήταν ο ήλιος καυτερός...κι αυτή συνηθισμένη μες στα πούπουλα καθώς ζούσε...με μιας ετσουρουφλίστηκε...και καήκαν τα φτερά της...Ήταν ο ήλιος του καυτός πολύ..κι αυτός
θαρρεί.. πως σε ξεγέλασε ο ανόητος και μέσα του με μια χαρά ανείπωτη
καυχιέται...θαρρεί πως πήρε από εσέ τα κρίνα και τα ρόδα...μα ούτε που
εσκέφτηκε στιγμή...πως ένα μικρό υφάδι ...στην πολύχρωμη ...την
Ανοιξιάτικη την κουρελού της δικής σου της ψυχής ήτανε και συμπλήρωσε...το υφάδι
να τελειώσεις...
Γελάει καυχιέται και θαρρεί...πως είναι ο ίδιος ένας σίφουνας...άνεμος
και ανεμοστρόβιλος που εφύσηξε μπροστά σου...μα εσύ χαμογελάς γλυκά...γιατί
τον άφησες γύρω σου να στροβιλιστεί ...ανάγκη του μεγάλη και επιτακτική σου
έμοιαζε αυτή και ήτανε θαρρώ ...αυτό το άρωμα των λουλουδιών που η ψυχή σου γύρω
του,σαν ακριβή κολώνια εσκόρπισε...και διαρκώς σκορπούσε...Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα στη ζωή ετούτη τη μικρή...που την προδοσία του Ιούδα να την εξηγήσουν...να την ερμηνεύσουν προσπαθούν...χωρίς κραυγές...και δίχως δικαστήρια ''ποινικά''...χωρίς ''σταυρώματα''' σε ξύλινους σταυρούς...μα με τα μάτια της ψυχής...στα μάτια της δικής του της ψυχής..του Ιούδα του Προδότη, να σκύψουν το τολμούν...μήπως και την ύστατη στιγμή...από την ταραγμένη του ψυχή...αυτός ο ίδιος ο ''Ιούδας'', θα γιάνει...και αγέρωχος θα πάψει να κοιτά...και ταπεινός...στα πόδια εκεί του προδομένου... που ελάβωσε...σκύψει και ρίξει ένα δάκρυ του καυτό...για να ποτίσει το άρωμα, μιας ασήμαντης λεβάντας...που προσφέρθηκε απλόχερα να τον ραντίσει με το άρωμα...να νιώσει άνθρωπος και να ευοδωθεί...
Κείμενο από καρδιάς...για τον ''Ιούδα''..που φιλούσε υπέροχα της Σοφίας Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
Μια σιωπηλή...γεμάτη σκέψεις και εσωτερική κατάνυξη εβδομάδα.Βαδίζουμε στο Πάσχα...κάθε χρόνο εμείς...οι χριστιανοί...Ορθόδοξοι και Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι...δεν έχει σημασία το πότε και το πως..ο χρόνος δε μετράει...ταπεινοί και υπερόπτες και εγωιστές...όλοι στην ίδια μοίρα.
Πάθος ...πόνος ...αγανάχτηση..εγκατάλειψη καθημερινή.. ''σταύρωση'' του ανθρώπου ''σταυροί ''στους ώμους μας καθημερινά η ζωή προσθέτει και τοποθετεί...σταυροί ζωής...και επιβίωσης...και οικονομικοί...και ψυχολογικοί...σταυροί της προδοσίας...και του έρωτα σταυροί...σταυροί και της αγάπης της τυρρανικής...της εφιαλτικής υποκρισίας οι σταυροί..τον άνθρωπο λυγούν..μα και τον ανεβάζουν προχωρώντας προς το ''Γολγοθά''' της μάθησης ...της κατανόησης και του σκοπού της ύπαρξης επάνω εις τη Γη... και του Θεανθρώπου οι σταυροί και το ''ακάνθινο''στεφάνι που του φόρεσαν...μας φόρεσαν ..κομμάτι αξεχώριστο ο ''Γολγοθάς'' του ανθρώπου..του καθενός από εμάς.Κι ύστερα θάρθει ο θάνατος...και η ''σταύρωση'' και λύπη και θλίψη απέραντη και οδύνη και απόγνωση...κι ύστερα θάρθει η Ανάσταση.Έτσι απλά...να το σκεφτείς ..να το πεθάνεις το κομμάτι σου της ''σταύρωσης'' και μέσα σου ... να τους αφήσεις πίσω τους ''σταυρούς,για λίγο εκεί να ξεθωριάσουν μέσα σου..όλες τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις σου να διώξεις.
Και να βαδίσεις ανηφορικά προς την Ανάσταση...στην κορυφή να φτάσεις...να νιώσεις την αληθινή και άνευ όρων την Αγάπη...να ξεφορτωθείς την εσωτερική σου μοναξιά...να απαρνηθείς το κάθε τι παλιό.. που,ακάνθινο στεφάνι αυτό.. τα καρφιά βαθιά σου μπήγει...και έτσι με πολύ τον πόνο.. σέρνοντας, να ''μεταλάβεις''και φέτος, αυτήν την ίδια την Ανάσταση ...μια άλλη αυτή μεταλαβιά...της Λύτρωσης για σένα...καθώς κομμάτι της ψυχής σου η ''μεταλαβιά'' ...εκεί. καθώς το εγώ σου αυτό το βασανιστικό...θα απαρνιέσαι εσύ λυτρωτικά...
Και θα θελήσεις να μου πεις ίσως εσύ...πως τους σταυρούς που κουβαλάς...ποτέ σου δεν τους είδες...ή πως αγκάθινο στεφάνι μόνο στο πρόσωπο επάνω του Χριστού να στάζει αίμα εσύ θυμάσαι .Τι να σου πω κι εγώ η φτωχή...μπορεί εσύ να ευτύχησες...και μόνο τριαντάφυλλα και γιορντάνια στα μαλλιά...να φόρεσες ...να είδες...και έτσι την Ανάσταση από πολύ νωρίς κατόρθωσες να συναντήσεις...
Βαδίζοντας από τη ''σταύρωση'''στο ''φως'' της Σοφίας Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
<< 'Eζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο >>
είχε πει πως ήθελε να γράψουν στον τάφο του ο Λειβαδίτης.Γεννήθηκε το βράδυ της Ανάστασης στις 20 Απριλίου του 1922.Σημαντικός,ξεχωριστός,τρυφερός στον ποιητικό του λόγο,σημαντικότατος Έλληνας ποιητής,με τις αριστερές του ιδέες που του κόστισαν στο σταυροδρόμι της ζωής του,όταν δικάστηκε για το έργο του <<Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου.>> αλλά με την υποστήριξη του κόσμου των γραμμάτων αθωώθηκε...Πολυγραφότατος..οι ποιητικές του συλλογές μας αγγίζουν διαρκώς και ανελλειπώς και σήμερα...27 χρόνια μετά το θάνατό του ...ήταν το 1988 που έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο...αφού όπως ο καθείς φορτώθηκε το ''σταυρό'' του...ανέβηκε το ''Γολγοθά'' του και όδευσε στη δικαίωση και στη λύτρωση μέσα από το έργο του. Και ναι.. διαχρονικός ο λόγος του,ηχεί στα αυτιά μας και σήμερα...και μας γεμίζει σκέψεις με τη φιλοσοφική του διάθεση στη β' φάση του έργου του. Και ποιός δεν στάθηκε μπροστά στη συλλογή ποιημάτων του όπως : ""Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας'' και σας παραθέτω το πλέον αγαπημένο μου...πλήρες νοημάτων ποίημα...πλήρες πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων και διαπιστώσεων: Αφουγκραστείτε το :
Ο ψυχοθεραπευτής Πατήρ Φιλόθεος Φάρος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή το βιβλίο :
"Ούτε πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά".
Η μέση ηλικία είναι μία υπόθεση που απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αλλά είναι και παραμελημένη.
Ο Γιουνγκ, που ασχολήθηκε
με το δεύτερο μισό της ζωής, σε αντίθεση με τον Φρόυντ(ο οποίος
ερεύνησε τον άνθρωπο κυρίως στο πρώτο μισό της ζωής του), λέει ότι: «Ο
άνθρωπος στο πρώτο μισό της ζωής υπηρετεί τη φύση(Δηλαδή, κάνει παιδιά,
παντρεύεται, προσπαθεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην). Όμως, στο
δεύτερο μισό της ζωής, ο άνθρωπος καλείται να υπηρετήσει τον πολιτισμό.»
Κι όταν λέει πολιτισμό, εννοεί την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου. Και εγώ θα συμπλήρωνα και τις σχέσεις!
Διότι ο άνθρωπος στο πρώτο μισό
της ζωής του, προσπαθώντας για τα εξωτερικά επιτεύγματα, παραμελεί και
τον εσωτερικό του κόσμο και τις σχέσεις του, κάτι που είναι τραγικό.
Γιατί, κάθε άνθρωπος
ολοκληρώνεται στην ένωση με τον άλλον άνθρωπο. Και όταν λέω ένωση, δεν
εννοώ συζυγική μόνον. Όσες περισσότερες ουσιαστικές σχέσεις έχει ένας
άνθρωπος, τόσο πλουσιότερος γίνεται.
Διότι ο άνθρωπος τι είναι;
Είναι εκείνο που παίρνει από όλους τους άλλους, και το διαμορφώνει με
τον δικό του τρόπο. Η δική του συμβολή δηλαδή, η ατομικότητά του, είναι
ο τρόπος που διαμορφώνει, όλα αυτά που παίρνει από τους άλλους. Οπότε η
παραμέληση των σχέσεων, σημαίνει και προσωπική φτώχεια του ανθρώπου και
της προσωπικότητάς του.
Στο δεύτερο μισό της ζωής, λοιπόν, ακόμα και το γεγονός ότι η σωματική
του ενέργεια έχει καμφθεί, είναι κάτι θετικό με την έννοια ότι του δίνει
την δυνατότητα, την ευκαιρία, για κάποια ησυχία, η οποία απαραίτητη γι'
αυτήν την εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου.
Επειδή, ο άνθρωπος μετά
το αποκορύφωμα της ενεργητικότητάς του και της δύναμης, αντιμετωπίζει
όπως είπα μία κάμψη της σωματικής του ενέργειας, αυτή την κάμψη την
αισθάνεται και στο χώρο της σεξουαλικότητας. Κυρίως οι άντρες, που έχουν
ζήσει την σεξουαλικότητά τους στο πρώτο μισό της ζωής σαν ένα άθλημα
που αγωνίζονταν να αποδείξουν κάτι, όταν συμβεί αυτό, πανικοβάλλονται
κυριολεκτικά, και τρέχουν σε ειδικούς για να ανακτήσουν τις χαμένες
δυνάμεις τους.
Αντιδρώντας, όμως μ' αυτόν τον
τρόπο, όπως μια γυναίκα που κάνει λίφτινγκ, χάνει τη μοναδική ευκαιρία
να ανακαλύψει τον έρωτα για πρώτη φορά στη ζωή του. Χάνει την ευκαιρία,
να ανακαλύψει τον έρωτα που δεν είναι μια υπόθεση σωματική, που δεν
προσφέρεται για πρωταθλήματα, που είναι η ανάγκη του ανθρώπου για
κοινωνία και ένωση με τον άλλον άνθρωπο, που είναι τρυφερότητα, που
είναι στοργή.
Αυτά όλα, στο πρώτο μισό της ζωής του ο άντρας κυρίως, αλλά και η
γυναίκα με έναν κάπως διαφορετικό τρόπο, δεν έχει υποπτευθεί αυτή τη
διάσταση του έρωτα.
Ένα απ' τα πράγματα που
μπορεί να διαφύγει από την εμπειρία του μεσήλικα, είναι να καταλάβει ότι
η ανάπτυξή του, δεν σταματάει στη μέση ηλικία. Κάθε άλλο! Εάν
σταματήσει την εξέλιξή του, τότε θα φτάσει στα γηρατειά ένας άνθρωπος
εγωκεντρικός, χωρίς ευαισθησία για τον άλλον, και μ' αυτόν τον τρόπο θα
δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο.
Δηλαδή,θα είναι δυσάρεστος
στους άλλους, ενοχλητικός στους άλλους, οι άλλοι αναπόφευκτα θα τον
αποφεύγουν, επειδή θα τον αποφεύγουν θα αισθάνεται μια εσωτερική ερημιά
και θα προσπαθεί να την καλύψει με κτητικότητα, με απαιτητικότητα,
κάνοντας τη ζωή των νεώτερων ανθρώπων του περιβάλλοντός του πολύ
δύσκολη. Και σαν συνέπεια ο κόσμος αυτός του περιβάλλοντός του, θα του
γυρίζει την πλάτη.
------Και πώς μπορεί να
ξεπεράσει κάποιος την κρίση της μέσης ηλικίας, ώστε να μη χάσει τις
ευκαιρίες να εξελιχθεί εσωτερικά και στις σχέσεις τους με τους άλλους;
Οπωσδήποτε οι αλλαγές καθώς
μεγαλώνει κάποιος, και παγιώνεται η προσωπικότητά του, γίνονται δύσκολα,
αλλά ζωή χωρίς αλλαγές δεν είναι ζωή. Ότι δεν αλλάζει είναι νεκρό. Το
ζωντανό με κάποιον τρόπο πάντα αλλάζει.
Γίνονται, όντως δύσκολα οι
αλλαγές όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αλλά πάντως δυνατότητα αλλαγών
υπάρχει! Αλίμονο για τον άνθρωπο που δεν έχει την δυνατότητα να αλλάζει.
Γιατί ο κόσμος γύρω του αλλάζει, κι αν είναι να ζει μέσα στον
πραγματικό κόσμο είναι απαραίτητο να αλλάζει και εκείνος, αλλιώς μένει
απέξω ...-
Ούτε πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά, Η συσσωρευμένη εμπειρία για μια βαθύτερη κατανόηση της ζωής.
"Δεν
διδάσκω επανάσταση. Είμαι εντελώς κατά της επανάστασης. Σου λέω ότι η
λέξη μου για το μέλλον, καθώς και για εκείνους που είναι αρκετά ευφυείς
τώρα στο παρόν, είναι η εξέγερση. Ποια είναι η διαφορά;
"Η
εξέγερση αποτελεί ατομική πράξη΄ δεν έχει καμιά σχέση με το πλήθος. Η
εξέγερση δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική, την εξουσία, τη βία. Η
εξέγερση έχει σχέση με την αλλαγή της συνειδητότητάς σου, με τη σιωπή
σου, με την ύπαρξή σου. Πρόκειται για μια πνευματική μεταμόρφωση.
"Και
κάθε άτομο που περνά μέσα από την εξέγερση δεν πολεμάει με κάποιον
άλλον, πολεμάει μόνο με το δικό του σκοτάδι. Δεν χρειάζονται σπαθιά, δεν
χρειάζονται βόμβες. Αυτό που χρειάζεται είναι περισσότερη εγρήγορση,
περισσότερη διαλογιστικότητα, περισσότερη αγάπη, περισσότερη
προσευχητικότητα, περισσότερη ευγνωμοσύνη. Περιβαλλόμενος με όλες αυτές
τις ιδιότητες, γεννιέσαι εκ νέου."
Μιά μέρα, είπε, οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά: «Κυρα-τριανταφυλλιά, δε μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό; Πως φτιάχνεις το τριαντάφυλλο;» Κι η τριανταφυλλιά αποκρίθηκε: «Πολύ
απλό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες· αλάκερο το χειμώνα
δουλεύω με υπομονή, μ’ εμπιστοσύνη, με αγάπη το χώμα, κι ένα μονάχα έχω
στο νού μου, το τριαντάφυλλο. Με δέρνουν οι βροχές, με συρομαδούν οι
ανέμοι, με πλακώνουν τα χιόνια, μα εγώ μονάχα ένα έχω στο νού μου, το
τριαντάφυλλο. Αυτό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες.»
Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ .............................................................................................................
Ο Κρητικός στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης αναρωτιέται : << Υπάρχει τίποτα αληθινότερο από την αλήθεια? .>> Και απαντάει στη συνέχεια : << Ναι το παραμύθι...Αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια >>.
Κανένας παραμυθάς ,μυθοπλάστης ή και δάσκαλος δεν έβγαλαν τυχαία από το νου τους ξαφνικά...ένα παραμύθι, μια παραβολή,μια διδαχή ένα μύθο.. Πάντα ήταν αποτέλεσμα μακρών διεργασιών στο μυαλό τους...αποστάγματα ζωής, που με απλά λόγια δίνονται στον κόσμο για να διδάξουν ,να μας μάθουν να ζούμε σωστά.. Ο Καζαντζάκης εδώ στο μύθο ,στην Αναφορά στον Γκρέκο, χρησιμοποιεί το τριαντάφυλλο, που με τόση υπομονή και επιμονή κυνηγάει το στόχο του... Αυτό είναι και το νόημα...να μην εγκαταλείπουμε το στόχο,έχοντας στα μάτια μας μπροστά συνεχώς το αποτέλεσμα..
Ήρθε και φέτος ,όπως κάθε χρόνο η Άνοιξη και οι δρόμοι εγεμίσαν μυρωδιές...μοσχοβολιές...αρώματα από γαζίες και μιμόζες << μη μου άπτου>>..ακακίες ξεχωριστές αυτές μοναδικές...αρώματα μεθυστικά...ζαλίζουν του άνθρωπου το νου..Μα το δυνατότερο απ' όλα τα αρώματα για εμέ,είναι αυτό της μνήμης μας της παιδικής...που ανήσυχα το νου μου αρωματίζει. Από παντού ξεχύνεται και σήμερα η μνήμη μου..καθώς το δρόμο με τα σπάρτα για τη θάλασσα κατηφορίζω τραγουδώντας..καθώς μελωδίες απ' το ραδιόφωνο νοσταλγικές...εκεί ..στην αληθινή μας τη ζωή και πάλι μας γυρνούν...μας επιστρέφουν...αγαπώ τις μελωδίες στο ραδιόφωνο...γιατί σε παροτρύνουν να σκεφτείς...
Ατέλειωτο το κίτρινο στα μάτια μου μπροστά...τι ομορφιά και τι συνταίριασμα ,το δρόμο τον στολίσαν...τον αγκάλιασαν και έγειραν ,λες και θελήσανε στο απέραντο γαλάζιο εκεί της θάλασσας να φτάσουνε σιμά..Κι από την άλλη οι πανέμορφες...οι ευαίσθητες αυτές οι ακακίες...οι γαζίες...οι μιμόζες οι αισχυντηλές...έτσι τις ονομάσαν οι ειδήμονες..γιατί είναι ευαίσθητες πολύ και ''ντροπαλές'' και σαν πας το άνθος τους να πιάσεις..ευθύς αυτές το κλείνουν. Κι έτσι επαρασύρθηκα ξανά και στη γειτονιά μου την παλιά περιπλανήθηκα ξανά...και σήμερα πρωί- πρωί...εκεί που η φύση η κατακίτρινη γύρω μου εμοσχοβολούσε...και ένα χαμόγελο ζεστό...αγωνιζόταν να φυτέψει στα χείλη τα κλειστά..μα νοερά..
Ολάκερος ο δρόμος φυτεμένος από τα χέρια του παπού...από γαζίες ...και ευαίσθητες μιμόζες φυτεμένος...τώρα όλα αλλάξανε και δεν υπάρχει πια...μα πάντα η εικόνα μες στη μνήμη μου ,φωτογραφία ανεξίτηλη,ποζάρει σιγανά... Κάποιες από τις μνήμες μας μένουνε άσβηστες εκεί...στο άλμπουμ της ψυχής μας...γιατί αυτές συνδέονται συχνά...με κάποια γεγονότα της ζωής ,που τη μνήμη μας χαράξαν...
Είτε αυτός είναι ένας έρωτας ανεκπλήρωτος κάτω από τις γαζίες στο στενό δρομάκι μας της γειτονιάς ή και το ξερίζωμα των δέντρων των υπέροχων αυτών...με άλλα πιο ''μοντέρνα'''και ''μοδάτα''...που πολύ συχνά έχουνε κάποιοι ''ειδήμονες'' σκεφτεί, που την αισθητική των δρόμων...επί χάρτου ζωγραφίζουν..αγνοώντας τα αρώματα που η μνήμη αναζητά...
Μνήμες οι μυρωδιές μας-Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Απόγεμα Σαββάτου...Απρίλης ολοφώτεινος...φανήκανε και οι πρώτες πεταλούδες...Μα μια είναι επίμονη πολύ...γαλάζια έχει τα φτερά ...σε ησυχία δε μ' αφήνει, χορό έστησε γύρω μου τρελλό...
-Φύγε της λέω ...εμένα οι Άνοιξες με εγέλασαν...κι ας έχεις τα φτερά σου πλουμιστά.....
-Έλα μου λέει ...μη φοβηθείς...έλα για να σου δείξω εγώ ...μιαν άλλη Άνοιξη...μιαν άλλη Άνοιξη...ακόμα πιο γαλάζια...πιο χρυσή εγώ σου ετοιμάζω...έχεις τη δύναμη να αρνηθείς τις Άνοιξες και στους Χειμώνες να πλανιέσαι ?
-Θάρθω της λέω περίμενε ,τα ροζ μου τα φτερά στους ώμους να κολλήσω...μα κι αν στο τρελλό μας πέταγμα μου ξεκολλήσουν τα φτερά...και στα μισά του δρόμου κάτω θα βρεθώ....έλα κοντά μου και ανάσανε και ρώτα με να δεις ...αν αυτό το σύντομο το πέταγμα το άντεξα εγώ ή αν τα φτερά μου τα ξεκόλλησες εσύ...γιατί εθέλησες μακριά μαζί σου να πετάξω...μα πριν ξεψυχήσω ..σκύψε να σου πω, πως το μέλι που είχα κρυμμένο στην ψυχή βαθιά...δεν πρόλαβες εσύ να το ''ρουφήξεις''.
Λυρικές οι σκέψεις μου..για έναν έρωτα -Σοφία Θεοδοσιάδη.
Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο
κρατάω στο χέρι το κλειδί
πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει
το έργο κάπου το `χω ξαναδεί
Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά
έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει
είχα μια ζωή μπροστά
Το ποδήλατό μου, ήταν πάντοτε δικό μου
και με πήγαινε πολύ μακριά
μέσα στη Σαχάρα, σαν την πιο βαθιά λαχτάρα
μ’ οδηγούσε πέρα απ’ τη χαρά
Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’ την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να `ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές ............................................................................................................
Κράτησα ένα φουλάρι του αγαπημένου μου...την ταμπακιέρα του ...και δεν την έπλυνα ποτέ ξανά...έτσι τη μυρωδιά απ' το τσιγάρο του ..αυτό το τελευταίο ...με των δαχτύλων του τη μυρωδιά ..νάρχεται και να μου θυμίζει.. Δεν είναι πως εξέχασα..τη μυρωδιά εκείνη τη γνώριμη και τη ζεστή του αρώματος και του κορμιού...σαν μίγμα εκρηκτικό που να θυμάμαι... Κι από την άλλη,εκεί στην άκρη της κρεμάστρας χρόνια τώρα κρεμασμένη...και αμετακίνητη η ρόμπα του πατέρα μου η καρώ... Έτσι απλά...τη μυρωδιά του για να μου θυμίζει...γιατί φθείρονται οι άνθρωποι...και απομακρύνονται από μας...ταξιδεύουνε σε άλλους γαλαξίες...μα η μυρωδιά τους μένει εδώ στη γη ...και μέσα στην ψυχή μας...Αρνείται η καρδιά και η ψυχή...τις μυρωδιές της να πετάξει...να τις σβήσει. Είναι που έγιναν αναμνήσεις πια αυτές οι μυρωδιές...λες και είναι σε έναν πάπυρο καλά και μέσα μου εκεί...τυλιγμένες προσεχτικά, κρυμμένες ...φυλαγμένες... Είναι ξεχωριστό του καθενός μας το άρωμα...μπλέκει μαγικά με το άρωμα απ' το δέρμα μας...με το άρωμα του είναι μας και της προσωπικότητάς μας...με το άρωμα των άνθρωπων που αγγίξαν τη ζωή μας...με το άρωμα που σκόρπισαν .. σαν το μπουκαλάκι έσπασε επάνω μας και ''πότισε''' το ρούχο της ψυχής μας... Είναι κι αυτή η Άνοιξη...που σε ησυχία δεν αφήνει του ανθρώπου το νου και την ψυχή...και βόλτες κόβει συνεχώς ...γύρω- γύρω απ' το μπαούλο με τα αρώματα και με τις μυρωδιές και με τις αναμνήσεις...
Σκέψεις ανάμεικτες με συναισθήματα της Σοφίας Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
Πώς οι μυρωδιές «ξυπνούν» αναμνήσεις
Η μυρωδιά της
βροχής, του βρεγμένου χώματος και του φρεσκοκομμένου γρασιδιού φέρνουν
πολλές αναμνήσεις στους περισσότερους.Ορισμένες μυρωδιές έχουν
μεγαλύτερη «δύναμη» από οποιαδήποτε άλλη αίσθηση στο να βοηθούν τους
ανθρώπους να ανακαλούν στη μνήμη τους μακρινές αναμνήσεις.
Νορβηγοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν τη διαδικασία που
«κρύβεται» πίσω από το πώς συνδέονται οι αναμνήσεις με κάποιες οσμές.
«Τα σήματα που περνούν από τη μύτη ‘μεταφράζονται’ και συνδέονται με
κάποιες αναμνήσεις σε μια ‘ενορχηστρωμένη συμφωνία σημάτων’ μέσα στον
εγκέφαλο» αναφέρουν οι ερευνητές.
Κάθε μία από αυτές τις αναμνήσεις συνδέεται με μια «τοποθεσία» στον
εσωτερικό χάρτη του εγκεφάλου, σύμφωνα με την έρευνα του Ινστιτούτου
Kavli Institute for Systems Neuroscience στο Trondheim της Νορβηγίας.
Οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι ο εγκέφαλος συνδέει τις μυρωδιές με
αναμνήσεις σε μια διαδικασία κατά την οποία τα νευρωνικά δίκτυα
συνδέονται με εγκεφαλικά κύματα με συχνότητα 20-40 Hz. Για να μάθουν περισσότερα γι’ αυτή τη διαδικασία, οι ερευνητές
σχεδίασαν ένα λαβύρινθο για ποντίκια, όπου υπήρχε μία τρύπα στην οποία
μπορούσε το ποντίκι να βάλει τη μύτη του. Όταν ακουμπούσε στην τρύπα
εκλύονταν δύο διαφορετικές μυρωδιές.
Η μία «έλεγε» στο ποντίκι ότι η τροφή βρισκόταν στο αριστερό κύπελλο πίσω του και η άλλη ότι βρισκόταν στο δεξί κύπελλο. Μετά από τρεις εβδομάδες εκπαίδευση τα ποντίκια επέλεγαν τη σωστή τρύπα με το φαγητό σε ποσοστό μεγαλύτερο του 85%.
Οι ερευνητές κατέγραφαν επίσης με τη βοήθεια 16 ηλεκτροδίων τι
συνέβαινε στον ιππόκαμπο καθώς και σε άλλες περιοχές του ενδορινικού
φλοιού των ποντικιών και διαπίστωσαν ότι προέκυψε ένα μοτίβο
δραστηριότητας εγκεφαλικών κυμάτων σε αυτούς τους τομείς.
"Τη Αγία και Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ......... μνείαν ποιούμεθα του μακαρίουΙΩΣΗΦ του
ΠΑΓΚΑΛΟΥ και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης ΣΥΚΗΣ."
