Φυλάττειν Θερμοπύλας.....

Ενθυμού του Λαού σου τα Τέκνα
και τα έργα αυτών
υπέρ του κάλλους
τα αγωνιζόμενα έργα.
Ενθυμού τους προγόνους
από των πρώτων τον τόπον τούτο
κατοικούντων
έως του Σολωμού και Κάλβου
και Καβάφη
κι ενθυμού Σικελιανόν
και πάντας τους μάρτυρας
τους αγωνιστάς και μαχητάς
τους από παντός βέλους άτρωτον
συντηρήσαντας του ανθρώπου
το ανάστημα.
Ουκ απεσβέτο ύδωρ το λάλον
κι αν η τέφρα για λίγο τα μάτια τυφλώσει
κι αν η τέφρα για λίγο το νου σου θολώσει
επικαλέσου Κύριο τον Λαό σου
Λαό σου τον αγωνιστή
τον αθλοφόρο
τον πανδαμάτορα.
Λαέ μου και Κύριε
βοήθησόν με Λαέ μου
Ανταίε και Σίσσυφε
Λαέ μου Οδυσσέα
Τυραννοκτόνε Λαέ μου
βοήθησόν με. Βοήθησόν με
Λαέ Προμηθέα
γώτισον μου τον νου
κρήνη βρύουσα Συ
κρούνους ιαμάτων
ίασον την ψυχήν μου
οτι ασθενής ειμί
και αμφιβάλλω.
Λαέ μου και Κύριε
βοήθησόν με, βοήθησόν με
Κύριε και Λαέ μου.
`
Γιάννης Νεγρεπόντης - Φυλάττειν Θερμοπύλας.
[απόσπασμα]
    Πηγή : Μετρονόμος
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 Ο Γιάννης Νεγρεπόντης (1930 - 1991) γράφει το ποίημα «Φυλάττειν Θερμοπύλας» το 1971, πολιτικός κρατούμενος, μεσούσης της δικτατορίας του 1967.
Μέσα σ’ αυτήν τη σκοτεινιά, ο ποιητής πάσχει να δει μέσα από τις μικρές ρωγμές των λέξεων τη μεγάλη εκείνη εποχή της Αθήνας. Την εποχή εκείνη που «δοξάστηκε το φως» και το «κάλλος το τραγικό»». Η Αθήνα «υπέρλαμπρη και άφατη» που ως Προμηθέας εφώτισεν τον κόσμο με «της ελευθερίας τα έργα» και «τον πολυσήμαντο της ύπαρξης θρίαμβο».
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 Τα χρόνια κυλούν...οι καιροί αλλάζουν..μα πάντα οι ίδιες έννοιες...εκεί όρθιες και διαχρονικές...δικαίωση ζητούν και περιμένουν...
Σήμερα θα αναρωτηθώ και πάλι άλλη μια φορά : Φυλάττειν άραγε τας Θερμοπύλας ?
Την Ελευθερία ,την Τιμή και την Αξιοπρέπεια ...χαμένες τις θαρρώ από καιρό ...ποιός θα τις φέρει πίσω ?
Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                           Φυλάττειν Θερμοπύλας - Χρήστος Λεοντής.
Ένας ύμνος στην Ανάταση του πνεύματος και του Ιδεώδους της Πατρίδας...ένας ύμνος...εξαιρετικά δοσμένος από τον Xρήστο Λεοντή ...τον σπουδαίο Xρήστο Λεοντή ...που με τόση σεμνότητα και μεγαλοπρέπεια συγχρόνως ...προσέγγισε και ερμήνευσε ...αυτό το Υψηλού Φρονήματος και Αξίας ποίημα του Γιάννη Νεγρεπόντη.
Ένας ύμνος για την ελευθερία της ψυχής και του Πνεύματος των Ελεύθερων Ανθρώπων.....
Εύγε κύριε Λεοντή από την ταπεινή Σοφία Θεοδοσιάδη !!!
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Της Γυναίκας Το Σώμα...( Γκέμμα- Δ.Λιαντίνης ).

....Της γυναίκας το σώμα είναι το μουσικό όργανο. Η αρρενωπία του άντρα είναι ο οργανοπαίχτης. Όσο πιο έμορφη είναι η εικόνα του θηλυκού, να την ειπείς στο μισοφώς αλάβαστρο, να την ειπείς δέρμα δορκάδας τρελαμένο στα μύρα του άνεμου, να την ειπείς αστέρι της βροχής που στάζει αχτίνες, όσο πιό έμορφη είναι η όψη του θηλυκού, σώμα και πρόσωπο και νόηση ένα, τόσο πιο σπάνιο και ακριβό είναι το μουσικό όργανο που ζητά να το παίξει ο καλλιτέχνης του.

Βιολί στραντιβάριους είναι της γυναίκας το σώμα. Λουδοβίκος Μπετόβεν είναι ο βιολιστής του. Και η πράξη του έρωτα, το μουσικό γινόμενο που ακούγεται, είναι η Σονάτα Kreutzer. Η ενάτη σονάτα. Ιδές που η νύχτα πηχτή γκρεμίζεται σε καταρράχτες άστρων.

( Δ. Λιαντίνης '''''Γκέμμα'''' ).
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

https://www.youtube.com/watch?v=COGcCBJAC6I
Beethoven.Violin.Sonata.No.9.Op.47.kreutzer.[Anne-Sophie.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Φωτογραφίες της Καρδιάς... στιγμές Εκλωβισμένες....

Στιγμές μας ανεξίτηλες...καλά παγιδευμένες...φωτογραφίες της καρδιάς ...στο άλμπουμ της καλά ταχτοποιημένες...
Αποτυπώματα στιγμής και αναμνήσεις χρόνων περασμένων...τις δώσαν τίτλο οι νυκοκυραίοι και οι γνωστικοί...κάθε που θα ξεχνούν...σ' αυτές να ανατρέχουν...
Κι έτσι ξεφυλλίζοντας...ικανοποιημένοι να γυρνούν...πως η ζωή τους ποικιλία γεμάτη ήταν...
Μια θλίψη άλλες πια φορές...τα μάτια κυριεύει...
Αναμνήσεις τις ονόμασαν...για πάντα περασμένες...
Με αυτό εγώ δεν συμφωνώ...καθώς ονόματα δικά μου τις προσθέτω...υφάδια εγώ τις θεωρώ...που το κορμί μας ντύνουν...
Κινηματογραφικές ή και απλές...χαμογελαστές ή σκυθρωπές και απόκοσμες...τον εαυτό μας μας θυμίζουν...Πως αλλιώς να το ειδώ...το γέλιο ή το κλάμα της ψυχής...που μπόρεσε μες σ' ένα άψυχο χαρτί για να χωρέσει ?
Και να το κάνει ζωντανό στο χρόνο να αντέχει..όσο κι αν το ξεθώριασμα να προσπαθεί για να το σβήσει...Δεν σβήνει  το συναίσθημα αυτό ,που η καρδιά αποτυπώνει....
Κάθε που οι φωτογραφίες σου ,οι νέες ,οι θολές,μπροστά σου αποτυπώνονται και ξεπηδούν...εκεί στο άλμπουμ της ψυχής σου,ασπρόμαυρες αυτές...θα τις αναζητάς...γιατί παλιά οι έγχρωμες και οι '''φαντεζί..πολύ της μόδας και δεν ήταν...
Όχι μην θλίβεσαι που μέσα σου εμπόρεσες και κράτησες τα τόσα '''κλικ'''της φωτογραφικής σου μηχανής...
Εκεί στιγμές χαμένεςθα θωρείς, που η μηχανή σου αυτή...ακριβή μα θες ,μοναδική,τα τωρινά αρνήθηκε να τα φωτογραφίσει...
Μα είν' η ματιά σου τώρα πια ικανή,σε μια φωτογραφία της στιγμής...τον άνθρωπο που έγινες.. αυτή να αναγνωρίσει....
 Ο χρόνος σε ξεγέλασε και σούκλεισε το μάτι,και την ορμή σου άφησες πίσω σου πια  να ζει...γεμάτη τρέλλα για τα γραφικά, τοπία που τόσο δυνατά επόθησες ,να εγκλωβίσεις ...να τραβήξεις...
Προκλητικά σου έμοιαζαν τα φανταχτερά ,τον ήλιο μόνο διάλεξες και να φωτογραφίζεις...
Μα  ο ήλιος μάτια μου γλυκά...καθημερινά ανατέλλει για να δύσει...
Μην φοβηθείς και αποτύπωσε σωστά ...βαθιά ...τα αληθινά ...τα ολοζώντανα τοπία, που στην ψυχή σου μέσα αυτή ,θα μπουν και θα τρυπώσουν...
 Είναι η μαγεία που έχουν οι εικόνες σαν μιλούν, από εκεί μακριά.....
στιγμές καθηλωμένες σ' ένα '''κλικ''' μοναδικό...
αποτυπώματα ζωής γευμένης.....
  Είναι οι φωτογραφίες της στιγμής ..το πάγωμα του βλέμματος ,που πάντα μας μιλάει...είναι αυτές οι ολοζώντανες στιγμές ,που να τις ξαναπλάσεις ατόφιες δεν μπορείς...είν' το ξαναζωντάνεμα της μνήμης,της καρδιάς και του μυαλού...που επιχειρούν να σου θυμίζουν...πως το χαμόγελο που φόρεσες...ίσως αν τα κατάφερες να σε ακολουθεί...
 ( Σοφία Θεοδοσιάδη )

Μην αφεθείς και αναρωτηθείς...απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις :

Γιατί άφησα να μεγαλώσω?
Πως ξεγελάστηκα?

Τάσος Λειβαδίτης.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 


                                         

                                          Μια παλιά φωτογραφία - Διονύσης Θεοδόσης

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,   

Eίμαι Ρομαντική....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,                                                                                                                             
                                                                     


                         
                

Καλό Σαββατοκύριακο !!!

Τώρα με ξέρετε ...με μάθατε καλά.. κι από εκεί μέσα από τα Τάρταρα..που σας  έχω κάποιες φορές ριγμένους...από κει και πάλι προσπαθώ... στους  ουρανούς...και να σας ταξιδέψω.....
Ζε'ι'μπέκισσα η δικιά μου η ψυχή  και να την τιθασεύσω δεν γροικώ...
Ζωή χωρίς '''τέτοιο''χορό ...χορό πολύπλοκο ...με χίλιες δυο φιγούρες...χορός μουντός και άχαρος μου μοιάζει.....
 Άκου...και δες... Σαββατοκύριακο μπροστά σου...
Σαββατοκύριακο του εαυτού σου του χα'ι'δέματος.....και της μικρής και της μεγάλης καλοπέρασης, όπως και να το πάρεις ,της ανάγκης της φυγής.. απ' την σκληρή πραγματικότητα ...στης φαντασίας τη βόλτα ...της αγαπησιάρικης παρέας στο σινεμά, στης θάλασσας τον περίπατο ή και του βουνού...κατά πως τόχεις εσύ και μοναχά  σκεφτεί...και την καρδούλα σου ευχαριστεί ,να την ''''ανοίξει'''......
  Μικρά- μικρά,απλά και καθημερινά....που μέσα σου μεγάλα κι ακριβά φαντάζουν...κυνήγατα μα θες... της ψυχής  σου τα σεργιάνια.. σαν θες για να τα συναντήσεις...

Kαι με τους πολύ γλυκείς και τρυφερούς στίχους του Ναζίμ Χικμέτ, συνετούς μα και ελπιδοφόρους, προς την αγαπημένη του... θα σας ευχηθώ
 Καλό Σαββατοκύριακο να περάσετε :

Στην πεδιάδα γυμνώνουνται οι λεύκες
Όπου νά'ναι θα κλειστούνε τα μεταξωσκούληκα 
Όπου νά'ναι θα τελειώσει το χινόπωρο
Όπου νάναι κι η γη θα ξαναμπεί
μέσα στου τοκετού τον ύπνο.
Κι εμείς θα περάσουμε ακόμα ένα χειμώνα.
Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης μας οργής
και της αγίας ελπίδας μας.
Ναζίμ Χικμέτ.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
Καλό Σαββατοκύριακο !!!

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...  
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                        Η σωτηρία της ψυχής- Άλκηστις Πρωτοψάλτη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
                                                                                                                                                                                           
       

         

Τα Νοτισμένα μας Όνειρα....της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή, τι όμορφα που τραγουδάει η καρδιά μας....
Το όνειρο δε μουσκεύει στη βροχή !!!.
Γ. Ρίτσος.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σιγόβρεχε απόψε πάλι όλη νύχτα, μια σιγανή ,ψιχαλιστή βροχή,που νότιζε το χώμα,το διψασμένο από την ξέρα του Καλοκαιριού.....
Βρήκες μια δικαιολογία και κούρνιασες νωρίς στο μαξιλάρι σου....
Σφιχταγκαλιασμένη τώρα εσύ με την ψυχή σου ,την χά'ι'δεψεςτην άφησες να ονειρευτεί,με ορθάνοιχτα τα μάτια.....

Έρχονται  στη μικρή μας τη ζωή στιγμές,στιγμές αθόρυβες μα αληθινές, τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος που προσπαθούν να μας θυμίσουν,το ξεχασμένο γέλιο στα χείλη μας ,ποθούν να επιστρέψουν κι εκεί να το ριζώσουν,τους ήχους μες  στ' αυτιά μας, το σιγανό τραγούδι της βροχής, σε μελωδία να την μετατρέψουν.....
Αρνείσαι απόψε να σκεφτείς,σαν ολες τις βραδιές,βάζεις στην άκρη όλα τούτα,γεγονότα ,επεισόδια ,περιπέτειες καβγάδες,συγκρούσεις ,πολέμους,φιλοδοξίες,εξουσίες, καταπιέσεις,χρόνων βασανιστικές. Δεν ήταν αυτό το όνειρο,είσαι σίγουρος πως δεν ήταν αυτό το όνειρο,γιατί το δικό σου όνειρο γεμάτο ήταν λεβάντες,  γιασεμιά...

Μην ντρέπεσαι,μην θλίβεσαι, που απόψε μπόρεσες να φύγεις να πετάξεις,που μπόρεσες τη μυρωδιά ,του καπνισμένου σου απ' τις λύπες θλιμένου σου μυαλού,με μία άλλη δυνατότερη,φρεσκοψημένου του ψωμιού στη μύτη σου να φέρεις...
Υπέροχη που μοιάζει το πρωί, η  ικανότητα  τ' ανθρώπου αυτή,τ' όνειρο να κρατάει ζωντανό....
Μη με μαλώσετε και πάλι ,πρωί -πρωί που άρχισα ξανά και που μονολογώ....
Είναι αυτές οι στάλες της βροχής,που απ' τ' ανοιγμένο μου παράθυρο,στο μέτωπό μου ,ήρθαν και καθίσαν....

( τα νοτισμένα μας όνειρα- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                           Βαθύ ποτάμι ο έρωτας- Παντελής Θαλασσινός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το νουφαράκι που μου χάρισες κρατώ''..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποτέ δεν ελιμπίστηκα..τα στάσιμα..μιας λίμνης τα νερά..
ούτε και το λαχτάρησα ποτές..μια λίμνη να γεννώ..
 οι ανοιχτές οι θάλασσες καθώς εμέ με μάγευαν ..
 τραγούδια των σειρήνων της τα βράδια με καλούσαν....
Κι ήρθες εσύ..το αναπάντεχο..σαν την απρόσμενη.. 
του Φθινοπώρου τη βροχή  στα φύλλα μου να πέσεις..
μνήμες..εικόνες..συναισθήματα εκεί ..
στης λίμνης τα βαθιά..κρυμένα μου νερά..
χρόνια και χρόνια ξεχασμένα..και θαμμένα από παλιά..
εξέθαψες με το φιλί μιας χαραυγής..
το ήξεραν..το μάντευαν..το εφαντάζονταν συχνά..
βαρύ το τίμημα του έρωτα πως ήταν..
μα οι λίμνες πάντα είναι εκεί..εκεί και περιμένουν...
στ' ατάραχα..τα ησυχασμένα τους νερά ...
λούλουδα να φυτρώσουν καρτερούν..

κι ήρθες....
να ανασύρεις με όση δύναμη μπορείς....
τις ξεχασμένες σαν από καιρό..ζωή γεμάτης ρίζες...
Κι έτσι μου ζήτησες απλά..μέσα σε ένα σούρουπο...
σε λίμνη εγώ να μεταμορφωθώ..τα μεταξένια μου τα πέταλα..
 κι οι ρίζες του..ευάλωτα..να επιπλέουν μέσα  στο νερό...
''νουφαράκι'' με ονόμασες..όνομα σπάνιο..ακριβό..
μια μελωδία ''στραντιβάριους'' τα ραγισμένα πρωινά μας..

(''το νουφαράκι που μου χάρισες κρατώ''- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,