Αποτυπώματα στιγμής και αναμνήσεις χρόνων περασμένων...τις δώσαν τίτλο οι νυκοκυραίοι και οι γνωστικοί...κάθε που θα ξεχνούν...σ' αυτές να ανατρέχουν...
Κι έτσι ξεφυλλίζοντας...ικανοποιημένοι να γυρνούν...πως η ζωή τους ποικιλία γεμάτη ήταν...
Μια θλίψη άλλες πια φορές...τα μάτια κυριεύει...
Αναμνήσεις τις ονόμασαν...για πάντα περασμένες...
Με αυτό εγώ δεν συμφωνώ...καθώς ονόματα δικά μου τις προσθέτω...υφάδια εγώ τις θεωρώ...που το κορμί μας ντύνουν...
Κινηματογραφικές ή και απλές...χαμογελαστές ή σκυθρωπές και απόκοσμες...τον εαυτό μας μας θυμίζουν...Πως αλλιώς να το ειδώ...το γέλιο ή το κλάμα της ψυχής...που μπόρεσε μες σ' ένα άψυχο χαρτί για να χωρέσει ?
Και να το κάνει ζωντανό στο χρόνο να αντέχει..όσο κι αν το ξεθώριασμα να προσπαθεί για να το σβήσει...Δεν σβήνει το συναίσθημα αυτό ,που η καρδιά αποτυπώνει....
Κάθε που οι φωτογραφίες σου ,οι νέες ,οι θολές,μπροστά σου αποτυπώνονται και ξεπηδούν...εκεί στο άλμπουμ της ψυχής σου,ασπρόμαυρες αυτές...θα τις αναζητάς...γιατί παλιά οι έγχρωμες και οι '''φαντεζί..πολύ της μόδας και δεν ήταν...
Όχι μην θλίβεσαι που μέσα σου εμπόρεσες και κράτησες τα τόσα '''κλικ'''της φωτογραφικής σου μηχανής...
Εκεί στιγμές χαμένεςθα θωρείς, που η μηχανή σου αυτή...ακριβή μα θες ,μοναδική,τα τωρινά αρνήθηκε να τα φωτογραφίσει...
Μα είν' η ματιά σου τώρα πια ικανή,σε μια φωτογραφία της στιγμής...τον άνθρωπο που έγινες.. αυτή να αναγνωρίσει....
Ο χρόνος σε ξεγέλασε και σούκλεισε το μάτι,και την ορμή σου άφησες πίσω σου πια να ζει...γεμάτη τρέλλα για τα γραφικά, τοπία που τόσο δυνατά επόθησες ,να εγκλωβίσεις ...να τραβήξεις...
Προκλητικά σου έμοιαζαν τα φανταχτερά ,τον ήλιο μόνο διάλεξες και να φωτογραφίζεις...
Μα ο ήλιος μάτια μου γλυκά...καθημερινά ανατέλλει για να δύσει...
Μην φοβηθείς και αποτύπωσε σωστά ...βαθιά ...τα αληθινά ...τα ολοζώντανα τοπία, που στην ψυχή σου μέσα αυτή ,θα μπουν και θα τρυπώσουν...
Είναι η μαγεία που έχουν οι εικόνες σαν μιλούν, από εκεί μακριά.....
στιγμές καθηλωμένες σ' ένα '''κλικ''' μοναδικό...
αποτυπώματα ζωής γευμένης.....
Είναι οι φωτογραφίες της στιγμής ..το πάγωμα του βλέμματος ,που πάντα μας μιλάει...είναι αυτές οι ολοζώντανες στιγμές ,που να τις ξαναπλάσεις ατόφιες δεν μπορείς...είν' το ξαναζωντάνεμα της μνήμης,της καρδιάς και του μυαλού...που επιχειρούν να σου θυμίζουν...πως το χαμόγελο που φόρεσες...ίσως αν τα κατάφερες να σε ακολουθεί...
( Σοφία Θεοδοσιάδη )
Μην αφεθείς και αναρωτηθείς...απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις :
Γιατί άφησα να μεγαλώσω?
Πως ξεγελάστηκα?
Τάσος Λειβαδίτης.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου