''το νουφαράκι που μου χάρισες κρατώ''..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποτέ δεν ελιμπίστηκα..τα στάσιμα..μιας λίμνης τα νερά..
ούτε και το λαχτάρησα ποτές..μια λίμνη να γεννώ..
 οι ανοιχτές οι θάλασσες καθώς εμέ με μάγευαν ..
 τραγούδια των σειρήνων της τα βράδια με καλούσαν....
Κι ήρθες εσύ..το αναπάντεχο..σαν την απρόσμενη.. 
του Φθινοπώρου τη βροχή  στα φύλλα μου να πέσεις..
μνήμες..εικόνες..συναισθήματα εκεί ..
στης λίμνης τα βαθιά..κρυμένα μου νερά..
χρόνια και χρόνια ξεχασμένα..και θαμμένα από παλιά..
εξέθαψες με το φιλί μιας χαραυγής..
το ήξεραν..το μάντευαν..το εφαντάζονταν συχνά..
βαρύ το τίμημα του έρωτα πως ήταν..
μα οι λίμνες πάντα είναι εκεί..εκεί και περιμένουν...
στ' ατάραχα..τα ησυχασμένα τους νερά ...
λούλουδα να φυτρώσουν καρτερούν..

κι ήρθες....
να ανασύρεις με όση δύναμη μπορείς....
τις ξεχασμένες σαν από καιρό..ζωή γεμάτης ρίζες...
Κι έτσι μου ζήτησες απλά..μέσα σε ένα σούρουπο...
σε λίμνη εγώ να μεταμορφωθώ..τα μεταξένια μου τα πέταλα..
 κι οι ρίζες του..ευάλωτα..να επιπλέουν μέσα  στο νερό...
''νουφαράκι'' με ονόμασες..όνομα σπάνιο..ακριβό..
μια μελωδία ''στραντιβάριους'' τα ραγισμένα πρωινά μας..

(''το νουφαράκι που μου χάρισες κρατώ''- Σοφία Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,