Μαρέσει άμα σωπαίνεις επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου,
σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
——-
Κι όπως τα πράγματα όλα
ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα,
ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα,
της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
——-
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ. Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα μ' ακούς η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει :
Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες στη δική σου σιωπή.
——-
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή. Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου Η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη. Απόμακρη και τόση δα κι απ' αστέρια φτιαγμένη Είναι η δικιά σου η σιωπή.
——– Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία. Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα. Μια λέξη μόνο αν πεις , ένα χαμόγελο μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα. Πάμπλο Νερούδα ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ΠΗΓΗ: Χάριν Παιδείας: Λέσχη Ανάγνωσης-Ποίηση
Γιατί τα ψυχικά τραύματα που προκαλούν οι γονείς είναι τόσο βαθιά;
Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι. Τα
παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας . Όπως επίσης και
οι μητέρες δεν μοιάζουν μ' αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα. Ο
μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και
απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην
παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι
εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.
Μοιάζει
να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι, όταν μια γυναίκα γίνεται
μητέρα, μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη
διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το
είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό
είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς.
Η
σχέση με το παιδί είναι μαγική. Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει
τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό
άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του. Αυτό
όμως το πρότυπο πολύ συχνά , μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα
πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ εκεί που δεν τα περιμένεις και
τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα . Προσπαθώντας
οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με
τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και
ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους. Ο μόνος που δεν
ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος
μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.
Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί
για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να
ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν.
Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία,
ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει
κανείς.
Η
κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν
στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. Συμβαίνει μ
ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με
θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. Συμβαίνει όταν οι γονείς
εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.
Συμβαίνει,
όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του
τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για
την επιβίωση του απ αυτούς. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται
στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του
δίνει ζωή.
Δεν
πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό
μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το
κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποτύπωμα της
συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας
είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου. Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού; Γιατί
οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ' όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που
έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές
ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε
περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.
Έρχεται
το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας.
Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε
αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου
καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να
αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα.
Οι
γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να
προστατεύσουν τα παιδιά τους απ' τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον
εαυτό τους. Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί
αβίαστα και ευεργετικά.
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να είμαι εγώ να σε σκεπάσω με την κουβέρτα,
να αγγίξω με τα χείλη μου το μέτωπο σου, να αδειάσω με ένα χάδι το μυαλό σου από τις ξέφρενες σκέψεις...
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σε πάρω από το χέρι και να σε
συνοδεύσω στους δρόμους και τα σοκάκια της καρδιάς, θα ήθελα να σε
σηκώσω ψηλά και να σε κάνω να αγγίξεις τον ουρανό με τα δάχτυλα για να
ξαναβρείς ακόμα ένα όνειρο ίσως λίγο "τσαλακωμένο"...
...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σου μιλήσω
ακόμα για όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που έχεις ακόμα στην καρδιά
και να σε κάνω να γελάσεις, ενώ σε σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και σε
γυρίζω γύρω γύρω ενώ ακούγεται το αγαπημένο σου τραγούδι... ...για μια φορά μητέρα θα ήθελα να σε σφίξω στην καρδιά μου και να σου πω ευχαριστώ που με έκανες άνθρωπο. S.Shan ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Πάντα έτσι συνηθίζουν οι άνθρωποι σε κάτι πανηγύρια Παγκοσμίων ημερών...και εορτών τη μητέρα τους και τον πατέρα να θυμούνται... Καθόλου δεν μου άρεσε από μόνο του αυτό...αν τον υπόλοιπο καιρό...ξεχνάς αυτό το πολύτιμο συναίσθημά σου...προς το γονιό σου να το καταθέσεις... Πάντα οι εικόνες μέσα στο μυαλό...είναι εκείνες...που στην προσφορά τους μας γυρίζουν... Είναι νέοι...ορεξάτοι για ζωή και προσφορά...και την καινούργια τη ζωή να μας χαρίσουν προσπαθούν.... Και αγωνίζονται καθημερινά...και το κουράγιο τους ποτέ δεν χάνουν...γιατί είναι η δύναμη αυτή που αντλούν...από τα νιάτα τα δικά τους... Μα έρχονται οι χρόνοι και περνούν...και σταματούν την προσφορά την ψυχική ...μα και την υλική...αδυνατούν να μας προσφέρουν... Και τότε έρχεται θαρρώ η δική μας η σειρά...το χρέος αυτό να θυμηθούμε... Όχι από υποχρέωση...γιατί η αγάπη η αληθινή ανταποδοτική ,δεν πρέπει, δεν της ταιριάζει για να είναι... Από ανάγκη εσωτερική αυτό να γίνεται...συναίσθηση και επιταγή του είναι μας...για τον άνθρωπο αυτό της προσφοράς...που ανήμπορος μπροστά μας θα βρεθεί...
Τα χέρια αυτά που ανήμπορα μπροστά μας πλέον τρέμουν...μια ζεστασιά και ένα άγγιγμα απ' τα δικά μας χέρια περιμένουν... Συνέχειες είναι η ζωή...και πάντα κύκλους κάνει... Συνειδητοποίηση ζητά η ζωή....να δίνεις είναι τέχνη αυτή μοναδική....στου ανθρώπου την καρδιά.... Ειναι αυτό το ανείπωτο το ευχαριστώ...προς τους γεννήτορές μας...που με τόσο κέφι ακούραστα...ζωή μες στην ψυχή μας εφυσήξαν... Γλυκά στα αυτιά της μάνας μου πως θάθελα να πω...εκείνο το τραγούδι...που στ' αυτιά μου ακόμα αντηχεί...και ήχους μου γεννάει... Δεν τσαλακώνονται τα όνειρα...σαν ζωντανά προσπαθείς να τα κρατάς...όσο τσαλακωμένα κι αν φαντάζουν.... Σοφία Θεοδοσιάδη.... ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Η Μπαλάντα της Ιφιγένειας - Χάρις Αλεξίου ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ποιός μπόρεσε άραγε ποτέ να αντισταθεί στη μυρωδιά ενός Ελληνικού καφέ...που ψήνεται στη χόβολη, στον πειρασμό δεν μπήκε άραγε κανείς πολιτική συζήτηση ν' ανοίξει...τα αίματα ν' ανάψουν σε θαμώνες που να κρυφακούν....για έρωτες ανεκπλήρωτους ώρες ατέλειωτες να μη μιλά και να τους σχεδιάζει μες στο νου... Ναι..είναι αυτά τα παλιά καφέ..τα τραπεζάκια που έχουν απλωμένα εκεί στα πεζοδρόμια και γύρω απ' τις πλατείες τις μικρές...που μας καλούν...σιμά ο ένας ..άγνωστοι και δίπλα δίπλα να καθόμαστε συχνά...και να αντισταθούμε δεν μπορούμε τελικά...και σκόλη μας προτείνουνε να κάνουν οι ανθρώποι... Μοντέρνοι οι καιροί...τα στέκια πρόσωπο και διακόσμηση αλλάζουν καθημερινά... Μα κάποιοι άνθρωποι με σκέψη , όχι απλά νοσταλγική...μα ανθρώπινη ...ζεστή και τρυφερή... επιμένουνε το χρώμα και τη ζεστασιά να αναβιώνουν και να προσπαθούν...μέσα σε χώρους ατμοσφαιρικούς...το πιο απλό ...έναν καφέ ανθρώπινο να μας σερβίρουν... Μέσα στην Αθήνα μας πολλά ακόμα αυτά τα στέκια ...τα καφέ ...τα καφενεία , που το χρώμα τους κρατούν...
Μελίνα Καφέ Πλάκα Ένα καφέ στην πιο όμορφη και γραφική γειτονιά της Αθήνας ,αφιερωμένο στη μεγάλη και ξεχωριστή Μελίνα Μερκούρη. Παλιομοδίτικη νοσταλγική διακόσμηση και τοίχοι γεμάτοι από φωτογραφίες της μέσα από τον κινηματογράφο και την προσωπική της ζωή.Πολλές φορές θα ακούσετε τραγούδια της και θα αισθανθείτε ότι από κάπου θα ξεπροβάλλει.
Ένας ατμοσφαιρικός χώρος για τον πρω'ι'νό ή τον απογευματινό καφέ, το μεσημεριανό γεύμα και για χαλαρό ποτό το βράδυ.Επίσης , ο εξωτερικός χώρος με τα μπλε τραπεζάκια στα σκαλάκια κάτω από την Ακρόπολη είναι ιδανικός για τις ηλιόλουστες μέρες.
Αναμνήσεις , θύμησες παλιές...ήχους οι τοίχοι που κατέγραψαν και νοερά στο νου μας έρχονται ξανά... εικόνες πάνω εκεί , που σε γεγονότα , πρόσωπα...και καταστάσεις μας παραπέμπουν και μας οδηγούν.... Μια βόλτα στο φιλόξενο «Καφέ των Ποιητών » αν βρεθείτε...πόσες ζωές...τι συναισθήματα...ανθρώπων, που ψυχές κατέθεσαν σε μας μέσα από την ποίησή τους δεν θα θυμηθείτε... Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με τα πορτρέτα των μεγαλύτερων ποιητών μας. Η αυστηρή ματιά του Βάρναλη διασταυρωνόταν με την ανέμελη ματιά του Εμπειρίκου... Αλλάζουν οι καιροί...οι άνθρωποι φεύγουν...μοιραίο και αναπόφευκτο αυτό... Μα μένουν άλλοι πίσω τους...με αίσθηση του χρόνου...που αναζητούν καθημερινά...την ουσία της ζωής...τις ομορφιές της να γευθούν.... Θαρρώ ότι το μεγαλύτερο δώρο της φύσης προς τους ανθρώπους είναι η μνήμη.. Είμαι άνθρωπος με λα'ι'κές ρίζες και μου αρέσουν τα απλά στέκια...τα μη επιτηδευμένα...τα ιλουστρασιόν με απωθούν...μου θυμίζουν το ψεύτικο ...το μη γνήσιο...το μη αυθεντικό... Σοφία Θεοδοσιάδη. ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ - ΚΟΛΩΝΑΚΙ
Ο θρύλος
«Εκεί απάνω βρήκα μαζί με τα ψηλά δέντρα, τον καθαρόν αέραν, τον ήλιο
και τη μακρινή θέα του Σαρωνικού, που με μεθούσε με τη γαληνάδα του και
τ’ αστράμματά του, τον καλύτερο εαυτόν μου... Η Δεξαμενή τότε είχε όλη
της τη φυσική ομορφιά. Δεν είχε μαρμάρινες σκάλες, δεν ήταν σφιγμένη
σε... κορσέδες από πέτρινα ντουβάρια και σιδερένια κάγκελα. Χαιρότανε το
ψήλος της και τη λευτεριά της μακριά από τη βέβηλη πολιτεία. Οι λεύκες
της ψηλές και ρωμαλέες, από τις ωραιότερες της Αθήνας, χαρίζανε τον
δροσερό τους ίσκιο στους ερημίτες της νεοελληνικής λογοτεχνίας και μια
βρύση στη μέση έτρεχε αδιάκοπα μέρα και νύχτα και αχολογούσε φλύαρα και
χαρούμενα σαν ένα πλήθος από πουλιά...»
Ετσι έγινε εικόνα στα μάτια του Κώστα Βάρναλη η Δεξαμενή, στο
Κολωνάκι το 1906. Οπως έχει γράψει ο σπουδαίος λογοτέχνης στα
απομνημονεύματα του, στο συγκεκριμένο σημείο δεν υπήρχε πλατεία στις
αρχές του περασμένου αιώνα. Ηταν απλά ένας λόφος, από τον οποίο το
βλέμμα σου μπορούσε να ταξιδέψει ως τη θάλασσα.
Εκεί, στην όμορφη γωνιά της Αθήνας, είχε φτιάξει το πρώτο καφενεδάκι
της Δεξαμενής ο κυρ Γιάννης, ο οποίος είχε πελάτες λογίους. Μεταξύ αυτών
και ο Βάρναλης, που το περιέγραψε πολλές φορές στα γραφόμενά του. Ηταν
μια παράγκα και τον χειμώνα ο αέρας έμπαινε από τις χαραμάδες και τους
θέριζε. Ακριβώς δίπλα στα τζάκι υπήρχε ένα σιδερένιο στρογγυλό τραπέζι
με πολλά βιβλία πάνω. Ηταν το τραπέζι των ανθρώπων του πνεύματος των
αρχών του περασμένου αιώνα. Εκεί μελετούσαν, αντάλλασσαν απόψεις και
προετοιμάζονταν για τις εξετάσεις του διπλώματός τους.
Το καφενείο στην πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι δεν είναι ένα απλό
στέκι, έχει συνδεθεί με την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Οταν πριν από
περίπου τέσσερα χρόνια κατέβασε ρολά (μετά το «πείραμα» της
«μεταμόρφωσής» του σε ακόμη ένα καθωσπρέπει στέκι του Κολωνακίου), οι
κάτοικοι της περιοχής έχασαν αυτομάτως κάτι από την όμορφη ρουτίνα της
καθημερινότητάς τους. Ευτυχώς, ο ιστορικός καφενές
απέκτησε και πάλι πνοή.
Και κάπως έτσι πήρε ξανά και η πλατεία το
παραδοσιακό ελληνικό χρώμα της.
ΤΟ ΚΑΦΕ ΓΚΡΕΚΟ- ΝΈΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Τα
ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για
τη ζωή και τον άνθρωπο, παραμένουν ζωντανά και θα παραμένουν επίκαιρα
και αναλλοίωτα, όσα χρόνια και αν περάσουν από εκείνη την εξέγερση.
Πάντα ζωντανά να οδηγούν και να φρονηματίζουν τις νέες και τους νέους
μας. Πάντα επίκαιρα, ιδιαίτερα που τα κατοπινά χρόνια, κάποιοι άκαπνοι
και απόντες εκείνης της εξέγερσης, προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν το
νόημα της 17ης Νοέμβρη και να μαγαρίσουν τις ιδέες της, καπηλευόμενοι το
όνομά της, για να επιδοθούν σε δολοφονίες και ληστείες, σαν εγκληματίες
του κοινού ποινικού δικαίου. Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία, την ανθρωπιά και την ελευθερία. Το Πολυτεχνείο ζει.
Το
σύνθημα ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι πάντα επίκαιρο. Και η
μεγαλύτερη δική μας κατάθεση σ' αυτό που ήταν το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, είναι να
ακολουθούμε πάντα στη ζωή μας το δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης για
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.
η φίλη σας Σοφία. ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Βρισκόμαστε στο ομιχλώδες τοπίο του 1967.Τίποτα δε μοιάζει πως άλλαξε την καθημερινότητά σου...Μαύρη η ποδιά με το άσπρο της γιακαδάκι, σε βγάζει κατευθείαν εκεί...εις το Γυμνάσιο Θηλέων... Θηλέων σου λέει ο άλλος να το πεις....και επαφή καμμιά με τα αγόρια να μην έχεις.... Γνώμες και γνώμες των ολίγων των ανόητων ...των ελλειπών ανθρώπων... Κι αν κάποιος αντιστέκεται σ' αυτό, γίνεται διαφορετικός στα μάτια τους και στο περιθώριο προσπαθούν να τον περάσουν.... Κι έτσι ρηχά , κι ανόητα , οπισθοδρομικά, κυλάει αυτή η καθημερινότης της μικρής , όλο δροσιά και πάθος και ορμή ...της δικιάς μας της Ροδένιας.... Μα ετούτο εδώ το πρω'ι'νό δεν έμοιαζε με τ' άλλα... Τόσα τανκς...σταματημένα εκεί στη μέση της Πλατείας ? Στρατιωτικό το καθεστώς ...σου λένε ...Χούντα το ονομάσανε...πιο πέρα κάτι άλλοι... Γνωστή είναι η Ιστορία της , αυτής της Μαύρης Χούντας....γνωστή και η ταυτότητα των Συνταγματαρχών.... Μα η μικρή Ροδένια μας , αν και μικρή και άπειρη, παιδί του Γυμνασίου, σκάει απ' τα γέλια και φόβος δεν την πιάνει...απ' τις ασυναρτησίες τις πολλές του Νέου μας Δικτάτορα...που Παπαδόπουλο τονε λένε... Ποιός δεν θα γέλαγε άλλωστε , με τόσες άναρθρες κραυγές... Ακόμη κι αυτοί που τιμωρούνταν για την αντίσταση, που εμπρός τους επροβάλλαν , ακόμη και αυτοί, από μέσα τους γελούν... Κλαίνε από τον πόνο και αντιστέκονται, κι από μέσα τους πεισμώνουν και ορκίζονται αυτό να μην μείνει εδώ , αυτό να μην περάσει... Δεν μπόρεσε ποτέ κανείς το ποτάμι πίσω να γυρίσει... Να εγκλωβίσεις δεν μπορείς τη σκέψη, την αγάπη για την ζωή, για την ελευθερία... Θλίψη αγωνία , πίκρες και βασανισμοί.... Μα η σκέψη του καθένα μας ,τη σκέψη του άλλου συναντά...κι αυτή μεγαλώνει και πολλαπλασιάζεται..... Ξυπνάς λοιπόν ένα πρω'ι' και επανάσταση σου λέν' πως ξέσπασε ,μπροστά σου... Επτά τα χρόνια τα άσχημα επάνω μας καταγραφήκαν και περάσαν... Διλλήμματα , που καθημερινά στριφογυρίζουν στο μυαλό σου. Θέλει δύναμη , αυταπάρνηση και σθένος , για να βρεθείς στην όχθη τη σωστή του ποταμού.... Ξέρω πως η ζωή του καθενός από εμάς, ένα και μοναδικό ,το παραμύθι του πως κρύβει... Ξέρω πως γίνεται ενδιαφέρουσα η ζωή , όταν ο ίδιος προσπαθεί να τη γεμίζει καθημερινά , με τις ομορφιές του κόσμου.... Γιατί για μένα ομορφιά λογίζεται...με την όψη της τη λυπητερή...που στο Πολυτεχνείο και στα γεγονότα μάρτυρας ήμουν... Δεν με νοιάζει τώρα πια ποιός ήταν ο υποκινητής...και ποιός ο υποκινούμενος...εις τον ξεσηκωμό αυτό... Τα χιλιάδες τα παιδιά , νέοι που βρέθηκαν εκεί , υποκινήθηκαν από το μεγαλείο της ψυχής...που μέσα τους εκουβαλούσαν.... Κορίτσι μόλις είκοσι χρονών η μικρή μας η Ροδένια... Εσπούδαζε και όνειρα εκένταγε , μες στους καμβάδες του νου της καθημερινά.... Μα νέος σαν είσαι με ορμή...στον ξεσηκωμό ...γρήγορα συμμετέχεις... Κάθε Νοέμβρη στις 17 , ο νους μου στο 1973 εκεί ξαναγυρνά...και το φλογερό το βλέμμα της Ροδένιας μου , να μου θυμίσω προσπαθώ.... Σαν νάχω εγώ γενέθλια...σαν να βουτάω στο τσουκάλι με '''τις μνήμες'''τις''αλήθειες'''... Ήμουνα τόσο νέα !!!!! Γεμάτη όνειρα , φλόγα , φιλοδοξίες....κι έζησα τη Χούντα των Συνταγματαρχών...φοιτήτρια καθώς ήμουν.... Αρνήθηκα να παρελάσω από μπροστά τους στο Ζάπειο εκεί , όχι γιατί ήμουν ηρω'ι'δα.. Γιατί η παρέα μου στο Αρσάκειο , με αρχηγό τη Δήμητρα την Λιάκουρη, καθοριστική στον τρόπο σκέψης μου υπήρξε...κι έτσι το αποφάσισα.... Γιατί τα ωραιότερα τα πράγματα μες στη ζωή τα γράφουν όπως πάντα οι παρέες..... Αποβληθήκαμε γι αυτό, κι έτρεμα μην το μάθει ο πατέρας μου.... Άνθρωπος μεροκαματιάρης , που πάσχιζε τα τρία κορίτσια του για να σπουδάσει.... όχι πως δεν είχε μερίδιο κι αυτός , σ' αυτές μου τις αποφάσεις... Σαφώς και είχε , είναι σίγουρο ..γιατί αργά και σταθερά και υποδόρεια , μου περνούσε τις ιδέες του για την ελευθερία...και την Πατρίδα... Ήξερε γράμματα πολλά για την εποχή εκείνη...το σχολαρχείο καθώς τέλειωσε...και δίψα για την γνώση είχε.... Πάντα τον εξεχώριζα για την εισπραξιμότητά του αυτή, απέναντι στα ωραία και στα μεγάλα.... Τώρα θλίψη !!! ΘΛΙΨΗ γιατί τόσα χρόνια μετά στέκονται μπροστά μου η Προδοσία και το ξεπούλημα της χώρας μου.... Φωνές που φωνάζουν για ένα ''αύριο'' και δεν ακούγονται... Σας ζητώ συγγνώμη για τον απογοητευτικό μου επίλογο ... Μα είναι η αλήθεια μου.... Σας καταθέτω τη σκέψη μου...γιατί πιστεύω πως έχουν εναπομείνει σ' αυτή τη χώρα κάποιοι ρομαντικοί ακόμα.... Ναι είμαι ''ρομαντική'' υπήρξα και το μετέδωσα σε όλα αυτά τα χρόνια της διδασκαλίας μου και στα παιδιά....που τη γνώση μου προσπάθησα να μεταδώσω... Τι να τους έλεγα άλλωστε...στις τόσες ομιλίες που κάναμε για τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973...? Πώς ήταν ουτοπία ? Πως άλλοι το εθέλησαν ? Όχι ...στα παιδιά λες , όσα αντέχουν να ακούσουν ... Δεν τα απογοητεύεις, δεν τα ισοπεδώνεις , με αυτά τα γεγονότα... Πάντα εξάλλου το νόμισμα έχει και δύο όψεις... Αν και είδαν πολλά τα μάτια μου, πιστεύω ακόμα η ανόητη εγώ, πως οι ''ρομαντικοί'' προχωρούν αυτό το κόσμο τον Μικρό τον Μέγα που λέει και ο αγαπημένος μου Ελύτης... Φιλοσοφία ζωής είναι αυτό και απόσταγμα, κι όχι απλά ένας ποιητικός στίχος... Χωρίς απογοητεύσεις που να με ρίχνουν στα πατώματα, κάθε φορά και σε κάθε τέτοιο γεγονός.. λέω, πως μπορεί ο καθένας μας, με το δικό του τρόπο να γιορτάζει μέσα του...αυτά τα βήματα που κάνει ο ΄΄ανθρωπος ...για την ελευθερία της σκέψης.... Δεν θα τολμήσω ποτέ να συμβουλεύσω ή να καθοδηγήσω κάποιον στα δικά μου συμπεράσματα. Κατάθεση ψυχής σας κάνω.... Το ξέρω πως όλα αυτά φτιαχτά είναι...σ' αυτόν τον κόσμο... Μα εγώ μιλώ για αληθινούς επαναστάτες της ψυχής.... Αυτοί έχουν αξία για μένα.... Μπορεί να μην έρχονται ποτέ στο προσκήνιο, μα πάντα αυτοί είναι που μας μαγεύουν..... Γιατί χωρίς το όνειρο ο άνθρωπος δεν ζει... Είναι στη φύση του να παραμυθιάζεται και ένα μόνο κλαράκι να βρει μέσα στο χείμμαρο , να προσπαθεί να κρατηθεί και να σωθεί ..... Κείμενο - αφήγηση Σοφία Θεοδοσιάδη.. ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Μανόλης Αναγνωστάκης
Φοβάμαι
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή. ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Νικηφόρος
Βρεττάκος
Μικρός
τύμβος
(17
Νοεμβρίου 1973)
Δίχως τουφέκι
και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες
και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.
Απλώνοντας το
χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία
λουλούδια τις μορφές σας
Λιτανεύει ο
αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’
αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.
Από την ενότητα «Παραλειπόμενα», Β’ τόμος των Απάντων
του ποιητή, ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (Τάσος Λειβαδίτης)
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Γιάννης Ρίτσος διαβάζει
την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο τα
γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της
μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο
του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο
ενός χρόνου απο τα γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ -
χρονικό της μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον
Αύγουστο του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.hmPutgml.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
....Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.. Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας...
...Σώπα, όπου νάναι θα
σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
...Σώπα, όπου νάναι θα
σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Γιάννης Ρίτσος διαβάζει
την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο τα
γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της
μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο
του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Γιάννης Ρίτσος διαβάζει
την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο τα
γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της
μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο
του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Kάτου απ' το χώμα, μες
στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Γιάννης Ρίτσος διαβάζει
την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο τα
γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της
μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο
του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο
ενός χρόνου απο τα γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ -
χρονικό της μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον
Αύγουστο του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.hmPutgml.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Γιάννης Ρίτσος διαβάζει
την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο τα
γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της
μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο
του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.hmPutgml.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Ο Γιάννης Ρίτσος
διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο
τα γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της
μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο
του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.8zR4TKYH.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
Ο Ρίτσος διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο (1974)
Ο Γιάννης Ρίτσος
διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο
τα γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της
μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο
του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες».
...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν
κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει...
- See more at:
http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.8zR4TKYH.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr
ΗΛΙΑΣ ΓΚΡΗΣ
Το ερπετό που ξυπνάει
17 Νοέμβρη 1989
Θητεύσαμε παιδιά στη νύχτα με ένα σταφύλι θυμού ατρύγητο.
Τι αμόλυντη περηφάνια είχαν τα λόγια μας φωτίζοντας το θαύμα πού· θαύμα δεν έγινε.
Είναι από τότε που η μνήμη ερπετό ξυπνάει και τρώει απ' τη θλίψη και
ύστερα λουφάζει σε τάφο συλημένο, γιατί πάντα θα ανθίζει η στοργή
για τα ναυάγια που επιστρέφουν παράδοξα όπως σκιές του φονιά μέσα
στα όνειρα.
Και είναι από τότε που βγάζουν στο σφυρί τα κουρέλια εκείνου του
πάναγνου έρωτα· του πάναγνου έρωτα. Και όσοι τάχθηκαν πρώτοι,
εξαργύρωσαν την κραυγή μας ερήμην.
Από κείνη τη νύχτα, ό,τι και αν πω, φωνάζει σαν αίμα.
Πηγή: www.lifo.gr
