Βρισκόμαστε στο ομιχλώδες τοπίο του 1967.Τίποτα δε μοιάζει πως άλλαξε την καθημερινότητά σου...Μαύρη η ποδιά με το άσπρο της γιακαδάκι, σε βγάζει κατευθείαν εκεί...εις το Γυμνάσιο Θηλέων...
Θηλέων σου λέει ο άλλος να το πεις....και επαφή καμμιά με τα αγόρια να μην έχεις....
Γνώμες και γνώμες των ολίγων των ανόητων ...των ελλειπών ανθρώπων...
Κι αν κάποιος αντιστέκεται σ' αυτό, γίνεται διαφορετικός στα μάτια τους και στο περιθώριο προσπαθούν να τον περάσουν....
Κι έτσι ρηχά , κι ανόητα , οπισθοδρομικά, κυλάει αυτή η καθημερινότης της μικρής , όλο δροσιά και πάθος και ορμή ...της δικιάς μας της Ροδένιας....
Μα ετούτο εδώ το πρω'ι'νό δεν έμοιαζε με τ' άλλα...
Τόσα τανκς...σταματημένα εκεί στη μέση της Πλατείας ?
Στρατιωτικό το καθεστώς ...σου λένε ...Χούντα το ονομάσανε...πιο πέρα κάτι άλλοι...
Γνωστή είναι η Ιστορία της , αυτής της Μαύρης Χούντας....γνωστή και η ταυτότητα των Συνταγματαρχών....
Μα η μικρή Ροδένια μας , αν και μικρή και άπειρη, παιδί του Γυμνασίου, σκάει απ' τα γέλια και φόβος δεν την πιάνει...απ' τις ασυναρτησίες τις πολλές του Νέου μας Δικτάτορα...που Παπαδόπουλο τονε λένε...
Ποιός δεν θα γέλαγε άλλωστε , με τόσες άναρθρες κραυγές...
Ακόμη κι αυτοί που τιμωρούνταν για την αντίσταση, που εμπρός τους επροβάλλαν , ακόμη και αυτοί, από μέσα τους γελούν...
Κλαίνε από τον πόνο και αντιστέκονται, κι από μέσα τους πεισμώνουν και ορκίζονται αυτό να μην μείνει εδώ , αυτό να μην περάσει...
Δεν μπόρεσε ποτέ κανείς το ποτάμι πίσω να γυρίσει...
Να εγκλωβίσεις δεν μπορείς τη σκέψη, την αγάπη για την ζωή, για την ελευθερία...
Θλίψη αγωνία , πίκρες και βασανισμοί....
Μα η σκέψη του καθένα μας ,τη σκέψη του άλλου συναντά...κι αυτή μεγαλώνει και πολλαπλασιάζεται.....
Ξυπνάς λοιπόν ένα πρω'ι' και επανάσταση σου λέν' πως ξέσπασε ,μπροστά σου...
Επτά τα χρόνια τα άσχημα επάνω μας καταγραφήκαν και περάσαν...
Διλλήμματα , που καθημερινά στριφογυρίζουν στο μυαλό σου.
Θέλει δύναμη , αυταπάρνηση και σθένος , για να βρεθείς στην όχθη τη σωστή του ποταμού....
Ξέρω πως η ζωή του καθενός από εμάς, ένα και μοναδικό ,το παραμύθι του πως κρύβει...
Ξέρω πως γίνεται ενδιαφέρουσα η ζωή , όταν ο ίδιος προσπαθεί να τη γεμίζει καθημερινά , με τις ομορφιές του κόσμου....
Γιατί για μένα ομορφιά λογίζεται...με την όψη της τη λυπητερή...που στο Πολυτεχνείο και στα γεγονότα μάρτυρας ήμουν...
Δεν με νοιάζει τώρα πια ποιός ήταν ο υποκινητής...και ποιός ο υποκινούμενος...εις τον ξεσηκωμό αυτό...
Τα χιλιάδες τα παιδιά , νέοι που βρέθηκαν εκεί , υποκινήθηκαν από το μεγαλείο της ψυχής...που μέσα τους εκουβαλούσαν....
Κορίτσι μόλις είκοσι χρονών η μικρή μας η Ροδένια...
Εσπούδαζε και όνειρα εκένταγε , μες στους καμβάδες του νου της καθημερινά....
Μα νέος σαν είσαι με ορμή...στον ξεσηκωμό ...γρήγορα συμμετέχεις...
Κάθε Νοέμβρη στις 17 , ο νους μου στο 1973 εκεί ξαναγυρνά...και το φλογερό το βλέμμα της Ροδένιας μου , να μου θυμίσω προσπαθώ....
Σαν νάχω εγώ γενέθλια...σαν να βουτάω στο τσουκάλι με '''τις μνήμες'''τις''αλήθειες'''...
Ήμουνα τόσο νέα !!!!!
Γεμάτη όνειρα , φλόγα , φιλοδοξίες....κι
έζησα τη Χούντα των Συνταγματαρχών...φοιτήτρια καθώς ήμουν....
Αρνήθηκα να παρελάσω από μπροστά τους στο Ζάπειο εκεί , όχι γιατί ήμουν ηρω'ι'δα..
Γιατί η παρέα μου στο Αρσάκειο , με αρχηγό τη Δήμητρα την Λιάκουρη, καθοριστική στον τρόπο σκέψης μου υπήρξε...κι έτσι το αποφάσισα....
Γιατί τα ωραιότερα τα πράγματα μες στη ζωή τα γράφουν όπως πάντα οι παρέες.....
Αποβληθήκαμε γι αυτό, κι έτρεμα μην το μάθει ο πατέρας μου....
Άνθρωπος μεροκαματιάρης , που πάσχιζε τα τρία κορίτσια του για να σπουδάσει....
όχι πως δεν είχε μερίδιο κι αυτός , σ' αυτές μου τις αποφάσεις...
Σαφώς και είχε , είναι σίγουρο ..γιατί αργά και σταθερά και υποδόρεια , μου περνούσε τις ιδέες του για την ελευθερία...και την Πατρίδα...
Ήξερε γράμματα πολλά για την εποχή εκείνη...το σχολαρχείο καθώς τέλειωσε...και δίψα για την γνώση είχε....
Πάντα τον εξεχώριζα για την εισπραξιμότητά του αυτή, απέναντι στα ωραία και στα μεγάλα....
Τώρα θλίψη !!!
ΘΛΙΨΗ γιατί τόσα χρόνια μετά στέκονται μπροστά μου η Προδοσία και το ξεπούλημα της χώρας μου....
Φωνές που φωνάζουν για ένα ''αύριο'' και δεν ακούγονται...
Σας ζητώ συγγνώμη για τον απογοητευτικό μου επίλογο ...
Μα είναι η αλήθεια μου....
Σας καταθέτω τη σκέψη μου...γιατί πιστεύω πως έχουν εναπομείνει σ' αυτή τη χώρα κάποιοι ρομαντικοί ακόμα....
Ναι είμαι ''ρομαντική'' υπήρξα και το μετέδωσα σε όλα αυτά τα χρόνια της διδασκαλίας μου και στα παιδιά....που τη γνώση μου προσπάθησα να μεταδώσω...
Τι να τους έλεγα άλλωστε...στις τόσες ομιλίες που κάναμε για τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973...?
Πώς ήταν ουτοπία ?
Πως άλλοι το εθέλησαν ?
Όχι ...στα παιδιά λες , όσα αντέχουν να ακούσουν ...
Δεν τα απογοητεύεις, δεν τα ισοπεδώνεις , με αυτά τα γεγονότα...
Πάντα εξάλλου το νόμισμα έχει και δύο όψεις...
Αν και είδαν πολλά τα μάτια μου, πιστεύω ακόμα η ανόητη εγώ, πως οι ''ρομαντικοί'' προχωρούν αυτό το κόσμο τον Μικρό τον Μέγα που λέει και ο αγαπημένος μου Ελύτης...
Φιλοσοφία ζωής είναι αυτό και απόσταγμα, κι όχι απλά ένας ποιητικός στίχος...
Χωρίς απογοητεύσεις που να με ρίχνουν στα πατώματα, κάθε φορά και σε κάθε τέτοιο γεγονός.. λέω, πως μπορεί ο καθένας μας, με το δικό του τρόπο να γιορτάζει μέσα του...αυτά τα βήματα που κάνει ο ΄΄ανθρωπος ...για την ελευθερία της σκέψης....
Δεν θα τολμήσω ποτέ να συμβουλεύσω ή να καθοδηγήσω κάποιον στα δικά μου συμπεράσματα.
Κατάθεση ψυχής σας κάνω....
Το ξέρω πως όλα αυτά φτιαχτά είναι...σ' αυτόν τον κόσμο...
Μα εγώ μιλώ για αληθινούς επαναστάτες της ψυχής....
Αυτοί έχουν αξία για μένα....
Μπορεί να μην έρχονται ποτέ στο προσκήνιο, μα πάντα αυτοί είναι που μας μαγεύουν.....
Γιατί χωρίς το όνειρο ο άνθρωπος δεν ζει...
Είναι στη φύση του να παραμυθιάζεται και ένα μόνο κλαράκι να βρει μέσα στο χείμμαρο , να προσπαθεί να κρατηθεί και να σωθεί .....
Κείμενο - αφήγηση
Σοφία Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μανόλης Αναγνωστάκης

Φοβάμαι

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μικρός τύμβος

(17 Νοεμβρίου 1973)

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,

υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.

Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί

που ωραία λουλούδια τις μορφές σας

Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,

Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

Από την ενότητα «Παραλειπόμενα», Β’ τόμος των Απάντων του ποιητή,
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (Τάσος Λειβαδίτης)

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αφήγηση - Κώστας Καζάκος

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Γιάννης Ρίτσος διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο τα γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες». ...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Tούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει... - See more at: http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr

Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο στην επέτειο ενός χρόνου απο τα γεγονότα της εξέγερσης (1974). Απο το ντοκιμαντέρ - χρονικό της μεταπολίτευσης, από τη φοιτητική εξέγερση του 1973 μέχρι τον Αύγουστο του 1975 του Νίκου Καβουκίδη με τίτλο «Μαρτυρίες». ...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Tούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει... - See more at: http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.hmPutgml.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr

....Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες..
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας...

...Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Tούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει... - See more at: http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr

Kάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - περμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, περμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Tούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας το πάρει... - See more at: http://www.musicpaper.gr/documents/item/6765-o-giannis-ritsos-diavazei-ti-romiosyni-sto-polytexneio-vinteo#sthash.jH3hDTEN.dpuf
Πηγή: www.musicpaper.gr

Ο Ρίτσος διαβάζει την ''Ρωμιοσύνη'' στο Πολυτεχνείο (1974)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΗΛΙΑΣ ΓΚΡΗΣ Το ερπετό που ξυπνάει 17 Νοέμβρη 1989 Θητεύσαμε παιδιά στη νύχτα με ένα σταφύλι θυμού ατρύγητο. Τι αμόλυντη περηφάνια είχαν τα λόγια μας φωτίζοντας το θαύμα πού· θαύμα δεν έγινε. Είναι από τότε που η μνήμη ερπετό ξυπνάει και τρώει απ' τη θλίψη και ύστερα λουφάζει σε τάφο συλημένο, γιατί πάντα θα ανθίζει η στοργή για τα ναυάγια που επιστρέφουν παράδοξα όπως σκιές του φονιά μέσα στα όνειρα. Και είναι από τότε που βγάζουν στο σφυρί τα κουρέλια εκείνου του πάναγνου έρωτα· του πάναγνου έρωτα. Και όσοι τάχθηκαν πρώτοι, εξαργύρωσαν την κραυγή μας ερήμην. Από κείνη τη νύχτα, ό,τι και αν πω, φωνάζει σαν αίμα. Πηγή: www.lifo.gr

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ Φοβᾶμαι... Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο. Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο. Νοέμβρης 1983 Πηγή: www.lifo.gr

16 Νοεμβρίου 2015

Εδώ Πολυτεχνείο...Μνήμες μου...