Τα Παλιά Καφέ....

Ποιός μπόρεσε άραγε ποτέ να αντισταθεί στη μυρωδιά ενός Ελληνικού καφέ...που ψήνεται στη χόβολη, στον πειρασμό δεν μπήκε άραγε κανείς πολιτική συζήτηση ν' ανοίξει...τα αίματα ν' ανάψουν σε θαμώνες που να κρυφακούν....για έρωτες ανεκπλήρωτους ώρες ατέλειωτες να μη μιλά και να τους σχεδιάζει μες στο νου...
Ναι..είναι αυτά τα παλιά καφέ..τα τραπεζάκια που έχουν απλωμένα εκεί στα πεζοδρόμια και γύρω απ' τις πλατείες τις μικρές...που μας καλούν...σιμά ο ένας ..άγνωστοι και δίπλα δίπλα να καθόμαστε συχνά...και να αντισταθούμε δεν μπορούμε τελικά...και σκόλη μας προτείνουνε να κάνουν οι ανθρώποι...
Μοντέρνοι οι καιροί...τα στέκια πρόσωπο και διακόσμηση αλλάζουν καθημερινά...
Μα κάποιοι άνθρωποι με σκέψη , όχι απλά νοσταλγική...μα ανθρώπινη ...ζεστή και τρυφερή...
επιμένουνε το χρώμα και τη ζεστασιά να αναβιώνουν και να προσπαθούν...μέσα σε χώρους ατμοσφαιρικούς...το πιο απλό ...έναν καφέ ανθρώπινο να μας σερβίρουν...
Μέσα στην Αθήνα μας πολλά ακόμα αυτά τα στέκια ...τα καφέ ...τα καφενεία , που το χρώμα τους κρατούν...

Μελίνα Καφέ
 Πλάκα
Ένα καφέ στην πιο όμορφη και γραφική γειτονιά της Αθήνας ,αφιερωμένο στη μεγάλη και ξεχωριστή Μελίνα Μερκούρη.
Παλιομοδίτικη νοσταλγική διακόσμηση και τοίχοι γεμάτοι από φωτογραφίες της μέσα από τον κινηματογράφο και την προσωπική της ζωή.Πολλές φορές θα ακούσετε τραγούδια της και θα αισθανθείτε ότι από κάπου θα ξεπροβάλλει.

Ένας ατμοσφαιρικός χώρος για τον πρω'ι'νό ή τον απογευματινό καφέ, το μεσημεριανό γεύμα και για χαλαρό ποτό το βράδυ.Επίσης , ο εξωτερικός χώρος με τα μπλε τραπεζάκια στα σκαλάκια κάτω από την Ακρόπολη είναι ιδανικός για τις ηλιόλουστες μέρες.

Αναμνήσεις , θύμησες παλιές...ήχους οι τοίχοι που κατέγραψαν και νοερά στο νου μας έρχονται ξανά... εικόνες πάνω εκεί , που σε γεγονότα , πρόσωπα...και καταστάσεις μας παραπέμπουν και μας οδηγούν....
 Μια βόλτα στο φιλόξενο  «Καφέ των Ποιητών » αν βρεθείτε...πόσες ζωές...τι συναισθήματα...ανθρώπων,  που ψυχές κατέθεσαν σε μας μέσα από την ποίησή τους δεν θα θυμηθείτε...
Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με τα πορτρέτα των μεγαλύτερων ποιητών μας.
Η αυστηρή ματιά του Βάρναλη διασταυρωνόταν με την ανέμελη ματιά του Εμπειρίκου... 
Αλλάζουν οι καιροί...οι άνθρωποι φεύγουν...μοιραίο και αναπόφευκτο αυτό...
Μα μένουν άλλοι πίσω τους...με αίσθηση του χρόνου...που αναζητούν καθημερινά...την ουσία της ζωής...τις ομορφιές της να γευθούν....
Θαρρώ ότι το μεγαλύτερο δώρο της φύσης προς τους ανθρώπους είναι η μνήμη..
 Είμαι άνθρωπος με λα'ι'κές ρίζες και μου αρέσουν τα απλά στέκια...τα μη επιτηδευμένα...τα ιλουστρασιόν με απωθούν...μου θυμίζουν το ψεύτικο ...το μη γνήσιο...το μη αυθεντικό...
Σοφία Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ - ΚΟΛΩΝΑΚΙ

Ο θρύλος

«Εκεί απάνω βρήκα μαζί με τα ψηλά δέντρα, τον καθαρόν αέραν, τον ήλιο και τη μακρινή θέα του Σαρωνικού, που με μεθούσε με τη γαληνάδα του και τ’ αστράμματά του, τον καλύτερο εαυτόν μου... Η Δεξαμενή τότε είχε όλη της τη φυσική ομορφιά. Δεν είχε μαρμάρινες σκάλες, δεν ήταν σφιγμένη σε... κορσέδες από πέτρινα ντουβάρια και σιδερένια κάγκελα. Χαιρότανε το ψήλος της και τη λευτεριά της μακριά από τη βέβηλη πολιτεία. Οι λεύκες της ψηλές και ρωμαλέες, από τις ωραιότερες της Αθήνας, χαρίζανε τον δροσερό τους ίσκιο στους ερημίτες της νεοελληνικής λογοτεχνίας και μια βρύση στη μέση έτρεχε αδιάκοπα μέρα και νύχτα και αχολογούσε φλύαρα και χαρούμενα σαν ένα πλήθος από πουλιά...»

Ετσι έγινε εικόνα στα μάτια του Κώστα Βάρναλη η Δεξαμενή, στο Κολωνάκι το 1906. Οπως έχει γράψει ο σπουδαίος λογοτέχνης στα απομνημονεύματα του, στο συγκεκριμένο σημείο δεν υπήρχε πλατεία στις αρχές του περασμένου αιώνα. Ηταν απλά ένας λόφος, από τον οποίο το βλέμμα σου μπορούσε να ταξιδέψει ως τη θάλασσα.

Εκεί, στην όμορφη γωνιά της Αθήνας, είχε φτιάξει το πρώτο καφενεδάκι της Δεξαμενής ο κυρ Γιάννης, ο οποίος είχε πελάτες λογίους. Μεταξύ αυτών και ο Βάρναλης, που το περιέγραψε πολλές φορές στα γραφόμενά του. Ηταν μια παράγκα και τον χειμώνα ο αέρας έμπαινε από τις χαραμάδες και τους θέριζε. Ακριβώς δίπλα στα τζάκι υπήρχε ένα σιδερένιο στρογγυλό τραπέζι με πολλά βιβλία πάνω. Ηταν το τραπέζι των ανθρώπων του πνεύματος των αρχών του περασμένου αιώνα. Εκεί μελετούσαν, αντάλλασσαν απόψεις και προετοιμάζονταν για τις εξετάσεις του διπλώματός τους.

 Το καφενείο στην πλατεία Δεξαμενής στο Κολωνάκι δεν είναι ένα απλό στέκι, έχει συνδεθεί με την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Οταν πριν από περίπου τέσσερα χρόνια κατέβασε ρολά (μετά το «πείραμα» της «μεταμόρφωσής» του σε ακόμη ένα καθωσπρέπει στέκι του Κολωνακίου), οι κάτοικοι της περιοχής έχασαν αυτομάτως κάτι από την όμορφη ρουτίνα της καθημερινότητάς τους. Ευτυχώς, ο ιστορικός καφενές απέκτησε και πάλι πνοή.
 Και κάπως έτσι πήρε ξανά και η πλατεία το παραδοσιακό ελληνικό χρώμα της.

                                              ΤΟ ΚΑΦΕ ΓΚΡΕΚΟ- ΝΈΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,