Ένα παιδί γράφει στο Θεό.....

Μ’ ένα ξύλινο σπαθάκι και δυο ψεύτικα μουστάκια
παίρνω φόρα και στη μάχη τους στρατιώτες μου οδηγώ.
Τους στρατιώτες... μια ντουζίνα μολυβένια στρατιωτάκια.
Κι έτσι τώρα παριστάνω το μεγάλο στρατηγό!

Άναψε μεγάλη μάχη! Με το ξύλινο σπαθάκι
πάνω κάτω στην αυλή μας. Τι κακό, τι ταραχή!
Όμως, την επίθεσή μου τη διακόπτω για λιγάκι,
γιατί μέσα μου είναι κάτι... κατιτί σαν προσευχή.

Όλοι οι στρατηγοί του κόσμου, δώσε, Θεέ μου, να ’χουν τώρα
τα μουστάκια τους σκιτσάρει μ’ ένα καρβουνάκι, και
το σπαθί τους που τραβάνε στη μεγάλη τους τη φόρα,
δώσε, Θεέ μου, να ’ναι μόνο από αθώο κοντραπλακέ.

Δώσε ακόμη να μην έχουν στο μυαλό τους άλλη έγνοια,
τα κουμπιά τους να γυαλίζουν της μεγάλης τους στολής
και να οδηγούν στη μάχη στρατιωτάκια μολυβένια
μέσ’ από τ’ άσπρα και τα μαύρα τα πλακάκια της αυλής.

Αντώνης Σαμαράκης, «Ένα παιδί γράφει στο Θεό»,
από το βιβλίο Έχω δικαίωμα: ένα ποίημα και δέκα ιστορίες για παιδιά..

...................................................................................................................................................................

Ένα υπέροχο πραγματικά βιβλίο...για μικρά και '''μεγάλα''' παιδιά...
Ένα πολύτιμο σε σκέψεις ανάγνωσμα...που  είναι απαραίτητο για ανθρώπους που θέλουν να δημιουργούν παιδιά - πολίτες...αληθινούς ανθρώπους...
10 πρωτότυπα διηγήματα με εικόνες που θ'αγαπηθούν απ'όλα τα παιδιά από 12 χρονών και απ'όλους εκείνους που αισθάνονται παιδιά. Ευγενική προσφορά των συγραφέων και των εικονογράφων τους στην UNICEF Ο πρόλογος, είναι το ποίημα του Αντώνη Σαμαράκη. "'Ενα παιδί γράφει στο Θεό".
Το εξώφυλλο είναι δημιουργία του Δημήτρη Μυταρά, προσφορά στην UNICEF.  
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα...είναι δοκιμασμένο και μαγεύει τα παιδιά...και όσους αισθάνονται παιδιά....

Η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
.......................................................................................................................................................................

Πηγή αυτή ζωής.. η αγάπη....

Ίσως και να είχαν δίκιο
που έβαλαν την '''αγάπη''' στα βιβλία.
Ίσως επειδή, δεν θα μπορούσε να ζει πουθενά αλλού...
Wiliam Fauhner 
...............................
Είναι αιώνες τώρα ...από γεννήσεως τ' ανθρώπου το ζητούμενο....η μαγική ...η ανεξήγητη πολλές φορές.. πηγή αυτή ζωής.. η αγάπη....
Στιχάκια γράφτηκαν εκατομμύρια ...ξοδεύτηκε γι αυτήν πολλή μελάνι...
Αγάπες που χαραχτηρίστηκαν περαστικές...αγάπες που ονομάσθηκαν μικρές...κι άλλες πολύ μεγάλες....δοκιμασμένες όλες αυτές..στου χρόνου το σκοινί επάνω τεντωμένες...
Ανάλυση ένας μοναχός ...για όλους.. και εξήγηση εγωιστική...κανένας δεν είναι ''ικανός'''να δώσει...με αποφθέγματα ...δίστυχα και στιχάκια της στιγμής...την αγάπη του καθένα μας να ερμηνεύσει...
Αγάπες μύριες ...διαφορετικές...εκατομμύρια αγάπες...όσες και οι ανθρώποι εδώ πάνω στη Γη...
Αγάπες σύμφωνες με την ιδιοσυγκρασία του καθενός...το χαραχτήρα και τις αντοχές του...
Πηγάζει από μέσα μας σε μια στιγμή...και καταγράφεται στου χρόνου το κιτάπι...
Μα πάντα είναι αγάπες...
Πηγάζει απ' την ανάγκη μέσα μας βαθιά...  της εσωτερικής μας μοναξιάς...συνέταιρο γυρεύει...
Μα πως αλλιώς θα επιβίωνε...σαν έννοια...σαν κορωνίδα στο κατασκεύασμα του ανθρώπινου του γένους...παρά μονάχα στα βιβλία...
Πως να αντέξει και αυτή σε μια καθημερινότητα σκληρή και ανελέητη στιγμές- στιγμές...απ' των ανθρώπων τα εγωιστικά καμώματα...και τα προσωπικά τα θέλω...
Πως να επιβιώσει μερικές φορές...όταν δική του αγάπη μόνο χρήζεται και να μοιράζεται δεν την αντέχει...
Μα όσο κι αν θέλεις και να προσπαθείς στη Γη αώνια και ανεξίτηλη και μεγάλη εσύ την αγάπη σου να την χαραχτηρίσεις...ίσως να είναι μάταιος ο κόπος σου...την ώρα που τη ζεις...αυτό να το πετύχεις....έχεις σκληρά να ανταγωνιστείς...της καθημερινότητας τη φθορά....και να την ονειρευτείς και να την καταγράψεις πιο νηφάλια μπορείς....σε μιας σελίδας τις γραμμές...εκεί στο χρόνο για να μένει...
Είναι η απόσταση από τα γεγονότα τα τρανταχτά και τα δυναμικά....και ένα τέτοιο είναι και η αγάπη....είναι η σκέψη που θα ανακαλέσεις και τα γεγονότα θα αξιολογήσεις...θα καταγράψεις και θα επεξεργαστείς...αν θες μεγάλη ή μικρή να την χαραχτηρίσεις...
Προσωπική σου υπόθεση η καταγραφή...και σεβαστή μονάχα η δική σου γνώμη....

Μα πάντα εκεί μες στις κιτρινισμένες απ' το χρόνο του ημερολογίου σελίδες...αν έχεις τη δύναμη να καταγράψεις...να καταθέσεις και να επεξεργαστείς...την αγάπη σου που νόμισες '''μεγάλη'''πάντα το άρωμα στο άνοιγμα του βιβλίου σου...των λουλουδιών που σου προσέφερε η αγάπη αυτή...θα διαχέεται... θα σε ποτίζει....γιατί μονάχα αυτές ...για μια στιγμή μέσα στο χρόνο ανθούν...σαν σπάνιο λουλούδι ...δυσεύρετο ...και εξωτικό.......

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................................... 
 Natassa Mpofiliou - Megales agapes
 Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος 
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

 Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τις καινούριες μεγάλες αγάπες που περνάνε
Να μπορούσα με μια και καλή
να τις κάνω πολύ πιο πολύ να κρατάνε
Να μπορούσα ν’ αλλάξω κι εκείνο
που με πιάνει μια λύσσα να δίνω σ’ όποιον τύχει
Να μπορούσα να μη μετανιώνω
στην καρδιά όταν πρέπει να υψώνω νέα τείχη

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τα θα είμαι κοντά σου για πάντα που ξεχνιούνται
Να μπορούσανε μια και καλή
όσοι φεύγουν αυτά που έχουν πει να θυμούνται.

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

αυτό σημαίνει αγαπάω..
...................................................................................................................................................................

Λαθρεπιβάτης δίχως ναύλο...η μυρωδιά του χαρτιού.....

Πόσες φορές στ' αλήθεια δεν ανάτρεξα μες στις σελίδες των βιβλίων μου..εδώ και τόσα χρόνια τώρα, από παιδί θαρρώ πως καταφύγιο ...μέσα στις λέξεις τους τις μαγικές ...που από τα παραμύθια και μέχρι τα βιβλία αργότερα τα λογοτεχνικά....τον κόσμο άπλωναν στα πόδια μου μπροστά ...κι έτρεχα να προλάβω...
Ένας Έρωτας αλλιώτικος αυτός ...που χρόνια τώρα την κολόνια του φορώ...και ποτέ δεν με προδίδει...
Δεν βρήκα όσο κι αν προσπάθησα λιμάνι υπήνεμο και ανάπαυσης...σαν των σελίδων τις εικόνες...που ο νους μου έπλασε στο αντίκρυσμα των λέξεων...που μεγάλοι και σκεπτόμενοι βαθιά...άνθρωποι του γραπτού του λόγου και της Ποίησης...μου έδωσαν τα φώτα τους...και μούμαθαν καλά τις λέξεις ...τα νοήματα εκεί να ψαχουλεύω...
Είναι μικρή η ζωή και η γραμμή της όλο και προς το τέλος οδηγεί...και πως δεν προλαβαίνεις όλα του κόσμου τα όμορφα και τις ρήσεις των σοφών να αφομοιώσεις...
Βιβλία ατέλειωτα...σοφά...έξυπνα...αλληγορικά...αδύνατον σε μια βιβλιοθήκη του κόσμου να χωρέσουν....αδύνατον όλα να ειδωθούν...κι αδύνατον ματιές σε όλα αυτά το βλέμμα σου να ρίξει...
Είναι στο χέρι σου όμως τώρα πια...με την τεχνολογία γύρω σου να απλώνεται δελεαστικά...εσύ επιλογή και έστω και αποσπασματικά...'''διαμάντια'''της λογοτεχνίας και της ποίησης να βρεις και να τραφείς βαθιά...την ψυχοσύνθεσή σου να αλλάξεις...
Πόσες φορές δεν εταξίδεψες ...δεν εμαγεύτηκες μέσα από ένα απόσπασμα κειμένου, μια σύντομη έστω περιγραφή ...μα ουσιαστική, μια τόση δα μικρούλα λεπτομέρεια ,που την ευαισθησία σου προσπάθησε να την κεντρίσει !!!!!
Είναι τυχεροί όσοι στο διάβα τους ,αληθινούς δασκάλους είχαν....
Πόσο σημαντικό αυτό να ξέρατε !
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις ένα παιδί...κι έναν ενήλικα το βιβλίο να αγαπήσουν...σαν έναν έρωτα μαγικό ...σαν ένα ταξίδι μεσοπέλαγο...μ' αυτό να ταξιδέψουν...
 Ίσως όμως αν του υποσχεθείς, διαφυγή, συλλογισμούς, διαφορετικές οπτικές γωνίες, διέγερση, ερωτήματα να θέσει στον εαυτό του και σε  άλλα επίπεδα της πραγματικότητας να οδηγηθεί...ίσως το κατορθώσεις.....
Αδιάβαστα πολλά ακόμα παραμένουν και θα παραμένουνε...για εμέ και τον καθένα μας...στοίβες βιβλία ...επάνω εκεί... στα ράφια αραδιασμένα....
Τι θαυμάσιο ...τι ανέξοδο...τι συναρπαστικό να ανακαλύπτεις...τη σκέψη ανθρώπων γύρω σου...που τόλμησαν να εκφραστούν...τον χαραχτήρα τους ,τα φώτα τους να μεταλαμπαδεύσουν...
Ηρεμία ,γαλήνη, σωστή σκέψη και χαλιναγώγηση των αναγνωσμάτων...χωρίς συγκρίσεις με το εγώ ...χωρίς μίσος.. για το ανικανοποίητο της σκέψης μας ταξίδι...

Μπες λοιπόν μέσα σ'αυτή τη βάρκα και άνοιξε πανιά...για τόπους μαγικούς....ονειρικούς...τόπους που δεν θα προλάβεις  στα λιμάνια τους ν' αράξεις...μα το πέρασμά τους από κει...μέσα στο νου σου ...την ανησυχία σου θα μεγαλώσουν...εικόνες ανεξίτηλες θα σου χαρίσουν...τη νοσταλγία σου και τις αναμνήσεις σου με σελίδες πολύχρωμες θα τις γεμίσουν.....

Άραγε ...ποιό πλοίο ...ποιό βαπόρι ...ποιά βάρκα μπορεί να σε ξανοίξει σε πέλαγα τόσο μακρινά...όσο ένα καλό βιβλίο ?
Είναι μονάχα μια φορά στ' αληθινά...λαθρεπιβάτης δίχως ναύλο...εκεί μέσα στη μυρωδιά του χαρτιού να μην χωθείς...και τότε ταξίδια μαγικά και '''αναψυχής''' θα αναζητήσεις....
Γιατί  όπως  μας λέει..πολύ σωστά ... και μια Κινέζικη παροιμία: 
<<Ένα βιβλίο είναι ένας κήπος, που τον κουβαλάμε στην τσέπη μας. >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
.................................................................................................................................................................... 

«Περιφρονείτε τα βιβλία εσείς που όλη σας η ζωή είναι βουτηγμένη μέσα στη ματαιότητα και στη φιλοδοξία, και στην αναζήτηση των ηδονών ή μέσα στην οκνηρία. Αλλά σκεφτείτε πως όλος ο γνωστός κόσμος δεν κυβερνιέται παρά μόνο με τα βιβλία, εκτός απ' τα άγρια έθνη.»
Βολτέρος
................................................................................................................................................................

Κωνσταντίνος Καβάφης «Επιθυμίες»

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τα ‘κλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -
έτσ’ η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Επιθυμίες» 

.........................................................................................................................................................

Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.
Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.


Καβάφης 



Ο τρόπος με τον οποίο ο Καβάφης παρουσιάζει τις επιθυμίες, η θέασή τους ως χαμένες ευκαιρίες, λειτουργεί όχι μόνο ως δήλωση μεταμέλειας από τη μεριά του ποιητή, αλλά και ως κάλεσμα για τον αναγνώστη να μην κάνει το ίδιο λάθος. Ο αναγνώστης οφείλει, μέσα από την πικρή εμπειρία του ποιητή, να αντιληφθεί την ιδιαίτερη σημασία που έχει η αξιοποίηση του παρόντος. Ο ποιητής είναι σαφής, ό,τι δεν το απολαύσουμε έγκαιρα, όχι μόνο δεν ξεχνιέται, αλλά παραμένει στη σκέψη μας ως ένα μόνιμο παράπονο. 
 Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες δεν παραμένουν απλώς στη μνήμη μας με την πρώτη τους ομορφιά, αλλά στολίζονται «με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά».

.................................................................................................................................................................

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί ...

 Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί
Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…
Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν
Πώς να τον δούνε μάτια μου;
Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...

Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...
Κανέναν δεν κοιτάζουνε
Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν
Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν
Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν
Όμως ποτέ τους δε μιλούν…

Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά
Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους...
Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους
Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους
Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους
Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους
Μην απορήσεις μάτια μου
Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...

Μη φοβηθείς και φύγεις!
Το δύσκολο ήταν να τους δεις
Πλησίασέ τους… μίλα τους
Μα να'σαι υπομονετικός
Μην αισθανθούν τη λύπη σου
Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς
Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;
Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς
Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...
Μα αν γίνει έτσι μείνε ...
Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο
Είναι περήφανοι πολύ,κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου
Πιότερο θα λυγίσουν...

Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί
μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε
Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...
Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις
Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη
Γι'αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς…
Πώς να το κάνεις άλλωστε;
Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις

Γι'αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό
Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,
Χωρίς στάλα αγάπη
Πώς να τ'αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;

Μην απορήσεις αν σουν πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει
Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να'ναι μόνοι;
Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά

Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν'αγαπάς
Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις
Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!

Γι'αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις
Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ'την καρδιά σου
Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε
Μίλα τους μόνο απ'την καρδιά και χαμογέλασέ τους
Μην πεις μια λέξη... τίποτα
Μονάχα ακούμπησέ τους

Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν...
Πρόσεξε, μην τρομάξεις!
Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους
Μην εκπλαγείς όταν σε δουν
Θα σε κοιτάξουν μ'έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…
Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά
Στον ουρανό…

Ίσως τα μάτια κλείσουνε...
Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν
Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά
Κι ίσως και να δακρύσουν
Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά
Και τότε, θα μιλήσουν ....

Στέβη Σαμέλη.

(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)
....................................................................................................................................................................................................................
 Η Στέβη Σαμέλη γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς εκπαιδευτικούς και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Από το 1989 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
 Το βιβλίο «Μια βόλτα στα σύννεφα» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
..........................................................................................................................................................................................................................

-Ανέστης Ευαγγέλου, «Το χιόνι» (Στον Κρίτωνα Ζωάκο)

«Χιονίζει πάλι σήμερα.
Απ’ το παράθυρό μου
βλέπω τα δέντρα, τις στέγες των αντικρινών
σπιτιών, όλα μες στ’ άσπρα.
Θυμάμαι
ένα πρωί, σαν ήμασταν παιδιά -χαράματα ήταν
κι έτσι και τότε χιόνιζε- βγαίνω στον κήπο
και βρίσκω τ’ αδερφάκι μου.
Είχε ανοίξει
μια τρύπα μες στο χιόνι κι είχε μπει
μέσα κι έπαιζ’ εκεί με τ’ αρκουδάκι του.
Τι κάνεις
εδώ, του λέω, μονάχος, δεν κρυώνεις;
Δεν θα ξαναγυρίσω σπίτι σας, άκουσα τη φωνή του
οδυνηρά αινιγματική, γεμάτη πείσμα
και μια κακία που δε θα λησμονήσω
-κι έλαμπαν στο μισόφωτο τα ωραία του μάτια,
για ν’ απομείνει εκεί στους άθλιους πάγους
για ν’ απομείνει εκεί ανεξήγητα
παρ’ όλες έκτοτε τις συνεχείς εκκλήσεις μου.
Τη μέρα εκείνη μίσησα το χιόνι
κι ορθός, σε στάση προσοχής, μπρος στ’ αδερφάκι μου
ορκίστηκα να το πολεμώ μέχρι θανάτου.
Αυτά ήτανε τα πρώτα μου μαθήματα
πολύ προτού μάθω την αλφαβήτα.
Αργότερα,
όσο ο καιρός περνούσε κι ένιωθα
να μου έχει δωρηθεί από τους θεούς
της ομιλίας η χάρη, είναι γνωστό το χιόνι
πως όχι μόνο το κατάγγειλα με χίλιους τρόπους
παρά πως του αφιέρωσα για να το στιγματίσω
τις πιο παράφορες, πιο ρωμαλέες στροφές της ποίησής μου.
Σήμερα ωστόσο,
μισό σχεδόν αιώνα απ’ το πρωί εκείνο
των πρώτων παιδικών μου χρόνων,
χιονίζει πάλι.
Απ’ το παράθυρό μου
βλέπω τα δέντρα, τις στέγες των αντικρινών
σπιτιών, όλα μες στ’ άσπρα.
Πέφτει το χιόνι τώρα και σκεπάζει
με μια δική του απόρρητη δικαιοσύνη
τις πράξεις και τις παραλείψεις μας
τις χαρές και τις λύπες μας
τα μεγαλόπνοα σχέδια και τις μικρότητές μας
τους έρωτες
τις φιλίες
τα λάθη μας και τις εξάρσεις.
Κατευνάζει την αλαζονεία∙
διδάσκει την ισότητα∙
χορηγεί την ειρήνη.
Χιόνι της Ευσπλαχνίας -όχι της Ορφάνιας.
Χιόνι της Συγκατάβασης -όχι της Τιμωρίας.
Χιόνι της μυστικής αγάπης πια.»

ΠΗΓΗ:
(Από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση (χειρόγραφα – 1994) του Ανέστη Ευαγγέλου)

....................................................................................................................................................................

Πανσέληνο φεγγάρι μου ...στου Άη - Γιώργη την κορφή..........

Ήρθες ξανά και στάθηκες στου Αη - Γιώργη την κορφή...
Ακουμπισμένο στο ανάκατο.. το γκρίζο σύννεφο μου γνέφεις πάλι απόψε....
Κρύα είναι η νύχτα Χειμωνιάτικη ...μα όχι και η καρδιά μου....
Φυσήξανε Βοριάδες δυνατοί...μα και Νοτιάδες με υγρασία και νεροποντές γεμάτοι....
Το βλέμμα έστρεψα για να σε αποφύγω απόψε μια φορά...μα εσύ επιμένεις να μου γνέφεις...
Φεγγάρι μου ολόγιομο...μέσα στης Χειμωνιάς και του Γενάρη την ομίχλη.. ήρθες μπροστά μου και να σε αποφύγω απόψε αδυνατώ.....
Όλοι σου μίλησαν ...σου υπενθύμισαν πως δεν μπορείς να ονειρεύεσαι...πως μοιάζεις πια σε τούτη τη σκληρή την εποχή ...ουτοπική ...φευγάτη και ονειροπόλα...
Μα  απόψε εσύ τα έκλεισες ξανά τα αυτιά...ήχους ...κραυγές...ξεφωνητά και υστερίες δεν σε αγγίζουν....δεν σε κοντεύουν...δεν σε πλησιάζουν....
Έστησες τοίχο απ' τη μεριά τους άλλη μια φορά...και στάθηκες στο φωτεινό το παραθύρι το μικρό του μαγερειού σου....που κατευθείαν στην κορυφή του Υμηττού σε οδηγεί...και στο καμπαναριό της εκκλησιάς σε σεργιανίζει....
Στάθηκες πάλι εκεί ολόγιομο φεγγάρι μου...σελήνη της αστείρευτης ...της παιχνιδιάρικης...της 
λάγνας '''της αλήτισσας ψυχής μου....
Όχι ...όχι.. είμαι ατίθαση εγώ...αρνούμαι να γεράσω...αρνούμαι στα τερτίπια τους να μπω...και  το κεφάλι μου να τους χαρίσω...αρνούμαι επί πίνακι.. για μια της χούφτας δίφραγκα να τους το καταθέσω....
Βγήκα κι απόψε εκεί στην κορυφή του σύννεφου...και παρακάλεσα...του έγνεψα του φεγγαριού ...μαζί του να με πάρει....ταξίδι μες στους μακρινούς τους Γαλαξίες και ταξιδιώτης να γεννώ..επάνω εκεί στην μακριά.. την ομόρφότερη αυτή...κόμη της Βερενίκης....
Όχι δεν θα σταθώ εγώ στους Φυσικούς τους τύπους των μεγάλων και τρανών Πυρηνικών και της Φυσικής  επιστημόνων....
Στην αγκαλιά σου θα αφεθώ φεγγάρι μου ξανά...και μέσα στην αποψινή την παγωμένη νύχτα...ξέρεις εσύ μονάχα εσύ...τα μονοπάτια να διαβαίνεις....
Ανέβηκες πάλι ψηλά ...σου γνέφω δε με βλέπεις ?
Πάλι κι απόψε δίπλα σου θαρθώ σελήνη μου ολοφώτεινη...πανσέληνος μοναδική...του παγωμένου ...του χιονιά τούτου του μήνα...
Όχι και δεν θα φοβηθώ...κι από ψηλές και δύσβατες και καταχιονισμένες τις κορφές εσύ κι αν πλησιάσεις...μαζί σου εγώ εκεί ...δεμένη εις το ''άρμα'' σου θα σε ακολουθώ....
Κι αν αφεθώ στα χέρια σου...κι εσύ το δρόμο χάσεις...ένα είναι σίγουρο...πως μες στου ονείρου ...του φωτός της δικής σου διαδρομής ...μαζί σου θα χαθώ....
Ελπίδα εσύ μου έταξες...σε κοίταξα ξανά κατάματα...μαγεύτηκα απ' το φως σου....
Θα πάρω το κατόπι σου και θάρθω να ρωτήσω...όλα τα αστέρια που θα βρω...για την αγάπη και τον Έρωτα ...ορμήνια για να πάρω...
Τι.. οι άνθρωποι πάνω στη Γη...φορές - φορές ξεχνούνε να αγαπάνε.........

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................