Πανσέληνο φεγγάρι μου ...στου Άη - Γιώργη την κορφή..........

Ήρθες ξανά και στάθηκες στου Αη - Γιώργη την κορφή...
Ακουμπισμένο στο ανάκατο.. το γκρίζο σύννεφο μου γνέφεις πάλι απόψε....
Κρύα είναι η νύχτα Χειμωνιάτικη ...μα όχι και η καρδιά μου....
Φυσήξανε Βοριάδες δυνατοί...μα και Νοτιάδες με υγρασία και νεροποντές γεμάτοι....
Το βλέμμα έστρεψα για να σε αποφύγω απόψε μια φορά...μα εσύ επιμένεις να μου γνέφεις...
Φεγγάρι μου ολόγιομο...μέσα στης Χειμωνιάς και του Γενάρη την ομίχλη.. ήρθες μπροστά μου και να σε αποφύγω απόψε αδυνατώ.....
Όλοι σου μίλησαν ...σου υπενθύμισαν πως δεν μπορείς να ονειρεύεσαι...πως μοιάζεις πια σε τούτη τη σκληρή την εποχή ...ουτοπική ...φευγάτη και ονειροπόλα...
Μα  απόψε εσύ τα έκλεισες ξανά τα αυτιά...ήχους ...κραυγές...ξεφωνητά και υστερίες δεν σε αγγίζουν....δεν σε κοντεύουν...δεν σε πλησιάζουν....
Έστησες τοίχο απ' τη μεριά τους άλλη μια φορά...και στάθηκες στο φωτεινό το παραθύρι το μικρό του μαγερειού σου....που κατευθείαν στην κορυφή του Υμηττού σε οδηγεί...και στο καμπαναριό της εκκλησιάς σε σεργιανίζει....
Στάθηκες πάλι εκεί ολόγιομο φεγγάρι μου...σελήνη της αστείρευτης ...της παιχνιδιάρικης...της 
λάγνας '''της αλήτισσας ψυχής μου....
Όχι ...όχι.. είμαι ατίθαση εγώ...αρνούμαι να γεράσω...αρνούμαι στα τερτίπια τους να μπω...και  το κεφάλι μου να τους χαρίσω...αρνούμαι επί πίνακι.. για μια της χούφτας δίφραγκα να τους το καταθέσω....
Βγήκα κι απόψε εκεί στην κορυφή του σύννεφου...και παρακάλεσα...του έγνεψα του φεγγαριού ...μαζί του να με πάρει....ταξίδι μες στους μακρινούς τους Γαλαξίες και ταξιδιώτης να γεννώ..επάνω εκεί στην μακριά.. την ομόρφότερη αυτή...κόμη της Βερενίκης....
Όχι δεν θα σταθώ εγώ στους Φυσικούς τους τύπους των μεγάλων και τρανών Πυρηνικών και της Φυσικής  επιστημόνων....
Στην αγκαλιά σου θα αφεθώ φεγγάρι μου ξανά...και μέσα στην αποψινή την παγωμένη νύχτα...ξέρεις εσύ μονάχα εσύ...τα μονοπάτια να διαβαίνεις....
Ανέβηκες πάλι ψηλά ...σου γνέφω δε με βλέπεις ?
Πάλι κι απόψε δίπλα σου θαρθώ σελήνη μου ολοφώτεινη...πανσέληνος μοναδική...του παγωμένου ...του χιονιά τούτου του μήνα...
Όχι και δεν θα φοβηθώ...κι από ψηλές και δύσβατες και καταχιονισμένες τις κορφές εσύ κι αν πλησιάσεις...μαζί σου εγώ εκεί ...δεμένη εις το ''άρμα'' σου θα σε ακολουθώ....
Κι αν αφεθώ στα χέρια σου...κι εσύ το δρόμο χάσεις...ένα είναι σίγουρο...πως μες στου ονείρου ...του φωτός της δικής σου διαδρομής ...μαζί σου θα χαθώ....
Ελπίδα εσύ μου έταξες...σε κοίταξα ξανά κατάματα...μαγεύτηκα απ' το φως σου....
Θα πάρω το κατόπι σου και θάρθω να ρωτήσω...όλα τα αστέρια που θα βρω...για την αγάπη και τον Έρωτα ...ορμήνια για να πάρω...
Τι.. οι άνθρωποι πάνω στη Γη...φορές - φορές ξεχνούνε να αγαπάνε.........

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................