Φύσηξαν ''Βοριάδες ''δυνατοί...

Φυσούν Βοριάδες δυνατοί στα υπήνεμα του κόσμου τα λιμάνια..Φυσούν Βοριάδες δυνατοί και φτάνουνε στις κάμαρες αντρών και γυναικών στις φτωχογειτονιές του Νότου...
Παρόλο που εχάσαμε πολλά...παρόλο που αδύνατον να μοιάζει..να φαντάζει .. τη μανία τ' αγέρα να αντέξουμε...παρόλο που  φαίνεται απίστευτο.. αυτόν τον δρόμο να τον ακολουθήσουμε και τα βουνά που υψώνονται μπροστά μας να ανεβούμε...μια δύναμη από μέσα.. μας μιλά....μας ενθαρρύνει....

Ίσως δεν φταίμε εμείς απόλυτα...που ελυγίσαμε και γονατίσαμε...στα εμπόδια της ''σκυταλοδρομίας'' που κληθήκαμε μες στη ζωή να υπερβούμε... 

Στα παραμύθια που μας διάβαζαν από μικρούς...πάντα τους δράκους και τους Κύκλωπες τους ετυφλώναμε και τους νικούσαμε στο τέλος....

Μας δίδαξαν το ευχάριστο...και τον πόνο τον αληθινό... κρυφό στα παραμύθια τον κρατούσαν....
Κάπως έτσι σάμπως δεν ξεκινά  ο δρόμος των δακρύων......
μπροστά στην αποκάλυψη ...της δύναμης των ισχυρών ...των αφεντάδων των ζωών ...που διαφεντεύουν και να κλέψουν ...να κλαδέψουν προσπαθούν...όνειρα και ελπίδες....?
Έτσι δεν ξεκινά...ο δρόμος των δακρύων... ανυποψίαστα και απλά και απρόσμενα , φέρνοντάς μας σε επαφή... με κείνο που πονάει?
 Κι  έτσι αναπάντεχα ένα πρωινό... μπαίνει κανείς σ΄αυτό το μονοπάτι...
Ζωή είναι αυτή...απρόβλεπτη...πλήθυνε του κόσμου η ανημπόρια...η απαξίωση και η κακομοιριά...της σκέψης η κακομοιριά πρωτίστως και ανελλειπώς.....
Φύσηξαν βοριάδες δυνατοί...μα ψάξε ...βρες ''κλαδί'' για να πιαστείς...πριν μες στο ''πέλαγος '''χαθείς...κι ένα  λιμάνι απάγκιο  δεν θα βρίσκεις....να αράξεις ..
Είναι το ζητούμενο της ίδιας της ζωής...το χρώμα των δακρύων σου...από πένθιμο και μωβ...σε δάκρυα χαράς να μετατρέπεις....και χρώματα ιριδίζοντα... πάντα να τους προσθέτεις ...να τους δίνεις....

Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..................................................................................................................................................................... 

Δράκοι και Άνθρωποι....

Κάποτε δράκοι και άνθρωποι αποτελούσαν ένα είδος. Ζούσαν μαζί και μοιράζονταν την ίδια αρχέγονη σοφία. Όμως οι δρόμοι τους χωρίστηκαν: οι άνθρωποι επέλεξαν να χτίζουν, να δημιουργούν, να αποκτούν αγαθά. Οι δράκοι πάλι διάλεξαν τον αέρα και την ελευθερία που μπορούν να προσφέρουν οι ανοιχτοί ορίζοντες. Οι άνθρωποι επέλεξαν να μαθαίνουν, αλλά οι δράκοι απλώς γνώριζαν. Με τον καιρό, οι άνθρωποι ξέχασαν την αρχαία κοινή γλώσσα και χάνοντάς την, γεννήθηκε ο φόβος – ο φόβος του διαφορετικού, αλλά και ο φόβος για αυτά τα όντα του αέρα, που δεσμεύονται αποκλειστικά στο εξής ένα: την ελευθερία τους. Κάποιοι άρχισαν να σκοτώνουν τους δράκους («αυτό που δεν καταλαβαίνω, δεν χρειάζεται και να υπάρχει»… θα σκέφτηκαν). Οι αιώνες πέρασαν και οι δράκοι εξαφανίστηκαν τόσο από αυτή τη Γη, όσο και από τις μνήμες μας. Ή έτσι μας τα λέει στις ιστορίες της η Ursula LeGuin…
................................................................................................................................................................

Ένα παιδί γράφει στο Θεό.....

Μ’ ένα ξύλινο σπαθάκι και δυο ψεύτικα μουστάκια
παίρνω φόρα και στη μάχη τους στρατιώτες μου οδηγώ.
Τους στρατιώτες... μια ντουζίνα μολυβένια στρατιωτάκια.
Κι έτσι τώρα παριστάνω το μεγάλο στρατηγό!

Άναψε μεγάλη μάχη! Με το ξύλινο σπαθάκι
πάνω κάτω στην αυλή μας. Τι κακό, τι ταραχή!
Όμως, την επίθεσή μου τη διακόπτω για λιγάκι,
γιατί μέσα μου είναι κάτι... κατιτί σαν προσευχή.

Όλοι οι στρατηγοί του κόσμου, δώσε, Θεέ μου, να ’χουν τώρα
τα μουστάκια τους σκιτσάρει μ’ ένα καρβουνάκι, και
το σπαθί τους που τραβάνε στη μεγάλη τους τη φόρα,
δώσε, Θεέ μου, να ’ναι μόνο από αθώο κοντραπλακέ.

Δώσε ακόμη να μην έχουν στο μυαλό τους άλλη έγνοια,
τα κουμπιά τους να γυαλίζουν της μεγάλης τους στολής
και να οδηγούν στη μάχη στρατιωτάκια μολυβένια
μέσ’ από τ’ άσπρα και τα μαύρα τα πλακάκια της αυλής.

Αντώνης Σαμαράκης, «Ένα παιδί γράφει στο Θεό»,
από το βιβλίο Έχω δικαίωμα: ένα ποίημα και δέκα ιστορίες για παιδιά..

...................................................................................................................................................................

Ένα υπέροχο πραγματικά βιβλίο...για μικρά και '''μεγάλα''' παιδιά...
Ένα πολύτιμο σε σκέψεις ανάγνωσμα...που  είναι απαραίτητο για ανθρώπους που θέλουν να δημιουργούν παιδιά - πολίτες...αληθινούς ανθρώπους...
10 πρωτότυπα διηγήματα με εικόνες που θ'αγαπηθούν απ'όλα τα παιδιά από 12 χρονών και απ'όλους εκείνους που αισθάνονται παιδιά. Ευγενική προσφορά των συγραφέων και των εικονογράφων τους στην UNICEF Ο πρόλογος, είναι το ποίημα του Αντώνη Σαμαράκη. "'Ενα παιδί γράφει στο Θεό".
Το εξώφυλλο είναι δημιουργία του Δημήτρη Μυταρά, προσφορά στην UNICEF.  
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα...είναι δοκιμασμένο και μαγεύει τα παιδιά...και όσους αισθάνονται παιδιά....

Η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
.......................................................................................................................................................................

Πηγή αυτή ζωής.. η αγάπη....

Ίσως και να είχαν δίκιο
που έβαλαν την '''αγάπη''' στα βιβλία.
Ίσως επειδή, δεν θα μπορούσε να ζει πουθενά αλλού...
Wiliam Fauhner 
...............................
Είναι αιώνες τώρα ...από γεννήσεως τ' ανθρώπου το ζητούμενο....η μαγική ...η ανεξήγητη πολλές φορές.. πηγή αυτή ζωής.. η αγάπη....
Στιχάκια γράφτηκαν εκατομμύρια ...ξοδεύτηκε γι αυτήν πολλή μελάνι...
Αγάπες που χαραχτηρίστηκαν περαστικές...αγάπες που ονομάσθηκαν μικρές...κι άλλες πολύ μεγάλες....δοκιμασμένες όλες αυτές..στου χρόνου το σκοινί επάνω τεντωμένες...
Ανάλυση ένας μοναχός ...για όλους.. και εξήγηση εγωιστική...κανένας δεν είναι ''ικανός'''να δώσει...με αποφθέγματα ...δίστυχα και στιχάκια της στιγμής...την αγάπη του καθένα μας να ερμηνεύσει...
Αγάπες μύριες ...διαφορετικές...εκατομμύρια αγάπες...όσες και οι ανθρώποι εδώ πάνω στη Γη...
Αγάπες σύμφωνες με την ιδιοσυγκρασία του καθενός...το χαραχτήρα και τις αντοχές του...
Πηγάζει από μέσα μας σε μια στιγμή...και καταγράφεται στου χρόνου το κιτάπι...
Μα πάντα είναι αγάπες...
Πηγάζει απ' την ανάγκη μέσα μας βαθιά...  της εσωτερικής μας μοναξιάς...συνέταιρο γυρεύει...
Μα πως αλλιώς θα επιβίωνε...σαν έννοια...σαν κορωνίδα στο κατασκεύασμα του ανθρώπινου του γένους...παρά μονάχα στα βιβλία...
Πως να αντέξει και αυτή σε μια καθημερινότητα σκληρή και ανελέητη στιγμές- στιγμές...απ' των ανθρώπων τα εγωιστικά καμώματα...και τα προσωπικά τα θέλω...
Πως να επιβιώσει μερικές φορές...όταν δική του αγάπη μόνο χρήζεται και να μοιράζεται δεν την αντέχει...
Μα όσο κι αν θέλεις και να προσπαθείς στη Γη αώνια και ανεξίτηλη και μεγάλη εσύ την αγάπη σου να την χαραχτηρίσεις...ίσως να είναι μάταιος ο κόπος σου...την ώρα που τη ζεις...αυτό να το πετύχεις....έχεις σκληρά να ανταγωνιστείς...της καθημερινότητας τη φθορά....και να την ονειρευτείς και να την καταγράψεις πιο νηφάλια μπορείς....σε μιας σελίδας τις γραμμές...εκεί στο χρόνο για να μένει...
Είναι η απόσταση από τα γεγονότα τα τρανταχτά και τα δυναμικά....και ένα τέτοιο είναι και η αγάπη....είναι η σκέψη που θα ανακαλέσεις και τα γεγονότα θα αξιολογήσεις...θα καταγράψεις και θα επεξεργαστείς...αν θες μεγάλη ή μικρή να την χαραχτηρίσεις...
Προσωπική σου υπόθεση η καταγραφή...και σεβαστή μονάχα η δική σου γνώμη....

Μα πάντα εκεί μες στις κιτρινισμένες απ' το χρόνο του ημερολογίου σελίδες...αν έχεις τη δύναμη να καταγράψεις...να καταθέσεις και να επεξεργαστείς...την αγάπη σου που νόμισες '''μεγάλη'''πάντα το άρωμα στο άνοιγμα του βιβλίου σου...των λουλουδιών που σου προσέφερε η αγάπη αυτή...θα διαχέεται... θα σε ποτίζει....γιατί μονάχα αυτές ...για μια στιγμή μέσα στο χρόνο ανθούν...σαν σπάνιο λουλούδι ...δυσεύρετο ...και εξωτικό.......

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................................... 
 Natassa Mpofiliou - Megales agapes
 Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος 
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

 Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τις καινούριες μεγάλες αγάπες που περνάνε
Να μπορούσα με μια και καλή
να τις κάνω πολύ πιο πολύ να κρατάνε
Να μπορούσα ν’ αλλάξω κι εκείνο
που με πιάνει μια λύσσα να δίνω σ’ όποιον τύχει
Να μπορούσα να μη μετανιώνω
στην καρδιά όταν πρέπει να υψώνω νέα τείχη

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

Να μπορούσα ν’ αλλάξω του κόσμου
τα θα είμαι κοντά σου για πάντα που ξεχνιούνται
Να μπορούσανε μια και καλή
όσοι φεύγουν αυτά που έχουν πει να θυμούνται.

Κι αν αγαπώ, θέλω ν’ ακούω πως μ’ αγαπάνε
κι αν αφεθώ, να `χουνε κάπου να με πάνε
Και θ’ αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω
αρκεί αυτό αυτό σημαίνει αγαπάω

αυτό σημαίνει αγαπάω..
...................................................................................................................................................................

Λαθρεπιβάτης δίχως ναύλο...η μυρωδιά του χαρτιού.....

Πόσες φορές στ' αλήθεια δεν ανάτρεξα μες στις σελίδες των βιβλίων μου..εδώ και τόσα χρόνια τώρα, από παιδί θαρρώ πως καταφύγιο ...μέσα στις λέξεις τους τις μαγικές ...που από τα παραμύθια και μέχρι τα βιβλία αργότερα τα λογοτεχνικά....τον κόσμο άπλωναν στα πόδια μου μπροστά ...κι έτρεχα να προλάβω...
Ένας Έρωτας αλλιώτικος αυτός ...που χρόνια τώρα την κολόνια του φορώ...και ποτέ δεν με προδίδει...
Δεν βρήκα όσο κι αν προσπάθησα λιμάνι υπήνεμο και ανάπαυσης...σαν των σελίδων τις εικόνες...που ο νους μου έπλασε στο αντίκρυσμα των λέξεων...που μεγάλοι και σκεπτόμενοι βαθιά...άνθρωποι του γραπτού του λόγου και της Ποίησης...μου έδωσαν τα φώτα τους...και μούμαθαν καλά τις λέξεις ...τα νοήματα εκεί να ψαχουλεύω...
Είναι μικρή η ζωή και η γραμμή της όλο και προς το τέλος οδηγεί...και πως δεν προλαβαίνεις όλα του κόσμου τα όμορφα και τις ρήσεις των σοφών να αφομοιώσεις...
Βιβλία ατέλειωτα...σοφά...έξυπνα...αλληγορικά...αδύνατον σε μια βιβλιοθήκη του κόσμου να χωρέσουν....αδύνατον όλα να ειδωθούν...κι αδύνατον ματιές σε όλα αυτά το βλέμμα σου να ρίξει...
Είναι στο χέρι σου όμως τώρα πια...με την τεχνολογία γύρω σου να απλώνεται δελεαστικά...εσύ επιλογή και έστω και αποσπασματικά...'''διαμάντια'''της λογοτεχνίας και της ποίησης να βρεις και να τραφείς βαθιά...την ψυχοσύνθεσή σου να αλλάξεις...
Πόσες φορές δεν εταξίδεψες ...δεν εμαγεύτηκες μέσα από ένα απόσπασμα κειμένου, μια σύντομη έστω περιγραφή ...μα ουσιαστική, μια τόση δα μικρούλα λεπτομέρεια ,που την ευαισθησία σου προσπάθησε να την κεντρίσει !!!!!
Είναι τυχεροί όσοι στο διάβα τους ,αληθινούς δασκάλους είχαν....
Πόσο σημαντικό αυτό να ξέρατε !
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις ένα παιδί...κι έναν ενήλικα το βιβλίο να αγαπήσουν...σαν έναν έρωτα μαγικό ...σαν ένα ταξίδι μεσοπέλαγο...μ' αυτό να ταξιδέψουν...
 Ίσως όμως αν του υποσχεθείς, διαφυγή, συλλογισμούς, διαφορετικές οπτικές γωνίες, διέγερση, ερωτήματα να θέσει στον εαυτό του και σε  άλλα επίπεδα της πραγματικότητας να οδηγηθεί...ίσως το κατορθώσεις.....
Αδιάβαστα πολλά ακόμα παραμένουν και θα παραμένουνε...για εμέ και τον καθένα μας...στοίβες βιβλία ...επάνω εκεί... στα ράφια αραδιασμένα....
Τι θαυμάσιο ...τι ανέξοδο...τι συναρπαστικό να ανακαλύπτεις...τη σκέψη ανθρώπων γύρω σου...που τόλμησαν να εκφραστούν...τον χαραχτήρα τους ,τα φώτα τους να μεταλαμπαδεύσουν...
Ηρεμία ,γαλήνη, σωστή σκέψη και χαλιναγώγηση των αναγνωσμάτων...χωρίς συγκρίσεις με το εγώ ...χωρίς μίσος.. για το ανικανοποίητο της σκέψης μας ταξίδι...

Μπες λοιπόν μέσα σ'αυτή τη βάρκα και άνοιξε πανιά...για τόπους μαγικούς....ονειρικούς...τόπους που δεν θα προλάβεις  στα λιμάνια τους ν' αράξεις...μα το πέρασμά τους από κει...μέσα στο νου σου ...την ανησυχία σου θα μεγαλώσουν...εικόνες ανεξίτηλες θα σου χαρίσουν...τη νοσταλγία σου και τις αναμνήσεις σου με σελίδες πολύχρωμες θα τις γεμίσουν.....

Άραγε ...ποιό πλοίο ...ποιό βαπόρι ...ποιά βάρκα μπορεί να σε ξανοίξει σε πέλαγα τόσο μακρινά...όσο ένα καλό βιβλίο ?
Είναι μονάχα μια φορά στ' αληθινά...λαθρεπιβάτης δίχως ναύλο...εκεί μέσα στη μυρωδιά του χαρτιού να μην χωθείς...και τότε ταξίδια μαγικά και '''αναψυχής''' θα αναζητήσεις....
Γιατί  όπως  μας λέει..πολύ σωστά ... και μια Κινέζικη παροιμία: 
<<Ένα βιβλίο είναι ένας κήπος, που τον κουβαλάμε στην τσέπη μας. >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
.................................................................................................................................................................... 

«Περιφρονείτε τα βιβλία εσείς που όλη σας η ζωή είναι βουτηγμένη μέσα στη ματαιότητα και στη φιλοδοξία, και στην αναζήτηση των ηδονών ή μέσα στην οκνηρία. Αλλά σκεφτείτε πως όλος ο γνωστός κόσμος δεν κυβερνιέται παρά μόνο με τα βιβλία, εκτός απ' τα άγρια έθνη.»
Βολτέρος
................................................................................................................................................................

Κωνσταντίνος Καβάφης «Επιθυμίες»

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τα ‘κλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -
έτσ’ η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Επιθυμίες» 

.........................................................................................................................................................

Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.
Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.


Καβάφης 



Ο τρόπος με τον οποίο ο Καβάφης παρουσιάζει τις επιθυμίες, η θέασή τους ως χαμένες ευκαιρίες, λειτουργεί όχι μόνο ως δήλωση μεταμέλειας από τη μεριά του ποιητή, αλλά και ως κάλεσμα για τον αναγνώστη να μην κάνει το ίδιο λάθος. Ο αναγνώστης οφείλει, μέσα από την πικρή εμπειρία του ποιητή, να αντιληφθεί την ιδιαίτερη σημασία που έχει η αξιοποίηση του παρόντος. Ο ποιητής είναι σαφής, ό,τι δεν το απολαύσουμε έγκαιρα, όχι μόνο δεν ξεχνιέται, αλλά παραμένει στη σκέψη μας ως ένα μόνιμο παράπονο. 
 Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες δεν παραμένουν απλώς στη μνήμη μας με την πρώτη τους ομορφιά, αλλά στολίζονται «με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά».

.................................................................................................................................................................

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί ...

 Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί
Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…
Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν
Πώς να τον δούνε μάτια μου;
Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...

Γι'αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...
Κανέναν δεν κοιτάζουνε
Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν
Γι'αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν
Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν
Όμως ποτέ τους δε μιλούν…

Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά
Τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ'την ψυχή τους...
Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους
Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους
Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους
Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους
Μην απορήσεις μάτια μου
Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...

Μη φοβηθείς και φύγεις!
Το δύσκολο ήταν να τους δεις
Πλησίασέ τους… μίλα τους
Μα να'σαι υπομονετικός
Μην αισθανθούν τη λύπη σου
Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς
Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;
Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς
Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...
Μα αν γίνει έτσι μείνε ...
Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο
Είναι περήφανοι πολύ,κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου
Πιότερο θα λυγίσουν...

Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί
μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε
Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...
Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις
Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη
Γι'αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς…
Πώς να το κάνεις άλλωστε;
Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις

Γι'αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό
Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,
Χωρίς στάλα αγάπη
Πώς να τ'αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;

Μην απορήσεις αν σουν πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει
Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να'ναι μόνοι;
Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά

Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν'αγαπάς
Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις
Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!

Γι'αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις
Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ'την καρδιά σου
Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε
Μίλα τους μόνο απ'την καρδιά και χαμογέλασέ τους
Μην πεις μια λέξη... τίποτα
Μονάχα ακούμπησέ τους

Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν...
Πρόσεξε, μην τρομάξεις!
Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους
Μην εκπλαγείς όταν σε δουν
Θα σε κοιτάξουν μ'έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…
Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά
Στον ουρανό…

Ίσως τα μάτια κλείσουνε...
Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν
Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά
Κι ίσως και να δακρύσουν
Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά
Και τότε, θα μιλήσουν ....

Στέβη Σαμέλη.

(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)
....................................................................................................................................................................................................................
 Η Στέβη Σαμέλη γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς εκπαιδευτικούς και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Από το 1989 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
 Το βιβλίο «Μια βόλτα στα σύννεφα» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
..........................................................................................................................................................................................................................