Τους φάρους της ζωής μου λάτρεψα....

Τους φάρους της ζωής μου λάτρεψα...τους ακολούθησα...χωρίς πυξίδα μερικές φορές τους στόχευα και τους ακολουθούσα...ήταν το φως τους δυνατό και άλλοτε σαν μακρινό μα και θαμπό απ' την ομίχλη της ζωής..απ' τη θαλασσοταραχή τους....

Ξανοίχτηκα στα πέλαγα πολλές φορές...και τη διαδρομή τους ίσια απάνω ακολουθούσα....
Ποτέ μου δεν μου άρεσε το σκότος της ψυχής και του μυαλού το σκότος...
Είν' εύκολη η οδός του σκότους που σε οδηγεί σε απάτητα πολλές φορές και μονοπάτια του μυαλού κακοτράχαλα και κακοανοιγμένα...

Είναι πάντα στο χέρι μας...δρόμους που στην ανάταση μας οδηγούν...να ακολουθούμε ..όσο κι αν μοιάζουνε ασήμαντοι στα μάτια των πολλών...

Έτσι κι αλλιώς το ξέρεις πια κι εσύ...πως ο καθένας μας είναι ξεχωριστός...μοναδικός...και μόνος στην πορεία της ζωής...
Διάλεξε εσύ τους φάρους σου και μη διστάσεις ούτε μια στιγμή...το βλέμμα να υψώσεις προς αυτούς...και εκεί τη σκέψη να στοχεύσεις...

Και δεν είναι ένας μοναχά ο φάρος της ζωής του καθενός και πίστεψέ με...
Καθώς από τα πρώτα βήματα , σεργιάνι σαν θα βγεις μες στη ζωή να την γευθείς και να την σεργιανίσεις...πάντα μπροστά σου εκεί τα φώτα τους θα τρεμοπαίζουνε οι φάροι οι ταπεινοί...κι ας κάνεις τάχα πως το λιγοστό τους φως δεν φτάνει ως εσένα...

Διάλεξε ακόμα από παιδί...τον φωτισμό που θες την '''κόμη''' σου να την φωτίζει...
Θέλεις το εκτυφλωτικό το φως  ,τους προβολείς που σε θαμπώνουν ή θες το ήσυχο το σιγανό , το άσβεστο ολημερίς και ολονυχτίς να καίει ...να διαχέεται κι εσέ ...μα και τους γύρω σου να τους φωτίζει ? Διάλεξε μόνος σου τους '''φάρους''' σου...μην χάνεις τον καιρό σου...

Οι ''φάροι'' μου...οι λατρεμένοι μου...τα φώτα μου...που μούδειξαν...μου φώτισαν το δρόμο μου...οι λατρεμένοι ...ευλογημένοι μου γονείς....οι αξέχαστοι βαθιά χαραγμένοι στη μνήμη μου δασκάλοι....

Φάροι αληθινοί...φώτα μοιράσαν στη ζωή μου...και οι άντρες που αγάπησα βαθιά...που με διδάξαν...που μου μάθαν την αλήθεια της ζωής...το ηθικό ...το δίκαιο...το καθάριο...το ατόφιο...το ανεπανάληπτο...αυτά είν' τα φώτα τα δυνατά στους φάρους.. που ποτέ τους μέσα μας δεν σβήνουν...
Και οι ιδέες..που σου εμφυτεύσανε σπουδαίοι άνθρωποι στη Γη μας... που ποτέ σου  δεν τις  πρόδωσες..κι ας μύριες φορές εταλαντεύθεις....

Ψάξτους ,είναι τριγύρω σου...μέσα στο πλήθος ανακατωμένοι...μα είναι εκεί και υπάρχουνε ,για να τους ξεχωρίσεις...και μέσα σου εκεί βαθιά και να τους στήσεις περιμένουν...
Εεε τότε ναι.. κι εσύ θα φωτιστείς...και τους αγαπημένους και αγαπητούς σου θα φωτίζεις...

Μη φοβηθείς και στρέφε πάντα εκεί το βλέμμα σου...στους φωτεινούς τους φάρους που έχεις επιλέξει...γιατί το φως που σου χαρίζουν ...όσο κι αν μοιάζει μακρινό και ίσως και θαμπό...πάντα μένει εκεί για να εκπέμπει.....και να λάμπει.. να σε οδηγεί...να σε  φωτίζει...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................

                                                                   Ο φάρος - Ορφέας Περίδης..
...................................................................................................................................................................

Γνωρίζετε τον Μέγκελε αγαπητή Ελενα Ακρίτα;

Γνωρίζετε τον Μέγκελε αγαπητή Ελενα Ακρίτα;

 απο Protagon.gr:

Αναρτήσατε για τους χιλιάδες οπαδούς σας στο facebook το εξής αθώο ερώτημα: Γιατί να γίνονται πειραματόζωα τα αθώα ποντίκια, και όχι οι εμπόροι ναρκωτικών, οι φονιάδες, οι παιδόφιλοι και λοιπά μιαρά όντα; Θέλατε να γράψετε κάτι πρωτότυπο. Φοβάμαι ότι θα σας στεναχωρήσω αλλά σας πρόλαβαν άλλοι. Η σκληρότητα και η απανθρωπιά άλλωστε είναι διαχρονικά διαχρονικές.

Κυρία Ακρίτα μου σας γράφω γιατί σας συμπαθώ και θέλω να σας δώσω μια συμβουλή: μαζευτείτε λίγο. Χρήσιμος ο λαϊκισμός, δεν λέω, έχετε βιβλιαράκι στα βιβλιοπωλεία, δεν λέω, αλλά μη βγάλετε και χιτλερικό μουστάκι για λίγη δημοσιότητα. Επειδή μερικοί μπορεί να μη σας παρακολουθούν στα σόσιαλ μίντια (κακώς, γιατί είστε πολύ εκπαιδευτική στο πως χειρίζεται κανείς την εικόνα του ώστε να αποκτήσει την αγάπη του λαού) σημειώνω ότι αναρτήσατε για τους χιλιάδες οπαδούς σας στο facebook το εξής αθώο ερώτημα: Γιατί να γίνονται πειραματόζωα  τα αθώα ποντίκια, τα ξαδερφάκια του Μίκι και της Μίνι Μάους, και όχι οι εμπόροι ναρκωτικών, οι φονιάδες, οι παιδόφιλοι και λοιπά μιαρά όντα; Ε;

Καταλαβαίνω ότι ως συγγραφέας λαϊκής αποδοχής θέλατε να γράψετε κάτι πρωτότυπο. Φοβάμαι ότι θα σας στεναχωρήσω αλλά σας πρόλαβαν άλλοι. Η σκληρότητα και η απανθρωπιά άλλωστε είναι διαχρονικά διαχρονικές.

Στην Αμερική τις δεκαετίες ’50 και ’60 υπήρξαν επιστημονάρες (λατρεύοντες τα ζώα όπως εσείς) που τσάκιζαν τους κατάδικους (δηλαδή δολοφόνους, παιδεραστές και άλλα αποβράσματα της κοινωνίας με τα οποία φρίττουν οι γείτονές σας, οι σικαρίες του Ψυχικού που πλέκουν πουλόβερ αγκορά στο τσιουάουά τους): τους έκαναν ενέσεις με ζωντανά καρκινικά κύτταρα για να δουν πώς θα εξελιχθεί η αρρώστια.

Στη Βόρεια Κορέα δίνουν στους κατάδικους να τρώνε δηλητηριασμένα φύλλα λάχανου. Στην αρχή διαμαρτύρονται χλιαρά (λογικό, σε κανένα δεν αρέσει το λάχανο) αλλά 20 λεπτά μετά, όλοι τους είναι νεκροί

Οι Ιάπωνες επίσης συγγενεύουν με την ευγενική σας σκέψη. Τη δεκαετία του ’40 έκαναν ανατομία σε καταδίκους χωρίς αναισθητικό για επιστημονικούς λόγους. Σιγά τ’ αυγά θα μου πείτε, κατάδικοι ήταν όχι 100% άνθρωποι. Οπότε, αφού η κοινωνία δεν τους θεωρούσε μπουμπούκια, χαλαρά τους άνοιγαν στα δύο και τους μόλυναν με τύφο και χολέρα. Στη Βόρεια Κορέα που αγαπούν τόσο τα ζώα ώστε έγιναν βετζετέριαν (όπως φαντάζομαι κι εσείς) δίνουν στους κατάδικους να τρώνε δηλητηριασμένα φύλλα λάχανου. Στην αρχή διαμαρτύρονται χλιαρά (λογικό, σε κανένα δεν αρέσει το λάχανο) αλλά 20 λεπτά μετά, όλοι τους είναι νεκροί, με το αίμα να αναβλύζει από κάθε κοιλότητα του σώματός τους.

Αλλά πέραν της κοινωνικής αναισθησίας, ως γονιός θα έπρεπε να σκεφτείτε 200 φορές προτού γράψετε κάτι τόσο ανάλγητο. Γιατί; Γιατί έχουμε και παιδάκια κυρία Ακρίτα μου. Κι εσείς έχετε. Και τα παιδάκια αυτά είναι στην ανάπτυξη. Και μόλις αναπτυχθούν τα παιδάκια αυτά, όπως και το δικό σας άλλωστε, μπορεί να εξελιχτούν σε οτιδήποτε. Μην απορείτε. Το περίμενε η μανούλα η δικιά μου ότι θα γίνω κόλουμνιστ του κώλου; Το περίμενε η μανούλα του Ρωμανού όταν έπινε τα κοκτέιλ της στας Μυκόνους ότι ο γιός της θα προτιμούσε κάποτε τα  κοκτέιλ μολότοφ; Η ζωή δείχνει κυρία Ακρίτα μου ότι ουδέν αδιανόητον  για τα βλαστάρια του καθενού. Οπότε πριν ξαναρίξετε στο τραπέζι καμία άλλη ευφάνταστη πρόταση σαν κι αυτή α) διαβάστε λίγο για τις έρευνες του Μέγκελε και β) οραματιστείτε το μέλλον του παιδιού σας και το μέλλον όλων παιδιών αυτού του έρμου τόπου που μπορεί –ποιος ξέρει;- να εντοπιστεί στα Ζωνιανά λ.χ. (εδώ που τα λέμε δεν βλέπω και άλλη επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, πού να βρει διέξοδο και η νέα γενιά;)

Πώς θα το βλέπατε να τα παραλάβει η Pfizer για να δοκιμάσει πάνω τους τις θλιβερές επιπτώσεις του αγχολυτικού centrac;

[Σ.σ. Τις γνωρίζω γιατί το παίρνει η μαμά μου να κοπάσει το άγχος της για μένα: αποπροσανατολισμός, παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις κλπ (δηλαδή αυτά που μου προσάπτει αυτή εμένα και η κάποτε ένδοξη ΕΣΣΔ στους αντιφρονούντες της)]

Άπο Protagon.gr:

http://www.protagon.gr/scripta/blogs/gnwrizete-ton-megkele-agapiti-elena-akrita-44341053144
...........................................................................................................................................................

Αγαπητοί μου φίλοι :
Εάν οι άνθρωποι εφάρμοζαν τον νόμο της Παλαιάς Διαθήκης ;

<< Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος >>
η μισή ανθρωπότητα θάμενε τυφλή...
Ας συνέλθουμε και ας μην περιφέρουμε τις σκοτεινές ιδέες μας και στους άλλους ,όταν μάλιστα έχουμε και δημόσιο λόγο...
Ειλικρινά λυπάμαι για τα λεγόμενα της κ. Ακρίτα που δεν με είχε συνηθίσει σε τέτοιο λόγο...
Όσοι οι άνθρωποι βεβαίως  ,τόσες και οι γνώμες, μα ας είμαστε προσεχτικοί...
Οι άνθρωποι δεν γίνονται πειραματόζωα για να θεραπευτούν...
Γιατί η κ. Ακρίτα μίλησε για ανθρώπους ασθενείς...
Είναι βαριά ασθενούντες, οι άνθρωποι στις  ομάδες αυτές που ανέφερε...και χρήζουν ιατρικής βοήθειας...
Άλλωστε το παρελθόν μας δίδαξε τις θηριωδίες τέτοιων σκληρών μέτρων και άγριας  '''μαύρης ψυχής''',άνθρωποι να φτιάχνουν σαπούνια ανθρώπους...
Δεν ξεχνάμε το Άουσβιτς...
Τις αγκυλώσεις της κοινωνίας δεν τις μαλακώνεις με σκληρότερες συμπεριφορές...
Η προβολή μας, δεν μας επιτρέπει να ξεστομίζουμε τέτοιες '''κορώνες'''...
Θλίβομαι βαθιά όταν διαβάζω τόσο ακραίες τοποθετήσεις...
Πόσο μαύρο μπορεί να κρύβει μια ανθρώπινη ψυχή ?

Σοφία Θεοδοσιάδη
......................................................................................................................................................


 .

Τι.. έχουν γλύκα και ομορφιά οι έρωτες...

Πάντα στην πόρτα της καρδιάς μου ..όσο θάρχεται τσιγγάνα η φωνή τη ''μοίρα''' τάχα να μου πει...
πάντα το παραμύθι μου καινούριο πάλι απ' την αρχή θα αρχίζω να το γράφω...
Ποτέ τους δεν στερεύουνε του νου τα παραμύθια...που την ταλαιπωρημένη μας πολλές φορές ζωή...σε αδιέξοδα την οδηγούν...και σε λιμάνια με σκουριές...και πεταμένες άγκυρες τη φέρνουν...


Γεμάτα είν' τα παραμύθια μας από δράκους ...τέρατα ...και μάγισσες...νερά'ι'δες.. που τη φαντασία της ζωής σε μονοπάτια πότε δύσβατα...πότε διδαχτικά...και πότε μαγεμένα προσπαθούν να οδηγήσουν...και δρόμους στην καρδιά του καθενός μας να χαράξουν και ν' ανθίσει να την κάνουν προσπαθούν...
Έρωτες ...πάθη ...μίση ...απορρίψεις...απογοητεύσεις... και  καημοί και δάκρυα...η ζωή μας είν' γεμάτη..
Και πάντα εκεί η πλανεύτρα η μάγισσα το μάτι να σου κλείνει...έρωτες να υπόσχεται καινούριους ..άφθαρτους..μοναδικούς...έρωτες και αγάπες που ονειρεύονται ''παράδεισους''' να καταχτήσουν...
 Κι αν  απ' τους χτύπους της καρδιάς τολμήσεις για να μου χαρίσεις...

Μη φοβηθείς αγάπη μου...παντού θα βρίσκομαι εγώ...και στα αρώματα των λουλουδιών...την αύρα μου θα συναντάς...κι αυτή γλυκά θα σε τυλίγει...

Τον έρωτα έμαθα να υμνώ καθημερνά...να καλοδέχομαι και να καλωσορίζω το καινούριο και το αναπάντεχο ..που τη ζωή μας ομορφαίνει και γλυκαίνει...
Τι.. έχουν γλύκα και ομορφιά οι έρωτες...γιατί δεν είν' σοκολατάκια...που μια στιγμή μονάχα αυτά  το στομάχι μας χορταίνουν...
Μεθυστικό ''λικέρ''' ο έρωτας...πανάκριβο για να το αγοράσεις...μονάχα εσύ ξέρεις τη σύνθεση...εσύ για να το πλάσεις....εσύ.. και μέχρι την τελευταία του σταγόνα να το πιεις....
Είναι γεύσεις  πιο δυνατές...οι έρωτες που τις καρδιές και τις ψυχές μας τρέφουν...
Αν σας αρέσει τις ψυχές να τρέφετε και χάδια απαλά και αγαπησιάρικα τα δώρα σας του έρωτα να είναι...ξεκινήστε τα από σήμερα και χρόνια πολλά να σας κρατούν και να σας συντροφεύουν...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................

Στίχοι:  

Κατίνα Παΐζη

 Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή,
απ’ τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου `δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις



     Πόσο πολύ σ'αγάπησα - Ρίτα Αντωνοπούλου...
................................................................................................................................................................... 

Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω,
για ένα τσιγάρο, ένα ποτό,
να πιάσω κάποιον να του πω:
"Δώσ’ μου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου."
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει:
Δε γίνεται.
Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο "γεια"
δεν παραδίνεται.

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".
Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ’ αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του
με πιάνει κρίση,
σέρνεται απάνω μου
τον έρωτα να ζήσει.

Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο.
Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω "βοήθα με, Χριστέ" και να δακρύζω.
Πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα,
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη,
και όλα γύρω μου φωνάζουν
"είμαι μόνη".

μαζί:
Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ’ ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.

  Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος~
Μουσική: Αντώνης Βαρδής~ 
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Δήμου, Γλυκερία, Τάνια Τσανακλίδου!
...................................................................................................................................................................

Μοναχικές Γυναίκες ~ Γλυκερία & Δήμου & Τσανακλίδου 

..................................................................................

Τα σταφύλια της οργής ..Τζον Στάινμπεκ

Απόσπασμα :

Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.

Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν

Θα βρίσκομαι εκεί...

Και οι εταιρείες και οι Τράπεζες εγάζονταν για την  δική τους καταδίκη και δεν το ήξεραν.
Τα χωράφια ήταν γεμάτα φρούτα και άνθρωποι που κινούνταν στους δρόμους ,πέθαιναν από την πείνα.Οι σιταποθήκες ήταν γεμάτες και τα παιδιά των φτωχών μεγάλωναν  ραχιτικά  και τα σπυριά της πελλάγρας διογκώνονταν στα πλευρά τους.
Οι μεγάλες εταιρείες δεν γνώριζαν ότι μεταξύ της πείνας και της οργής είναι μια λεπτή γραμμή.
...................................................................................................................................................................

 Τα «Σταφύλια της οργής», το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, είναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929.

Με τις σοδειές τους  κατεστραμμένες από παρατεταμένη ξηρασία και από θυελλώδεις ανέμους που κουβαλούσαν πυκνά σύννεφα από χώμα, ξεριζωμένοι από τα χωράφια τους λόγω της εισβολής των νέων καλλιεργητικών μεθόδων, χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου εγκαταλείπουν τις εστίες τους κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια.
Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους φορτωμένα σε σαραβαλιασμένα φορτηγάκια ζουν ένα ταξίδι ολωσδιόλου εφιαλτικό ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί. Τις τύχες μιας από αυτές τις οικογένειες παρακολουθεί το βραβευμένο με πούλιτζερ μυθιστόρημα του Στάινμπεκ (1939) και η πιστή κινηματογραφική του μεταφορά ένα χρόνο μετά.

Για να αποδώσει όσο μπορούσε πιο ρεαλιστικά την εξιστόρησή του, ο συγγραφέας
έζησε για ένα διάστημα ανάμεσα στους εσωτερικούς μετανάστες, οι οποίοι, φθάνοντας στον προορισμό τους, δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαν ελπίσει: τους περίμεναν η καχυποψία, η εχθρότητα, η αναδουλειά, η πείνα και η ανάλγητη συμπεριφορά των εργοδοτών και των εκπροσώπων του κράτους.

Ο συγγραφέας Τζον Στάινμπεκ, έγραψε :  << Τα σταφύλια της Οργής >>
                                                                    << Άνθρωποι και ποντίκια >>
                                                                      <<  Ανατολικά της Εδεμ.>>

Τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ το 1940  για τη Νουβέλλα : τα σταφύλια της Οργής..

ΠΗΓΗ : Βικιπαίδεια. 

.....................................................................................................................................................................

Η ανθρωπιά και η μεγαλοσύνη του ανθρώπου μέσα από ένα λογοτεχνικό βιβλίο...
Πάντα πίστευα και το πιστεύω ακόμα..πως η Λογοτεχνία είναι ένας κόσμος '''μαγικός'''.
Δεν χρειάζεται νάσαι ποιητής ή λογοτέχνης...γραμματιζούμενος με την στενή έννοια για να ανατρέξεις στα λογοτεχνικά κείμενα...
Δεν χρειάζεται τα βιβλία τα λογοτεχνικά νάναι γρίφοι και δυσνόητα...
Να δίνονται  και να απευθύνονται στο πλατύ κοινό με μαεστρία...γιατί έχουν δύναμη και ξυπνούν μέσα μας άγνωρα συναισθήματα και μας δονούν δυνατά...δημιουργικά και ορμητικά...
Μια τέτοια λοιπόν οικογένεια , η οικογένεια Τζόουντ έφτασε στην Καλιφόρνια κι εκεί διαδραματίστηκε όλο το έργο της ζωής τους...
Δεν ενδιαφέρει τον πεινασμένο και επαναστατημένο και τον μετανάστη αν χαραχτηρισμούς θα τους κολλήσεις του '''δεξιού'''του ''αριστερού'''ή του Κομμουνιστή'''
Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η επιβίωσή του και της οικογενείας του...
Πάντα τα '''Σταφύλια της Οργής'''επίκαιρα και διαχρονικά...και σήμερα απαραίτητα όσο ποτέ άλλοτε...

Σοφία Θεοδοσιάδη...
.................................................................................................................................................................

Ο Bruce Springsteen και ο Tom Morello (κιθαρίστας των Rage Against the Machine) ερμηνεύουν το "Φάντασμα του Tom Joad" που έγραψε ο πρώτος (1995), με αναφορές στο μυθιστόρημα του John Steinbeck "Τα Σταφύλια της Οργής" (1939) και την ομώνυμη ταινία του John Ford (1940)

Bruce Springsteen & Tom Morello - The Ghost of Tom Joad (Greek subs) 

.................................................................................

Ο Στάινμπεκ έγραψε: «Τα σταφύλια της οργής», «Άνθρωποι και ποντίκια», «Ανατολικά της Εδέμ». Τον κατηγόρησαν ως κομμουνιστή, αλλά στήριξε τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Βραβεύτηκε με Νόμπελ, αλλά τον χαρακτήρισαν ως «λάθος της Ακαδημίας» ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-stainmpek-egrapse-ta-stafilia-tis-orgis-anthropi-ke-pontikia-anatolika-tis-edem-ton-katigorisan-os-kommounisti-alla-stirixe-ton-polemo-sto-vietnam-vraveftike-me-nompel-alla-ton-

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήταν το μυθιστόρημα «Άνθρωποι και Ποντίκια» που κυκλοφόρησε το 1937. Ο τίτλος παρέπεμπε σε στίχους του ποιήματος του Ρόμπερτ Μπερνς «Σε ένα ποντίκι» που μερικά χρόνια πριν είχε διαβάσει ο Στάινμπεκ. Τοποθετημένο για ακόμη μία φορά στην ύπαιθρο της Καλιφόρνιας, ο Στάινμπεκ περιγράφει την ιστορία δύο απόκληρων αγροτών που Το πρωτότυπο εξώφυλλο του βιβλίου "Τα σταφύλια της Οργής". Το πρωτότυπο εξώφυλλο του βιβλίου «Τα σταφύλια της Οργής». περιπλανούνται σε διάφορα αγροκτήματα για να εργαστούν και να επιβιώσουν. Οι δύο φίλοι, Τζωρτζ Μίλτον και Λέννι Σμολέχουν στόχο να αποκτήσουν τη δική τους φάρμα και να εκτρέφουν κουνέλια. Μια επικίνδυνη και όμορφη κοπέλα όμως αλλάζει τα δεδομένα και τη μοίρα των νεαρών αγροτών. Το μυθιστόρημα διασκευάστηκε για θεατρική παράσταση το 1937, ενώ το 1939 η ταινία στον κινηματογράφο ήταν υποψήφια για τέσσερα Όσκαρ. Το 1940 ο Στάινμπεκ τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για τη νουβέλα «Τα σταφύλια της Οργής». Το λογοτεχνικό έργο είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα λαμβάνοντας αμφίσημες κρητικές. Η υπόθεση του βιβλίου βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα που έζησαν οι μετανάστες που έφτασαν στην Καλιφόρνια μετά την Ύφεση και την καταστροφή των χωραφιών. Για να είναι πιο αληθινός και ουσιαστικός στα κείμενα του, ο Στάινμπεκ έμεινε για παραπάνω από χρόνο μαζί με τους μετανάστες, βίωσε τις άθλιες συνθήκες, αλλά και την καχύποπτη συμπεριφορά των Καλιφορνέζων όταν αντίκρισαν τους ρακένδυτους εσωτερικούς μετανάστες. Πολλοί κριτικοί βιβλίων το καταλόγισαν αμέσως στα καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία, ενώ άλλοι έσπευσαν να το κατηγορήσουν για άσεμνο και επικίνδυνο περιεχόμενο. Ο Στάινμπεκ ήρθε αντιμέτωπος με τους κρατικούς μηχανισμούς όταν τον κατηγόρησαν ότι ψευδολογούσε και ήταν υπέρμαχος κομμουνιστικών απόψεων. Το βιβλίο για δύο χρόνια απαγορεύτηκε να διδάσκεται στα σχολεία και να βρίσκεται στα ράφια των δημόσιων βιβλιοθηκών. Παρόλα αυτά τους πρώτους μήνες κυκλοφορίας, το μυθιστόρημα πούλησε πάνω από 40 χιλιάδες αντίτυπα, ενώ μέχρι σήμερα έχει ξεπεράσει τις 14 εκατομμύρια πωλήσεις. Το βιβλίο μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο το 1940....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-stainmpek-egrapse-ta-stafilia-tis-orgis-anthropi-ke-pontikia-anatolika-tis-edem-ton-katigorisan-os-kommounisti-alla-stirixe-ton-polemo-sto-vietnam-vraveftike-me-nompel-alla-ton-cha/

ΤΟ ΚΟΤΣΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΚΕΡΑΣΟΥ|ΟΤΑΝ Ο ΤΡΙΒΙΖΑΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΗΝ DISNEY

To ηλεκτρονικό βιβλίο «Little Emily» («Το κοτσάνι του πετροκέρασου») του Ευγένιου Τριβιζά
κέρδισε το βραβείο καλύτερου διαδραστικού βιβλίου της χρονιάς για παιδιά προσχολικής ηλικίας στα KidscreenAwards.
Τα Kidscreen Awards, ο σημαντικότερoς φορέας βράβευσης τηλεοπτικών, κινηματογραφικών και διαδικτυακών έργων για παιδιά στις ΗΠΑ, επέλεξαν ως καλύτερο για παιδιά προσχολικής ηλικίας το έργο του Τριβιζά το οποίο συναγωνίστηκαν το «Story Central» της Disney και το «My Little Poney» των Digital Playdates διεκδικώντας τον τίτλο του κορυφαίου παιδικού ηλεκτρονικού βιβλίου της χρονιάς. Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία αν αναλογιστεί κανείς τα χιλιάδες ηλεκτρονικά βιβλία για παιδιά που κυκλοφορούν στην παγκόσμια αγορά.

Πρόκειται για μια απολαυστική ιστορία με θέμα τη στοργή και τη δημιουργικότητα, που μας ταξιδεύει σε έναν πολύχρωμο γαλαξία με δάση από ηλιοτρόπια και ζούγκλες με πορτοκαλί ιπποπόταμους, έναν κόσμο όπου ό,τι κι αν φανταστείς μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Εκεί, ο μικρός αλλά θαυμαστός Πλανήτης των Χρωμάτων που έχει ζωγραφίσει ένας καλλιτέχνης για τη μικρή του κόρη, απειλείται από πανούργους εχθρούς, αποφασισμένους να τον αφανίσουν με βόμβες γομολάστιχας και άλλα ύπουλα υπερόπλα. Συνεχείς διαδραστικές εκπλήξεις και ένα hit τραγούδι, που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το παραμύθι, κάνουν την ανάγνωσή του μια αξέχαστη εμπειρία.

 

Το «Kοτσάνι του Πετροκέρασου» είναι μια ακόμα διεθνής παραγωγή της εταιρείας Ever After Tales (www.everaftertales.com), με έδρα το Λος Άντζελες, σε μια πολλά υποσχόμενη συνεργασία Ελλήνων καλλιτεχνών και Αμερικανών παραγωγών του Χόλυγουντ με τεράστια εμπειρία σε ταινίες για παιδιά. Το ηλεκτρονικό βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά κυκλοφορεί στα ελληνικά, αγγλικά και ισπανικά. Στην ελληνική εκδοχή, τη συναρπαστική ιστορία ζωντανεύει η φωνή της γνωστής ηθοποιού Όλιας Λαζαρίδου.

ΠΗΓΗ : Μαρία Αγγελλίδου - Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα
.....................................................................................................................................................................

 Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι Έλληνας εγκληματολόγος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Σπούδασε νομικά και οικονομικά και είναι καθηγητής εγκληματολογίας στην Αγγλία. 
 Βικιπαίδεια

................................................................................................................................................................... 

Ήχος διάπυρος ...η αγάπη.

Ανυποψίαστοι ...χιλιόμετρα μακριά από την αγάπη....
Μα ποιά αγάπη εσύ ρωτάς και με ξαναρωτάς...
Για ποιά αγάπη μου μιλάς ? Για την αληθινή αγάπη που εσύ εβίωσες μες στη ζωή ή την επίπλαστη εκείνη την αγάπη ?
Εκείνη την αγάπη ?

Άνθρωποι γεννημένοι σε παλάτια και μετάξια ,που τα κορμιά τους μόνο τύλιξαν επιδερμικά και ξώφαλτσα...μα όχι την καρδιά τους...
Αυτήν δεν το κατάφεραν ...δεν μπόρεσαν ...μεταξωτά να την τυλίξουν....
Πολλάκις την εδιάβασαν ...μες σε περγαμηνές την συναντήσαν...που έννοιες άψυχες.. εκεί τις περιγράφαν....

Μα αν εσύ που τις εδιάβασες σαν έννοιες ...ψυχή δεν τα κατάφερες σ' αυτές να εμφυσήσεις ...τι περιμένεις τώρα δα ...αγάπη για να πάρεις ?
Και ναι.. εσύ που εγεννήθηκες μέσα στην άγρια φύση ,που μόνο εικόνες όμορφες κι αληθινές κι αυθεντικές έμαθε πάντα αυτή  να σου χαρίζει..γελάς πια με όλα αυτά ..και τόσο δυνατά...που το γέλιο σου σε ξεκουφαίνει...
Για σκέψου πόση αξία δίνουν στη δική τους τη ζωή ,στην αποτίμηση της ζυγαριάς...και πόση στη δική σου...

Χάνονται όλα τα φίλτρα τους τα αγαπησιάρικα , τα πατρικά, τα μητρικά,τα αδελφικά,και των παιδιών τα φίλτρα τα γονεικά..στην απειλή εμπρός των τρίτων...όταν μέσα στη φαντασία τους τη νοσηρή...θα φανταστούν...πως κάποιος απειλεί τα '''αμπελοχώραφά'' τους...
Πόσο γελοία είν' η αίσθηση για τη ζωή .τι ποταπή και εξ αρχής καμμένη...αν μια και μόνη και μοναδική φορά που τους χαρίσθη η ζωή ,σε τιμαλφή και φραγκοδίφραγκα την ακουμπήσαν...

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το άδειασμα της δικής μου της ψυχής...
 Αν έχεις δίνεις και πορεύεσαι...κι αν πάλι εστέρεψε η ψυχή σου...   μονάχος μένεις  και  τρελλαίνεσαι...
Ψάχνεις και χάνεσαι ...όχι μες στην συνάφεια την πολλή, του κόσμου..που μας λέει ο Καβάφης...μα μέσα στον μίζερο....και τον κακόμοιρο....και τον λειψό τον εαυτό σου....

Τους τα χαρίζω όλα αυτά λοιπόν και άλλα τόσα αν αποχτούσα...μπροστά στη μια τη μοναδική φορά στην αγκαλιά , το βλέμμα και τον λόγο...που σαν ήχος διάπυρος τη ''φτωχική '''μου την καρδιά θα την διαπερνούσε....

Αρκεί μονάχα μια στιγμή ...μια τόση δα στιγμούλα...τόσο μεγάλη αποσκευή η ζωή να μου χαρίσει...κι έτσι με τη βαλίτσα μου γεμάτη και βαριά...τη διαδρομή μου να την συνεχίσω....

Το μάθημα της αγάπης δεν διδάσκεται ποτέ και πουθενά...και ούτε μέσα σε έρευνες αντέχει να ανθίσει...σε συνταγές ...δεν δόθηκε ποτές...
Είναι ένα μάθημα δύσκολο, τροφή ζητά και με ημίμετρα δεν ζει και δεν ανθεί , στις προδοσίες δεν αντέχει...Επεξεργασία είναι εσωτερική...και καλλιέργεια ψυχής...και τέχνη καθημερινά να επιστρατεύεις για να έχεις..
.Και δεν είναι η αγάπη εγω'ι'στική σε ένα άτομο ή σε μια μοναχά κατάσταση δοσμένη...αγαπώ σημαίνει αγαπώ...και απ' την αγάπη μου αυτή...ζωή αντλώ...και σκόρπισμα κι αν μοιάζει μα δεν είναι...

Μα θα επικαλεστείς τις προδοσίες για αντιστάθμισμα...που τρομαγμένο αγρίμι εσέ σε καθιστούν...και πληγωμένο ζώο μες στο δάσος της ζωής...και φοβισμένο.. και κυνηγημένο αγρίμι να σε μεταλλάξουν επιχειρούν συχνά... θηρία ανήμερα της πίστας της ζωής ..την κυριαρχία τους σου επιβάλλουν...

Έτσι κι αλλιώς τριάντα μοναχά ήταν τα αργύρια του Ιούδα που τον πρόδωσαν τον άκακο Χριστό....Για σκέψου ...τριάντα μόνο αργύρια ...ικανά το άρωμα χιλιάδων λόγων του Ιησού προσπάθησαν να τα σκορπίσουν ....μα ποτέ δεν το κατόρθωσαν ...τι.. η δύναμη των λόγων των αληθινών...καθώς και της αγάπης της αληθινής ...ποτέ τους δεν σκορπούν...

Είναι ο ήχος απ' τα τάλαντα διαπεραστικός...κουφαίνει τις αγάπες...και μες στο αντιστάθμισμα του ήχου του διάπυρου της διάφανης και της αληθινής   αγάπης...πολλάκις νικητής αναδεικνύεται...ο ήχος των '''ταλάντων'''...
Τι κρίμα για τα ''τάλαντα''' !!!
Τι κρίμα για τον '''νικητή'' εκείνον... των ταλάντων ...τι κρίμα για τον νικητή και της επίπλαστης αγάπης... !!!!!!!!!!!!!!
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................