Τι.. έχουν γλύκα και ομορφιά οι έρωτες...

Πάντα στην πόρτα της καρδιάς μου ..όσο θάρχεται τσιγγάνα η φωνή τη ''μοίρα''' τάχα να μου πει...
πάντα το παραμύθι μου καινούριο πάλι απ' την αρχή θα αρχίζω να το γράφω...
Ποτέ τους δεν στερεύουνε του νου τα παραμύθια...που την ταλαιπωρημένη μας πολλές φορές ζωή...σε αδιέξοδα την οδηγούν...και σε λιμάνια με σκουριές...και πεταμένες άγκυρες τη φέρνουν...


Γεμάτα είν' τα παραμύθια μας από δράκους ...τέρατα ...και μάγισσες...νερά'ι'δες.. που τη φαντασία της ζωής σε μονοπάτια πότε δύσβατα...πότε διδαχτικά...και πότε μαγεμένα προσπαθούν να οδηγήσουν...και δρόμους στην καρδιά του καθενός μας να χαράξουν και ν' ανθίσει να την κάνουν προσπαθούν...
Έρωτες ...πάθη ...μίση ...απορρίψεις...απογοητεύσεις... και  καημοί και δάκρυα...η ζωή μας είν' γεμάτη..
Και πάντα εκεί η πλανεύτρα η μάγισσα το μάτι να σου κλείνει...έρωτες να υπόσχεται καινούριους ..άφθαρτους..μοναδικούς...έρωτες και αγάπες που ονειρεύονται ''παράδεισους''' να καταχτήσουν...
 Κι αν  απ' τους χτύπους της καρδιάς τολμήσεις για να μου χαρίσεις...

Μη φοβηθείς αγάπη μου...παντού θα βρίσκομαι εγώ...και στα αρώματα των λουλουδιών...την αύρα μου θα συναντάς...κι αυτή γλυκά θα σε τυλίγει...

Τον έρωτα έμαθα να υμνώ καθημερνά...να καλοδέχομαι και να καλωσορίζω το καινούριο και το αναπάντεχο ..που τη ζωή μας ομορφαίνει και γλυκαίνει...
Τι.. έχουν γλύκα και ομορφιά οι έρωτες...γιατί δεν είν' σοκολατάκια...που μια στιγμή μονάχα αυτά  το στομάχι μας χορταίνουν...
Μεθυστικό ''λικέρ''' ο έρωτας...πανάκριβο για να το αγοράσεις...μονάχα εσύ ξέρεις τη σύνθεση...εσύ για να το πλάσεις....εσύ.. και μέχρι την τελευταία του σταγόνα να το πιεις....
Είναι γεύσεις  πιο δυνατές...οι έρωτες που τις καρδιές και τις ψυχές μας τρέφουν...
Αν σας αρέσει τις ψυχές να τρέφετε και χάδια απαλά και αγαπησιάρικα τα δώρα σας του έρωτα να είναι...ξεκινήστε τα από σήμερα και χρόνια πολλά να σας κρατούν και να σας συντροφεύουν...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................

Στίχοι:  

Κατίνα Παΐζη

 Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή,
απ’ τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου `δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις



     Πόσο πολύ σ'αγάπησα - Ρίτα Αντωνοπούλου...
...................................................................................................................................................................