Ήχος διάπυρος ...η αγάπη.

Ανυποψίαστοι ...χιλιόμετρα μακριά από την αγάπη....
Μα ποιά αγάπη εσύ ρωτάς και με ξαναρωτάς...
Για ποιά αγάπη μου μιλάς ? Για την αληθινή αγάπη που εσύ εβίωσες μες στη ζωή ή την επίπλαστη εκείνη την αγάπη ?
Εκείνη την αγάπη ?

Άνθρωποι γεννημένοι σε παλάτια και μετάξια ,που τα κορμιά τους μόνο τύλιξαν επιδερμικά και ξώφαλτσα...μα όχι την καρδιά τους...
Αυτήν δεν το κατάφεραν ...δεν μπόρεσαν ...μεταξωτά να την τυλίξουν....
Πολλάκις την εδιάβασαν ...μες σε περγαμηνές την συναντήσαν...που έννοιες άψυχες.. εκεί τις περιγράφαν....

Μα αν εσύ που τις εδιάβασες σαν έννοιες ...ψυχή δεν τα κατάφερες σ' αυτές να εμφυσήσεις ...τι περιμένεις τώρα δα ...αγάπη για να πάρεις ?
Και ναι.. εσύ που εγεννήθηκες μέσα στην άγρια φύση ,που μόνο εικόνες όμορφες κι αληθινές κι αυθεντικές έμαθε πάντα αυτή  να σου χαρίζει..γελάς πια με όλα αυτά ..και τόσο δυνατά...που το γέλιο σου σε ξεκουφαίνει...
Για σκέψου πόση αξία δίνουν στη δική τους τη ζωή ,στην αποτίμηση της ζυγαριάς...και πόση στη δική σου...

Χάνονται όλα τα φίλτρα τους τα αγαπησιάρικα , τα πατρικά, τα μητρικά,τα αδελφικά,και των παιδιών τα φίλτρα τα γονεικά..στην απειλή εμπρός των τρίτων...όταν μέσα στη φαντασία τους τη νοσηρή...θα φανταστούν...πως κάποιος απειλεί τα '''αμπελοχώραφά'' τους...
Πόσο γελοία είν' η αίσθηση για τη ζωή .τι ποταπή και εξ αρχής καμμένη...αν μια και μόνη και μοναδική φορά που τους χαρίσθη η ζωή ,σε τιμαλφή και φραγκοδίφραγκα την ακουμπήσαν...

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το άδειασμα της δικής μου της ψυχής...
 Αν έχεις δίνεις και πορεύεσαι...κι αν πάλι εστέρεψε η ψυχή σου...   μονάχος μένεις  και  τρελλαίνεσαι...
Ψάχνεις και χάνεσαι ...όχι μες στην συνάφεια την πολλή, του κόσμου..που μας λέει ο Καβάφης...μα μέσα στον μίζερο....και τον κακόμοιρο....και τον λειψό τον εαυτό σου....

Τους τα χαρίζω όλα αυτά λοιπόν και άλλα τόσα αν αποχτούσα...μπροστά στη μια τη μοναδική φορά στην αγκαλιά , το βλέμμα και τον λόγο...που σαν ήχος διάπυρος τη ''φτωχική '''μου την καρδιά θα την διαπερνούσε....

Αρκεί μονάχα μια στιγμή ...μια τόση δα στιγμούλα...τόσο μεγάλη αποσκευή η ζωή να μου χαρίσει...κι έτσι με τη βαλίτσα μου γεμάτη και βαριά...τη διαδρομή μου να την συνεχίσω....

Το μάθημα της αγάπης δεν διδάσκεται ποτέ και πουθενά...και ούτε μέσα σε έρευνες αντέχει να ανθίσει...σε συνταγές ...δεν δόθηκε ποτές...
Είναι ένα μάθημα δύσκολο, τροφή ζητά και με ημίμετρα δεν ζει και δεν ανθεί , στις προδοσίες δεν αντέχει...Επεξεργασία είναι εσωτερική...και καλλιέργεια ψυχής...και τέχνη καθημερινά να επιστρατεύεις για να έχεις..
.Και δεν είναι η αγάπη εγω'ι'στική σε ένα άτομο ή σε μια μοναχά κατάσταση δοσμένη...αγαπώ σημαίνει αγαπώ...και απ' την αγάπη μου αυτή...ζωή αντλώ...και σκόρπισμα κι αν μοιάζει μα δεν είναι...

Μα θα επικαλεστείς τις προδοσίες για αντιστάθμισμα...που τρομαγμένο αγρίμι εσέ σε καθιστούν...και πληγωμένο ζώο μες στο δάσος της ζωής...και φοβισμένο.. και κυνηγημένο αγρίμι να σε μεταλλάξουν επιχειρούν συχνά... θηρία ανήμερα της πίστας της ζωής ..την κυριαρχία τους σου επιβάλλουν...

Έτσι κι αλλιώς τριάντα μοναχά ήταν τα αργύρια του Ιούδα που τον πρόδωσαν τον άκακο Χριστό....Για σκέψου ...τριάντα μόνο αργύρια ...ικανά το άρωμα χιλιάδων λόγων του Ιησού προσπάθησαν να τα σκορπίσουν ....μα ποτέ δεν το κατόρθωσαν ...τι.. η δύναμη των λόγων των αληθινών...καθώς και της αγάπης της αληθινής ...ποτέ τους δεν σκορπούν...

Είναι ο ήχος απ' τα τάλαντα διαπεραστικός...κουφαίνει τις αγάπες...και μες στο αντιστάθμισμα του ήχου του διάπυρου της διάφανης και της αληθινής   αγάπης...πολλάκις νικητής αναδεικνύεται...ο ήχος των '''ταλάντων'''...
Τι κρίμα για τα ''τάλαντα''' !!!
Τι κρίμα για τον '''νικητή'' εκείνον... των ταλάντων ...τι κρίμα για τον νικητή και της επίπλαστης αγάπης... !!!!!!!!!!!!!!
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................