Ο κύκνος της ψυχής μου.....

Φτιάξτε αγάπες μου το δικό σας παραμύθι...στολίστε το και μπέστε μέσα...διώχνετε λίγο -λίγο και καθημερινά το γκρίζο και το μαύρο...δύσκολο θα μου πεις...και μοιάζει ακατόρθωτο...καθώς ανοίξανε οι κάνουλες...και βρέχουνε τον κόσμο με μελάνι...λεκέδες γύρω μας δημιουργούν καθημερινά...και πως να βρεις τόσο δραστικό απορρυπαντικό...τη '''βρώμα'''απ' τις ψυχές τις μαύρες να την καθαρίσεις...
Μα πάντα στη ζωή το ανέφικτο είν' αυτό που μάγευε.. στον έρωτα ...στην καθημερινότητα.. στην ίδια τη ζωή...
Πόλεμος καθημερινός στα πάθη του μυαλού και της καρδιάς και των ανθρώπων...χιλιάδες χρόνια πια ο ίδιος πόλεμος..ανηλεής ...σκηρός και ψυχοφθόρος...
Να επικρατήσει ο '''ισχυρός''' επάνω εις τη Γη...να επικρατήσει το αρσενικό πα στης γυναικας την ψυχή...τα σωθικά του να ξεσκίζει...σε έναν αγώνα εκ προοιμίου άνισο...αφού στο τέλος νικητές και ηττημένοι τον πόνο θα γευτούν...
Το όχημα εσύ πάντα το διάλεγες μες στη δική σου τη ζωή να ταξιδέψεις...κι αν θέλεις με τον κύκνο σου...ξεκίνα μόνος σου τις λίμνες και τις θάλασσες να διασχίσεις...
Το ξέρω θα μου πεις φτερά που να πετούν μακριά οι κύκνοι πως δεν έχουν...μα είναι έξυπνα και αγνά και '''λευκά'' πουλιά...και να αγαπούν λευκά...αγνά και δυνατά μπορούν...
Πιάσου γερά απ' το λαιμό τους και ονειρέψου μες στη λίμνη τους και πέταξε...κάνε οδηγό τον άσπρο τους λαιμό...και γράψε απ' την αρχή το δικό σου παραμύθι...στο τέλος της ημέρας ίσως να δικαιωθείς...που για όχημά σου δεν εδιάλεξες ένα σαρκοβόρο λέοντα...μα ένα περήφανο...κατάλευκο...γαλήνιο πουλί...πουλί ψυχής...τον κύκνο της ψυχής σου...

''ο κύκνος της ψυχής μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
........................................................................................................... 

Tchaikovsky: Swan Lake - The Kirov Ballet 

.................................................................................

Ωδή στη Φύση - Λάβδανα της Ψυχής μας...οι κουνούκλες....

Περαστικοί ..στους δρόμους τους περιφερειακούς...τους λίγο πατημένους...μοιάζουνε πάντα σιωπηλοί...μα σιωπηλοί δεν είναι...
διαβάτες γρήγοροι και βιαστικοί...μέχρι το βλέμμα τους να καρφωθεί...εικόνες πάλι να γεμίσει...να αφουγκραστεί...
Γύρω - τριγύρω σου μοναχικά τα λάβδανα φυτρώνουν στις πλαγιές...τα μυροβόλα άνθια τους ...τα τόσο μεταξένια...σαν της πεταλούδας τα φτερά...στέκουν εκεί ευαίσθητα...θροϊζουν ...μας μιλούνε...σιωπηλά κι αθόρυβα ...μα πάντα μας μιλούνε...
Είναι και μοιάζουνε μοναχικά...επάνω στα βουνά...παράξενα αυτά πετιούνται τα μυριόβολα...σε σκέψεις παραπέμπουν.. για τη δύναμη στα βράχια πάνω να ευδοκιμούν...τη μυρωδιά τους να μην χάνουν...το λίβανο να δίνουν... που διαλέξανε οι μάγοι να προσφέρουνε..εκείνη τη βραδιά την '''ξεχωριστή'' που εγεννήθηκε στη Γη...κείνο το θείο βρέφος...
Τόσο μικρά...τόσο ασήμαντα μοιάζουνε ώρες - ώρες τα φυτά...και τόση ιστορία κρύβουν μέσα τους...τόσο ταπεινά...κινούνται στο φύσημα του ανέμου...έχει ομορφιά η φύση γύρω...αν έχεις μάτια να τη δεις...άνοιξε το παράθυρο...και άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου....μέσα να μπει η μυρωδιά...γιατί τυχαία δεν τα διάλεξαν και τούτα εδώ τα λάβδανα οι τρεις οι μάγοι...δώρο να τα φέρουν στο νεογέννητο Χριστό...κι ας μοιάζουν τόσο ταπεινά στα μάτια σου μπροστά...γεμάτα από μυρωδιές και φαρμακευτικές ιδιότητες λέγανε οι γιαγιάδες μας...γεμάτα φορτωμένα......

Έτσι καθώς εκατηφόριζα...τραγούδι αρχίνησα ψιθυριστό...μες στης Πεντέλης τα βουνά...που λάβδανα γεμάτα...άλλοτε ροζ κι άλλοτε κίτρινα...εχρωμάτιζαν τα μάτια μου...μια ζωγραφιά μου δώριζαν...την πήρα και την στόλισα...μες στης ψυχής μου τα ανοιχτά...τι..είναι αυτές οι ζωγραφιές της φύσης...που από μόνες τους εκεί και καμωμένες...είναι ασυναγώνιστες...και χέρι να τις αντιγράψει ανθρώπου δεν μπορεί...
Σε σκέψεις μπήκα εκεί χαζεύοντας ...θυμούμενη έναν καθηγητή μου της Βιολογίας...που μούλεγε πως είναι χρήσιμα αυτά τα ταπεινά φυτά...γιατί συχνά επάνω τους ...άλλα παράσιτα φυτρώνουν...και ευδοκιμούν...
Και τότε εθυμήθηκα ...εσυνδύασα και χαμογέλασα...πόσο η φύση προνοεί...ακόμα και για τα '''παράσιτα''' μέσα εις τη ζωή μας...
Γιατί επάνω εις τα λάβδανα...ζούνε και τα παρασιτικά φυτά και ζούνε και ανθούνε...σάμπως λέω μέσα μου '''παράσιτα''' δεν είν' κι αυτοί...οι παρατρεχάμενοι...που λίγη λάμψη διεκδικούν από τον '''ήλιο'' αυτό το φωτεινό...που κάποιοι λίγοι ...σα φωτοστέφανο επάνω τους τον μεταφέρουν ?
Αν δεν ξέρετε τι είν' τα λάβδανα...εγώ απλά ...όπως στα χωριά μας θα σας πω '''κουνούκλες'''.. να τα λέτε ..
στα βράχια ..στους ξερότοπους...μα και στις λίμνες κάποτε φυτρώνουνε...αιώνες τώρα εκεί μονάχες τους...και χρήσιμες θαρρούν πως είναι...μέσα στην τόσο πλούσια και πολυποίκιλη χλωρίδα αυτή του τόπου μας..........
 Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................. 

ΤΥΠΟΙ ΗΛΩΝ - Αργύρης Χιόνης.

Τα μεγάλα όνειρα που είχαμε κάποτε
Ήταν κάτι πολύχρωμα μπαλόνια που μας χάριζαν
Αφού υποσχόμασταν να τρώμε όλη τη σούπα μας

Δεμένα στο σπαγγάκι τα κρατούσαμε
Κι εκείνα μας τραβούσαν ελαφρά το δάχτυλο
Σα να επιχειρούσαν να μας πάρουνε
Μαζί τους για μια πτήση στον αγέρα

Πολύχρωμα γκαζιού μπαλόνια που ’σκαγαν
Κάθε φορά που συναντούσαν το μοιραίο τσιγάρο
Αφήνοντας να κρέμεται στο δάχτυλό μας το σπαγγάκι
Και στην άκρη του τον απαγχονισμένο τους λαιμό.

Αργύρης Χιόνης.
Από την ποιητική συλλογή : ΤΥΠΟΙ ΗΛΩΝ.
.................................................................................................................................................................. 

 Δεν έκανα ταξίδια μακρινά...

  Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα `ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ’ άφησε ν’ ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ’ αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν’ ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Στίχοι:  

Παρασκευάς Καρασούλος

Μουσική:  

Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας και Χρήστος Θηβαίος.
................................................................................................................................................................. 

Για την απώλεια - Rainer Maria Rilke

<< Όσον αφορά εμένα , ό,τι δικό μου πέθανε ,πέθανε βυθιζόμενο θα λέγαμε, μες στην ίδια μου την καρδιά : όταν αναζητούσα τον άνθρωπο που είχα χάσει, εκείνος ανασυγκροτούνταν μέσα μου τόσο ιδιότυπα και τόσο αιφνιδιαστικά ,ήταν δε τόσο συγκινητικό να νιώθω πως βρισκόταν πλέον μόνο εκεί, πως η λαχτάρα μου να υπηρετήσω την εκεί ύπαρξή του, να εμβαθύνω σ' αυτήν και να την εγκωμιάσω, έπαιρνε το πάνω χέρι σχεδόν την ίδια στιγμή ,που υπό άλλες συνθήκες ο πόνος θα είχε ήδη επιτεθεί στην ψυχή μου και θα την είχε ερημώσει...ο θάνατος όμως είναι τόσο βαθιά ριζωμένος στη φύση της αγάπης , που διόλου δεν την αντικρούει ( φτάνει μονάχα να μη μας μπερδεύουν οι ασχήμιες και οι υποψίες που του έχουν φορτώσει.).
Εξάλλου που αλλού θα μπορούσε να απωθήσει εκείνος αυτό το Ένα, που άφατο το κρατήσαμε στην καρδιά μας, αν όχι μέσα στην ίδια αυτή καρδιά ?
Που αλλού αν όχι μέσα μας θα ήταν πιο ασφαλής η << ιδέα >> τούτου του αγαπημένου πλάσματος, η ακατάπαυστη επενέργεια , η ανέκαθεν κρυφή επίδρασή του ? >>.
........................................................................................................................................................................
Η θέση του Rilke είναι ξεκάθαρη :
 Ο θάνατος κάποιου αγαπημένου είναι μια από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες της ζωής, μέσω της οποίας δοκιμαζόμαστε, μαθαίνουμε τον εαυτό μας, ωριμάζουμε και μας δίνεται η ευκαιρία να υπερβούμε την πρόσκαιρη θνητή φύση μας και να αντικρύσουμε τη ζωή στην ολότητά της.
......................................................................................................................................................................

 Τα δεδομένα της ψυχής μας ανατρέπει.....

Δεν ξέρω αν είν' αυτός καθευατός ο θάνατος που μας σοκάρει ή αν είν'η συνειδητοποίηση πως το τέλος της επίγειας ζωής είναι εκεί δίπλα και παραμονεύει...
Είναι μόνο ο πόνος της απώλειας...είτε της βιολογικής...είτε της εν ζωή απώλειας που τα δεδομένα της ψυχής μας ανατρέπει ?
Είναι εκείνο το κομμάτι που επένδυσε η ψυχή...και τώρα μπρος στο γεγονός της απώλειας...μένει κενό και μη διαχειρήσιμο σε μας ?
Προσωπική υπόθεση η κάθε απώλεια...η βίωσή της και η επούλωση της τρύπας που άνοιξε απότομα και '''βομβαρδιστικά'''μες στην ψυχή του καθενός...ο θάνατος ενός αγαπημένου...
Είτε θάνατος βιολογικός...είτε θάνατος ερωτικός...ο πόνος είναι ίδιος λέει ο Λιαντίνης στο κεφάλαιο έρωτας -θάνατος...και εξηγεί στη Γκέμμα το γιατί...
Άλλωστε δεν είναι τα λόγια του εκλεκτού αυτού καθηγητή μου τυχαία και ρομαντικά..αλλά βαθιάς μελέτης απεικάσματα...καθώς ο ίδιος το 1977 έκανε τη διδακτορική του  διατριβή με το ''ΈΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ  για το θάνατο...επάνω στην ποίηση του Rilke...ενός ποιητή και φιλοσόφου...παγκοσμίου φήμης...όπως ήταν ο Γερμανός Rainer Maria Rilke.

Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................................................

 Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο.Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει.Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.Και οι τέσσερεις Θεμελιώδεις δυνάμεις της Φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή , βαρυτική,λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.Όλα τα όντα,τα φαινόμενα,και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες , είναι συμπληρώματα , και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

ΔΗΜΗΤΡΗς ΛΙΑΝΤΙΝΗς.
....................................................................................................................................................................

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

Δ.ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - See more at: http://sotirisbotas.blogspot.gr/2015/12/blog-post_37.html#sthash.MV4bFeQV.dpuf

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Φωτογραφία : Καλλιόπη.

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα
Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους
πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί
να λείψουν απ΄τη μέση τους δοξολογεί!
 Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας- Οδυσσέας Ελύτης.
....................................................................................................................................................................

....ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Νερά χρυσοπράσινα απύθμενα

στα περιγιάλια σου και στα νησιά σου

απ' του ηλίου το χάδι ατίθασα 

καμωμένα ειναι όλα τα παιδιά σου

την ρακί στο κεφάλι σαν νιώσουνε

την πατάτα οφτή σαν θα φάνε 

κεμετζέδες μπουζούκια και ροκάνα παίζουν

κλαίνε χορεύουν γελάνε

Τα κορίτσια σου τα αρχοντοστόλισες

με πιασίματα ανάθεμα θάμα

και με μάτια λάγνα σαν αμύγδαλα

που  τα βλέπεις και αισθάνεσαι κάμα 

Μυρωδιές στις αυλές

τα γαρύφαλλα τον αγέρα πετροβολάνε

ανοιχτά τα πορτάκια τα ξύλινα 

σε θωρούν πονηρά.. και γελάνε....

Στης μουριάς μας τον ίσκιο καθόμαστε

μεσημέρια και παίζαμε τάβλι

το θυμάσαι που η Μόνα μας φώναζε 

τα αυτιά και τον δυο πως θα βγάλει

Αγριέψαν αδερφέ οι καιροί και χωρίσαμε

μα η γρια σαν κοιτά το τσουκάλι

πάντα λάθος θα κάνει το μέτρημα

και δυο πιάτα από  πάνω θα βαλει.

nikos davios

............................................................................................................................... Με την υπέροχη μουσική του Δημήτρη Λάγιου ...τούτη τη γενέθλια μέρα του αλησμόνητου ..εξαιρετικού ...διαμάντι της μουσικής...μουσουργού...και τους υπέροχους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και του φίλου μας Νικόλα ...θα σας καλημερίσω...για την όμορφη και παράξενη πατρίδα μου..
Εις μνήμη του Δημήτρη Λάγιου...!!!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑς αγαπητοί και αγαπημένοι μου...

                                Όμορφη και παράξενη πατρίδα - Δημήτρης Λάγιος. 

.................................................................................................................................

Δημήτρης Λάγιος

Ο Δημήτρης Λάγιος ήταν Έλληνας μουσικοσυνθέτης. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 7 Απριλίου του 1952 και πέθανε στην Αθήνα στις 11 Απριλίου του 1991, σε ηλικία 39 ετών. Γιος του Σπύρου Λάγιου και της Μαρίας, το γένος Τετράδη, από τη Ζάκυνθο. Βικιπαίδεια

Γέννηση: 7 Απριλίου 1952, Ζάκυνθος

Απεβίωσε: 9 Απριλίου 1991, Αθήνα

Δίσκοι: Ερωτική πρόβα

....................................................................................................................................

Θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες ...

Θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες ξανά -ξανά και πάλι.. 
αυτές που επεράσανε κι αυτές πού 'ναι να έρθουν.
Αναπολείς στις φλόγες του τζακιού σου εμπροστά.. Άνοιξες που περάσανε....φωνές μέσα στ' αυτιά σου γνώριμες.. 
από την άλλη άκρη του σύρματος ενός τηλέφωνου...
που σε ζεσταίναν ..σου γλυκαίναν την ψυχή...
Άνοιξες το παράθυρο...
Είναι νωρίς ?
Είναι αργά ?
Το άρωμα της πασχαλιάς πότισε το δωμάτιο..
Ήρθε και πάλι ...εμπρός σου ...
τους φράχτες πια τους γκρέμισε...
τους άφησε ,,,δραπέτευσε...
Άνοιξες και αγάπες με τη μυρωδιά της να σου τάξει.
Αγάπες σαν το ποίημα...ποίημα να σε κάμουνε κι εσέ ...
τι ...είν' δυνατό το άρωμα και η μοσχοβολιά μιας πασχαλιάς...
στα μωβ ...στα σικλαμέν η αγάπη της ντυμένη....

Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Το γέλιο σου – Π. Νερούντα

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
....................................................................................................................................................................
                 Το γέλιο σου - Πάμπλο Νερούντα- Δημήτρης Λάγιος.
 

 ....................................................................................................................................................................