Ωδή στη Φύση - Λάβδανα της Ψυχής μας...οι κουνούκλες....

Περαστικοί ..στους δρόμους τους περιφερειακούς...τους λίγο πατημένους...μοιάζουνε πάντα σιωπηλοί...μα σιωπηλοί δεν είναι...
διαβάτες γρήγοροι και βιαστικοί...μέχρι το βλέμμα τους να καρφωθεί...εικόνες πάλι να γεμίσει...να αφουγκραστεί...
Γύρω - τριγύρω σου μοναχικά τα λάβδανα φυτρώνουν στις πλαγιές...τα μυροβόλα άνθια τους ...τα τόσο μεταξένια...σαν της πεταλούδας τα φτερά...στέκουν εκεί ευαίσθητα...θροϊζουν ...μας μιλούνε...σιωπηλά κι αθόρυβα ...μα πάντα μας μιλούνε...
Είναι και μοιάζουνε μοναχικά...επάνω στα βουνά...παράξενα αυτά πετιούνται τα μυριόβολα...σε σκέψεις παραπέμπουν.. για τη δύναμη στα βράχια πάνω να ευδοκιμούν...τη μυρωδιά τους να μην χάνουν...το λίβανο να δίνουν... που διαλέξανε οι μάγοι να προσφέρουνε..εκείνη τη βραδιά την '''ξεχωριστή'' που εγεννήθηκε στη Γη...κείνο το θείο βρέφος...
Τόσο μικρά...τόσο ασήμαντα μοιάζουνε ώρες - ώρες τα φυτά...και τόση ιστορία κρύβουν μέσα τους...τόσο ταπεινά...κινούνται στο φύσημα του ανέμου...έχει ομορφιά η φύση γύρω...αν έχεις μάτια να τη δεις...άνοιξε το παράθυρο...και άνοιξε τα μάτια της ψυχής σου....μέσα να μπει η μυρωδιά...γιατί τυχαία δεν τα διάλεξαν και τούτα εδώ τα λάβδανα οι τρεις οι μάγοι...δώρο να τα φέρουν στο νεογέννητο Χριστό...κι ας μοιάζουν τόσο ταπεινά στα μάτια σου μπροστά...γεμάτα από μυρωδιές και φαρμακευτικές ιδιότητες λέγανε οι γιαγιάδες μας...γεμάτα φορτωμένα......

Έτσι καθώς εκατηφόριζα...τραγούδι αρχίνησα ψιθυριστό...μες στης Πεντέλης τα βουνά...που λάβδανα γεμάτα...άλλοτε ροζ κι άλλοτε κίτρινα...εχρωμάτιζαν τα μάτια μου...μια ζωγραφιά μου δώριζαν...την πήρα και την στόλισα...μες στης ψυχής μου τα ανοιχτά...τι..είναι αυτές οι ζωγραφιές της φύσης...που από μόνες τους εκεί και καμωμένες...είναι ασυναγώνιστες...και χέρι να τις αντιγράψει ανθρώπου δεν μπορεί...
Σε σκέψεις μπήκα εκεί χαζεύοντας ...θυμούμενη έναν καθηγητή μου της Βιολογίας...που μούλεγε πως είναι χρήσιμα αυτά τα ταπεινά φυτά...γιατί συχνά επάνω τους ...άλλα παράσιτα φυτρώνουν...και ευδοκιμούν...
Και τότε εθυμήθηκα ...εσυνδύασα και χαμογέλασα...πόσο η φύση προνοεί...ακόμα και για τα '''παράσιτα''' μέσα εις τη ζωή μας...
Γιατί επάνω εις τα λάβδανα...ζούνε και τα παρασιτικά φυτά και ζούνε και ανθούνε...σάμπως λέω μέσα μου '''παράσιτα''' δεν είν' κι αυτοί...οι παρατρεχάμενοι...που λίγη λάμψη διεκδικούν από τον '''ήλιο'' αυτό το φωτεινό...που κάποιοι λίγοι ...σα φωτοστέφανο επάνω τους τον μεταφέρουν ?
Αν δεν ξέρετε τι είν' τα λάβδανα...εγώ απλά ...όπως στα χωριά μας θα σας πω '''κουνούκλες'''.. να τα λέτε ..
στα βράχια ..στους ξερότοπους...μα και στις λίμνες κάποτε φυτρώνουνε...αιώνες τώρα εκεί μονάχες τους...και χρήσιμες θαρρούν πως είναι...μέσα στην τόσο πλούσια και πολυποίκιλη χλωρίδα αυτή του τόπου μας..........
 Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................