Για την απώλεια - Rainer Maria Rilke

<< Όσον αφορά εμένα , ό,τι δικό μου πέθανε ,πέθανε βυθιζόμενο θα λέγαμε, μες στην ίδια μου την καρδιά : όταν αναζητούσα τον άνθρωπο που είχα χάσει, εκείνος ανασυγκροτούνταν μέσα μου τόσο ιδιότυπα και τόσο αιφνιδιαστικά ,ήταν δε τόσο συγκινητικό να νιώθω πως βρισκόταν πλέον μόνο εκεί, πως η λαχτάρα μου να υπηρετήσω την εκεί ύπαρξή του, να εμβαθύνω σ' αυτήν και να την εγκωμιάσω, έπαιρνε το πάνω χέρι σχεδόν την ίδια στιγμή ,που υπό άλλες συνθήκες ο πόνος θα είχε ήδη επιτεθεί στην ψυχή μου και θα την είχε ερημώσει...ο θάνατος όμως είναι τόσο βαθιά ριζωμένος στη φύση της αγάπης , που διόλου δεν την αντικρούει ( φτάνει μονάχα να μη μας μπερδεύουν οι ασχήμιες και οι υποψίες που του έχουν φορτώσει.).
Εξάλλου που αλλού θα μπορούσε να απωθήσει εκείνος αυτό το Ένα, που άφατο το κρατήσαμε στην καρδιά μας, αν όχι μέσα στην ίδια αυτή καρδιά ?
Που αλλού αν όχι μέσα μας θα ήταν πιο ασφαλής η << ιδέα >> τούτου του αγαπημένου πλάσματος, η ακατάπαυστη επενέργεια , η ανέκαθεν κρυφή επίδρασή του ? >>.
........................................................................................................................................................................
Η θέση του Rilke είναι ξεκάθαρη :
 Ο θάνατος κάποιου αγαπημένου είναι μια από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες της ζωής, μέσω της οποίας δοκιμαζόμαστε, μαθαίνουμε τον εαυτό μας, ωριμάζουμε και μας δίνεται η ευκαιρία να υπερβούμε την πρόσκαιρη θνητή φύση μας και να αντικρύσουμε τη ζωή στην ολότητά της.
......................................................................................................................................................................

 Τα δεδομένα της ψυχής μας ανατρέπει.....

Δεν ξέρω αν είν' αυτός καθευατός ο θάνατος που μας σοκάρει ή αν είν'η συνειδητοποίηση πως το τέλος της επίγειας ζωής είναι εκεί δίπλα και παραμονεύει...
Είναι μόνο ο πόνος της απώλειας...είτε της βιολογικής...είτε της εν ζωή απώλειας που τα δεδομένα της ψυχής μας ανατρέπει ?
Είναι εκείνο το κομμάτι που επένδυσε η ψυχή...και τώρα μπρος στο γεγονός της απώλειας...μένει κενό και μη διαχειρήσιμο σε μας ?
Προσωπική υπόθεση η κάθε απώλεια...η βίωσή της και η επούλωση της τρύπας που άνοιξε απότομα και '''βομβαρδιστικά'''μες στην ψυχή του καθενός...ο θάνατος ενός αγαπημένου...
Είτε θάνατος βιολογικός...είτε θάνατος ερωτικός...ο πόνος είναι ίδιος λέει ο Λιαντίνης στο κεφάλαιο έρωτας -θάνατος...και εξηγεί στη Γκέμμα το γιατί...
Άλλωστε δεν είναι τα λόγια του εκλεκτού αυτού καθηγητή μου τυχαία και ρομαντικά..αλλά βαθιάς μελέτης απεικάσματα...καθώς ο ίδιος το 1977 έκανε τη διδακτορική του  διατριβή με το ''ΈΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ  για το θάνατο...επάνω στην ποίηση του Rilke...ενός ποιητή και φιλοσόφου...παγκοσμίου φήμης...όπως ήταν ο Γερμανός Rainer Maria Rilke.

Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................................................

 Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο.Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει.Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.Και οι τέσσερεις Θεμελιώδεις δυνάμεις της Φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή , βαρυτική,λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.Όλα τα όντα,τα φαινόμενα,και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες , είναι συμπληρώματα , και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

ΔΗΜΗΤΡΗς ΛΙΑΝΤΙΝΗς.
....................................................................................................................................................................

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

Δ.ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - See more at: http://sotirisbotas.blogspot.gr/2015/12/blog-post_37.html#sthash.MV4bFeQV.dpuf