Μάης ήταν που γεννήθηκες..μια συνεχής γιορτή μητέρας... (στο Γιάννη μου ).

 Ήτανε πάλι Άνοιξη...Μάης ο μήνας ...δροσερός...γεμάτος άνθια φορτωμένος...ωσάν και χτες μου φαίνονταν πως ήτανε...ωσάν και νάταν τώρα δα...
 Κι εγώ που σε περίμενα τόσους...εννέα μήνες,απ' το ταξίδι μέσα μου να βγείς και νάρθεις...τούτο εδώ το πρωϊνό στις 8 ήταν του Μάη...όλα μου μοιάζανε αλλιώτικα...Ψιλόβρεχε...κάτι σταγόνες όμορφες στο σώμα μου ένιωσα και με βιασύνη μου εμήνυσες,πως έρχεσαι...πως φτάνεις...

Συνεπαρμένη από τον ερχομό σου εγώ και τις μοσχοβολιές της Άνοιξης, καθώς  Μάης ήταν μήνας...σαν σήμερα λεβέντη μου...ολάνθιστος...ρόδα και γιασεμιά και πασχαλιές ο κήπος μας γεμάτος...ήταν μου είπε ο γιατρός η μέρα..  που περίμενα τα μάτια σου να δω..Θα 'ρχόσουνα στον κόσμο τούτο της ζωής και στο δικό μου κόσμο...κι ούτε που το φαντάσθηκα πως από νωρίς, που ήτανε πρωί - πρωί και στις 8 του Μάη...πως μια άλλη γυναίκα θα γινόμουνα ...μαζί με το δικό σου κλάμα...μια άλλη ...καινούρια από την αρχή, τα σχέδιά μου και τα πλάνα μου ,απ' την αρχή να σχεδιάσω...
Κι ήρθες !!!
Με τα μελιά τα μάτια σου με κοίταξες και το μικρό σου το χεράκι κοίταξα...σαν παραμύθι μου φαινότανε ετούτο το χεράκι...που στον καρπό του φόραγε.. ένα τόσο δα μικρούλι βραχιολάκι...μη τύχει και μου μπερδευτείς , κι εγώ δε σε γνωρίσω...
Αστέρι λαμπερό μου φάνηκες και τώρα είσαι άντρας....
Πως πέρασαν τα χρόνια και ξημέρωσε γοργά-γοργά...ήλιος εστάθηκες θαρρείς εκεί ψηλά...το φως σου γύρω να σκορπάς και να φωτίζεις...
Τι χρώματα ...τι μουσικές εσκόρπισες τριγύρω μας...με τα χρυσά σου τα χεράκια...τι χρώματα ...τι μουσικές...με την ευαισθησία σου...και το ταμπεραμέντο σου να ισορροπείς τις μουσικές ...με την αληθινή σου τη ζωή και να τις μετατρέπεις δημιουργικά και έξυπνα...μονότονα να μην φαίνονται .. τα καθημερινά...

  Έχεις γενέθλια σήμερα και θαρρώ , πως και εγώ έχω μαζί σου...κάθε χρόνο ετούτη τη μέρα του Μαγιού...για σένα τα καλύτερα να εύχομαι ,να προχωράς μες στη ζωή , όπως εσύ εδιάλεξες ...κι εγώ συνοδοιπόρος κι αρωγός στις σκέψεις σου ,που επέλεξες για τη δική σου τη ζωή εσύ και μόνο εσύ... μονάχος...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ακριβέ μου Γιάννη !!!
Χρόνια καλά...και ροδογέμιστα ...χρόνια σοφά...μεστά ...γεμάτα από ανάσες και στιγμές.. ονειροταξιδεμένες !!!!

Η μάνα σου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
 ........................................................................................................... 

Σ' ευχαριστώ κι εσένανε μητέρα μου...σήμερα που γιορτάζουνε τη μέρα της μητέρας..εσένα που με γέννησες και μ'έφερες στον κόσμο...κι έτσι κι εγώ εμπόρεσα για να γευτώ...το Θείο Δώρο της μητρότητας...κι έτσι να καταλάβω τι θα πει...και μάνα τι σημαίνει...Δεν ξέρω πια αν πρέπει σήμερα να σου ευχηθώ ''Χρόνια Πολλά'' γιατί το ξέρω πως ψεύτικη θάναι η ευχή...το τέλος σου βιώνεις...μα θα σου ευχηθώ...για το ταξίδι που ετοιμάζεις αργά - αργά και βασανιστικά ...πως ''Χρόνια πολλά'' ή και όσα...αυτό εγώ καθόλου δεν το ξέρω...πως όσα χρόνια μου υπολείπονται...πάντα θα αναπολώ το χάδι σου...και πάντα στ' αυτιά μου μέσα όταν θάρχεται η λέξη ''μάνα''..εσένα με λατρεία θα θυμάμαι...με δίδαξες...μου ''δώρισες''...κι αυτό με κατακλύζει !!
Και ναι.. πολύ σ'αγάπησα...και πάντοτε η αγάπη μου για σε ,θάναι η σιδερένια δύναμη...που όρθια σαν κολώνα δωρική.. με στηρίζει ...με κρατά !!!
Σ'ευχαριστώ μανούλα μου γλυκειά !!! 

Η κόρη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Πρωτομαγιά....

Πέσε στα γόνατα , προσκύνα το πανάγιο χώμα
με τη ψυχή κατάκορφα στον ουρανό υψωμένη
όποιος και νά ‘σαι, όθε και νά ‘σαι, κι ό,τι άνθρωπος νά ‘σαι.
Πιότερο, αν είσαι του λαού ξωμάχος, χειρομάχος ,
φτωχόπαιδο, που αθέλητα σε βάλαν να καρφώσεις,
τον αδερφό σου αντίκρα σου, με μάνα εσύ κι εκείνος.
Ετούτη η μάντρα αντίκρυ σου, το σύνορο του κόσμου.
Σ’ αυτήν επάνω βρόντηξαν ο Διγενής κι ο Χάρος.
Ήτανε πρώτη του Μαγιού, φως όλα μέσα κι έξω
(έξω τα χρυσολούλουδα και μέσα η καλοσύνη)
που αράδιασε πα στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους
και θέρισε με μπαταριές, οχτρός ελληνομάχος,
όχι έναν, δυο, ή τρεις ….διακόσια παλληκάρια.
Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα,
μον' ήρθανε μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι.
Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνω απ’όλους ,
κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος. ( …)

 “Πρωτομαγιά 1943″ Κώστας Βάρναλης (Μάλλον το σωστό είναι Πρωτομαγιά 1944)

Την Πρωτομαγιά του ’44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Απ’ αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη.

Πηγή: TVXS. 
..............................................................................................................

Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Μέρα Μαγιού μου μίσεψες 

...................................................................................

<< Χριστός Ανέστη!!! >> και φέτος μεγαλοπρεπώς...

<< Χριστός Ανέστη >> και φέτος μεγαλοπρεπώς...γιορταστικά..Σε λίγο θα αφήσουμε σαν ανάμνηση παλιά και πάλι πίσω μας τους Επιτάφιους ...τους Μεγαλόσταυρους και ανανεωμένοι θα καυχιόμαστε πως ζήσαμε και φέτος μιαν Ανάσταση τρανή...Μα θα σε ρωτήσω και θα αναρωτηθώ ξανά και πάλι και ξανά...ποιόν Θάνατο νικήσαμε στ' αλήθεια?Ποιά είν' αυτά τα λόγια τα μεγάλα ..οι ψαλμωδίες ...οι τυμπανοκρουσίες και τα βεγγαλικά...που θα απαλύνουν τον πόνο των άστεγων...των κουρελιασμένων...που το χέρι άπλωσαν δισταχτικά...σε ένα γεύμα αγάπης.. των λιτά βεβαίως σήμερα διαβιούντων συνανθρώπων τους ? 

Σηκώσαμε στο νου μας την ταφόπλακα που σκέπασε βαριά τις ιδέες του Θεάνθρωπου και τώρα στην αποψινή βραδιά...σε μια μια μονάχα Ανάστασης βραδιά την εσηκώσαμε και ανεστήθη ο Θεάνθρωπος...? Και τις άλλες τις ταφόπλακες τις καθημερινές?Εκείνες που φορτώσαμε στις άδολες τις πλάτες τους...μιας νεολαίας αθώας και ανυποψίαστης...εκείνες τις ταφόπλακες...πότε προσμένουμε και σχεδιάζουμε να τις ανασηκώσουμε...από τα σώματα αυτά...και Ανάσταση να διαδραματιστεί στα μάτια τους μπροστά ? Όχι δεν βγήκα σήμερα ημέρα της Λαμπρής να διαμαρτυρηθώ...το γλέντι σας να αμαυρώσω...και το αρνάκι σας το σουβλιστό εγώ να''ξεπετσιάσω'''..

Είναι δικό σας ...φάτε το και κάντε το όπως ορέγεστε κι εσείς το προτιμάτε...έτσι κι αλλιώς δε μου αρέσει το ''αρνί''...και δεν το '''ξεπετσιάζω''...Να σας μιλήσω προσπαθώ...και να εξηγήσω και στον ίδιο μου τον εαυτό  και σε σας τα ανεξήγητα...πως να κοιτάξω τα παιδιά μου εγώ κατάματα...τα παιδιά σας και τους επιστήμονες...που άνεργοι εκεί έξω προσπαθούν Ανάσταση για να γιορτάσουν...περιφερόμενοι στους δρόμους μας μπροστά...με βλέμματα χαμένα ...απορημένα γεμάτα σοφία και πτυχία της ζωής...μα άδεια βλέμματα της ανεργίας θύματα κι αυτά...Ποιά Ανάσταση των εκκλησιών και μοναχά, θα κατορθώσει την Άνοιξη να κρατήσει ζωντανή και να δώσει στους άνεργους τους νέους που ταλανίζονται.. την πίστη ...τον αυτοσεβασμό για τη χαμένη τους αξιοπρέπεια..καθώς εγίνανε ''οικότροφοι'' γιαγιάδων και παπούδων? Μα το ξέρω εσείς θα μου το πείτε και αυτό..σαράντα μέρες θα κρατήσει η χαρά απ' την Ανάσταση ..οι ευχές θα δίνουν και θα παίρνουν...τα συσσίτια αγάπης και αλληλεγγύης για λίγες ακόμα μέρες θα συνεχιστούν...κι ύστερα κανείς δε θα θυμάται πια τις ''πένθιμεςκαμπάνες''τους Σταυρούς και το δρόμο αυτόν του Γολγοθά...

Κι ο Γολγοθάς θάναι εκεί έξω ...ίσως κρυμμένος κι όχι στα μάτια μας μπροστά...μα ολόρθος και αληθινός και ανηφορικός και δύσβαστος συνάμα...ζωγραφισμένος θάναι εκεί στα μάτια απάνω των κουρελιάρηδων...των πεινασμένων...των νηστικών μικρών παιδιών...των ανήμπορων και απροστάτευτων ...χωρίς κοινωνική περίθαλψη γερόντων...Και ναι.. η Ανάσταση κι εκείνη θα καραδοκεί ...θα ελπίζει...θα αγωνιά...θα προσμένει...θα ευελπιστεί...σε μία νέα Άνοιξη...σε μια καινούρια Πασχαλιά...
Δεν είναι κακία αυτό που θα τολμήσω σήμερα Λαμπρή για να σας πω : Μήπως λέω.. μήπως η Ανάσταση έρχεται κάθε χρόνο μες στην Άνοιξη..για τους ολίγους τους διαπλεκόμενους ή και τους τυχερούς ? Κι ή άλλη η Ανάσταση πάλι στα σκαλοπάτια καρτερεί μονάχη της ...με το ξεθωριασμένο ρούχο της...γιατί και φέτος πάλι το παλιό της φόρεσε...και στη μεταλαβιά δεν πήγε λαμπερή... 
<< Χριστός Ανέστη >> αγαπητοί και αγαπημένοι μου !!!

Χριστός Ανέστη - Σοφία Θεοδοσιάδη-εκπαιδευτικός.
............................................................................................................

'' λιλά αγριοβιολέτες ''- Διήγημα

Επήρε να χαράζει στο ξημέρωμα..Γύρισες πίσω..είχες ξεχάσει να της δώσεις τις βιολέτες που εμάζεψες..πάντα εμάζευες τις αγριοβιολέτες να τις πάει στον Επιτάφιο..ήθελες να 'χουν τη δροσιά απ' το χτήμα σου για να στολίσουνε τα ματωμένα χέρια του Χριστού..ίσως πενθίσουνε της είπες και τα χέρια που καρφώσανε το σταυρωμένο το κορμί του..Ήταν πανσέληνος της Άνοιξης κι εστάθηκες σιμά της.. όνειρο ήσουν το κατάλαβε..κι εγύρισες για να φωτίσεις τη βραδιά ..να ξεχαστεί στο ημερολόγιο η σκοτεινή της νύχτα..Τούτην την ώρα, βλέπεις ήτανε Άνοιξη..πάντα το Πάσχα Άνοιξη κινά στην πόρτα  να κοπιάσει..και η Ροδένια εσηκώθηκε πουρνό..Μ. Εβδομάδα των Παθών..συνήθειο το 'χαν χρόνια μες στο πατρικό να σιγοκαίει νυχθημερόν ..το καντηλάκι άναψε στο μικρό εικονοστάσι..

Είχε φυλαγμένες τις εικόνες που της χάρισεν η μάνα της..κειμήλια της γιαγιάς της απ' τον Πόντο..Στο τρίπτυχο της Παναγιάς έκαμε το σταυρό της..Έφτιαξε έναν ελληνικό καφέ κι εχάθηκε η σκέψη της μέσα στη μυρουδιά του..σαν τότες με το Γιώργη της που σαν συμπόσιο πρωινό,επίνανε αντάμα τον καφέ τους..Τούτη η ησυχία η πρωινή έμοιαζε ευλογίας ξεκίνημα..πλέκανε σχέδια για την ζωήν..για τα παιδιά..δέκα πέντε χρόνους τούτη η συνήθεια δεν έλεγε να φύγει απ' την ψυχή της..Άνοιξε το τρανζιστοράκι που 'χε δίπλα απ' το κρεβάτι της ,έπαιζε ένα ρέκβιεμ πένθιμο και τότες εθύμήθηκε τον άντρα της που ήταν αποθαμένος..

Μ.Παρασκευή ημέρα των ψυχών κι ο Γιώργης της θα τριγυρνάει στο μνήμα του ολόγυρα..

στον κήπο των αγγέλων θα αναμένει ..

 

Κατέβηκε στον κήπο της ,μάζεψε τα ζουμπούλια που εφύτεψεν στον κήπο τους χρόνους πολλούς νωρίτερα ανυποψίαστος για το φευγιό του ο Γιώργης..Εκάθησε για μια στιγμή εις την πεζούλα του σπιτιού..την πήρανε τ' αρώματα απ' τα ζουμπούλια και τα δάκρυα της Παναγιάς..κι εθάρρησε πως την εχαϊδεψε στον ώμο της..της είπε να κινήσει..Μ.Παρασκευής το πρωινό και άκρα του τάφου σιωπή...μες στο νεκροταφείο των ανθρώπων...μα όχι εκεί και των ψυχών...γιατί οι ψυχές τους εταξίδεψαν...ψηλά ...μακριά...και μέσα μας.. ακόμα κατοικούνε..Και ξαφνικά η μπάντα επαιάνισε...ένα Ρέκβιεμ πένθιμο...νοσταλγικό ...ψυχών ανάπαμα θαρρείς...κι ό όχλος ακολούθαγε ...αργά και σιωπηλός...είναι παράξενη η μουσική μες στο Νεκροταφείον .Δεν ξέρω αν κάνει τις ψυχές των ζωντανών να ηρεμούν...ή τις ψυχές των αποθανόντων...νάρχονται ξανά...να επανέρχονται για μια μονάχα μέρα ή στιγμή...να οσμωθούν μαζί τόσο στιγμιαία και περαστικά...κι ύστερα πάλι να χαθούν...εκεί ψηλά που κατοικούν...ή πάλι και ξανά στον κήπο της καρδιάς μας...

Κι η μπάντα εσυνέχιζε με βηματισμό αργόσυρτο...θαρρείς κι αυτή επρόσμενε μέσα στην άκρα σιωπή...οι ψυχές να την ακολουθήσουν...και η Ροδένια  μέσα στο πλήθος ολομόναχη και σιωπηλή...παρέα με το Γιώργη της,η ανάσα του την ακούμπαε..επερπατούσε δίπλα της, συγκινημένη  απ' τις μουσικές , που σε ''στέλνουνε'' ψηλά.. εκεί που θαρρείς οι ψυχές δεν έπαψαν στιγμή να κατοικούν...που μυρωδάτες σήμερα μες στον εξαγνισμό τους...μες στα λιβάνια τα αρωματικά...που η Ροδένια εδιάλεξε το Γιώργη της να τον αρωματίσει ...μες στις βιολέτες τα ζουμπούλια και τις πασχαλιές.. ήξερε πως του Γιώργη της λουλούδια ανθισμένα του αρέσαν..Στη σκέψη της μία φράση του Ευαγγελίου εκαρφώθηκε..πως η ζωή εν Τάφω κείται.. όχι δεν είναι μονολόγησε δεν είναι η ίδια  << Η ζωή εν Τάφω >>.. είναι το περιτύλιγμα της ίδιας της ζωής...είναι το σώμα το φθαρτό...που δεν κατόρθωσε  να σώσει ουδείς...είναι η ψυχή που ελεύθερη ...στους ουρανούς της κατοικεί...εκεί ψηλά...κι εδώ σιμά μες στην καρδιά της...Μεγάλη είναι λένε η Παρασκευή...για σένανε Χριστέ μου...γιατί δεν ελογάριασες το ανθρώπινο το ''περιτύλιγμα'' και το σαρκίο σου ερίσκαρες..της προδοσίας έρμαιον στο χώμα να ταφείς...έτσι ελευθερώθηκες...έλυσες απ' το κουτί  το περιτύλιγμα...έλυσες τις σατέν κορδέλλες του κι ευρέθηκες στην ανθισμένη Γης...

Κι η μπάντα επαιάνιζε το πένθιμο το Ρέκβιεμ...και η Ροδένια εσκούπισε τα δάκρυα, έπαψε πια να θλίβεται μες στο Νεκροταφείον...στην εποχή των τάλαντων και των τριάκοντα αργυρίων..ευτύχησε για μια φορά ψυχές σαν πεταλούδες ν' ανταμώσει..να την περικυκλώνουνε στον κήπο της καρδιάς..κάθε που πένθιμα οι καμπάνες θα χτυπούνε..Θυμήθηκε την παιδικήν..αθώαν Πασχαλιά..τότες π' ανέμελα ..ελπιδοφόρα επέρναε κάτω απ' τον Επιτάφιον..τότε που η αύρα η βραδινή εκώπαζε...το φως στα φαναράκια των παιδιών..εις την περιφοράν του Επιταφίου εις τις γειτονιές..και τα κεριά μη σβήσει.. Εχαμογέλασε δειλά.. ένιωσε ευλογημένη..είναι που επρόκανε κι αγόρασεν το μύρον της αγάπης το ακριβόν..είναι που το 'νωσε..γιατί εστάθη δίπλα της ο Γιώργης της,στο πλάι της βημάτιζε σιμά  της...μέχρι που τον άφησε ξανά...εκεί στον Τάφο του...μα όχι στη ζωή του την εν Τάφω.. εκεί κάτω από το μαρμάρινο τετράδιο που έγραψαν χρυσόδετα δυο λόγια τα παιδιά της εις ανάμνησιν..πόσο πολύ αγαπήθηκε η ψυχή του η αγνή...για την ευγένεια της ψυχής του εμίλαγαν τούτο το πρωινό..τα λόγια τα αχνοϋφαντα..εσκόρπαγαν αρώματα.. κι ευφράνθη ο λογισμός της.. Μεγάλη λέν' πως είν' Παρασκευή...κι εκείνη εθάρρησε για μια στιγμή πως νίκησε ο Γιώργης της το θάνατο..καθώς εστάθηκε  εις την σκέψη της ολοζώντανη οπτασία.

Μία φωνή και μια αγκαλιά την έφεραν και πάλι πίσω στη ζωή..''πάμε μαμά στο σπίτι μας''..Μονολογούσε κι έφευγε απ' το Νεκροταφείο η Ροδένια : ''Γαλήνεψε ψυχή μου εσύ...μη μου θυμώνεις Γιώργη μου που φεύγω και σ' αφήνω..εγώ εχρεώθηκα στη Γης να κατοικώ απ' τ' άγριο το φευγιό σου..μείνε εκεί που διάλεξες τώρα να κατοικήσεις..μαζί με τον Παθόντα και Ταφέντα τον Χριστό..δεν είσαι μοναχός σου και πάλι θα 'ρθω δίπλα σου εγώ..γιατί μες στο βινύλλιο της ψυχής έπαιξε μουσική η δική σου η ψυχή και θα 'ναι Μεγάλη εκείνη η μέρα που ξανά  οι ψυχές μας δίπλα - δίπλα θα σταθούν να περπατήσουν.''
Όμορφα ακούγονταν η μουσική στ' αυτιά της της Ροδένιας ..σαν αεράκι αιθέριο που απαλοχάϊδεψε  και την ψυχή τ' αντρός της..κι ας λέγανε όλοι γύρω της πως ήταν πένθιμο ετούτο το κομμάτι που η μπάντα του Δήμου επαιάνιζε εις το Νεκροταφείον... Σκέψεις στον αγέρα εσκόρπαε μαθές...τούτη τη μέρα που ήταν Επιτάφιος και οι ψυχές ελεύθερες περνούσανε πάνω απ' τα καντηλέρια και τα μάρμαρα..γλυκαίνονταν στους ύμνους των παιάνων.... 

'' λιλά αγριοβιολέτες'' - Διήγημα- της  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ω..γλυκύ μου έαρ...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

<< Ω...ΓΛΥΚΎ ΜΟΥ ΈΑΡ>> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
 

Χτυπούν από νωρίς...πρωί- πρωί καμπάνες πένθιμες...για εσέ <<γλυκύ μου έαρ>....η προδοσία σου συντελέσθηκε...κείτεσαι πλέον νεκρός...Ο προδότης νεκρός από τύψεις κι αυτός...τούλαχε δύσκολη στο νου του επιλογή...Οδηγήθηκε μόνος του ?Τον οδήγησαν?Ποτέ κανείς δε θα το μάθει...Σήμερα και πάλι χτυπούν πένθιμα...<<αι γεννεαί πάσαι >>θρηνούν...Δεν το κατόρθωσες Χριστέ μου σε τάξη να τις βάλεις τις γεννεές...και θρηνούν και συνεχίζουν ανηλεώς το σφυροκόπημα σταυρούς κατασκευάζουν...και τους πουλούν '''ακριβά'''στου καθενός το μπόι λαξευμένους...Και το θέατρο του κόσμου συνεχίζεται...κι ο ''Άννας στέλνει στον Καϊάφα'' να βγάλει το '''φίδι από την τρύπα''( κοκορομάχοι πολιτικοί )...και ο Πόντιος Πιλάτος να δικάσει αποφασίζει - έναντι πάντα κέρδους και αμοιβής...( και σήμερα '''λάδωμα'''το λένε εις την Ελληνικήν)...και οι μάνες να οδύρονται...οι μόνες άμοιρες και αθώες...καθώς στα πόδια τους σωριάζονται οι '''γυιοί...της ανεργίας...και των ιδεών τους '''σκοτωμένοι'''...

Κι έτσι απλά και ήσυχα μα και συνταραχτικά...οδεύουμε και σήμερα '''πενθούντες'''και μιαν ανάσταση '''νεκρών'''των ιδεών μας των νεκρών...των ιδανικών μας των νεκρών...προσμένοντες...ευελπιστώντες να τις συναντήσουμε...όχι στους ουρανούς εκεί και στη Δευτέρα Παρουσία να αναστηθούμε...μα εδώ κάτω εις τη Γη...προσγειωμένοι την Ανάσταση της ιδέας του Χριστού...του λαμπερού ιδεολόγου και επαναστάτη...εδώ μπροστά μας να συντελεσθεί...κι ας κλαίει γοερά απόψε πάλι η Μαρία η μάνα του Χριστού...και η κάθε Μαρία της ζωής...της διπλανής της πόρτας...

Και ναι η ζωή και πάλι απόψε θα ταφεί προσωρινά και ναι <<Η ζωή εν Τάφω>>...μα οι θρηνούντες πάλι απόψε θε να στυλωθούν...και την καρδιά τους πάλι πέτρα να την κάνουν...να ατσαλωθούν...την πέτρα από τον Τάφο να σηκώσουν...κι έτσι η ζωή από τον Τάφο να ελευθερωθεί και γύρω μας και πάλι,,,ανάμεσά μας για να κατοικήσει...Είναι που είν' τα λόγια Του αξεπέραστα...είναι τα λόγια που τις συνειδήσεις μας τροφοδοτούν...ακόμα κι άρχοντες και βασιλιάδες εις τους θρόνους κι αν βρισκόμαστε...εκεί τη νύχτα της ντροπής και της προδοσίας και του αδειάσματος...επίσκεψη τυραννική.. μες στις ψυχές μας κατοικούν...
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
............................................................................................................

...................................................................................

. 

<< Σήμερον κρεμάται επί ξύλου>>..μόνο σήμερα ?

Την κορύφωση του Θείου Δράματος με την αναπαράσταση του σταυρικού Μαρτυρίου του Ιησού Χριστού βιώνουν στην εκκλησία οι πιστοί την Μεγάλη Πέμπτη.
<< Σήμερον κρεμάται επί ξύλου>>...μια φράση δυνατή σαν σφαίρα που τρυπάει το νου τ' ανθρώπου...καθώς ακουμπάει τον άνθρωπο...τον κάθε άνθρωπο...το δράμα του Χριστού...που συνεχίζεται από τότε αδιαλλείπτως και μέχρι τις μέρες μας...
Και ναι <<κρεμάται...ο άνθρωπος ...και δεν ξέρω αν είναι απλά επί ξύλου...ή σε κάτι χειρότερο...αφού δεν είναι πλέον ένα μεμονωμένο περιστατικό για παραδειγματισμό και τιμωρία...αλλά << κρεμάται>>ο άνθρωπος...προς αφανισμό όλόκληρων λαών...στο βωμό του πολιτισμού και της ανάπτυξης...
Κάθε που κάποιος ως ένας άλλος επαναστάτης...καθώς επαναστάτης λογίζεται για την εποχή του ο Χριστός...κάθε ένας λοιπόν που  ''ύψώνει'' φωνή...μοιραία πρέπει να Σταυρωθεί.

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.

Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν».

Λόγια σοφά...δυνατά...αναπάντεχα...διδαχτικά...μέσα στους ψαλμούς της Μ.Πέμπτης...και κάπου εκεί στη μέση των 12 αποψινών Ευαγγελίων που θα ακουστούν,,,θα προβάλλει ο   <<Εσταυρωμένος>> ...γεμίζοντας συγκίνηση..όσους βαθιά σκέφτονται τη θυσία που τελείται στο δράμα του Ενός...του Χριστού...μα και τη θυσία που καλείται ο καθείς να πραγματώσει μέσα του...αν θέλει να πορεύεται με αληθινή αγάπη προς τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπό του.
Σήμερα ..κι ενώ το "" ράπισμα '''που κατεδέξατο ο Υιός της Παρθένου...καλούμαστε να σκεφτούμε με μεγάλη περισυλλογή...τα ραπίσματα τα καθημερινά...και τον εξευτελισμό που υπέστην ο Χριστός λίγο πριν τη Σταύρωσή Του...καθώς
έζησε τον απόλυτο εξευτελισμό αλλά και την χλεύη του πλήθους και των Ρωμαίων στρατιωτών (πορφύρα, αγκάθινο στεφάνι, και μαστίγωμα).Είναι ώρες βαθιάς κατάνυξης οι ώρες του Πάσχα...γιατί ο '''εξευτελισμός.. τα ραπίσματα και η Σταύρωση...τείνουν να γίνουν καθημερινά φαινόμενα κατά έναν διαφορετικό ίσως τρόπο..καθώς κάθε εποχή αλλάζει ''σταυρούς''.

Κείμενο και σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

.

Jesus Of Nazareth-Crucifixion "Ιησους-Η Σταυρωση" 

..................................................................................

Τον μυστικό Σου δείπνο Σου.. τον σκέφτομαι....

Πίνακας: Leonardo da Vinci.

Ο ήλιος τρύπωσε στο δωμάτιο και το φώτισε απλόχερα απ' άκρη σ' άκρη...ησυχία εκκωφαντική...μα εμένα ήχοι δυνατοί έρχονται και με βρίσκουν...τούτο το λιόγερμα...τούτο το δειλινό..που οι κάμπάνες χτυπούν ...και καλούν για τον Μυστικό τον Δείπνο...Ένα δείπνο αποφάσεων...ένα δείπνο διαπίστωσης...ένα δείπνο αγάπης ...μα που κάπου εκεί.. κρύβει και την προδοσία...κάπου εκεί φωλιάζει και η αμφισβήτηση...όλα κρυμμένα σ' ένα δείπνο μοναχά...σε καρδιές αλλιώτικες συγκεντρωμένες σ' ένα απλό τραπέζι..., σ' ενα τραπέζι που ο οικοδεσπότης την Αγάπη δίδαξε και σκόρπισε...και την ταπεινοσύνη και τώρα θα βιώσει την καταστροφή...από τους έξω κι από μέσα...Πόσο αλήθεια μας αφήσανε ...πόσο αλήθεια μας οδήγησαν να πλησιάσουμε στην αληθινή εικόνα των λεγόμενων ...του Θεοφώτιστου Χριστού ? 

Ποιός μπόρεσε τόση ταπεινοσύνη που κουβάλαγε στους ώμους του να τηνε νιώσει...να την μεταλάβει και να μην τολμήσει ...να μην διανοηθεί σε προδοσία να την μετατρέψει ? Μα ο Ιούδας πάντα μέσα μας καραδοκεί..είναι τύπος ελλειπής...αδύναμος...κι από διεργασίες δεν νογάει...δεν σκέφτεται ούτε καν και την καταστροφή...που μιας στιγμής ματαιοδοξία του ,μπορεί να προκαλέσει...Βραδιά περίσκεψης κι απόψε...αυτή που η ταπεινοσύνη του Χριστού... μα και η δεχτικότητα και η ανωτερότητα της σκέψης Του...και η προειδοποίηση γα την Προδοσία που θα υποστεί...είναι ασύλληπτα για τον κοινό μας νου..  όλους μας.. πέραν θρησκευτικών στενοτήτων και αγκυλώσεων...σε συναισθήματα και συμπεράσματα διδαχτικά πρέπει να παραπέμπει...διότι και  πάντα πρέπει να θυμόμαστε...και να αναλογιζόμαστε συχνά...που έρχονται στη ζωή στιγμές...που και:
<< οι έσχατοι έσονται πρώτοι >>.

 Τον μυστικό Σου δείπνο Σου.. τον σκέφτομαι -
Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Την 1η Απριλίου του έτους 33 π.Χ. και ημέρα Τετάρτη και όχι Πέμπτη όπως μνημονεύεται στα εκκλησιαστικά κείμενα έλαβε χώρα ο Μυστικός Δείπνος, σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Κόλιν Χάμφρις, υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές για τον Μυστικό Δείπνο στα Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά σε σχέση με αυτό του Ιωάννη, καθώς οι τρεις πρώτοι ιστόρησαν τα γεγονότα χρησιμοποιώντας παλαιότερο ημερολόγιο από το επίσημο εβραϊκό.

Ο καθηγητής υποστηρίζει επίσης ότι η σύλληψη του Ιησού, η ανάκριση και οι δίκες δεν έλαβαν χώρα σε μία μόνο νύχτα. 

Μυστικός Δείπνος";

Η λέξη μυστικός παράγεται από το "μύστης" και αυτό από το "μυώ". Άρα ο Δείπνος αυτός δεν έγινε κρυφά και απομονωμένα, αλλά για να αποκαλύψει, παρουσιάσει και διδάξει στους δώδεκα μαθητές Του ο Κύριος, ότι το μυστήριο της Σταυρικής Του Θυσίας ήδη έχει συντελεσθεί.

...............................................................................................................