μονάχος με καρφιά..μάτωσες την ''ελπίδα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος- George Frederic Watts- Ελπίδα- Πινακοθήκη Tate Λονδίνο.

Της Εβδομάδας τούτης της ξεχωριστής..που ψάχνουνε καρφιά να σε σταυρώσουνε ..  αναρωτιέμαι πως μπορέσανε..πως καταφέρανε τη λογική τους να παραμερίσουνε..και να ζητούν απεγνωσμένα να ''σταυρώσουν την ελπίδα''...Κι όχλος πολύς..μάζα ηφαιστείου καιόμενη να αναφωνεί.. 
<< σταύρωσον..σταύρωσον Αυτόν >>.
Από όλα τα άνθια του αγρού..καταμεσίς της Άνοιξης..που η φύση έστησε τρελλό χορό και σκόρπισε αρώματα και χρώματα τριγύρω ..οι άνθρώποι ''όχλος'' αλαλάζων σαν εμετατραπήκανε.. διαλέξανε  Χριστούλη μου για σένανε αγκάθια.. να σου πλέξουνε στεφάνι..Να σου φορέσουνε αγκάθια  στο κεφάλι σου..για να ματώσουν την ελπίδα τους..που εχάθηκε εκεί με το αίμα σου μαζί..επάνω στο σταυρό.. 

Χριστέ μου..κι εσύ ανήμπορος θαρρείς και στωικός..δεν ήθελες..δε μπόρεσες το σταυρικό σου θάνατο να σταματήσεις..να σταματήσεις τα καρφιά που ψάχνανε..από τα χέρια αυτών..που πρώτος εσύ ευλόγησες..τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη της ψυχής τους .. Τολμούσες..είχες το θάρρος να γυρνάς το μάγουλο.. και ράπισμα να δέχεσαι κι από την άλλη την πλευρά..Κι  εκείνοι ..λίγοι.. και ''μικροί'' και απερίσκεπτοι..καταδικασμένοι οι ίδιοι στο σκοτάδι τους.. που δεν μπόρεσε το φως σου για να τους φωτίσει..θα αναζητούν και πάλι απ' την αρχή..έναν καινούριο πια Χριστό..τη σωτηρία της ψυχής του να ακουμπήσουν..Εσύ το χρέος σου το έκανες ..με τη θυσία της ψυχής και του εαυτού σου..δεν τα κατάφερες να σπάσεις το απόστημα..εκείνου του κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..την απληστία των ολίγων δεν τα κατάφερες σε άλλη πορεία να την στρέψεις..

Προδότες..συμπονετικοί .. στ' αλήθεια και στα ψέμματα..όλοι απόψε θα σκύψουνε Χριστέ μου μπρος στα ματωμένα πόδια σου..τη γύμνια της προδοσίας τους να κρύψουν..Γιατί ποιός τάχα απ' όλους αυτούς δεν ''πρόδωσε'' και έναν δεν ''εσταύρωσε'' άνθρωπο δικό του κοντινό ή ξένο..Ήσουν ήλιος αστραφτερός..μα απόψε εσταυρώθηκες και σιώπησες..είν' σαρκικός ο θάνατος και η σιωπή..γιατί οι αχτίνες σου μέσα στου καθενός το νου θα λάμπουνε Χριστέ μου..είναι τα λόγια σου δυνατά και αξεπέραστα ..η παρακαταθήκη σου βαριά..και τα καρφιά από σίδερο σκληρό..που το κορμί σου εδέχθη...Άνθρωπε αναλογίσου σήμερα ..νιώσε βαθιά κατάνυξη..γιατί μονάχος με καρφιά εσύ..μάτωσες την ''ελπίδα''.....

Δε γίνεται..δεν ημπορεί..μου μοιάζει αδιανόητο..για να ''θαφτεί'' η ελπίδα..Ο άνθρωπος είναι οραματιστής..πάλι θα βηματίσει..θα σε αναζητήσει πάλι απ' την αρχή Χριστέ μου μέσα του..θα σε ψάξει να σε βρει εκεί που κατοικείς..Ήσουν βαθιά επαναστάτης ..με το λόγο σου που στις καρδιές εστόχευε.. πρωτοπόρος..κι ίσως και ιδεολόγος άριστος..ανθρωπιστής μοναδικός..Μα οι ανθρώποι.. που χρησιμοποίησαν την εξουσία τους συχνά..εκμεταλλεύτηκαν.. διέπραξαν εγκλήματα θρησκευτικά ..με το δικό σου όνομα για πρόσχημα..έχοντας για σημαία..Μα εσύ αλλιώς ξεκίνησες την ''επανάσταση''..ήσουν αγνός..δε σήκωνες σημαίες καταπίεσης .. σημαίες εγκλημάτων..της αγάπης και του ανθρωπισμού σημαίες πάντα είχες εσύ για λάβαρα..σκορπούσες κι έδινες γαλήνη και οράματα..εδίδασκες αγάπη ..

Ωδή στη θυσία σου Χριστέ μου - 
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

Οδεύοντας... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μυρίζει αλλιώτικα τούτο το πρωινό ο καφές..μυρίζει μυρωδάτα.. Χορτάριασε η αυλή μας μάνα μου..γέμισε αγριοτρίφυλλο και κάτασπρα στρωμένα απάνω του..σαν αστεράκια που επέσανε από τους ουρανούς..μικρά- μικρά κι ασήμαντα φαντάζουνε..εκείνα τα  ασπροκίτρινα τα αστέρια..τα ταπεινά χαμομηλάκια..Μια μυρωδιά χαμομηλιού..γεμίζει τον αέρα της ψυχής μου... μελαγχολία ..νοσταλγία και επιστροφή ολική του νου..στο χώμα που το πρωτοπάτησα..στο χώμα που με συγκίνηση  τούτο το γλυκοχάραμα πατώ.. 

Ανάγκη μου μεγάλη εσωτερική.. χωρίς μελοδραματισμούς.. έτσι σαν ένα ταπεινό προσκύνημα..στον τόπο που με ανάθρεψε.. που με έφτιαξε..και που με γέμισε εικόνες..επιστροφή..την όφειλα..σαν ένα τάμα από καιρό.. Αυτό το κάδρο το κουβαλάω χρόνια μέσα μου..Σπίτι παλιό.. μικρό.. με μια αυλή μεγάλη..ακακίες ανθισμένες που στολίζουν τις γωνίες της αυλής..και τον πατέρα μου κάτω απ' τις μυρωδιές της ανθισμένης ακακίας..

Ο τόπος μου γεμάτο ακακίες.. Αυτή η αυλή για μένανε ήτανε πάντα μια ζεστή γωνιά..ήθελα πάντα το άρωμα που σκόρπαγε απ' τα δέντρα της ..το χρόνο εκεί να σταματήσει..να εγκλωβίσει..Μα ζήταγα μέσα μου βαθιά..κι ας το 'ξερα..το ακατόρθωτο..το άπιαστο..το ξερα πάντα πως ο χρόνος όλα θα τα αλλάξει..
Ρίζες που ''ρίζωσαν '' βαθιά στη γη και μέσα μου..θα φύγουν ..θα ξεριζωθούν..Μορφές που ζωγραφίστηκαν μες στους καθρέφτες της ψυχής..θα ξεμακραίνουν.. θα μπορέσει ο θάνατος χρώμα να τις αλλάξει..; 

Όχι για να τις σβήσει δεν μπορεί..μα τα χρώματά τους όλα γίναν παλ..μοιάζουνε λεία και απαλά..δεν δίνουν τις πραγματικές πλέον φωτοσκιάσεις.. Κάθομαι ώρες κάτω από το δέντρο.. που εκάθησες κι εσύ..πατέρα ..μάνα και παππού μου και γιαγιά..Το άρωμα των λουλουδιών της ακακίας της παλιάς .. αναμειγνύεται με τη σιωπή.. σιωπή..και έρχεται απροσκάλεστη η γλυκειά σας η φωνή.. κελαρυστά μέσα στα αυτιά μου...τούτο το πρωινό...

Δεν την αντέχω αυτή τη ''σιωπηρή''..την τόσο κραυαγαλέα σας φωνή..Λένε πως η αγάπη που εκατοίκησε μέσα μας βαθιά..πως είναι γιατρικό και βάλσαμο..πως έχει τρόπο να απαλύνει τις απώλειες..όταν εκφράζεται ακόμα νοερά..κι ας μοιάζει υπερβολή .. Όχι δεν είναι υπερβολή η κατάθεση αγάπης που βιώθηκε με τόση ανιδιοτέλεια και τόσο αληθινά..

Ετούτο εδώ το πρωινό..σε τούτη τη γαλήνη και τη ''θλίψη'' της ημέρας ..που οι ''νεκροί'' σαν ζωντανοί ξανάρχονται μπροστά μου και ορθοί..ζητούν και πάλι τη ματιά ..και γιατί όχι και το δάκρυ μου να τους αγγίξει..και από το ''άγγιγμα'' αυτό.. να ξαναγεννηθούν εντός μου...όχι δεν είναι υπερβολή..είναι ψυχής ανάγκη η έκφραση.

Κάπου εκεί.. στο κομβικό σημείο πριν τον αποχαιρετισμό..μην ξεχαστείς..τα χέρια που σε ανάθρεψαν ..τα χέρια τώρα που είν' τρεμάμενα.. μην ξεχαστείς ''ζεστά'' όσο είν' να τα φιλήσεις....Ναι ..ναι.. είναι όχι υποχρέωση προς τη μάνα μας..ανάγκη επιτακτική.. σε κείνη τη γυναίκα που μας γέννησε..τώρα που κείται πια ανήμπορη κι Ανάσταση έπαψε να προσμένει..μια αγκαλιά ζεστή..ένα ''προσκύνημα'' να δώσουμε..ίσως του χρόνου ποιός να ξέρει...Ακόμα όμως κι αν εκλείψει η αιτία η αληθινή..πάντα θα ψάχνω μια ''αφορμή'' εκείνη της επιστροφής στον τόπο που εβλάστησα κι εγώ....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

νοσταλγώντας σε.......

Μακρές..ατέλειωτες διαδρομές..θαρρούσα πως ποτέ δε θα τελειώσουν..
Μου υποσχέθηκαν τα μάτια σου δάση πολλά να περπατήσουμε μαζί..
Ούτε που το υποψιάζομουν..τρέλλα που έχουνε και βιαστικά που είν' τα νιάτα..
Μόνο τον ήλιο ξέρουν να κοιτούν..οι σκιές δεν τους αρέσουν..

Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

κάποιες ημέρες Πανελλήνιες...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μπορεί να καθορίζονται κάποιες ημέρες Παγκόσμιες ή και Πανελλήνιες για να θυμίζουν γεγονότα και φαινόμενα της κάθε εποχής..όμως πάντοτε παραμένει ανοιχτή η ''πληγή''..εκεί στη βάση..στην ουσία του προβλήματος..που δεν του φταίει κάποια Παγκόσμια ή Πανελλήνια ημέρα..Δεκτές κι αυτές..μα σαν η συνοχή στη σκέψη μας..στη σκέψη των ανθρώπων δεν καλλιεργηθεί..άδικος κόπος..σπόρος ριγμένος σε χωράφι με ζιζάνια..μοιάζει η θύμηση..και η ''φυτεία'' αυτή..Μια χώρα από ανέκαθεν εμείς χώρα δέκτης προσφύγων και χώρα μεταναστών.. καλούμαστε σήμερα όσο ποτέ..να εμπεδώσουμε για άλλη μια φορά..άνθρωπος και αλληλεγγύη τι σημαίνει.

Σαστισμένη ειλικρινά παρακολουθώ και σήμερα..εκεί στα καφενεία απανταχού και της υπαίθρου..πως γαλουχείται η ξενοφοβία και ο ''μισανθρωπισμός'' .πως ψάχνουνε οι άνθρωποι εξιλαστήρια ''θύματα''..σ' αυτό που δεν διδάχθηκαν και δεν κατανοούν..Όχι δεν σας μιλώ αφηρημένα εγώ..και γενικόλογα δε λέω..Κάπου κοντά..εδώ τριγύρω απ' το κλεινόν το άστυ μας..τα βάλανε με κάποιο Δήμαρχο..γιατί εδέχτηκε κέντρο Φιλοξενίας..όλα τα λάθη..όλα τα πάθη και οι ''φόνοι'' και οι βιασμοί ..όλα εκεί να καρτερούν και εξιλαστήρια θύματα να ψάχνουν..Θλίβομαι για το επίπεδο και την κατάντια μας..αν ευελπιστούμε παιδεία να διδάξουμε μόνο στα καφενεία..Απουσία ολική του κράτους και της εκπαίδευσης θαρρώ..και ας ζητωκραυγάζουν πως και σήμερα γιορτάζουνε μια Πανελλήνια ημέρα των Προσφύγων..

Εγώ μονάχα  τα μάτια μιας μικρούλας σήμερα κοιτώ..και το χαμόγελό της..χωρίς τις μύξες και το θυμικό..που θέλουνε να διακινούν οι απαίδευτοι..οι τάχατες ''ψυχοπονιάρηδες''..που στις πλάτες όλων των ταλαίπωρων... κερδίζουνε ένα κομμάτι να γεμίσουνε της ανασφάλειάς τους..Και δικαιούμαι να μιλώ..με μια ταπεινοσύνη..  που διακρίνει ένα μεγάλο μέρος των συναδέλφων μου..που κάνουνε απέλπιδα προσπάθεια..ουσία να φυτέψουνε  εις τα μυαλά παιδιών μα και γονέων..Χωρίς τυμπανοκρουσίες και κανάλια της Τv...χωρίς ιλουστρασιόν φανφάρες και με κάμερες..γιατί η παιδεία δε θέλει κάμερα..μα ένα νου ανοιχτό και υγιή..και όχι από τον κάθε καφενόβιο..από τον κάθε άσχετο πορίσματα να βγάζει...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
..............................................................................................................

Ο Δρόμος των Δακρύων - Χόρχε Μπουκάι.

<< Λέω λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι, είναι θάνατος.
Κάποιες φορές, ζωή είναι, να παρατάς αυτό που κάποτε σε έσωσε.
Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.
Όλοι έχουμε αυτή τη τάση, να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. 

Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.
Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σε αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σε αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε......>>

'' Χόρχε Μπουκάι''  (  Ο Δρόμος των Δακρύων).
...............................................................................................................
 Σκορπάει μια μυρωδιά το νοτισμένο χώμα..Μια ζέστη αφήνει η βροχούλα η ψιλή η ποτιστική...Μ' αρέσει όταν βρέχει σιγανά..είναι που προλαβαίνει από μόνη της το χώμα να δροσίσει..είναι που ο νους αρωματίζεται θαρρείς από τις μυρωδιές των λουλουδιών της Άνοιξης που με τις στάλες της η βροχή..κατρακυλά..τις παρασέρνει ως τη γη...Σκέψεις ανάκατες εκεί..μέσα στο χώρο που αναπαύονται οι ψυχές..σκέψεις γαλήνιες..αληθινές..

<< Καθένας μόνος του μονολογώ πορεύεται στο θάνατο >> καθένας μόνος και με το δικό του τρόπο βιώνει τους αποχωρισμούς..Τους αποχωρισμούς που άλλοτε ''μικροί'' και άλλοτε ''μεγάλοι'' αφήνουν μέσα μας κενό..κενό έναν χώρο στο ντουλάπι με τα ''τρόφιμα''εκείνα της ψυχής...Κι αναλογίζομαι..είναι άραγε δίκαιο να μένεις μόνο στην συνειδητοποίηση της απώλειας..ή να βαδίζεις παραπέρα..''γδαρμένος'' μα ανανεωμένος μέσα σου.. σοφότερος..αποζητώντας τις πληγές ..με το νέο να γιατρέψεις...

η φίλη σας Σοφία 
.............................................................................................................

και να που θα 'ρθει μια βροχούλα ....- Sara Teasdale

Θα έχει μια θερμή ψιχάλα και μια ευάρεστη οσμή η γη,
Θα τερετίζουν χελιδόνια απ’ την αυγή ως την αυγή,
Θα έχει του δρυοκολάπτη τους έρρυθμους χτύπους,
Και των δαμασκηνιών τους αφρόλευκους κήπους.
Φλογόστηθη σφαίρα πάνω στον φράχτη θα καθίσει,
Και του κοκκινολαίμη η τρίλια εύηχο σκίτσο θα κεντήσει.
Δεν πρόκειται αυτόν τον πόλεμο κανείς να θυμηθεί,
Αφού δεν έμεινε κανένας να πενθεί.
Δεν πρόσεξαν χλωρίδα και πανίδα την διαφορά μικρή,
Ότι έγινε σκόνη η ανθρώπινη φυλή,
Ενώ η άνοιξη θα ‘ρθει πολύ νωρίς,
Χωρίς ν’ αντιληφθεί πως δεν υπάρχουμε εμείς.

 Sara Teasdale
πηγή:  hamomilaki Anthemis     
μετφρ. Βασιλική Π. Δεδούση
....................................................................................................................................................................

ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χαθήκαν τώρα όλα αυτά.. τα σκόρπισαν οι άνεμοι..λόγια χαμένα που αναμίχθηκαν μες στ' αφρισμένα κύματα.. έπαψε πια από καιρό μαϊστρος να φυσά στην ψεύτικη τη θάλασσα.. που εγέμισε με φύκια.. Ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. διάτρητο το ρούχο της..τη γύμνια αυτή των λόγων να σκεπάσει αδυνατεί.. Τι κρίμα που απλώθηκε τριγύρω τόση οχλαγοή..και φτάνει μέσα μου σαν μια σιωπή εκκωφαντική..Λιγόστεψαν θαρρείς οι αυθεντικοί..οι ''χαρισματικοί'' οι άνθρωποι..λιοντάρια γύρω τριγυρνούν στης πόλης τα στενά...αδυνατούν..και δεν οσμίζονται τα αρώματα που οι ψυχές αναδύουν..ξεχνούν πως μες στο δάσος της ζωής υπάρχουν και εκείνα τα ''ωδικά πουλιά ''.

Δε συμμετέχω από καιρό σε κείνα τα παιχνίδια τα ανούσια..τα επιφανειακά..σε κείνα τα παιχνίδια του συρμού..σε κείνα τα φτηνιάρικα παιχνίδια της  ανούσιας και ψεύτικης φιλίας..που μοιάζουνε ..σαν τα ''φρουτάκια'' ενός καζίνου ..μιας απέλπιδας προσπάθειας ..πλούτο για να μαζέψουνε..εγώ μιλώ μονάχα για τον πλούτο της καρδιάς..που όμως εσένα ίσως και να σου  είναι αρκετή.. η τυχερή σου ..η απέλπιδα προσπάθεια..εκεί μες στο καζίνο της ''φτωχής'' σου της ψυχής και της χαμένης σου ζαριάς.. Ποτέ μου δε μου άρεσαν τα  τυχερά παιχνίδια..γιατί εκαταλάβαινα..πως εκεί στο τέλος της βραδιάς .. αν δεν είχες ''ράψει'' με προσπάθεια το σάκο της καρδιάς..ένα  μηδενικό εκουβαλούσανε οι ''άδειες'' τσέπες σου..ένα μηδενικό και η καρδιά σου..

Μου αρέσουν τα παιχνίδια τα απλά..εκείνα τα αληθινά..εκείνα που επαίζαμε από μικρά παιδιά..και σαν ακόμα είμαστε νιοί..ήταν παιχνίδια γνήσια..παιχνίδια αυθεντικά..είτε επαίζαμε κυνηγητό..  είτε '' κρυφτούλι''  της φιλίας ή της αγάπης..Είναι βραδιές που δίνω μια συγχώρεση σε κείνες τις καρδιές.. που δεν τα καταφέρανε να ανοίξουνε..που μείνανε σαν στρείδια χαλασμένα.. που δεν ανοίγουνε ποτές..είναι κι άλλες βραδιές.. που κοιτάζω γύρω μου και βλέπω θυμωμένες και απελπισμένες τις ψυχές..που ψάχνουνε επιμόνως τις τρύπες της αρρωστημένης τους καρδιάς ..με ψεύτικα μπαλώματα..να προσπαθούν για να τις κλείσουν ..

Αγάπα τους ανθρώπους γύρω σου.. μονολογώ ..κομμάτι από την πίτα τους είσαι κι εσύ μεγάλο...σάμπως δεν εχρεώθηκες κι εσύ αμέτρητες στιγμές με λάθη και με πάθη?  Κοιτώντας στον καθρέφτη μου..θωρώντας το το είδωλο εκείνο της μορφής μου.. αντανακλά χαμογελώντας απροσκάλεστα το είδωλο.. εκείνο της ψυχής μου..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη