ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χαθήκαν τώρα όλα αυτά.. τα σκόρπισαν οι άνεμοι..λόγια χαμένα που αναμίχθηκαν μες στ' αφρισμένα κύματα.. έπαψε πια από καιρό μαϊστρος να φυσά στην ψεύτικη τη θάλασσα.. που εγέμισε με φύκια.. Ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. διάτρητο το ρούχο της..τη γύμνια αυτή των λόγων να σκεπάσει αδυνατεί.. Τι κρίμα που απλώθηκε τριγύρω τόση οχλαγοή..και φτάνει μέσα μου σαν μια σιωπή εκκωφαντική..Λιγόστεψαν θαρρείς οι αυθεντικοί..οι ''χαρισματικοί'' οι άνθρωποι..λιοντάρια γύρω τριγυρνούν στης πόλης τα στενά...αδυνατούν..και δεν οσμίζονται τα αρώματα που οι ψυχές αναδύουν..ξεχνούν πως μες στο δάσος της ζωής υπάρχουν και εκείνα τα ''ωδικά πουλιά ''.

Δε συμμετέχω από καιρό σε κείνα τα παιχνίδια τα ανούσια..τα επιφανειακά..σε κείνα τα παιχνίδια του συρμού..σε κείνα τα φτηνιάρικα παιχνίδια της  ανούσιας και ψεύτικης φιλίας..που μοιάζουνε ..σαν τα ''φρουτάκια'' ενός καζίνου ..μιας απέλπιδας προσπάθειας ..πλούτο για να μαζέψουνε..εγώ μιλώ μονάχα για τον πλούτο της καρδιάς..που όμως εσένα ίσως και να σου  είναι αρκετή.. η τυχερή σου ..η απέλπιδα προσπάθεια..εκεί μες στο καζίνο της ''φτωχής'' σου της ψυχής και της χαμένης σου ζαριάς.. Ποτέ μου δε μου άρεσαν τα  τυχερά παιχνίδια..γιατί εκαταλάβαινα..πως εκεί στο τέλος της βραδιάς .. αν δεν είχες ''ράψει'' με προσπάθεια το σάκο της καρδιάς..ένα  μηδενικό εκουβαλούσανε οι ''άδειες'' τσέπες σου..ένα μηδενικό και η καρδιά σου..

Μου αρέσουν τα παιχνίδια τα απλά..εκείνα τα αληθινά..εκείνα που επαίζαμε από μικρά παιδιά..και σαν ακόμα είμαστε νιοί..ήταν παιχνίδια γνήσια..παιχνίδια αυθεντικά..είτε επαίζαμε κυνηγητό..  είτε '' κρυφτούλι''  της φιλίας ή της αγάπης..Είναι βραδιές που δίνω μια συγχώρεση σε κείνες τις καρδιές.. που δεν τα καταφέρανε να ανοίξουνε..που μείνανε σαν στρείδια χαλασμένα.. που δεν ανοίγουνε ποτές..είναι κι άλλες βραδιές.. που κοιτάζω γύρω μου και βλέπω θυμωμένες και απελπισμένες τις ψυχές..που ψάχνουνε επιμόνως τις τρύπες της αρρωστημένης τους καρδιάς ..με ψεύτικα μπαλώματα..να προσπαθούν για να τις κλείσουν ..

Αγάπα τους ανθρώπους γύρω σου.. μονολογώ ..κομμάτι από την πίτα τους είσαι κι εσύ μεγάλο...σάμπως δεν εχρεώθηκες κι εσύ αμέτρητες στιγμές με λάθη και με πάθη?  Κοιτώντας στον καθρέφτη μου..θωρώντας το το είδωλο εκείνο της μορφής μου.. αντανακλά χαμογελώντας απροσκάλεστα το είδωλο.. εκείνο της ψυχής μου..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη