μονάχος με καρφιά..μάτωσες την ''ελπίδα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος- George Frederic Watts- Ελπίδα- Πινακοθήκη Tate Λονδίνο.

Της Εβδομάδας τούτης της ξεχωριστής..που ψάχνουνε καρφιά να σε σταυρώσουνε ..  αναρωτιέμαι πως μπορέσανε..πως καταφέρανε τη λογική τους να παραμερίσουνε..και να ζητούν απεγνωσμένα να ''σταυρώσουν την ελπίδα''...Κι όχλος πολύς..μάζα ηφαιστείου καιόμενη να αναφωνεί.. 
<< σταύρωσον..σταύρωσον Αυτόν >>.
Από όλα τα άνθια του αγρού..καταμεσίς της Άνοιξης..που η φύση έστησε τρελλό χορό και σκόρπισε αρώματα και χρώματα τριγύρω ..οι άνθρώποι ''όχλος'' αλαλάζων σαν εμετατραπήκανε.. διαλέξανε  Χριστούλη μου για σένανε αγκάθια.. να σου πλέξουνε στεφάνι..Να σου φορέσουνε αγκάθια  στο κεφάλι σου..για να ματώσουν την ελπίδα τους..που εχάθηκε εκεί με το αίμα σου μαζί..επάνω στο σταυρό.. 

Χριστέ μου..κι εσύ ανήμπορος θαρρείς και στωικός..δεν ήθελες..δε μπόρεσες το σταυρικό σου θάνατο να σταματήσεις..να σταματήσεις τα καρφιά που ψάχνανε..από τα χέρια αυτών..που πρώτος εσύ ευλόγησες..τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη της ψυχής τους .. Τολμούσες..είχες το θάρρος να γυρνάς το μάγουλο.. και ράπισμα να δέχεσαι κι από την άλλη την πλευρά..Κι  εκείνοι ..λίγοι.. και ''μικροί'' και απερίσκεπτοι..καταδικασμένοι οι ίδιοι στο σκοτάδι τους.. που δεν μπόρεσε το φως σου για να τους φωτίσει..θα αναζητούν και πάλι απ' την αρχή..έναν καινούριο πια Χριστό..τη σωτηρία της ψυχής του να ακουμπήσουν..Εσύ το χρέος σου το έκανες ..με τη θυσία της ψυχής και του εαυτού σου..δεν τα κατάφερες να σπάσεις το απόστημα..εκείνου του κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..την απληστία των ολίγων δεν τα κατάφερες σε άλλη πορεία να την στρέψεις..

Προδότες..συμπονετικοί .. στ' αλήθεια και στα ψέμματα..όλοι απόψε θα σκύψουνε Χριστέ μου μπρος στα ματωμένα πόδια σου..τη γύμνια της προδοσίας τους να κρύψουν..Γιατί ποιός τάχα απ' όλους αυτούς δεν ''πρόδωσε'' και έναν δεν ''εσταύρωσε'' άνθρωπο δικό του κοντινό ή ξένο..Ήσουν ήλιος αστραφτερός..μα απόψε εσταυρώθηκες και σιώπησες..είν' σαρκικός ο θάνατος και η σιωπή..γιατί οι αχτίνες σου μέσα στου καθενός το νου θα λάμπουνε Χριστέ μου..είναι τα λόγια σου δυνατά και αξεπέραστα ..η παρακαταθήκη σου βαριά..και τα καρφιά από σίδερο σκληρό..που το κορμί σου εδέχθη...Άνθρωπε αναλογίσου σήμερα ..νιώσε βαθιά κατάνυξη..γιατί μονάχος με καρφιά εσύ..μάτωσες την ''ελπίδα''.....

Δε γίνεται..δεν ημπορεί..μου μοιάζει αδιανόητο..για να ''θαφτεί'' η ελπίδα..Ο άνθρωπος είναι οραματιστής..πάλι θα βηματίσει..θα σε αναζητήσει πάλι απ' την αρχή Χριστέ μου μέσα του..θα σε ψάξει να σε βρει εκεί που κατοικείς..Ήσουν βαθιά επαναστάτης ..με το λόγο σου που στις καρδιές εστόχευε.. πρωτοπόρος..κι ίσως και ιδεολόγος άριστος..ανθρωπιστής μοναδικός..Μα οι ανθρώποι.. που χρησιμοποίησαν την εξουσία τους συχνά..εκμεταλλεύτηκαν.. διέπραξαν εγκλήματα θρησκευτικά ..με το δικό σου όνομα για πρόσχημα..έχοντας για σημαία..Μα εσύ αλλιώς ξεκίνησες την ''επανάσταση''..ήσουν αγνός..δε σήκωνες σημαίες καταπίεσης .. σημαίες εγκλημάτων..της αγάπης και του ανθρωπισμού σημαίες πάντα είχες εσύ για λάβαρα..σκορπούσες κι έδινες γαλήνη και οράματα..εδίδασκες αγάπη ..

Ωδή στη θυσία σου Χριστέ μου - 
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................