Οδεύοντας... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μυρίζει αλλιώτικα τούτο το πρωινό ο καφές..μυρίζει μυρωδάτα.. Χορτάριασε η αυλή μας μάνα μου..γέμισε αγριοτρίφυλλο και κάτασπρα στρωμένα απάνω του..σαν αστεράκια που επέσανε από τους ουρανούς..μικρά- μικρά κι ασήμαντα φαντάζουνε..εκείνα τα  ασπροκίτρινα τα αστέρια..τα ταπεινά χαμομηλάκια..Μια μυρωδιά χαμομηλιού..γεμίζει τον αέρα της ψυχής μου... μελαγχολία ..νοσταλγία και επιστροφή ολική του νου..στο χώμα που το πρωτοπάτησα..στο χώμα που με συγκίνηση  τούτο το γλυκοχάραμα πατώ.. 

Ανάγκη μου μεγάλη εσωτερική.. χωρίς μελοδραματισμούς.. έτσι σαν ένα ταπεινό προσκύνημα..στον τόπο που με ανάθρεψε.. που με έφτιαξε..και που με γέμισε εικόνες..επιστροφή..την όφειλα..σαν ένα τάμα από καιρό.. Αυτό το κάδρο το κουβαλάω χρόνια μέσα μου..Σπίτι παλιό.. μικρό.. με μια αυλή μεγάλη..ακακίες ανθισμένες που στολίζουν τις γωνίες της αυλής..και τον πατέρα μου κάτω απ' τις μυρωδιές της ανθισμένης ακακίας..

Ο τόπος μου γεμάτο ακακίες.. Αυτή η αυλή για μένανε ήτανε πάντα μια ζεστή γωνιά..ήθελα πάντα το άρωμα που σκόρπαγε απ' τα δέντρα της ..το χρόνο εκεί να σταματήσει..να εγκλωβίσει..Μα ζήταγα μέσα μου βαθιά..κι ας το 'ξερα..το ακατόρθωτο..το άπιαστο..το ξερα πάντα πως ο χρόνος όλα θα τα αλλάξει..
Ρίζες που ''ρίζωσαν '' βαθιά στη γη και μέσα μου..θα φύγουν ..θα ξεριζωθούν..Μορφές που ζωγραφίστηκαν μες στους καθρέφτες της ψυχής..θα ξεμακραίνουν.. θα μπορέσει ο θάνατος χρώμα να τις αλλάξει..; 

Όχι για να τις σβήσει δεν μπορεί..μα τα χρώματά τους όλα γίναν παλ..μοιάζουνε λεία και απαλά..δεν δίνουν τις πραγματικές πλέον φωτοσκιάσεις.. Κάθομαι ώρες κάτω από το δέντρο.. που εκάθησες κι εσύ..πατέρα ..μάνα και παππού μου και γιαγιά..Το άρωμα των λουλουδιών της ακακίας της παλιάς .. αναμειγνύεται με τη σιωπή.. σιωπή..και έρχεται απροσκάλεστη η γλυκειά σας η φωνή.. κελαρυστά μέσα στα αυτιά μου...τούτο το πρωινό...

Δεν την αντέχω αυτή τη ''σιωπηρή''..την τόσο κραυαγαλέα σας φωνή..Λένε πως η αγάπη που εκατοίκησε μέσα μας βαθιά..πως είναι γιατρικό και βάλσαμο..πως έχει τρόπο να απαλύνει τις απώλειες..όταν εκφράζεται ακόμα νοερά..κι ας μοιάζει υπερβολή .. Όχι δεν είναι υπερβολή η κατάθεση αγάπης που βιώθηκε με τόση ανιδιοτέλεια και τόσο αληθινά..

Ετούτο εδώ το πρωινό..σε τούτη τη γαλήνη και τη ''θλίψη'' της ημέρας ..που οι ''νεκροί'' σαν ζωντανοί ξανάρχονται μπροστά μου και ορθοί..ζητούν και πάλι τη ματιά ..και γιατί όχι και το δάκρυ μου να τους αγγίξει..και από το ''άγγιγμα'' αυτό.. να ξαναγεννηθούν εντός μου...όχι δεν είναι υπερβολή..είναι ψυχής ανάγκη η έκφραση.

Κάπου εκεί.. στο κομβικό σημείο πριν τον αποχαιρετισμό..μην ξεχαστείς..τα χέρια που σε ανάθρεψαν ..τα χέρια τώρα που είν' τρεμάμενα.. μην ξεχαστείς ''ζεστά'' όσο είν' να τα φιλήσεις....Ναι ..ναι.. είναι όχι υποχρέωση προς τη μάνα μας..ανάγκη επιτακτική.. σε κείνη τη γυναίκα που μας γέννησε..τώρα που κείται πια ανήμπορη κι Ανάσταση έπαψε να προσμένει..μια αγκαλιά ζεστή..ένα ''προσκύνημα'' να δώσουμε..ίσως του χρόνου ποιός να ξέρει...Ακόμα όμως κι αν εκλείψει η αιτία η αληθινή..πάντα θα ψάχνω μια ''αφορμή'' εκείνη της επιστροφής στον τόπο που εβλάστησα κι εγώ....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................