στα εκκλησάκια της ψυχής σου τα κατάλευκα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είναι φορές που τρομαγμένος τρέχεις να κρυφτείς..στα εκκλησάκια τα κατάλευκα που χτίζεις πρώτα στην ψυχή σου..κι έπειτα σκαρφαλώνεις να τα βρεις..σ' αγίων τάματα..σπιτάκια.. Αγιοσύνη σου υπόσχονται..εξιλέωση..ελπίδας άγγιγμα σου τάζουνε εκεί στα ύψη και στις κορυφές..που είν' σκαρφαλωμένα..

Ψηλά τα χτίζουνε τα ελπιδοφόρα τα εκκλησάκια τα μικρά..ψηλά την περπατούν και ανεβάζουνε και τη μικρή τους την ελπίδα..μα πάντα αναπάντητο ερώτημα ετούτο θα αιωρείται και θα μένει.. Άραγε είναι και κατορθωτό..είναι ο χρόνος αρκετός επάνω εις τη γη..άγιος για να φτάσεις για να γένεις ?Είναι η θέληση αρκετή τα πάθη και τα λάθη ..απ' τα σκαλιά του εγώ να τα κατρακυλήσει..?

 Kι έρχεσαι εσύ φίλη γλυκειά και μου μιλάς γι άγιους και αγίες ..και μου μηνάς και σε  αυτούς την δόλια μου ψυχή να εναποθέσω..μα έχω μια φίλη απ' τα παλιά..εκεί κάτω απ' τον πλάτανο..συμπόσιο θαρρείς των φιλενάδων..που όλη απορία μου μηνά..πως γίνεται μου λες..τόση τυφλότητα..τόση ηλιθιότητα.. τόσος κοπαδισμός ..περί υποκρισίας το ανάγνωσμα..κατευθυντήρια δύναμη αόρατου θρησκευτικού χεριού..σε λάθος πίστη να οδηγεί ενίοτε.. κι αγίους για ανθρώπους ..γονυπετής να προσκυνά και μεγαλόσταυρους ο ''δόλιος'' να κάνει?

Κι από την άλλη μένει αίωρο το δικό σου το ερώτημα..μήπως μου λες..μήπως ετούτοι όλοι είναι πιο τυχεροί..που υπνωτισμένοι και κοιμώμενοι..εναποθέτουν..και γαντζώνονται ..από μιας ελπίδας μάταιης..έστω και φρούδας ελπίδας..κι ολημερίς κι ολονυχτίς..τα εκκλησάκια αναρτούν..να 'χαμε και να λέγαμε για τα ασπρισμένα των βουνών τα φτωχικά και του Αιγαίου τα ηλιοφωτισμένα? Ωραίοι οι συμβολισμοί..δίνουν ελπίδα με το φόβο !!!

Είναι ο κόσμος όλος ένα κατασκεύασμα..φτιαγμένο και ραμμένο μες στο νου και την ψυχή του καθενός για να τον κυνηγάει ..μήπως προκάνει άμποτε και κατορθώσει εκεί στα ''ύψη'' του..για να τον ανεβάσει..Λευκή η ψυχή του καθενός επιθυμεί για να ντυθεί.. λευκά τα στήνει και τα προσκυνά εις τα ψηλά..ίσαμε εκεί στις κορυφές των έλατων εκείνα τα ξωκκλήσια τ' Αη- Λια..ανάταση ..και κάθαρση..εξιλέωση ανηφορίζοντας..ψάχνει στις εκκλησίες τις αμόλυντες του νου..μήπως και ''καταθέσει'' και ''αγοράσει''...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

στης βάρκας μου τον πηγαιμό....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Λέν' πως οι αναμνήσεις είν' σκιές που κατοικούνε στα κλειστά δωμάτια του νου..Λένε πως είναι οι χρυσές κλωστές που δένουν την ψυχή με κείνα που αγωνιούν να μη χαθούν..μην τύχει και χαθεί και το κουβάρι της ζωής μας..Μην τους πιστεύεις πια καρδιά μου εσύ..γιατί όσοι δεν ξέρουν..δεν πόνεσαν ..δεν τους μίλησαν όλα γύρω τους τα βράδια τα μοναχικά..τα βράδια που οι γωνιές οι σιωπηλές του απέραντου σπιτιού τους..κραυγάζαν..λέγαν λόγια τρυφερά..κι άλλοτε θυμωμένα..δεν εγνωρίσαν τις φωνές και τις σκιές ..που μες στις κάμαρές τους κατοικούνε...

Λένε πως είναι ανόητοι όσοι νομίζουνε.. πως έχουνε μνήμη τα άψυχα τα σπίτια..Ψέμματα πάλι σου 'πανε ψυχή μου ακριβή.. ναι..ναι..και έχουν και μνήμη και φωνή...τα βράδια με το μαξιλάρι αγκαλιά.. βόλτες πηγαίνουνε οι αναμνήσεις μας σε κάθε μια και γνώριμη γωνιά τους..

Στης βάρκας μου απ' το χάραμα τον πηγαιμό..στης λίμνης μου και στη γαλήνης της ψυχής..εκίνησα ταξίδι μακρινό..μες στο καρτέρι που μου στήσανε οι σκέψεις μου απ' το πρωί..να τις ξεφύγω άραγε θα είν' κατορθωτό ? Ψάχνω διέξοδο να βρω..τα σύννεφα καταμεσίς τα Αυγουστιάτικα να διώξω..άλλη παλέτα θέλει ο καμβάς ..είναι ηλιοφώτιστες οι μέρες εκεί έξω μου σφυρίζουν.. γαλήνια μοιάζουν τα νερά..τα κύματα δε μοιάζουν αφρισμένα..οι θάλασσες..εκείνες μοναχά παφλάζουν και ξεσπούνε στη στεριά..κι εγώ αποζητώ για μένα σήμερα την ηρεμία μιας ''λίμνης''..


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

το ''αποτύπωμα''..στης Αρτοτίνας τα βουνά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ανηφορίσαμε..σηκώσαμε την ψυχή ψηλά..εκεί ..στης Αρτοτίνας τα ψηλά βουνά..στους όγκους τους αγέρωχους στων χρόνων τη μανία..πετάξαμε μες στις χαράδρες την ασχήμια  και τις μυρωδιές απ' την καμμένη γη..που οι εικόνες των ειδήσεων εφέρνανε στα μάτια μας μπροστά..Τα καταφέραμε..σταθήκαμε ψηλά..εκεί τα περπατήσαμε..σταθήκαμε στα 1600 μέτρα υψόμετρο στα όρη  τα Βαρδούσια..τις Άλπεις της Ελλάδας μας ..τούτης της χώρας της μικρής με τις πανέμορφες βουνοκορφές..πνιγμένη μες στα έλατα.. την ομορφιά φυτέψαμε και τούτο το Δεκαπενταύγουστο.. ένα αποτύπωμα αφήσαμε πλανώμενο..στα ''Νεραϊδάλωνα''..εκεί ..τις νύχτες που οι Νεράϊδες τραγουδούν και στήνουν το χορό..μες στης Σαϊτας το ποτάμι..στα νερά...

Μια φωτογραφία της στιγμής.. το αποτύπωμα..οι πατημασιές μας πάνω στη γραμμή του χώρου και του χρόνου τη ρωγμή..το πέρασμα απ' τις κορυφές τις καταπράσινες..και τις απάτητες.. ορέων τόσο κοντινών..εκεί εις τα Βαρδούσια..ανάβαση.. χρωματισμένης ζωγραφιάς βουνοκορφών..αγέρας χιλιομύριστος ..άρωμα ..συνοθύλευμα ..μίξη χωρίς αντιγραφή...ρίγανης..τσάι του βουνού..κέδρου και έλατου οι μυρωδιές..αγέρας ζωογόνος.. 

Εχάραξε και τούτη η χαραυγή..λαλήσανε τα λιγοστά μες στο σκαρφαλωμένο πα στα έλατα χωριό κοκόρια..επιστροφή ετοιμάζουμε..το γέλιο που έφερε στα χείλη μας εκείνο το τραγούδι το Δημοτικό του γέροντα του αγέρωχου με την στεντόρεια φωνή..του γέροντα του μπάρμα- Αριστείδη..του φύλακα τούτης της βουνοκορφής..θα κάθεται στα χείλη μας..την αγριάδα των καιρών θα πολεμά..ωσάν που ξέρουν οι ακρίτες να το κάμνουν..

Φίλοι καινούριοι..επροστέθηκαν στο υπόγειο  το αφανέρωτο το παζλ..εκείνο της ψυχής..Τα καταφέρανε..μας συγκινήσανε..γεμάτη απ' το Ελληνικό φιλότιμο..που όμοιο στην οικουμένη ίσως δεν θα βρεις..απλόχερα μας επροσφέρανε..αποσκευές στο κατηφόρισμα.. ένα ματσάκι ρίγανη.. ένα ματσάκι τσάι του βουνού..κλαράκι το κλαράκι μαζεμένα..από τα χέρια αγαπημένων φίλων που   εμαζέψανε..εμαζέψαμε μαζί.. μ' ένα τραγούδι καρδιακό χαράς και σιγοτραγουδώντας..Πολύτιμα τα δώρα αυτά..αρωματίσαν τον αγέρα της ψυχής μας..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

<< Παναγία και Υπεραγία>>....Φώτης Κόντογλου.

Οι αγράμματοι ποιητές των βουνών, μέσα στα τραγούδια που κάνανε και που δε θα τα φτάξει ποτέ κανένας γραμματιζούμενος,μιλάνε κάθε τόσο για τη θρησκεία μας,για το Χριστό, για την Παναγία, για τους δώδεκα Αποστόλους,για τους αγίους.
Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας.
Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων,η ελπίδα των απελπισμένων,η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων.Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες ,στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημονήσια ,στους κάβους , παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες ,για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.

Το μελτέμι που φυσά το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο,τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά,τα άγρια ρουμάνια,με τις αντρειωμένες βελανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια,όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας.Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής- λογής καράβια και καϊκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλό τους το γλυκύτατο τ' όνομά της.
Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία,δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον !!!

<< Παναγία και Υπεραγία>>- Φώτης Κόντογλου - ( απόσπασμα )
Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

σκέψεις της πίστης μου....

 


Τούτη είναι η δικιά μου Παναγιά..μια ''έννοια'' που στέκεται στο πιο ψηλό το βάθρο..μα παίρνει σάρκα και οστά..γίνεται γήινη και αιωρείται ανάμεσά μας..

Τούτη είναι η δική μου Παναγιά.. γαλακτοτροφούσα..υπεράνω θρησκευτικών και εκκλησιαστικών στενοτήτων ..μεγαλόκαρδη συγχωρούσα..ελπιδοφόρα..παρηγορούσα ..ζεστή αγκαλιά..βλέμμα παγκόσμιο..

Τούτη είναι η δικιά μου Παναγιά..η νόνα μου ..η μάνα μου..η μάνα..η χάρη της ..το αόρατο χέρι της..η αναγκαία επίκληση του νου μας..το σημείο αναφοράς μας..η προστασία της ψυχής μας..

 Μια γιορτή.....για την ''εικόνα''της μάνας του Χριστού...που η αγάπη είναι ....που τη μετατρέπει σε εικόνα παντοτινής στοργής, η αγάπη είναι που την καθιστά απόλυτο σύμβολο της αιώνιας μάνας...χωρίς στολίδια και πλουμίδια..ταπεινά..ευλαβικά.....

 σκέψεις πίστης - η φίλη σας... Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

# στης θάλασσας την άκρια εσκέφτηκα #

Ένα τραγούδι μπερδεμένο με της θάλασσας το φλοίσβο αρχινώ.. στην άκρια του βράχου μου..που χρόνια τώρα κάθεται ασάλευτος.. μνήμες ανθρώπων ..τραγουδιών..αιώνες κουβαλάει..Πως να σωπάσω και ν' αντέξω μάτια μου γλυκά την εμορφάδα αυτού του κόσμου..λέει το άσμα το σοφόν..το χιλιοτραγουδισμένο.

Και πως να αντέξω μάτια μου ..πως να ''παρηγορήσω'' και τη μοναξιά τους την περιφερόμενη..τη μη συγκρότηση και των πολλών.. που απ' τα χαράματα θαρρείς..μια σκυταλοδρομία αρχινούν..την τρύπα της ψυχής τους για να κλείσουν..

Και πως να σώσω μάτια μου έμορφα..γλυκά..όλα τα τιμαλφή σου ..που μου χάρισες απλόχερα ζωή..σ' ένα σεντούκι τόσο δα μικρό.. που λεηλατείται καθημερινά..ανηλεώς και υπόγεια και υποδόρεια ..υποσκάπτοντας..και ωσάν τους τυφλοπόντικες εκεί εις τα λαγούμια..την αναταραχή στο στέρεο έδαφος..του νου σου επιχειρούν..στόχος η κάμψη πάντοτε της πεισματώδους δύναμής σου..Πως να αντέξεις δόλια μου καρδιά..τις τόσες πιρουέτες στις σκέψεις που στοχεύουνε τις κατασταλαγμένες ..Γιλέκο αλεξίσφαιρο..φόρμα αδιάβροχη..εξοπλισμός βαρύς ανάγκη επιτακτική..στο πανηγύρι αυτού του κόσμου να αντέξεις..

Είναι πρωί..όμορφη που είναι η απλωσιά της θάλασσας..ο φλοίσβος της ήρθε ως τα πόδια μου και με καλεί..να φύγω με το ''ιστιοφόρο'' μου.. του νου μου τα ολόλευκα πανιά..πέρα μακριά.. καταμεσίς του πέλαγου..τα δίχτυα μου να ρίξω στα βαθιά.. καινούργια πια και ''τιμαλφή''..κοχύλια να συλλέξω...
Κι έτσι θ' αντέξω μάτια μου όμορφα..την ομορφιά και την ασχήμια αυτού του κόσμου..θα μεταλαμπαδεύσω αν μπορώ..για να το καταλάβεις και εσύ.. περαστικέ διαβάτη της ζωής..πως να επιπλέεις στα νερά της δικής σου ύπαρξης και ζωής..και να μην καταδύεσαι στα άπατα και τα βαθιά..μισή ζωή αυτή που ζεις πως είναι..και πως έχεις .. με αγάπη θα σου κρένω...

# στης θάλασσας την άκρια εσκέφτηκα # 

Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

της ψυχής μου σταλαγμίτες..της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μες στις ανήλιαγες σπηλιές..
στάλα τη στάλα έσταζε ο χρόνος προσπαθώντας..
γλυπτό να χτίσει στης ψυχής μου της μικρής..
να στάξει ..να κρεμάσει από ψηλά..
ονειρεμένους σταλαχτίτες..
κι έτσι απλά..χωρίς περίσκεψιν και αργοπορία πολύ..
να δει και να φυτρώνουνε στον κήπο της
 ονειρεμένοι σταλαγμίτες..

Συχνά εδιαλύονταν..εχάνονταν εις τη διαδρομή..θαρρείς ήταν οι αγέρηδες..θαρρείς η υγρασία..ζεσταίνονταν.. εχάλαγε η σύνθεση της μάζας του γλυπτού.. άμορφη μάζα μοναχά εγίνονταν ..μα άλλοτε εγέμιζε από κήπους με λουλούδια πλουμιστά..νούφαρα λίμνης που εμοιάζανε.. πετρώματα πολύτιμα..που καθρεφτίζονταν στη λίμνη της ψυχής μου...

Μέσα απ' τις χαραμάδες της σπηλιάς μου της κλειστής..βραδιές μου φεγγαροστόλιστες..φωτοσκιάσεις γλυκόχροες..ωσάν το φως γλυκό του λυχναριού..απαλύνουν τις σκληρές γραμμές μου του γλυπτού..που με τόση τέχνη και περίσσιο κόπο ελαξεύτηκε στο πέρασμα του χρόνου...

της ψυχής μου σταλαγμίτες - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

τα λόγια σου... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τα λόγια σου.. εκατόφυλλης τριανταφυλλιάς τριαντάφυλλα φτάνουνε ως τ' αυτιά μου...Και η μυρωδιά  που αρωματίζει την ψυχή..ακριβό..πολύτιμο το άρωμα..το απόσταγμα..τη νιότη σου μια μοιρασιά θαρρείς..στη δύση του ηλίου μου ακουμπάς..Σ' ευχαριστώ για την πολύτιμη τη ''μοιρασιά''..ωωω μεγαλείο της ψυχής μου που εφύτρωσες απρόσμενα..έσκυψες πάλι απ' την αρχή για να μου ψιθυρίσεις..λόγια ξεχασμένα που μαράθηκαν στης προσμονής μου τα παρτέρια..

Μια πεταλούδα αδιάκοπα εντός μου φτερουγίζει..να ησυχάσω δε μ' αφήνει χρόνια τώρα από καιρό..Κύκλους γυρίζει και πετάγματα.. στον κήπο.. που στους δύσκολους καιρούς άνυδρος παραμένει..να φέρει τη δροσιά τολμά..με των φτερών τα χρώματα..με τα άηχα.. μεταξωτά πετάγματα..μια αρμονία στης ψυχής..ένα προσάναμμα στη φλόγα της καρδιάς..στο άσβεστο καντήλι..Ένα ταξίδι εντός μου ξεκινά..με δένει η πεταλούδα η μικρή πα στις χρυσόδετες κλωστές..πα στης ελπίδας της αέναης της νιότης της ψυχής μου...


τα λόγια σου - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................