στης βάρκας μου τον πηγαιμό....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Λέν' πως οι αναμνήσεις είν' σκιές που κατοικούνε στα κλειστά δωμάτια του νου..Λένε πως είναι οι χρυσές κλωστές που δένουν την ψυχή με κείνα που αγωνιούν να μη χαθούν..μην τύχει και χαθεί και το κουβάρι της ζωής μας..Μην τους πιστεύεις πια καρδιά μου εσύ..γιατί όσοι δεν ξέρουν..δεν πόνεσαν ..δεν τους μίλησαν όλα γύρω τους τα βράδια τα μοναχικά..τα βράδια που οι γωνιές οι σιωπηλές του απέραντου σπιτιού τους..κραυγάζαν..λέγαν λόγια τρυφερά..κι άλλοτε θυμωμένα..δεν εγνωρίσαν τις φωνές και τις σκιές ..που μες στις κάμαρές τους κατοικούνε...

Λένε πως είναι ανόητοι όσοι νομίζουνε.. πως έχουνε μνήμη τα άψυχα τα σπίτια..Ψέμματα πάλι σου 'πανε ψυχή μου ακριβή.. ναι..ναι..και έχουν και μνήμη και φωνή...τα βράδια με το μαξιλάρι αγκαλιά.. βόλτες πηγαίνουνε οι αναμνήσεις μας σε κάθε μια και γνώριμη γωνιά τους..

Στης βάρκας μου απ' το χάραμα τον πηγαιμό..στης λίμνης μου και στη γαλήνης της ψυχής..εκίνησα ταξίδι μακρινό..μες στο καρτέρι που μου στήσανε οι σκέψεις μου απ' το πρωί..να τις ξεφύγω άραγε θα είν' κατορθωτό ? Ψάχνω διέξοδο να βρω..τα σύννεφα καταμεσίς τα Αυγουστιάτικα να διώξω..άλλη παλέτα θέλει ο καμβάς ..είναι ηλιοφώτιστες οι μέρες εκεί έξω μου σφυρίζουν.. γαλήνια μοιάζουν τα νερά..τα κύματα δε μοιάζουν αφρισμένα..οι θάλασσες..εκείνες μοναχά παφλάζουν και ξεσπούνε στη στεριά..κι εγώ αποζητώ για μένα σήμερα την ηρεμία μιας ''λίμνης''..


Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................