Στης Κίρκης - Γιώργης Παυλόπουλος.

                                                                         ΣΤΗς  ΚΙΡΚΗς

Η μάγισσα Κίρκη , J.W.Waterhouse, 1913

Πλάγιαζα στο σκοτάδι και την περίμενα
ακούγοντας ν’ ανεβαίνει τη σκάλα
μέσ’ στη δροσιά του σπιτιού
σαν ψίθυρος από φιλιά κι ανάσες.
Γύρευα τότε να ξεφύγω
μα η ομορφιά της στάλαζε στα κόκαλά μου
νύχτες που μελετούσα το κενό
πηγαίνοντας από την ηδονή στον Άδη.
Και τα λαγόνια της να φέγγουνε στον ύπνο μου
ματόκλαδα και χείλια που τάσκιζε ο πόθος μου
κι ο γυρισμός στον ύπνο μου μονάχα
λίγος καπνός από μακριά
λουλούδια κι ένα δροσερό σταμνί.
Και το καράβι μου στον κήπο της
δεμένο κι άγρυπνο
σαν ένα μεγάλο μαύρο σκυλί
μου θύμιζε κάποτε τους σύντροφους που χάθηκαν
ή τις παράξενες αφορμές της αγάπης.

(Το κατώγι)
......................................................................................................

(Ο Γιώργης Παυλόπουλος 
(Πύργος Ηλείας, 22 Ιουνίου 1924 – Πύργος Ηλείας, 26 Νοεμβρίου 2008)
 ήταν Έλληνας ποιητής της μεταπολεμικής γενιάς.
Η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Το κατώγι κυκλοφόρησε το 1971.)
.....................................................................................................

  ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░
Σάμπως θαρρείς δεν έρχεται σε κάθε άνθρωπο 
και σε εμάς ξεχωριστά..η μάγισσα η Κίρκη..
 καλεσμένη με τα κάλλη της..για να μας παρασύρει?
Είναι φορές- φορές τάχα και μπορετό..σ' ένα λωτό..
και σε μια ''μεταμόρφωση'' εμείς να αντισταθούμε ?
Δεν το νομίζω και δεν το θαρρώ..
πως οι σειρήνες είναι ικανές να μας κρατήσουνε
 δεμένους στα κατάρτια ..στα πανιά..
είναι γλυκές οι μελωδίες που μας στέλνουνε..
και αξίζει  το τραγούδι αυτό..μες στα αυτιά τον κόπο !!! Απολαύστε !!!
  ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

''φεγγάρια ολόχρυσα..φλουριά'' - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Νύχτα υγρή..νύχτα αλλόκοτα μουντή..
η υγρασία περονιάζει κόκκαλα..
δε μοιάζει νύχτα Καλοκαιρινή και παρεϊστικη..
μα εσύ επιμένεις για να με κοιτάς από ψηλά..
τη σκοτεινή ετούτη τη βραδιά..γιατί ερήμην μας γιομίζεις 
κι έρχεσαι..Παν- σέληνα να δράσεις..
Το αγαπώ πολύ ετούτο το σεργιάνι μου το σιωπηλό..
τη βόλτα που ελπίδα μου υπόσχεται απόψε η αφεντιά σου..
είναι γεμάτες οι σιωπές από κραυγές..
που αστέρια μας γεμίζουνε..αστέρια φωτεινά..
 φυτεύουνε απρόσμενα..έστω για μια βραδιά..
κι ύστερα έρχεται εκεί προς το ξημέρωμα..
η κυρά η μνημοσύνη..να μου θυμίσει ..
να μην αεροβατώ..πως η σελήνη είναι έρημη και άνυδρη..
να ονειρεύομαι δικαίωμα της φαντασίας μου..
μα στο ξημέρωμα φωτίζονται τα ολόγιομα φεγγάρια..
δεν το αντέχουνε το φως..του ήλιου που τα καίει ..
σβήνει το φως..μένουνε στου ουρανού επάνω το στερέωμα..
ξεκρέσματα..ξανά ως την επόμενη..
ψεύτικα όνειρα και υποσχέσεις να μοιράσουν..
 Μα απόψε το αποφάσισα από νωρίς..
μες στης παιδικής μου της ψυχής την κάμαρα 
εδιάλεξα να κοιμηθώ..αφήνοντας τα στόρια ανοιχτά..
να μπει το φως του φεγγαριού..
που από νωρίς παίζει κρυφτούλι με τα σύννεφα..
και προσπαθεί με το θάμπος του το γλυκερό ..
την καταχνιά απ' τη βροχή να διαλύσει..
Δεν ξέρω πως..δεν ξέρω και γιατί..
απόψε είναι η ψυχή μου ζεσταμένη 
γεμάτη από τα χέρια σου..
δύναμη  δίνει η ζέστη τους στις σκέψεις μου 
τις γκρίζες..τις μουντές..
μες στις σελίδες των κρυφών των τεραδίων μου..
δυο φεγγάρια ολόχρυσα..φλουριά..
σε τάσι γκρίζο ουράνιο..ξανά θα ζωγραφίσω...

''φεγγάρια ολόχρυσα..φλουριά'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░

 Μεγαλώσαμε..μυαλό δε βάλαμε..
κοιτάμε ακόμα προς τον ουρανό..
ψάχνουμε τα φεγγάρια τα ολόγιομα..
τα χρυσά..να τα φορέσουμε..έστω..για μια βραδιά..
να ονειρευτούμε..τι θά μασταν τάχα δίχως τα όνειρα ? 
πεζότης ..θλίψη..μα..η ζωή φευγαλέα περνάει και χάνεται..
άξίζει..μιας στιγμής το βλέμμα στο γκρίζο τάσι της ζωής..
να καρφιτσώνουμε ολόχρυσα φεγγάρια...
Με αγάπη για το όνειρο !!!
ας σιγοτραγουδήσουμε και σε τούτη την πανσέληνο απόψε..
είμαστε εδώ..παρόντες..ολοζώντανοι!!!
η φίλη σας Σοφία....

'' πληγές πως κλείεις ερωτευμένων '' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τραγούδι εγίνηκες σε χώρες μακρινές..
 στιχάκια..μαντινάδες σου χαρίστηκαν..
τη μυρωδιά σου επαινέψανε τη δυνατή..
είπαν πως είναι βάλσαμο το λάδι σου..
πως κλείει ''πληγές'' ερωτευμένων..
μου χάρισαν στις αγορές και στα παζάρια
 σαν ετόλμησα..εκείνα της αγάπης να ψωνίσω..
 από το ακριβό σου άρωμα..σε μπουκαλάκι ακριβό..
αιθέριο το έλαιον..ψυχές αρωματίζει..
αέναη η μυρουδιά..αιωρείται στους αιθέρες.
ανύποπτα..θροϊζοντας..άνοιγε τα ερμάρια..
εκείνα της ψυχής μου..
σκαρφάλωσα στους τοίχους σου..να φτάσω το φεγγάρι..
με πότισε το άρωμα..το δέρμα μου εμυρώθη..
της μνήμης μου τα βράδια τα ατελέσφορα..
εράντιζες..μη σέπονται..της μνήμης οι καρποί..
λένε τις νύχτες το δικό σου άρωμα..με μάγια υπνωτίζει ..
 σκορπάει λόγια ερωτικά..
αγγελικές που μοιάζουνε..ουράνιες μελωδίες..
Αχ..γιασεμί μου όσοι σε μύρισαν..
ακούμπησαν στις πόρτες σου..
μαγεύτηκαν..κοιμήθηκαν στους ουρανούς..
στις αγκαλιές δε χώραγαν τις γήινες τα βράδια..

 Σοφία Θεοδοσιάδη.. 




 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

Ευχαριστώ από καρδιάς Αθηνά !!!!!!!!!!!!!!! 
Υπέροχο βίντεο..υπέροχοι στίχοι ποιητών !!!!
Μουσική ουράνια...Χατζιδάκις ..από τη Μελισσάνθη !!!
σταλάγματα ψυχής..συναισθημάτων!!! 
η φίλη σας Σοφία....

''αλώβητα να μέναν τα φτερά τους''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Έχει μια γλύκα τούτη η ώρα μες στο σούρουπο..
παύουν να κρώζουν..γαληνεύουν τα πουλιά...
τελεύει το Φθινόπωρο..
στην ''απειλή'' απρόσμενα θα εκτεθούν..
τα διαβατάρικα..ταξίδι στο χωρόχρονο
ταξίδι επιβίωσης..
ταξίδι ταξιδέματος ονείρων...
σάμπως θαρρείς και οι αγάπες μας..
δε μοιάζουνε κατάλευκα ως εις τη γέννηση..
πα στα συρματοπλέγματα με την αυγή..
πετάμενα πουλιά ?
αέρηδες..βοριάδες καθημερινοί..
ανελέητα στου χρόνου..της φθοράς..
μες στις ρωγμές του ουρανού..
θα φύγουν..θα πετάξουνε..
έρμαια μιας ανελέητης..καμφθείσας αντοχής..
Και αν τα διαβατάρικα αποδημούν....
 στα ζόρικα εμπρός σαν ευρεθούν..
οι αγάπες και οι άνθρωποι..
όμοια..μα ευάλωτα κακέκτυπα αποδημητικά..
επιστροφή δεν βρίσκουνε..
σαν θα αποδημήσουν..
μα πάλι εγώ δεν θλίβομαι..
κοιτώ και αφουγκράζομαι..
φωλιές θα χτίσω στην καρδιά..
λόγια και κελαηδήματα 
θα σιγοτραγουδώ τα πρωινά...
πα στα συρματοπλέγματα του νου..
μου φτάνει που μιαν αυγή εκελάηδησα..
παραδομένη στο εφήμερον..
πράττοντας το ανέφικτον..
γευόμενη το δυνατόν..
είναι που μένουν οι φωλιές..
χτισμένες στην ψυχή μου... 
Ω!!!πόσο όμορφο όνειρο..
αλώβητες οι αγάπες να ταξίδευαν..
αλώβητα τα άσπρα..
ωσάν της αρχής..της γέννησης..
αλώβητα να μέναν τα φτερά τους..
ανθεκτικά προσμένοντας.... 

''αλώβητα να μέναν τα φτερά τους''-  Σοφία Θεοδοσιάδη 

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

Μοντεσσόρι Μαρία - ''μεγάλες γυναίκες''..

Μια παλιά λατινική παροιμία λέει πως ο δάσκαλος δέ γίνεται, αλλά γεννιέται. 
Η Μαρία Μοντεσσόρι,απόγονος η ίδια των Λατίνων, επιβεβαιώνει στο ακέραιο την παροιμία των προγόνων της.
Από μικρή επιθυμούσε να γίνει δασκάλα.
Ωστόσο, σα μεγάλωσε, οι σπουδές της φάνηκαν να παίρνουν άλλο δρόμο. 
Δασκάλες υπήρχαν πολλές στην Ιταλία, 
η κάθε μιά μπορούσενα γίνει δασκάλα. 
Αλλά τη Μαρία Μοντεσσόρι την τραβούσαν οι απάτητες κορυφές. Ηθελε να γίνει κάτι που νάναι η πρώτη.

Ετσι, πρώτη αυτή απ΄όλες τις Ιταλίδες, έσπρωξε την πόρτα της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου της Ρώμης. Η Μαρία Μοντεσσόρι έγινε η πρώτη γιατρός της χώρας της.
Απο κεί και ύστερα αρχίζει ν΄ανεβαίνει όλο και ψηλότερα. Σύντομα γίνεται βοηθός καθηγητή της ψυχιατρικής κλινικής του Πανεπιστημίου της Ρώμης. Αργότερα αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Ορθοφρενικής Σχολής της Ρώμης. Απο το 1900 -1907 διδάσκει παιδαγωγική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο.


Εκείνη την εποχή αρχίζει να αναφαίνεται η παιδαγωγική της ιδιοφυία. Αρχίζει να αφοσιώνεται στην αγωγή των προβληματικών παιδιών.Στη διδασκαλία των ελαττωματικών παιδιών έχει υπ΄όψη της τις μεθόδους του Γάλλου Σεγκέν, αλλά προσθέτει και τη δική της πείρα και ευφυία. Τα αποτελέσματα που πετυχαίνει είναι εκπληκτικά. Αυτά τα παιδιά καταφέρνουν να περνούν τις εξετάσεις όπως και τα ομαλά!Νιώθει ευτυχισμένη δίνοντας τη χαρά στους γονείς που είχαν την ατυχία να φέρουν στον κόσμο αυτά τα πλάσματα.Τότε, στο φωτεινό της πνεύμα γεννιέται μια ιδέα: Αφού με παιδαγωγικά μέσα μπορούν τα καθυστερημένα παιδιά να φτάσουν τα ομαλά, γιατί τάχα με την ίδια μέθοδο δε θα μπορούσαν τα ομαλά να τραβήξουν πολύ πιο μπροστά; 

Πριν ξεκινήσει το έργο της, βάλθηκε να μελετήσει το εκπαιδευτικό σύστημα της Ευρώπης. Με έκπληξη όμως βρήκε παντού τα παιδιά καθηλωμένα στις τάξεις, ακίνητα και μαρμαρωμένα...
Απόρριψε, αυτή τη μέθοδο αγωγής και αποφάσισε να εφαρμόσει ακριβώς το αντίθετο. Στο σύστημά της η ελευθερία των κινήσεων αποτελεί τον κανόνα, αρκεί αυτή η ελευθερία να μην παραβιάζει τα όρια της καλής συμπεριφοράς.

Το Μοντεσσοριανό σύστημα βλέπει το παιδί μέσα στο φυσικό και κοινωνικό του περίγυρο, και έχει σαν σκοπό την επιστημονική προετοιμασία αυτού του περιβάλλοντος, έτσι που να δώσει στο νέο άνθρωπο τη δυνατότητα να αναπτύξει και εξελίξει ομαλά όλες του τις ιδιότητες και ικανότητες.
Βασική προϋπόθεση για την επιτυχία του παραπάνω σκοπού, είναι η "εξ απαλών ονύχων" δημιουργία ανεξάρτητου ατόμου.

Σπουδαία αρχή του Μοντεσσοριανού συστήματος είναι η συγκέντρωση του παιδιού. Στη συγκέντρωση αποσκοπεί και το "μάθημα της σιωπής" που καθιέρωσε η Μοντεσσόρι. Η επίδρασή του ενέπνευσε στις δημόσιες εκδηλώσεις το "λεπτό σιγής", που το χρησιμοποιούν επίσης για τη θρησκευτική αγωγή.
'Εγραψε πολλά βιβλία και το 1909 δημοσίευσε το σύγγραμά της "Μέθοδος Επιστημονικής Παιδαγωγικής" και το 1912 το έργο "Αυτοαγωγή στα Δημοτικά Σχολεία"
Πέθανε το 1952 σε ηλικία 82 χρονών. 
..............................................................................................................

Παρεξηγήθηκε..αμφισβητήθηκε συχνά η μέθοδος..η θεωρία και η θεώρηση της διδασκαλίας της μεθόδου Μοντεσσόρι..Δεν κατανοήθηκε ίσως στο πέρασμα τον χρόνων..πως ελευθερία στην εκπαίδευση..δε σημαίνει αναρχία..Το σύστημα στα σχολεία Μοντεσσόρι δεν είναι δασκαλοκεντρικό..μα παιδοκεντρικό.. σέβεται την προσωπικότητα του μαθητή..του κάθε ανθρώπου..τη δυνατότητα  της νοήσεώς του..του δίνει τον απαιτούμενο χρόνο κατανόησης των θεμάτων..

Συχνά..έρχεται σε κόντρα με τις αντιλήψεις του κατεστημένου τρόπου διδασκαλίας..λόγω ακόμα και της ευκολίας των ίδιων των δασκάλων..της αποφυγής να προσπαθήσουν περισσότερο..να σκύψουν ατομικά σε κάθε παιδί..
( βολεύει ο τυφλοσούρτης..το πρόγραμμα του Υπουργείου) έπειτα είναι και η βαθμολογία..οι Πανελλήνιες..το εξοντωτικό σύστημα των εξετάσεων..Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε άραγε γονείς και δάσκαλοι τα τραύματα των παιδικών ψυχών? 
Στη χώρα μας λειτουργούν αρκετά σχολεία με το σύστημα Μοντεσσόρι..από την προσχολική ήδη ηλικία..

Η Μαρία Μοντεσσόρι έθεσε τις βάσεις για μία νέα αγωγή.. υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ελευθερία στην έκφραση !!!

 Η Maria Montessori είναι η γυναίκα που δίδαξε στα παιδιά την αγάπη για τη μάθηση και στους μεγάλους την αγάπη για το κάθε παιδί.

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
..............................................................................................................

''οι θύμησες..υφάδια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

                                                 

Ήρθες ψυχή μου απόψε πάλι για να θυμηθώ..
να πάψω να τρομάζω..
να μου θυμίσεις πως εσκότωσες ως άλλος Διγενής..στων αναμνήσεων την κάμαρα..
τους δράκους που τη μνήμη μου απειλούνε..
δεν κινδυνεύουνε οι θύμησες..
υφάδι γίνανε χρωματιστό..στο δίχτυ του μυαλού μου..
και ναι..επέρασε ο καιρός..πόσα Φθινόπωρα..
πόσoυς Χειμώνες δεν εβράχηκα..σταλαματιές που γίναν ρεματιές..
που χύθηκαν στα δέλτα εκεί των ποταμιών..
νερά και όνειρα που ταξιδέψανε σ' ανταριασμένες θάλασσες..
 κοπάσαν..ξεβραστήκαν σε λιμάνια..
μη θλίβεσαι πια πιότερο..
το δράκο..την αγριάδα του την ξόρκισα..
έγινα φίλη του..μ' αγάπησε κι αυτός..
στέκεται αντίκρυ μου..έρχεται με τη σκοτεινιά..
και φεύγει τα χαράματα..
στων αναμνήσεων το σπίτι το κλειστό...
φύλακας έγινε της μνήμης μου..παρέα μου ακριβή..
τον καλοπιάνω για να γίνει ειρηνευτής..
γυρνώ γυμνή τα βράδια στα σκοτάδια του..τ
ου ξεσκεπάζομαι..τον τρέφω..
να μη ξεσκίζει με τα δόντια του..
σελίδες..αναμνήσεις ...

 ''οι θύμησες ..υφάδια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................

''ΑΦΙΟΝΙΣΜΕΝΟς ΛΕς '' ..- Σοφία Θεοδοσιάδη.

''Αφιονισμένος'' λες..καθήμενος στην άκρια..
μιας ελευθερίας αναζητητής..κατάντησες..
μια μαριονέτα ασήμαντη..
μιας χρήσεως σε θέατρο σκιών..
ζητιάνος ανθρωπιάς..
Σε ονομάσανε κατά καιρούς..
πρόσφυγα άλλοτε σε βάφτισαν..
κι άλλοτε μετανάστη..
άλλοι σε είπαν άστεγο..
εκίνησες από τα μακρινά..
''εξεβράστηκες'' στ' αζήτητα..
τις αλυσίδες σου της λευτεριάς 
δεν ελογάριασες..
παραξενεύτηκες θαρρείς..
σαν ανακάλυψες με μιας.. 
το πέρασμα προς την ελευθερία σου..
ήταν παγίδα αυτοεγκλωβισμού..
στις ταξικές τους κοινωνίες..
Οϊμέ.......
την έννοια της ελευθερίας σου 
δεν εδιδάχθηκες ως έπρεπε..
στα ελλειπή σχολειά σου...
μα εφύτρωνε μονάχη της..
στα σπάργανα του νου σου..εντός..
φτερά εκόλλαγε τα βράδια σου στα όνειρα..
μες στον ερειπωμένο κόσμο σου..
οι λέξεις πια πενθούσαν..
η ύστατη ελπίδα σου αναζήτησε..
μα ανθός δεν φύεται σε εδάφη σκιερά..
Τώρα ήρθες κατάφατσα με τη μιζέρια τους..
κάθεσαι εκεί στην άκρια σκεφτικός..
αναλογίζεσαι ποιό είναι το καλύτερο..
να ζεις ελέυθερος στον μίζερο τον τόπο σου..
ή αλυσίδες νοερά να τις φοράς..
της καταφρόνιας θύμα τους..
ο ''δαχτυλοδειχτούμενος''..ο παρακατιανός..
των..που μοιράζουνε τον κόσμο...
για ειρήνη πάντοτε μιλούν εις τα συνέδρια..
να κρύψουν τη ντροπή και τις ''πομπές'' τους...?
Θλιμμένο μου αλάνι..σκυθρωπό..
αφιόνι ποτισμένο αναζήτησης..
πάντα οι ανθρώποι από ανέκαθεν
''πατώντας'' προχωρούσαν...

 ''ΑΦΙΟΝΙΣΜΕΝΟς ΛΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................