να πάψω να τρομάζω..
να μου θυμίσεις πως εσκότωσες ως άλλος Διγενής..στων αναμνήσεων την κάμαρα..
τους δράκους που τη μνήμη μου απειλούνε..
δεν κινδυνεύουνε οι θύμησες..
υφάδι γίνανε χρωματιστό..στο δίχτυ του μυαλού μου..
και ναι..επέρασε ο καιρός..πόσα Φθινόπωρα..
πόσoυς Χειμώνες δεν εβράχηκα..σταλαματιές που γίναν ρεματιές..
που χύθηκαν στα δέλτα εκεί των ποταμιών..
νερά και όνειρα που ταξιδέψανε σ' ανταριασμένες θάλασσες..
κοπάσαν..ξεβραστήκαν σε λιμάνια..
μη θλίβεσαι πια πιότερο..
το δράκο..την αγριάδα του την ξόρκισα..
έγινα φίλη του..μ' αγάπησε κι αυτός..
στέκεται αντίκρυ μου..έρχεται με τη σκοτεινιά..
και φεύγει τα χαράματα..
στων αναμνήσεων το σπίτι το κλειστό...
φύλακας έγινε της μνήμης μου..παρέα μου ακριβή..
τον καλοπιάνω για να γίνει ειρηνευτής..
γυρνώ γυμνή τα βράδια στα σκοτάδια του..τ
ου ξεσκεπάζομαι..τον τρέφω..
να μη ξεσκίζει με τα δόντια του..
σελίδες..αναμνήσεις ...
''οι θύμησες ..υφάδια'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου