''ψελλίζοντας τον έρωτα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Αγαπημένε μου..........

μας κύκλωσε η Άνοιξη..μας ''απειλεί''..ασφυχτικά

δεν το ακούς το μακρινό τραγούδι μας...
γραμμόφωνο θαρρείς..σε ξεχασμένο καφενείο..
φέρνει τις νότες μοναχά για μας..
τους ήχους μας μοιράζει..πετά..
μας πλησιάζει επικίνδυνα..
επάνω από τα βάτα πια δεν στέκεται της λίμνης..
χορδές μεταξωτές βιολιού..στα νούφαρα δοξάρι..
λυπάμαι που άργησα αποβραδίς..
φεγγάρι μου τα φταις κι εσύ..που έλεος δε δείχνεις..
φοβούμαι μη και δεν προκάνω τα..
τα μαραμένα νούφαρα να κλαίω στην άκρια 
μέσα στις βατιές..πριν να γενεί..
στο στήθος σου το τριχωτό..χάδι για να τα κάμω...
έλα κοντά μου απόψε..μη με φοβηθείς..
χάρισε..και μη λυπηθείς..σκόρπισε το κορμί σου..
εκεί στην άκρια της λίμνης μας..της λίμνης της κρυφής..
μαζί..μονάχοι μας..και μη τσιγκουνευτείς..
να σκορπιστούμε..ρουφώντας το 
νέκταρ πολύτιμο θαρρείς στις θυμαριές..
είναι αργά μεσάνυχτα..κι είναι φορές που νιώθω..
πως θα 'πρεπε να ζω σε μία άλλη εποχή..
ρομαντικής το ξωτικό..
να μην ηχούν τα λόγια μου παράξενα..
να βρίσκουνε αντίκρυσμα..σε ανοιχτές καρδιές...
σε πανηγύρι να κινούν οι αισθήσεις μας ολόγυμνες..
σε ένα σεντόνι αμαρτωλό..γλυκά προστατευμένες..
στο μαξιλάρι της ψυχής μου το μεταξωτό..
βελούδινα τα όνειρα κουρνιάζουν..
εσύ κι εγώ..ψελλίζοντας τον έρωτα..

 ''ψελλίζοντας τον έρωτα''- Σοφία Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

............................................................................................................

''πολέμους εψιθύριζαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Θα 'θελα να ξυπνήσω μιαν αυγή
λουλούδινα στεφάνια για να πλέξω..
τόσα να γίνουνε πολλά..
όσα οι ανθρώποι πα στον κόσμο..
γιορτή να γίνεται των λουλουδιών..
για τη χαρά της σκέψης..της ειρήνης ..
Θα 'θελα ολούθε να προλάβουν 
να ρουφήξουν τη ζωή..
χυμούς ..καρπούς και πάθη
μη χάσκουνε και μας κοιτούν..
είναι μικρός..μακρύς ο δρόμος ..
στην έμπαση αιφνίδιος ο ερχομός..
μικρός της  αποχώρησης εκτός της..

 
Πολέμους εψιθύριζαν..δολοφονούσαν Άνοιξες..
είχανε βγει για πάρτυ οι αρχοντάδες των λαών..
είχε μαζί τους βγει και ο εγωισμός..
συμφέροντα μεγάλα τα βαφτίσαν
να πάρουν λένε και από θάλασσες..
τις θάλασσες δικές μας και δικές τους..
παράνοιας τα σύνορα τα νοητά..
ό,τι μπορεί για να καεί να τους ζεστάνει..
όχι ..να μη ζεστάνει όλους μας..
όχι..μονάχα για τη ράτσα τους να γίνει η μοιρασιά..

 
Ταλαίπωρη ανθρωπότητα και δύστυχη..
ταλαίπωροι ανθρώποι..
πολιτισμό εφτιάξατε θαρρείς..από γεννεσημιού..
σπουδαίος λέει ετούτος ο πολιτισμός..
ωσάν της θάλασσας στα ψάρια κολυμπώντας..
και ο μικρός καταβροχθίζεται από το θεριό..
κι όλα βαίνουνε καλώς..
στο Θεατράλε της σκηνής..
και του μικρού..του μέγα κόσμου

 
Κι εσύ καλείσαι να κοιτάς με μάτια καθαρά..
τις ομορφιές με χρώματα να τις κεντάς..
ατόφιες και απλήγωτες..ανήμπορος.. 
να προσπαθείς να τις μοιράζεις..
πολέμους πάλι εσκαρφίστηκαν 
μες στα ψυχρά λημέρια τους..
σάμπως και οι πολέμοι τους 
κοπάσαν και ποτές?

''πολέμους εψιθύριζαν'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................


............................................................................................................

''φως Αναστάσιμο προσμένοντας'' --- Σοφία Θεοδοσιάδη

  

Μέσα απ' τους κρότους.. τα πυροτεχνήματα..τις λάμψεις και τα Ρέκβιεμ..
τα φορεμένα γιορτινά τους τα χαμόγελα..
ελπιδοφόρας συντροφιάς ήχοι καμπάνων μακρινοί..
θα ψάξουν ..θα αφουγκραστούν..θα θυμηθούνε..
θα τολμήσουν στην ταφόπλακά σου εμπρός για να σταθούν..
να ανεγείρουν τα βαριά τα σκουριασμένα τα πετρώματα...
Κι απόψε δε θα φοβηθούν..καθώς εγίνανε της μόδας οι ταφόπλακες..
ανέκαθεν..μιμούμενοι Πιλάτους και Ιούδες και Καϊάφα..
θα κλείσουν  και τα μάτια και τα αυτιά..
θα αφήσουν πίσω το Σταυρό..τα αγκάθια ..τα καρφιά..
κι απ' τη δική σου εξύψωση..ανέγερση..κι αυτοί θα αναστηθούν..
Δεν την αντέχουν την ταφόπλακα.. 
που σκέπασε βαριά τις ιδέες Σου Θεάνθρωπε.. 
τολμώντας στην αποψινή βραδιά..
να ξερες πόσα θέλουνε μαζί σου για να μοιραστούν!!!!
σε μια μια μονάχα Ανάστασης βραδιά..αποζητώντας Έλεος..
Μα για τις άλλες τις ταφόπλακες τις καθημερινές..
κανείς δε θα τολμήσει να μιλήσει..
Εκείνες που φορτώσαμε στις άδολες τις πλάτες τους...
μιας νεολαίας αθώας και ανυποψίαστης...
εκείνες τις ταφόπλακες..που κιτρινίσανε 
σα μάρμαρα απ' των χρόνων τη σκουριά.. 
αλήθεια..σχεδιάζουμε να τις ανασηκώσουμε..
και Ανάσταση να διαδραματιστεί..στα απορημένα μάτια ? 
Κι ο Γολγοθάς παραμονεύοντας..ολόρθος και αληθινός 
και ανηφορικός και δύσβαστος συνάμα...
ζωγραφισμένος θα σταθεί..στων ομματιών..
των νηστικών μικρών παιδιών..των κουρελιάρηδων...
των πεινασμένων..των ανήμπορων και απροστάτευτων ..
χωρίς κοινωνική..ουσιαστική..αξιοπρέπειας φροντίδας του ατόμου.
Μα ναι.. η Ανάσταση κι εκείνη θα καραδοκεί ...
θα ελπίζει..θα αγωνιά..μαζί μας 
θα προσμένει..θα ευελπιστεί..σε μία νέα Άνοιξη...
σε μια καινούρια Αναστάσιμη ψυχής μας Πασχαλιά..
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

''φως Αναστάσιμο προσμένοντας'' --- Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

'' στο πένθος Σου με βιόλες θα σταθώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Με θλίβει να το τραγουδώ..και λύπη με γεμίζει..
αρνούμαι να παραδεχτώ για τη ζωή..
πως ''κείτεται εν Tάφω''..σχήμα οξύμωρον..
ζωή σημαίνει δράση..αναγέννηση..
μα εσένανε προσπάθησαν Χριστέ ..
στον τάφο για να κρύψουν τις αλήθειες σου
αλήθειες που δεν άντεχαν..κοντράραν ..
κάτω από την ταφόπλακα σκεπάζανε
τη γύμνια τη δικιά τους..
Καθώς βαδίζω στη Μεγάλη Εβδομάδα σου..
που για χατήρι Σου λογίστηκε Μεγάλη..
με απορημένα μάτια θα κοιτάζω καταγής..
με βλέμμα θλίψης θα μαζεύω και τις πασχαλιές..
στον Τάφο το χωμάτινο να τις σκορπώ..
που εδέχθη το κορμί Σου..
Πως να σ' αφήσω με τ'ακάνθινο στεφάνι Σου
να κλείσω και τα μάτια μου στο μέτωπο
που αιμορραγεί ακόμα σήμερα..
πως να αφήσω έναν κόσμο ολάκερο
με αγκάθια να στολίζει μίαν Άνοιξη
ακάνθινα στεφάνια για να πλέκει στα μαλλιά..
Πήρα τις βιόλες και τις πασχαλιές..εκίνησα να Σ' έβρω
κάθε που μια ταφόπλακα σκεπάζει ερμητικά..
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..λόγια αδελφοσύνης...
ο κόσμος γίνεται φτωχότερος των ζωντανών..
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...
Όχι το πένθος Σου δε με νικά...
μου ανοίγει βήματα γοργά..κατάματα
κοιτάζω τους καφρέφτες που αντανακλούν..
στο φωτοστέφανο το λαμπερό..
της όμορφης..της αξεπέραστης..
γεμάτης ιδέες κεφαλής Σου..
στα επαναστατικά Σου οράματα..δε μπήγω τα καρφιά
με μιας το ακάνθινο στεφάνι σου ξεχνώ..
φέρνω στη μνήμη Σου στεφάνι λουλουδένιο..
στεφάνια πλέκουν βιόλες για εκειούς
που σταυρωθήκαν για τα πάθη τα μεγάλα..
και μυρωδάτες πασχαλιές π' ανθίσαν πρώιμα για Σε..
όμοιες  τριγύρω Σου να τις σκορπούν..
όμοιες  και ανεξίτηλες ωσάν τα λόγια τα σοφά..
όμοιες με τις μοσχοβολιές της όμορφης ψυχής Σου..


'' στο πένθος Σου με βιόλες θα σταθώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..........................................................................................................

Γλυκύ μου Έαρ....πάντα θα σε τραγουδώ............
με μελωδίες κατανυκτικές..μέσα από το Θείο δράμα..
γεννιέται η ελπίδα πάλι απ' τη Θυσία και τη Σταύρωση..
τ' ανθρώπου την Ανάσταση εντός μας καρτερώντας ...
 με μια εξαίσια μουσική !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
η φίλη σας Σοφία..............

............................................................................................................

'' φθαρτής σαρκός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στήνομαι αντίκρυ στην ηθελημένη μας προσποίηση

αποφυγής..της βεβαιότητας της μόνης..της θνητότητας..

στο κάδρο της ζωής το περιορισμένο μας

στολίδια βάζω στην κορνίζα τη χρυσόδετη..

στιγμές κολλώ με ένταση..με χρώματα και φως..

γίνομαι σκηνοθέτης σαν λιγοψυχώ 

δίνω το σκήπτρο της δικής μου της ζωής..

τα χέρια εμπιστεύομαι της ίδιας της ζωής

και προσδοκώ το απρόβλεπτον..

μέσα απ' τις ανόμοιες των χρόνων διαδρομές μου..

Εκεί στα φίλτρα μου του νου

φιλτράροντας..αποστάζοντας τις θύμησες

παίρνουνε δύναμη..μορφή οι λέξεις μου

και γίνονται ταξιδευτές διαδρομών

σε άγραφες σελίδες ως τα τώρα..

Μια αγωνία με κατέχει απ' τα μικράτα μου

και τούτη η αγωνία μου..''καύσιμο'' καίγεται ακριβό

της κίνησης της μηχανής που οργώνει τη ζωή

και την πηγαίνει σπέρνοντας..

συγκομιδώντας το..το καρποφόρο μου χωράφι..

Γινάτι μου τρανό η συγκομιδή..

γινάτι μου τρανό και η απόλαυση 

της γεύσης των καρπών της..
Συγκρούσεις..μάχες άνισες..
της εσωτερικής μας θλίψης δια το φθαρτόν
διεκδικώντας και αντιμαχόμενη
διεκδικώντας τρόπαια..
τρόπαια του ''φωτός''..
Είν' δυστυχία όσο να πεις..
εκείνη η παραίτηση ψυχές σαν καταλύει...
είν' δυστυχία ο συμβιβασμός..
η μυρουδιά της καμαρίλας της..
καθώς φοριέται φόρεμα φλοράλ..
στο δέρμα το φθαρτόν...............

'' φθαρτής σαρκός''- Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''στο κάρινο το ερμάρι το παλιό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Στο κάρινο το ερμάρι το παλιό..

με το τριανταφυλλένιο πόμολο..

έκρυψα ..
βύθισα το σακουλάκι με το σπόρο σου..

μικρά σποράκια τα στιχάκια σου..

άλλοτε λύπες κι άλλοτε χαρές..
φυτρώνανε  σε κήπο..

μα ο κήπος εμεγάλωσε..κι έγινε περιβόλι..
τώρα τα άνθια τους γεμίσαν τα κλαριά..
στους φράχτες της ψυχής μου αναρριχώνται..
Άνοιξη λες..στολίζουνε..
στολίζουν την ασχήμια που σκορπούν...
εκείνα τα πολιτικά..τα βραχνιασμένα αηδόνια..
φυτεύουν σπόρους χαλασμένους στις αυλές..
για να θερίσουνε τα γαϊδουράγκαθα στο θέρος..
κι εσύ..σαν γνήσιος θεριστής..
σοφά και βασανιστικά..
να ξεχωρίσεις θα κληθείς..τη βρώμη από το στάρι...
μα τυχερό κορίτσι εγώ..είμαι ακόμα ζωντανή..
συλλέγω..και τολμώ..εκείνα τα στιχάκια..
πλούσιος σπόρος καρπερός..
εκείνα της ελπιδοφόρας σου της ποίησης..
ελπιδοφόρα φυτεία προσμονής
μες στο ερμάρι της ψυχής μου.........

''στο κάρινο το ερμάρι το παλιό'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''μια επανάσταση θυμήθηκα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

αμερικανικός πίνακας του 1872 - γυναίκα Ελευθερία..

Εμένα η μάνα μου δεν είχε τίτλους και σπουδές..
δεν εκατείχε λέξεις και βαρύγδουπες εκφράσεις..
μας δίδαξε να ζούμε λεύτερα στη σκέψη μας..
μας έμαθε να αφήνουμε τα χνάρια μας 
απάνω εις τα χώματα που οι προπάποι μας βαδίσαν..
Καθόλου δεν την ένοιαζε 
αν θα μας έγραφαν τα περιοδικά..
ή και οι εφημερίδες..μονάχα μας εμάθαινε 
να γράφουμε ιστορία..
εκείνη την αληθινή.. που ροβολάει
στης Ιστορίας τα ασπρισμένα τα σκαλιά
και τον πηγαίνει και τον οδηγεί..
τον κόσμο τον μικρό πιο παραπέρα..
ήτανε πεισματάρα και επίστευε πως οι ανθρώποι
 οι απλοί..οι ταπεινοί χτίζουνε τις πατρίδες..
Κι ήρθανε τώρα κάτι αξύριστα παιδιά..
ανώριμα και άγουρα στη σκέψη..
φταίμε κι εμείς σαν εξουσία παραχωρήσαμε
στα αδούλευτα..στα ανώριμα ''τσουτσέκια''..
και μας εσφίξαν τα λουριά..
στο παντελόνι και στο νου μας...
και πως να το μπορέσουμε να ζήσουμε 
με τα σφιγμένα τα λουριά..μες στη σκλαβιά..
πως να αντέξει το ανθρώπινο ..ελεύθερο μυαλό..
τα σίδερα που ορθώσανε μπροστά μας?
Όχι δε δικαιούμαστε..δεν επιτρέπεται ποτές..
ποτές μας να σωπάσουμε..
κι ας λέν πως είμαστε σκληροί κριτές..
κι ας λεν πως δεν κατανοούν τα λόγια τα δικά μας..
οι βολεμένοι που πουλήσανε για λίγα μόνο τάλαντα
 της ψυχής τους την ελευθεριά..στο Μεφιστοφελή..
οι φανφαρονιστές του καναπέ..
είναι υποχρέωση..και χρέος μας μεγάλο είναι αυτό..
μια παρακαταθήκη στα παιδιά..
κειμήλιο η ελευθερία της σκέψης για τους νέους...
τι νόημα θα είχε η ονομασιά..
''πατρίδας'' τάχατες ελεύθερης
αν να την περπατείς 
με το κεφάλι σου ψηλά αδυνατείς..
αν εγεμίσανε οι δρόμοι πεινασμένους..
για ποιά επανάσταση που πέτυχε εσύ..
να βαυκαλίζεσαι με το λερό κοστούμι σου..
βαρύγδουπες να βγαίνουνε απ' το ανίδεο το στόμα σου..
λέξεις που έθαψαν την περηφάνεια των ανθρώπων?
Θυμήθηκα ..και συλλογιέμαι και αναπολώ..
κι αν μια επανάσταση διδάχθηκα του 1821
την Οθωμανική Αυτοκρατία που εξέδιωξε..
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες
σήμερα αιώνες πάλι και μετά..σε μια πατρίδα επιμένω
εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά..
αληθινά μέσα στα σπλάχνα..
γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές..γι αυτήν και η περηφάνεια..
για εκείνη που μου δίδαξε..σαν βράχος να αντιστέκομαι..
σαν κύμα να διεκδικώ..σαν βράχος να υπομένω....

 ''μια επανάσταση θυμήθηκα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη - ( εκπαιδευτικός).
............................................................................................................

............................................................................................................