'' φθαρτής σαρκός'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Στήνομαι αντίκρυ στην ηθελημένη μας προσποίηση

αποφυγής..της βεβαιότητας της μόνης..της θνητότητας..

στο κάδρο της ζωής το περιορισμένο μας

στολίδια βάζω στην κορνίζα τη χρυσόδετη..

στιγμές κολλώ με ένταση..με χρώματα και φως..

γίνομαι σκηνοθέτης σαν λιγοψυχώ 

δίνω το σκήπτρο της δικής μου της ζωής..

τα χέρια εμπιστεύομαι της ίδιας της ζωής

και προσδοκώ το απρόβλεπτον..

μέσα απ' τις ανόμοιες των χρόνων διαδρομές μου..

Εκεί στα φίλτρα μου του νου

φιλτράροντας..αποστάζοντας τις θύμησες

παίρνουνε δύναμη..μορφή οι λέξεις μου

και γίνονται ταξιδευτές διαδρομών

σε άγραφες σελίδες ως τα τώρα..

Μια αγωνία με κατέχει απ' τα μικράτα μου

και τούτη η αγωνία μου..''καύσιμο'' καίγεται ακριβό

της κίνησης της μηχανής που οργώνει τη ζωή

και την πηγαίνει σπέρνοντας..

συγκομιδώντας το..το καρποφόρο μου χωράφι..

Γινάτι μου τρανό η συγκομιδή..

γινάτι μου τρανό και η απόλαυση 

της γεύσης των καρπών της..
Συγκρούσεις..μάχες άνισες..
της εσωτερικής μας θλίψης δια το φθαρτόν
διεκδικώντας και αντιμαχόμενη
διεκδικώντας τρόπαια..
τρόπαια του ''φωτός''..
Είν' δυστυχία όσο να πεις..
εκείνη η παραίτηση ψυχές σαν καταλύει...
είν' δυστυχία ο συμβιβασμός..
η μυρουδιά της καμαρίλας της..
καθώς φοριέται φόρεμα φλοράλ..
στο δέρμα το φθαρτόν...............

'' φθαρτής σαρκός''- Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................