*Ευλογημένη εσύ...*

*Ευλογημένη εσύ...*
σου εχαρίσθη απλόχερα η γέννα της σποράς..
ευλογημένη γιατί άγγιξες..
στιγμές..πόσες στιγμές..το γήινο στο Θείο..
ευλογημένη που περπάτησες ξυπόλητη τη γης..
ευλογημένη που δε στήριξες το πέλμα της ζωής..
σε μιας παπουτσοθήκης ψόφια δέρματα ακριβά..
ευλογημένη που δεν στήριξες..
ολάκερη την κοσμοθεωρία σου
σ' ένα ζευγάρι μάρκας γόβες μοναχά..

*Ευλογημένη εσύ..*
γιατί η ματιά σου άγγιξε..μιας λιβελούλας πέταγμα
ευλογημένη που ο έρωτας για σε ιερός..
 που ο αγοραίος έρωτας δεν σ' έρριξε στα βέλη..
το θάμπος της χλιδής του σε ξεπέρασε..
ο καθρέφτης ακριβός δεν παραμόρφωσε..
το είδωλο της ομορφιάς του αληθινού σου κόσμου..
ω!!! μάταιος κόσμος κάλπικος και ψεύτης !!!
στημένος σε κανίβαλλων σεργιάνι..


*Ευλογημένη..που δεν πιάνεσαι *
στων <<μασκαράδων>> το χορό..
ευλογημένη που στης γνώσης..
της επίγνωσης..της ενσυναίσθησης 
στο μονοπάτι σου το δύσβατο..
ζωή ρουφάς αληθινή..ξερνώντας το επίπλαστον..
ευλογημένη που τις νύχτες ψάχνεις σαν το ξωτικό..
χορό τρελλό..που σε ανεβάζει στα ψηλά..
συνάντηση αγγέλων και ψυχών..
απά στης ταπεινότητας..
 ουράνιας τη σκάλα !!!

*Ευλογημένη εσύ...*  - σε ποίηση της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

'' ατενίζοντας ''............

Οι πλέον αποτρόπαιοι οι κρότοι σου..
απρόσμενα..αναπάντεχα..βοούσαν 
στην έμπαση του δειλινού..
στης σιγαλιάς σου την ηχώ..ξαφνιάσματα
λες και δεν κάτεχες η ασπούδαστη..
πως τα αστέρια σου εγεννιόντουσαν εκεί..
τι θάμμα μπρος στα μάτια σου..κι εσύ
βουλιάζοντας ..σκεπάζοντας με κύματα..
μες στο βυθό σου κρύβοντας  ναυάγια..
ολόρθη..απέναντι εσύ..εγώ..η θάλασσα
ως τη γραμμή του ορίζοντα..
στις σκέψεις θα σαλπάρεις..
νίκες ζητάς..να το ξορκίσεις το κακό..
Και μη θαρρείς πως θάρθει κάποιος
καμπανάκι να χτυπήσει..να ακουστεί
και μη θαρρείς πως θα βουλιάξεις μονομιάς..
στης λίμνης  της ψυχής σου το λαβύρινθο..
θα 'ρχεται αργά αργά..
ύπουλα και αθόρυβα..
η πτώση σου και η συντριβή..
και καταγής θα κατρακυλιστείς ..
στο ύστερο σκαλί...
δεν είναι οι φθορές σου και τα γρατσουνίσματα 
μαχαίρια ξένα κοφτερά..
είναι οι φθορές οι εσωτερικές..
ραγίσματα ..ρωγμές..στου είναι σου τη ζήση..
μόνος εσύ..θύτης και θύμα ενίοτε..
του νου σου οι μαχαιριές..
δουλειά διαβόλου που εντρύφησε στα άδυτα
στους λαβυρίνθους του μυαλού σου?
ιστός που πλέχτηκε αργά αργά..
παγίδα έμοιαζε ευχάριστη..
στο κατρακύλισμα της κατηφόρας..?
κάθαρση ..αυτοϊαση ''ληστών'' ψυχής αναζητάς..
η έμπαση της θάλασσας..σύμμαχος αναδύσεως.. 

 '' ατενίζοντας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

''το φευγιό ''......δικαίωμα στη μνήμη 1922

 Πίνακας : Willem Haenraets

<< Έφυγα από την Κερασούντα μου ένα πρωί 
και με τον πάππο σου επήραμε δρόμο για το λιμάνι...
και από εκεί..με την καρδιά μας ραγισμένη
και το βλέμμα πίσω να ξεμένει να κοιτά..
αρχινίσαμε ταξίδι μακρινό πολύ..
χωρίς πυξίδα..δίχως χάρτη..
για μια πατρίδα που δεν γνώριζα..
μονάχα μου την είχα ακουστά
κι ούτε ποτές μου ως τότες  την ματάδα.
Εγώ κορούλα μου από μικρή ταξίδια ονειρευόμουνα..
μα όχι τα ταξίδια του διωγμού,από τον τόπο που γεννήθηκα..
από τη γη της ρίζας μου..απ' την αγαπημένη μου..
την ανθισμένη στην ψυχή μου  Κερασούντα.
Αγκαλιά με τον μικρούλη μου, το Χρήστο μου 
πέντε μηνών μωράκι και τον πατέρα σου
 παιδάκι αμούστακο..με το μικρό το κοντοβράκι..
τον Ηλία μου, εβρέθηκα ένα πρωί..
στης Τραπεζούντας το λιμάνι..
ταξίδι για το άγνωστο να ξεκινήσω μου έμελλε..
ταξίδι που δε διάλεξα μονάχη μου
και με το σύντροφό μου, ταξίδι που μου επέβαλλαν 
αγρίως και εκβιαστικά οι θύτες μου και θύματα οι ίδιοι.. 
μιας διχόνοιας που υπόσχονταν τα κέρδη και τα εδάφη..
οι μέχρι πρότινος καλοί γειτόνοι μου οι Τούρκοι..
πάντα διαβαλλόμενοι..από τις πονηρές..
εκείνες τις μεγάλες που τις λέγανε..
τις σαρκοφάγες τις δυνάμεις..

Μα πάντα μες στη μνήμη μου κορίτσι μου μικρό,
εκεί θα μένει η στιγμή,σ'εκείνο το λιμάνι.. 
της Τραπεζούντας μας της όμορφης,
εκεί θα μένει χαραγμένη η στιγμή.. 
που το μωρό μου θάφτηκε απρόσμενα ..
ολοζώντανο  στης θάλασσας τα κρύα τα νερά..
καθώς από τον πανικό,την αγωνία και το σπρώξιμο 
και των συγχωριανών μου..επάνω στο βαπόρι να βρεθούν
και όπου φύγει - φύγει  να γλιτώσουνε
και απ' τη χατζάρα του εχθρού..να σώσουν το κεφάλι .. 
του βρώμικου χεριού του ''εχθρού''..αδίσταχτο..
παρέσυραν και άδειασαν την αγκαλιά μου απ' το μωρό...
Κι έγινε η θάλασσα του λιμανιού της Τραπεζούντας μας.. 
ο τάφος ο παντοτινός του άμοιρου μωρού μου...

Έτσι θυμάμαι εγώ ψυχή μου τον ξεριζωμό 
από τη μακρινή πατρίδα μου την Κερασούντα το 1922..
σαν ανεβήκαμε επάνω στο παπόρο το παλιό..
και  στην Ελλάδα μ' έφερε 
τη μακρινή..την άγνωστη πατρίδα μου ως τότε..
Τι να σου λέω τώρα εγώ πουλάκι μου..γιαβρί μου..
γιατί η καρδιά μου ολημερίς
τραγούδια ζωγραφίζει..μοιρολόγια..
κι εσύ ρωτάς..και απορείς που δεν τα σταματώ 
και με μολύβι σου μηνώ καταγραφή..
μη και τα λησμονήσεις..

Σαν μεγαλώσεις και γενείς κορίτσι Ροδαλένια μου μικρή..
ποτέ να μην ξεχάσεις...όχι για να μισείς..
μα να θυμάσαι πως οι άνθρωποι 
σ' ανήμερα μεταμορφώνουνται ''θεριά''
μπροστά στην αρπαγή..και στο δικό τους το συμφέρον...

Έτσι ξεριζωθήκαμε εμείς !!!
 ατενίζοντας στο βάθος τους θανάτους μας τους άδικους..
 γενοκτονίας στις πορείες του θανάτου τις ''λευκές''..
των αδελφών μου των μικρών στα Τάγματα Εργασίας..
και εκείνον τον πνιγμό ενός μωρού..
που έμελλε να γίνει  άθελα..αγνοώντας με το θάνατο
ο ''σωτήρας'' στο παπόρο των παιδιών μου..
Λεχώνα εγώ..και βύζαξαν το γάλα μου..
στη θέση του..του Χρήστου μου..αντίς νερό τα στήθια μου..
που εστάζανε το λιγοστό μου γάλα...
Έτσι ξεριζωθήκαμε εμείς..με τις καρδιές κομμάτια ραγισμένες..
με τσαλαπατημένη την ανθρώπινη αξιοπρέπεια..

Τι ωφελεί τη σήμερον
 που τις φωτογραφίες μας της εξαθλίωσης διακινούν..
σε εορτάς και πανηγύρεις..
δεν είναι που το θυμικό..με τα ''μυξιάρικα''..
ούτε η θεωρία και η θεώρηση εκείνη
των ψυχοπονιάρηδων..των αγνοούντων πλήρως
έννοιες ξεριζωμού..
εμπόρευση του πόνου οι μικροπωλητές..
τον κόσμο που θα αλλάξει..
γιατί οι καρδιές οι τσακισμένες δεν χωρούν
στο κάδρο μιας φωτογραφίας της στιγμής..
η στάση..το γονάτισμα ευλαβικά..
..η σκέψη η αληθινή..του νου η καθοδήγηση..
 η επίγνωση..θα προχωράει τον κόσμο παραπέρα..
Έτσι μας ξεριζώσαν τις ψυχές... έλεος δεν ευρέθη..>>

 << το φευγιό  >> - Δοκίμιον Λυρικόν
   της Σοφίας Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικού
............................................................................................................

''στα κόκκινα πατίνια σου''.........

Θυμάσαι τότε που έτρεχες πρώτη να στολιστείς..
να βγούμε για σεργιάνι?..
πάντα σου άρεσε να βάζεις τα καλά ..
τα λουστρινένια παπουτσάκια σου..για να λαμποκοπάς..
Έσυρες σήμερα στα μάτια μου μπροστά..
σαν όνειρο θαρρείς..μιας αναγνώρισης..
εκείνο το ερμάρι το παλιό..
στης μέρας σου της γέννησης μια θύμηση τα κόκκινα..
τα Πασχαλιάτικα παπούτσια σου τα φτερωτά..
εκείνα με τα κόκκινα κορδόνια τα μεγάλα τους..
όμοια φτερά αετού θαρρείς κυκλώνανε..
σχίζανε τον αέρα της ζωής..
ταξίδια πάνω από πολιτείες..καταχτήσεις μαγικές..
ταξίδια γεύσης ομορφιάς..περπατησιάς
μιας λουλουδένιας σε ανθόκηπους πολύχρωμης ζωής..
πέρασες απ' τα γκρίζα σύννεφα στα ξαφνικά..
ήταν οι αγωνίες σου..οι δυσκολίες και τα τραύματα
που από νωρίς σου ετράταρε η ίδια η ζωή..
στην εμορφάδα σου εναντιώθηκε..
σκληρό το μάθημα για ανάγνωση..
σκληρό βαθύ και αδυσώπητο..
έχριζε επίγνωσης πικρής..
δεν το 'βαλες στα πόδια..ο πανικός νικήθηκε
αδύναμος σαν νικητής..ο τρόμος  ο κρυφός σου
δεν το κατόρθωσε..στα σημεία ενικήθηκε..
μικρή ''χαριτωμένη'' μου..
κόρη γλυκειά με ενσυναίσθηση..
έδεσες πάλι τα κορδόνια τα μεταξωτά..
εβγήκες στην αρένα απ' την αρχή..
δύναμη..βήματα γερά..πατήματα ανάλαφρα 
προσμένουνε την σήμερον..
που ο χρόνος σου εχαρίσθη..
Τι με κοιτάς με τα μεγάλα μάτια σου..
απορημένα κοριτσάκι ?..
κίνησε..βγες..στολίσου και περπάτησε..
με τα πατίνια σου ..τα βήματα ανάλαφρα..
θα την οργώσουν τη ζωή..σε καρτερεί..
σβήσε με τις πατημασιές..το γκρίζο από το κάδρο..
Χρόνια σοφά..χρόνια καλά..
χρόνια γεμάτα με στιγμές αληθινές..
χρόνια με τα πατίνια σου τα κόκκινα..
πάντοτε φορεμένα...

''στα κόκκινα πατίνια σου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

......................................................................................................

Τι περιμένεις..φόρεσε τα κόκκινα πατίνια σου..και
στροβιλίσου στης ζωής τις πίστες ακριβή μου !!!

Χρόνια πολλά..γλυκά Ηλιανή μου !!!
η μάνα σου .........




...........................................................................................................

''της επιβολής του άπληστου Εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Καθένας άνθρωπος ξεχωριστός μαθές..
και ένας άλλος άνθρωπος στο πλήθος..
μόνος στης καλοσύνης..στης κακίας το σκαλί
μόνος..αυτοπροστατευόμενος..συχνά εκτεθειμένος
γυμνός στον ακριβό καθρέφτη της ψυχής..
ερευνητής του εαυτού..θαλασσοπόρος της ζωής..
ολιγαρκής..και άπληστος στης πιάτσας το παζάρι..
ζυγίζουνε τα τάλαντα στην ίδια ζυγαριά..
οϊμέ και τρισαλί μας..
κανείς ποτέ δε μπόρεσε..δεν άλλαξε τους νόμους..
σαν δεν θα πάρει απ' το πρωί..ο άπληστος..
και στη δική σου τη φαρέτρα αδυνατεί..
δεν θα εναποθέσει..καθώς αρπακτικόν..
νύχια κρυμμένα γερακιού..στο πουπουλένιο σώμα..
χαριεντισμοί..για μια επιβεβαίωση της ύπαρξης..
υποκρισίες του Ιούδα που δεν πέθανε..
φιλιά προδοτικά..και χαριεντίσματα σαχλά
μέχρις που να κερδίσει..το κέρδος το ανούσιον..
φλουριά και λίρες κάλπικες εις τον καιρό 
βρίθουν μες στο πουγγί του..
ξεγελασμένος..δέσμιος..στο αχόρταγο Εγώ του..
χτίζει λιμάνια..κάστρα..πολιτείες και χωριά
 πύργους μαλαματένιους.. χρυσοποίκιλτους ναούς
στην αγορά της επιβίωσης..πολλά τα τάλαντα 
εκείνα της ψυχής τα αποθέματα..
που σε κατάθεση ανάλογη..
προβαίνει ο καθείς για να πορέψει..
για εκείνο του το βόλεμα το επιφανειακόν..
ίντριγκες..και τεχνάσματα..μιας εξουσίας
της επιβολής..του άπληστου Εγώ...
καθώς αυτογνωσία ..σεμνότης πέταξαν μακριά..
δυστυχισμένος..μόνος και γυμνός...
στης ουτοπίας του το δάσος..
βουβό..υπόκωφο το κλάμμα του το γοερό
ο μανιώδης προσπαθών..επιβολέας ο άπληστος..
του υπερτιμημένου Εγώ του...

'' της επιβολής του άπληστου Εγώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''μην κλαις μαμά''...

Μην κλαις μαμά..
τρεις λέξεις γίνηκαν με μιας κουπιά.. 
ταξιδευτές στη βάρκα τη μικρή μου..
ταξιδευτές που εξορκίσαν το κακό..
η δύναμη ενίκησε το απρόβλεπτον..
πάλεψε με το ''γίγαντα'' 
που επλησίασε απειλητικός..
το σκότος της νυχτιάς εκυοφόρησε ολονυκτίς..
εγέννησε το φέγγος της ημέρας..
Αλλιώτικα ξημέρωσε η μέρα απ' την αρχή..
είχε το φως μιας Κυριακής λαμπρής..διάφανης
γέμισε η κάμαρα απ' τον ήλιο της φωνής σου...
κοίτα πόσο ψηλά εστάθηκε ο ήλιος πάλι σήμερα..
πως την αγκάλιασε και πάλι τη ζωή σου?...
Μην κλαις μαμά τα πρώτα λόγια σου..
κόρη ευάλωτη..γλυκειά και θαρραλέα..
μην κλαις μαμά..είμαι δω..
κώδικας επικοινωνίας..σαν μια ''ομερτά''
αγάπης περιρρέουσας..ανιδιοτελούς..
ενδοεπικοινωνίας με κεραία δυνατή..
στερεωμένη με των χρόνων της παιδείας σου ..
και ναι..η γιορτή μιας μάνας είναι αυτή..
μεγάλη..ατελεύτητη..όταν το χαμογέλιο ανθεί..
στα χείλη των παιδιών της...
πάντα ελάτρευα το φως..μισούσα το σκοτάδι..
τώρα συμμάχησα με της νυχτιάς το θάμπος της..
κατάλαβα..αφουγκράστηκα..πως είν' αυτή..
εκείνη επεξεργάζεται ολονυχτίς..
η σκοτεινή η νύχτα ο γεννήτορας..
των φωτεινών ακτίνων μας της προσμονής..
που κατακλύζουνε..λαμπίζουν την ημέρα..

'' μην κλαις μαμά'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''φύλακας άγγελος'' - Σοφίας θεοδοσιάδη

Κι αν τους αγγέλους για να μιμηθώ..
αδύνατον φαντάζει μες στα χρόνια..καθώς
έρμαιο των ανθρώπινων παθών..ο άνθρωπος..
δίπλα σου σήμερα σαν άγγελος..
εις το στερέωμα για σένα νε θ' ανέβω..θα σταθώ
παρμένα τα φτερά μου απ' της αγάπης μου..
της μητρικής αγάπης ανεξέλεγκτης..
του αγγέλου τα φτερά θα δανειστώ
στο προσκεφάλι σου τα χέρια μου θ' απλώσω..
αόρατος σαν άγγελος σωστός..
αεικίνητος..γεμάτος φορτωμένος με αρώματα
να τυλιχτούνε στο λαιμό τον ακριβό..
για την υγειά σου να σταλάξω..να σκορπίσω..
μην το ξεχνάς μικρή μου εσύ..
ήρθε για με αλίμονο
η ώρα η δεινή..να αντιστρέψω τη..
τη ρήση του Ελύτη τη σοφή..
στα χείλη μου που ακούμπαγες..
κάθε που εγονάτιζα..να σου την ψιθυρίσω: 
<< πάντα εσύ το αστεράκι και
πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο>>
μαζί θα πορευτούμε στη χαρά..
κοινός ο κώδικας..μοναδικός για μας..
συμπορευτές στης ευτυχίας στο στρατί..
συνοδοιπόροι στον αγώνα..
<< Καλή επιτυχία λατρεμένη μου>>..
στο δύσκολο που σε συνάντησε..
για να σε δοκιμάσει..
ο φύλακάς σου ο άγγελος..η μάνα σου..
Τι τάχατες μας νοιάζει τι θα πουν..
οι στρουθοκαμηλίζοντες..που παίρνουν
σβάρνα απ' το ξημέρωμα τις γειτονιές..
να διαλαλήσουνε με το ντελάλη  της ψευτιάς..
πως όλα βαίνουνε καλώς στην ''Αποικία''..
που κρύβουνε σφιχτά τα συναισθήματά τους..
Εμάς η μάνα μας μας έμαθε..
όταν πονάμε και ραγίζουμε να κλαίμε..
κι όταν χαιρόμαστε αληθινά..
ο λόγος σαν υπάρχει της χαράς..
κι όχι στα χάχανα τα ανούσια μαθές..
σαν ελιξήριο το γέλιο να σκορπάμε..
Έσω ο καιρός της προσμονής για τη χαρά..
κόρη ακριβή..μικρή μου χαϊδεμένη..

''ο φύλακας άγγελος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................