''το φευγιό ''......δικαίωμα στη μνήμη 1922

 Πίνακας : Willem Haenraets

<< Έφυγα από την Κερασούντα μου ένα πρωί 
και με τον πάππο σου επήραμε δρόμο για το λιμάνι...
και από εκεί..με την καρδιά μας ραγισμένη
και το βλέμμα πίσω να ξεμένει να κοιτά..
αρχινίσαμε ταξίδι μακρινό πολύ..
χωρίς πυξίδα..δίχως χάρτη..
για μια πατρίδα που δεν γνώριζα..
μονάχα μου την είχα ακουστά
κι ούτε ποτές μου ως τότες  την ματάδα.
Εγώ κορούλα μου από μικρή ταξίδια ονειρευόμουνα..
μα όχι τα ταξίδια του διωγμού,από τον τόπο που γεννήθηκα..
από τη γη της ρίζας μου..απ' την αγαπημένη μου..
την ανθισμένη στην ψυχή μου  Κερασούντα.
Αγκαλιά με τον μικρούλη μου, το Χρήστο μου 
πέντε μηνών μωράκι και τον πατέρα σου
 παιδάκι αμούστακο..με το μικρό το κοντοβράκι..
τον Ηλία μου, εβρέθηκα ένα πρωί..
στης Τραπεζούντας το λιμάνι..
ταξίδι για το άγνωστο να ξεκινήσω μου έμελλε..
ταξίδι που δε διάλεξα μονάχη μου
και με το σύντροφό μου, ταξίδι που μου επέβαλλαν 
αγρίως και εκβιαστικά οι θύτες μου και θύματα οι ίδιοι.. 
μιας διχόνοιας που υπόσχονταν τα κέρδη και τα εδάφη..
οι μέχρι πρότινος καλοί γειτόνοι μου οι Τούρκοι..
πάντα διαβαλλόμενοι..από τις πονηρές..
εκείνες τις μεγάλες που τις λέγανε..
τις σαρκοφάγες τις δυνάμεις..

Μα πάντα μες στη μνήμη μου κορίτσι μου μικρό,
εκεί θα μένει η στιγμή,σ'εκείνο το λιμάνι.. 
της Τραπεζούντας μας της όμορφης,
εκεί θα μένει χαραγμένη η στιγμή.. 
που το μωρό μου θάφτηκε απρόσμενα ..
ολοζώντανο  στης θάλασσας τα κρύα τα νερά..
καθώς από τον πανικό,την αγωνία και το σπρώξιμο 
και των συγχωριανών μου..επάνω στο βαπόρι να βρεθούν
και όπου φύγει - φύγει  να γλιτώσουνε
και απ' τη χατζάρα του εχθρού..να σώσουν το κεφάλι .. 
του βρώμικου χεριού του ''εχθρού''..αδίσταχτο..
παρέσυραν και άδειασαν την αγκαλιά μου απ' το μωρό...
Κι έγινε η θάλασσα του λιμανιού της Τραπεζούντας μας.. 
ο τάφος ο παντοτινός του άμοιρου μωρού μου...

Έτσι θυμάμαι εγώ ψυχή μου τον ξεριζωμό 
από τη μακρινή πατρίδα μου την Κερασούντα το 1922..
σαν ανεβήκαμε επάνω στο παπόρο το παλιό..
και  στην Ελλάδα μ' έφερε 
τη μακρινή..την άγνωστη πατρίδα μου ως τότε..
Τι να σου λέω τώρα εγώ πουλάκι μου..γιαβρί μου..
γιατί η καρδιά μου ολημερίς
τραγούδια ζωγραφίζει..μοιρολόγια..
κι εσύ ρωτάς..και απορείς που δεν τα σταματώ 
και με μολύβι σου μηνώ καταγραφή..
μη και τα λησμονήσεις..

Σαν μεγαλώσεις και γενείς κορίτσι Ροδαλένια μου μικρή..
ποτέ να μην ξεχάσεις...όχι για να μισείς..
μα να θυμάσαι πως οι άνθρωποι 
σ' ανήμερα μεταμορφώνουνται ''θεριά''
μπροστά στην αρπαγή..και στο δικό τους το συμφέρον...

Έτσι ξεριζωθήκαμε εμείς !!!
 ατενίζοντας στο βάθος τους θανάτους μας τους άδικους..
 γενοκτονίας στις πορείες του θανάτου τις ''λευκές''..
των αδελφών μου των μικρών στα Τάγματα Εργασίας..
και εκείνον τον πνιγμό ενός μωρού..
που έμελλε να γίνει  άθελα..αγνοώντας με το θάνατο
ο ''σωτήρας'' στο παπόρο των παιδιών μου..
Λεχώνα εγώ..και βύζαξαν το γάλα μου..
στη θέση του..του Χρήστου μου..αντίς νερό τα στήθια μου..
που εστάζανε το λιγοστό μου γάλα...
Έτσι ξεριζωθήκαμε εμείς..με τις καρδιές κομμάτια ραγισμένες..
με τσαλαπατημένη την ανθρώπινη αξιοπρέπεια..

Τι ωφελεί τη σήμερον
 που τις φωτογραφίες μας της εξαθλίωσης διακινούν..
σε εορτάς και πανηγύρεις..
δεν είναι που το θυμικό..με τα ''μυξιάρικα''..
ούτε η θεωρία και η θεώρηση εκείνη
των ψυχοπονιάρηδων..των αγνοούντων πλήρως
έννοιες ξεριζωμού..
εμπόρευση του πόνου οι μικροπωλητές..
τον κόσμο που θα αλλάξει..
γιατί οι καρδιές οι τσακισμένες δεν χωρούν
στο κάδρο μιας φωτογραφίας της στιγμής..
η στάση..το γονάτισμα ευλαβικά..
..η σκέψη η αληθινή..του νου η καθοδήγηση..
 η επίγνωση..θα προχωράει τον κόσμο παραπέρα..
Έτσι μας ξεριζώσαν τις ψυχές... έλεος δεν ευρέθη..>>

 << το φευγιό  >> - Δοκίμιον Λυρικόν
   της Σοφίας Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικού
............................................................................................................