''γλυκειές επιστροφές''.........

φωτο: Iliana Theodosiadi

Αν η αγάπη είν' ομορφιά..
εγκλωβισμένη στα φτερά..
Καλοκαιριού μιας άσπρης πεταλούδας..
έρχεσαι απρόσμενα τα πρωινά
τρελλό χορό αρχινάς πανηγυριού
στο γνώριμο λουλούδι μας 
που φύτεψαν τα χέρια τα δικά σου..
μιας πεταλούδας πέταγμα.. ολόλευκης..
εξαγνισμένης της ψυχής..
στο χαμογέλιο ανθεί..
δρόμο μακρύ..φτερούγισμα άυλης μορφής..
φέρνεις τα χαιρετίσματα από το κοιμητήριο..
φως απ' τα καντηλέρια τρεμοσβήνον..
λένε πως επισκέπτονται οι ψυχές..
εκειούς π' αγάπησαν πολύ..
που αγαπήθηκαν με πάθος..
μπερδεύομαι συχνά στο πέταγμα..
είναι αρκετοί οι αποδημήσαντες..
ποιά τάχα να 'σαι εσύ?
τίνος ψυχή εφόρεσες μορφή?
λευκή μου πεταλούδα?
κοιτώ σε και χαμογελώ..
αναγνωρίζω σε στο πέταγμα..
σινιάλο για ξεκίνημα..
και αλλαγή πορείας..
αθόρυβος μονόλογος τα λόγια μου..
ακουμπούνε τα φτερά σου..
Δεν είναι ο θάνατος που μ' έσκιαζε..
ήτανε πάντα ο αποχωρισμός..
το ύστερο αντίο
δεν ήτανε ο λώρος μας της γέννας μας
που βίαια εκόπη..
είναι ο λώρος της ζωής..
κοινής πορείας μιας αόρατης κλωστής..
σε κειούς που αγαπήθηκαν βαθιά..
πέρα από ενώσεις αίματος 
σε κειούς που εμιλήσαν με τα μάτια..
γλυκειές επιστροφές πα στα φτερά..
έρχεσαι αγάπη μου..υπάρχεις..
ο ήλιος έρχεται με σε..
ζεσταίνουν οι αχτίνες σου..
σε εμένανε ..δηλώνω αρνητής
εκείνου του πνευματικού σου..
του θανάτου....
κρατώ στα χέρια  και στο νου..
 ευλαβικά..ανέγγιχτη..
την πεταλούδα σου ψυχή..

'' γλυκειές επιστροφές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................
..................................................................................................................................................................

''μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα''..( αποσπάσματα)

εικόνα : από το Διαδίκτυο.

Όμως τα βράδια ένας γρύλος τραγουδάει ανάμεσα στα σκονι-
σμένα βιβλία, και μια πυγολαμπίδα ανάβει το φανάρι
της πάνου από τα χαρτιά μου, να γράφω αγρούς με γαλανά
λουλούδια και καλαμιές όπου περνούν κοπάδια τρυγονιών.{…..}

Πόσον καιρό αποδημήσαμε στο δρόμο των χελιδονιών;
Ήλιος πολύς δεν ήταν πουθενά για να ζεστάνουμε τα χέρια μας.
Μέσα μας ένα σπουργίτι κρύωνε.
Πεθυμήσαμε τα αγαθά μάτια των μοσχαριών για να κοιτάξουμε
τη γη, τον ουρανό, και την καρδιά μας.
Πού αφήσαμε το σιωπηλό χαμόγελο που δεν ξέρει να χαίρεται;
Σε ποια γωνιά της αυγής έχουμε πετάξει την άσπρη κυριακάτικη
ποδιά μας και το πρώτο σχολικό τετράδιο με τ’ αδέξια σχέδια
των προβάτων και των ανθρώπων; […]

Ο ήλιος ήταν πονηρός. Έχωνε τα χρυσά κέρατα, σαν τρα-
γος, ανάμεσα στις καλαμιές, και το χρυσό του μάτι
παραμόνευε τη γη.
Στη βρύση πλέναν οι κοπέλες τα πλουμιστά μεσοφόρια
γιομάτα πράσινα πουλιά και κόκκινα λουλούδια.
Ο μεσημεριανός αγέρας γαργάλαγε τις χωματένιες φτέρνες των
ξαπλωμένων χωρικών και τις μασκάλες των κοριτσιών.
Και τα κορίτσια θύμωναν και γέλαγαν….
Το γέλιο τους το παίρναν τα σοβαρά πλατάνια κ’ οι ευγενικοί
Ευκάλυπτοι, και σάλευε όλη η ρεματιά απ’ τα γέλια των
πουλιών, των νερών και των φύλλων.
Κ’ εμείς κρυβόμαστε κάτω απ’ τα πράσινα φουστάνια των
θάμνων κι αφουγκραζόμαστε το λαχάνιασμα της γης και των
λουλουδιών τα καρδιοχτύπια…”

(Γ. Ρίτσος, Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα. Κέδρος)

Ένα μαγικό ταξίδι για παιδιά..και για μεγάλα παιδιά ενίοτε.
καθώς  το διάβασμα έχει διαβαθμίσεις..
είναι κάτι σαν το ασανσέρ..που σε ανεβάζει όροφο - όροφο..
και σίγουρα όλοι μας δεν πάμε κατευθείαν στον Καμύ..
δεν είναι καθόλου υποτιμητικό..είναι γοητευτικό κάποτε να αρχίζουμε από κάπου..άλλωστε η νοσταλγία των παιδικών μας βιωμάτων..
η νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων..είναι σαν το χάδι 
της μητέρας μας στο μάγουλο..που μας ενθαρρύνει..
μας ενεργοποιεί και μας ακολουθεί μέχρι τα βαθιά μας γεράματα..
Μέσα σε τούτο το ''μαγικό'' βιβλίο του Γιάννη Ρίτσου..
που γράφτηκε το 1937 στην Πάρνηθα..
όταν με την κλονισμένη υγεία του μεταφέρθηκε στο εκεί σανατόριο..
το ταξίδι είναι ανεπανάληπτο..
Ένας ύμνος στην ομορφιά και στον αγώνα του ανθρώπου 
για την κατάχτηση των  υψηλών ιδανικών...




Καλοκαιράκι γαρ..παραλία..δροσερό καρπουζάκι..
και δροσιά στο νου και στην ψυχή μας..
Διάλεξα μικρά αποσπάσματα..με πολύ αγάπη..για όλους μας..
παιδιά..εγγόνια..μαμάδες.. μπαμπάδες..
γιαγιάδες ..παπούδες..καθώς..πάντα ένα φωτάκι..
μια ''πυγολαμπίδα ψυχής''..
στέλνει φως στις καρδιές μας....
Καλή ανάγνωση!!!

η φίλη σας 
Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός..
............................................................................................................

''μοναχικός ο αναρριχητής''...........

Στης βελουδένιας μοναξιάς σου
στης σιωπής..αίωρος..
μιας αναρρίχησης αδιάκοπης υφάντης..
κόμπο στον κόμπο στο στημόνι αργαλειού..
ύφαινες στέρεο το σχοινί..
τσακίσματα..γκρεμούς..
ο φόβος σου για το κενό της άβυσσος..
αγγίγματος στο χάος σου..
πανάκεια της φθαρτής σου της ζωής..
θροϊσματα και μουσικές..
στου πεταρίσματος..
ατέρμονο ταξίδι σου..ανάβασης..
η πεταλούδα η απέθαντη..
ελπίδα σου..αέναα εστάθη..
γραμμόφωνο παλιό..θαρρείς ο νους..
στέλνει ήχους απ' τα βάθη του..
μιας θάλασσας..
πεντάγραμμο η ζωή..σε νότες  ξεχασμένες..
σε τούτη τη μικρή γωνιά..αποτυπώματα..
και χαρακιές..αιμόστακτες σταγόνες..
γκράφιτις σε παλιό..ντουβάρι ξεχασμένο.. 
έπαψε πια τις νύχτες σου
να σου μιλά η αλήθεια..
Φρούδες ελπίδες..υποσχέσεις..καταποντισμοί..
στο ξεροβόρι απάγκιο δεν ευρέθη..
στον έρμο δρόμο..τελευταίας διαδρομής..
λυσσομανούν οι αέρηδες..σκαν στο δεντρί..
αστήριχτο..σαθρώσεις ετοιμάζουν..
Κι εσύ..εμμονικός μιας άρνησης..
δεν εκαρπώθης μιας αιώρησης..
όμοια ν' ανέβεις την κισσός..
στην κορυφή αναρριχώμενος..
της προσκολλήσεως..
αχτίνες σαν κλεφτρόνι να ανασάνεις..
Θιασώτης πάντα σου..
 της ποίησης της κλασσικής..
ένας Δροσίνης σε καθοδηγεί εσαεί..
να μη λιμπίζεσαι ποτές..
στη σκέψη στροβιλίζει σε..
το ψήλωμα το γιαλαντζί..
μηδαμινό..στα ώτα της ψυχής
 κραυγάζει..''απευκταίον''..
<< μονάχη να ανεβαίνεις..να ανεβαίνεις το >>..
μότο γλυκό..παρήγορο..ενίοτε ρηξικέλευθον..
 μονάχα ένα παράπονο πικρό..αιμορραγεί..
το χέρι  το ζεστό να κρατηθείς ..
εκόπη..εκλαδεύθη από τον Άδη..
μοναχικός ο αναρριχητής..

 ''μοναχικός ο  αναρριχητής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''δεσμοφύλακας''........

Φωτο: από το Διαδίκτυο

Παραδομένος.. 
θαλερή η δίνη της ψευδαίσθησης
οι αλυσίδες πάψανε από καιρό..
να του πληγώνουν τους ''καρπούς'' του ..
ελευθερία απούσα μες στο νου..
τον ερουφούσε όλο πιο βαθιά..
μες στο πηγάδι του το σκοτεινό..
νερό του πρόσφερε..
στάλα τη στάλα λιγοστό..
το ''μαρτύριο της σταγόνας'' ..
νόμος αναρτημένος μες στο σπιτικό..
εφαρμοσμένος κατά γράμμα..
σκληρός και ανελέητος
ο μεταμορφωμένος σε άγγελο
ο δεσμοφύλακάς του..
κι εκειός θαρρούσε πως δροσίζονταν..
στην κάψα του ''Καλοκαιριού''..
δροσοσταλίδες μοιάζανε 
στη διψασμένη την  ψυχή του..
Ήτανε νιος..και θάρρεψε..
με ένα σακίδιο μικρό..
τον κόσμο θα νικούσε...
θα έφτανε στους μύλους του
σαν αλλος Δον Κιχώτης..
τώρα σκυφτός..γονυπετής..
μπρος στα λερά κουρέλια του
του ασυλλόγιστου του δήμιου..
που ελευθερία της ψυχής..
δεν είχε μελετήσει στας γραφάς..
τη μέση σπάει..τσακίζει..προσκυνά
το δεσμοφύλακά του..
θαρρεί συχνά και ονειρεύεται..
πως είναι ο γκουρού του...
κι ο δεσμοφύλακας ντυμένος..
έμπλεος πλέον άγριων παθών
ενστίκτων χαμηλών..
χτυπάει για κομπολόγι του..
την αλυσίδα του πνιγμού του..
Θύτης και θύμα αυτοπαγιδευόμενοι..
σε μιας αγάπης αταξίδευτης..
στων χρόνων τις σιωπές..
ουσιωδώς ανύπαρκτης..
δεσμώτες των σκιών τους..
σε κρίκους αλυσίδας πλέκοντας..
της σιδερένιας φυλακής τους.. 

''δεσμοφύλακας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

''Καλοκαιράκι ας..μην αρνηθείς''.

art : Dorina Costras

Στου ονείρου το στυγνό ψαλίδισμα..
ξυπνάς..ορθώνεσαι αρνητής..
Απείρου κάλλους..εμορφιάς..
φύσης πανάρχαιας Ελληνικής..
κάθε ακρογιάλι και μια ανάμνηση..
''παιχνίδισμα ερωτικό'' 
στο ''σύμπλεγμα'' ηλιοθάλασσας..
στις διψασμένες τις αισθήσεις..
Καλοκαιράκι πάλι θα φυτέψεις το..
σε άνυδρη να μοιάζει εποχής..
μα πως αλλιώς ..ν' αντέξεις τη..
πορεία να χαράξει για μια νέα αρχή..
η διψασμένη  γης σου..
Καλοκαιράκι ας..μην αρνηθείς...
τα χαϊμαλιά σου κρέμασε..
γιορντάνι σου χρωματιστό..
οι πίκρες ας βαφτούνε..
κολύμπατες στα ασημένια τα νερά..
παρέα με γοργόνες και τραγούδατες..
ξόρκισε..βύθισε το κακό...
Καλοκαιράκι ας..μην αρνηθείς..

Καλοκαιράκι ας..μην αρνηθείς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

'' η φαντασιόπληκτη''..............

Διψούσε η δόλια..η άμοιρη..θύμα 
μιας αδηφάγας κοινωνίας καραγκιόζ- μπερντέ..
χαρτάκια..κομματάκια μάζευε από καταγής..
όπου πατούσε το ποδάρι της..σημείωση κρατούσε..
ήθελε να 'ναι και να φαίνεται..
οϊμέ την ''χτυπημένη''..
την καταξίωση τριγύρω της δεν άντεχε στα σιωπηλά..
κραύγαζε..ούρλιαζε..επόζαρε συχνά..
γωνία έψαχνε να βγει μια πόζα να 'ν της προκοπής..
κανένας φωτογράφος δεν της μήνυσε..
κανείς δεν της εσκέπασε μ' ένα ζεστό κασκόλ..
τη γύμνια της ψυχής της..
εκαίγονταν τα φιλμς καθημερνά
 στο σκοτεινό δωμάτιο της προβολής..
κοκκίνιζαν οικτρά τα μάτια της..
δεν άντεχε..την έπνιγε
εκείνο το καρφίτσωμα στο βιογραφικό..
την εφανέρωνε οικτρά..
έψαχνε για ταυτότητα να καθιερωθεί..
να δήλωνε χορεύτρια?
ή μήπως της εταίριαζε 
εκείνης της παράφωνης να γίνει πριμαντόνα..
συχνά ονειρευότανε τη σκάλα του Μιλάνου..
ααα..όχι τίποτις απ' όλα αυτά..
δε γέμιζε τη γκλάβα της την κούφια..
ήθελε τίτλο σοβαρό..
να στέκει στα γραπτά..
θυμήθηκε βολτάροντας..
στο πεζοδρόμιο της Νομικής..
λιγούρεψε..εφαντάσθη..
για σκέψου λέει
να κορδωνότανε κριτής..
 στην τήβενο του δικαστή..
κι ύστερα πάλι δεν της άρεσε..
ήθελε μόνη της τον κόσμο για να σώσει..
με ένα χαρτοφύλακα στα οικονομικά..
τάξη να βάλει και δολλάρια εσκέφθηκε..
στον άδειο..το δημόσιο κουρμπανά..
Εξύπνησε στα ξαφνικά απ' το όνειρο..
και οϊμέ ! τι συμφορά..τη βρήκε την καημένη..
πατούσε τη σφραγίδα ολημερίς κι ολονυχτίς..
κολλούσε γραμματόσημα σε μια γωνιά..
συμπλήρωνε κι αιτήσεις..
το χαρτζιλίκι να αυγαταίνει μια σταλιά..
καρβέλια να αγοράζει.
Κανείς δε 'βρέθη εις το δρόμο της
στο θολωμένο της μυαλό..
φρένο για να πατήσει..
να γράψει και στο βιογραφικό..
άνθρωπος ναι..''κανονικός''
που ορέγονταν να ζήσει ...
άτιτλη η ουσία της ζωής..

 '' η φαντασιόπληκτη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

Δημήτρης Λιαντίνης.... για την Άλωση της Πόλης.

<<Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου
που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ ( 8.000) χιλιάδες.
Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν
τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα.
Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.
Και ο αρχηγός του Κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης
στην Αγιά- Σοφιά,και τη Δευτέρα έσκυβε τσανακογλείφτης στο σαράι.
Έτσι,μιλώντας για πατριάρχη και σουλτάνο,
φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.
Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της Ιστορίας μας.
και να φέρουμε στο φως''τους όφεις και τα φίδια'' που είναι κρυμένα μέσα.
Να ειπούμε δηλαδή,ότι το πρωτο μέλημα του Πορθητή της Πόλης
ήταν να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων,τουρκόφρονα πατριάρχη.
Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσια του δούλου γένους ,
όπως μας λένε χρόνια τώρα οι δάσκαλοι και τα βιβλία.
Αλλά για να τον έχει δόλιο και χρόνιο συνεργάτη..
στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του.
Στο να μη σηκώσουνε δηλαδή,ποτέ κεφάλι οι ραγιάδες..

Δημήτρης Λιαντίνης << ΓΚΕΜΜΑ>>
..........................................................................................................