''μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα''..( αποσπάσματα)

εικόνα : από το Διαδίκτυο.

Όμως τα βράδια ένας γρύλος τραγουδάει ανάμεσα στα σκονι-
σμένα βιβλία, και μια πυγολαμπίδα ανάβει το φανάρι
της πάνου από τα χαρτιά μου, να γράφω αγρούς με γαλανά
λουλούδια και καλαμιές όπου περνούν κοπάδια τρυγονιών.{…..}

Πόσον καιρό αποδημήσαμε στο δρόμο των χελιδονιών;
Ήλιος πολύς δεν ήταν πουθενά για να ζεστάνουμε τα χέρια μας.
Μέσα μας ένα σπουργίτι κρύωνε.
Πεθυμήσαμε τα αγαθά μάτια των μοσχαριών για να κοιτάξουμε
τη γη, τον ουρανό, και την καρδιά μας.
Πού αφήσαμε το σιωπηλό χαμόγελο που δεν ξέρει να χαίρεται;
Σε ποια γωνιά της αυγής έχουμε πετάξει την άσπρη κυριακάτικη
ποδιά μας και το πρώτο σχολικό τετράδιο με τ’ αδέξια σχέδια
των προβάτων και των ανθρώπων; […]

Ο ήλιος ήταν πονηρός. Έχωνε τα χρυσά κέρατα, σαν τρα-
γος, ανάμεσα στις καλαμιές, και το χρυσό του μάτι
παραμόνευε τη γη.
Στη βρύση πλέναν οι κοπέλες τα πλουμιστά μεσοφόρια
γιομάτα πράσινα πουλιά και κόκκινα λουλούδια.
Ο μεσημεριανός αγέρας γαργάλαγε τις χωματένιες φτέρνες των
ξαπλωμένων χωρικών και τις μασκάλες των κοριτσιών.
Και τα κορίτσια θύμωναν και γέλαγαν….
Το γέλιο τους το παίρναν τα σοβαρά πλατάνια κ’ οι ευγενικοί
Ευκάλυπτοι, και σάλευε όλη η ρεματιά απ’ τα γέλια των
πουλιών, των νερών και των φύλλων.
Κ’ εμείς κρυβόμαστε κάτω απ’ τα πράσινα φουστάνια των
θάμνων κι αφουγκραζόμαστε το λαχάνιασμα της γης και των
λουλουδιών τα καρδιοχτύπια…”

(Γ. Ρίτσος, Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα. Κέδρος)

Ένα μαγικό ταξίδι για παιδιά..και για μεγάλα παιδιά ενίοτε.
καθώς  το διάβασμα έχει διαβαθμίσεις..
είναι κάτι σαν το ασανσέρ..που σε ανεβάζει όροφο - όροφο..
και σίγουρα όλοι μας δεν πάμε κατευθείαν στον Καμύ..
δεν είναι καθόλου υποτιμητικό..είναι γοητευτικό κάποτε να αρχίζουμε από κάπου..άλλωστε η νοσταλγία των παιδικών μας βιωμάτων..
η νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων..είναι σαν το χάδι 
της μητέρας μας στο μάγουλο..που μας ενθαρρύνει..
μας ενεργοποιεί και μας ακολουθεί μέχρι τα βαθιά μας γεράματα..
Μέσα σε τούτο το ''μαγικό'' βιβλίο του Γιάννη Ρίτσου..
που γράφτηκε το 1937 στην Πάρνηθα..
όταν με την κλονισμένη υγεία του μεταφέρθηκε στο εκεί σανατόριο..
το ταξίδι είναι ανεπανάληπτο..
Ένας ύμνος στην ομορφιά και στον αγώνα του ανθρώπου 
για την κατάχτηση των  υψηλών ιδανικών...




Καλοκαιράκι γαρ..παραλία..δροσερό καρπουζάκι..
και δροσιά στο νου και στην ψυχή μας..
Διάλεξα μικρά αποσπάσματα..με πολύ αγάπη..για όλους μας..
παιδιά..εγγόνια..μαμάδες.. μπαμπάδες..
γιαγιάδες ..παπούδες..καθώς..πάντα ένα φωτάκι..
μια ''πυγολαμπίδα ψυχής''..
στέλνει φως στις καρδιές μας....
Καλή ανάγνωση!!!

η φίλη σας 
Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός..
............................................................................................................