''μνήμης μου θυμιάματα''....

Artist: Dorina Costras

Αλαφροπερπατούνε λένε οι νεκροί..
στον ύπνο μας τα βράδια..
θυμίαμα της μνήμης μας ζητούν..
πως τάχα μας ζητούνε λιβανίσματα..
να περπατήσει η ψυχή στους ουρανούς..
ανάτασης ταξίδι να γευτούνε..
μα εγώ όλα τούτα αψηφώ..
στις εκκλησιές δεν τρέχω για μνημόσυνα
τα λιβανίσματα του είδους..δεν κατέχω..
τυλίγω στα σεντόνια μου την πεθυμιά..
το άρωμα δυο κόκκων λιβανιού..
κάθε που η μνήμη σιγοκαίει.
στο καντηλέρι το μικρό..
στο μέρος της ψυχής μου..
να σε μοσχοβολήσω..να ξορκίσω το κακό..
του χάροντα την απονιά..
με της απάνω της ζωής να ανταλλάξω..
Στου σκοταδιού της νύχτας ρέω στις σκιές..
δε νέκρωσες στα μέσα μου..
ήμουν μικρό κλαρί εγώ
κι εσύ ήσουν το δεντρί μου..
όσα τα χρόνια που εχάθηκες..
τόσα και σε θυμούμαι..
μην τυραννιέσαι νόνα μου σοφή
χιλιοτυραγνισμένη..
της άρνης το νερό δεν εποτίστηκα..
σαν αγιασμό μονάχα το σταλάζω..
όσο μπορώ αποθηκεύω το..κρατώ..
στης μνήμης το τσουκάλι..
σαν θα τελέψει πως να ξεδιψώ..
πως θα ποτίζω το δεντρί..
τις ρίζες του..που ξάπλωσαν στο χώμα ?
Ήταν ετούτος ο αποχωρισμός..
 αλλόκοτα λυπητερός..
βαρύς δεν έμοιαζε ενός φευγιού..
σταμάτημα λογίζονταν..
εγκλωβισμός στιγμής ψυχής..
στου χρόνου την κασέλα εσφραγίσθη..
στο βουλοκέρι με αίμα κόκκινο
τι..στα ρόδινα τα μάγουλα..
μιας κόρης στο μπουμπούκιασμα
ο θάνατος ο μισητός..ποτέ του δεν ανθεί..
οι πετρωμένες..οι μεγάλες μας..
οι διαμαντένιες οι αγάπες μας..
Λαμπρής κερί αναστάσιμο ξοδεύουνε
τις νύχτες σαν τρυπώνουνε..
μ' αλλόκοτα φεγγάρια..
Μη φοβηθείς αθέατό μου εκρεμμές
των χρόνων μου πυξίδα..
δε λάλησαν ακόμα οι πετεινοί..
μείνε ως το φέγγος της αυγής..
στάξε το μέλι στου πρωινού..
της ψευδαισθήσεως..τ' αντάμωμα
πόθησα να γευτώ.......

'' μνήμης μου θυμιάματα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Αφουγκραστείτε..
Βουτήξτε στο τσουκάλι της μνήμης............ 
η φίλη σας Σοφία........ 

.....................................................................................................................................................................

''γδαρμένα ήσαν τα όνειρα''....

Στην παιδική μου εποχή..νωρίς απ' τα μικράτα μου
στην εποχή των ανθισμένων νιάτων μου..
βαμμένα ήσαντε λευκά..το χέρι ήταν της μάνας μας..
τα εζωγράφιζε στα μάτια μας..
τα ονείρατα πετούσανε..εμοιάζαν περιστέρια..
κι ας ήτανε και λιγοστό..το γάλα που μας βύζαξε..
μισό και τ' αχνιστό της το καρβέλι.
Στην εποχή των καιροσκόπων..
μνημονίων και της αρπαγής 
έχουν κοράκου χρώμα τα φτερά 
που φύτρωσαν στους ώμους κορασίδων ..
αλλάζουνε μου λες καλή μου οι εποχές..
μα με το πίσω βλέμμα μου 
κοιτάζω..μες στου χρόνου τα βαθιά..
ω! πόσο μοιάζουνε οι εποχές...
έρχονται και ξανάρχονται..
που Σπάρτακο..λαούς αλυσοδένουν..
συνθλίβοντας τα ονείρατα..
αφετηρίας γενομένης τα μωρά
που εβυζάξανε της λύκαινας το γάλα..
λύκαινα αγριεμένη ο ''πόλεμος''..
λιοντάρια σαρκοβόρα οι ανθρώποι.. 
αλίμονο σαν γεννηθείς..σε τόπο ευλογημένο
κατάρα πέφτει απάνω του.. 
έρχονται τρυγητάδες άγαρμποι..
τη γη..μα και τα σπλάχνα της τρυγούν..
σημαία τους η ιδιοτέλεια..
την εποχή του Φαραώ..παχέων αγελάδων..
προσδοκώντας...
Τρανά τα όνειρα στη Γη..μα
τα γδαρμένα όνειρα ..ακόμα πιο μεγάλα..
πα στο τσιγκέλι του ''χασάπη''  χάσκουνε..
σα  μάτια από σφαχτά..
που εφάγανε στα ξαφνικά τη μαχαιριά..
μασώντας..μηρυκάζοντας..ταξίματα..
ξεφλουδισμένα των καιρών..
μες στα λιβάδια τα ανήλιαγα..
σύναξις κυβερνήσεων συνομωτών..
τσιμπούσι μεσαζόντων της ειρήνης..
κομμένης και ραμμένης στ' αδηφάγα τους 
τα στόματα..τα βλέμματα..και στις ( κοιλιές)
αψηφώντας των παιδιών την καλοσύνη..
Στην ευτυχία δίνουν ορισμούς του ποδαριού..
σκαρφίζονται..ονομάζονται σωτήρες..
Χαθήκανε οι σελίδες οι αξιακές..
στης προπαγάνδας τα τεφτέρια η κατάντια..
Μα το όνειρο είν' πουλί αλώβητο..
στου χρόνου τις αιώρες..
γιατρεύει τα σπασμένα του φτερά..
φωλιές τα στήθια των μικρών παιδιών..
το όνειρο επωάζουν...

''γδαρμένα ήσαν τα όνειρα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Ας δέσουμε γάζες καθαρές στις πληγές...
ποδήλατα ονείρων ας χαρίσουμε στους νιούς..
Πάμε για ορθοπεταλιές.................
η φίλη σας Σοφία...

..................................................................................................................................................................

''μαλάματα τα άνθια στην ποδιά σου''...........

Να ψάχνεις ήλιο για να ανθείς..
στη σκοτεινιά τη μελαγχολική..
στου Οκτώβρη την αντάρα..
χρυσάνθεμο στεφάνι να στολίζεσαι..
σαν κίονας Ιωνικός..στην τέχνη τους ..
κλέφτρα να γίνεσαι..να φορεθείς..
στης κεφαλής σου  ακροστολίσματα
ως έπλασαν..εντρύφησαν
αγάπησαν βαθείς συμβολισμούς..
παλιοί σοφοί τεχνίτες..εις το άνθεμον..
στην πίκρα του Χειμώνα σου
άρωμα των ανθέμων των χρυσών.. 
αντίδοτο..σταγόνες να σταλάζεις..
μη φοβηθείς και μη σκιαχτείς..
στο παραμύθι με το δράκο και την κόρη
φερμένο από τη χώρα που τιμά 
και που βαφτίζεται αυτοδίκαια..
χώρα των χρυσανθέμων..
για τη λουλουδιασμένη Ιαπωνία σου μιλώ..
στάσου..και φιλοσόφησε..
τι έψαχνε η κόρη..και τι ηύρε?
Χρυσά - άνθεμα ήταν τα μαλάματα 
που εντύθηκε η αγκαλιά
στο μέρος της ψυχής της.
ωσάν του δράκου εκπλήρωσε..
σκληρές δοκιμασίες κι ατραπούς..
να φτάσει στον καλό της..
θυσίες θέλει ο έρωτας..χοές..
να λιώνουν τα μαλάματα
να παίρνουν σχήμα της καρδιάς..
σαν θες...........
την εποχή των χρυσανθέμων ν' αναστήσεις..
και  μη θαρρείς..
δε με φοβίζουν τα Φθινόπωρα
που έρχονται και  περνάνε..
αγάπη σαν κλαδεύω τα πρωινά..
είναι όμορφο που οι ψυχές..
στις μυρωδιές  τους συναντιούνται !!!
στο συναπάντημα ανοίγουνε οι κάλυκες..
ανθούνε τα μπουμπούκια....

 ''μαλάματα τα άνθια στην ποδιά σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

  αγαπημένος ποιητής..
ευαίσθητος μαζί και λατρεμένος
Λευτέρης Παπαδόπουλος..
σε στίχους αξεπέραστους..βαθείς..
και μουσική του αγαπητού..σπουδαίου μας Σπανού..
και τι να πω για τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού..
σαν Δωρική κολώνα στέκεται..
στο πέρασμα των χρόνων..
Απολαύστε !!! 

.................................................................................................................................................................

''γιατί..είναι η ζωή μια ποίηση''......

Και αν εφθινοπώριασε..
κρυφτήκαν οι λιακάδες μας.. 
θολώσαν στου παραδομού την ώρα..
τα φεγγάρια...
αν τα πουλιά αποδημούν..
Χειμώνας κι αν κοπιάζει..
τα φύλλα της καρδιάς δε λιποτάχτησαν..
δεν  εκιτρίνισαν στων εποχών ..
χρώμα αποταμιεύουνε..
να χρωματίσουνε τις Άνοιξες
εκειές τις νιες που καρτερούνε να φανούν..
προσμένουν Καλοκαίρια..
τι..είναι η ζωή μια ποίηση..
αλλάζει πρόσωπα φορές..και μη θαρρείς..
όσο κι αν μας πικραίνει...
με τη βροχή.. 
τη  θλίψη μας..τα σύννεφα.. 
πεισματικά ξεπλένει....
τρατάρει ελπίδα ανηλεώς..
στα χρυσοκίτρινα τα χρώματα..
η φύση για χατίρι μας..απλόχερα..
ατσιγγούνευτα..πλήρως παραδομένη..
στο μεγαλείο της υποτάσσομαι..
την ετικέτα μου στο πέτο δε φορώ..
ξυπόλητη..χύμα τολμώ..
στα λασπωμένα της να περπατώ..
''ποιώ'' και πλάθω τη ζωή..
ρουφώ τις ομορφιές της..
δε μπαίνω στα καλούπια της..
στο συρφετό..
και στο κατόπι τους δεν τρέχω
δε νοιάζομαι τους τίτλους να καδράρω..
να τοιχοκολλώ..
τους έχω στα συρτάρια μου..
πολύτιμα κειμήλια..
με την υπογραφή της γνώσης της σπουδής..
που η ζωή μου υπέγραψε με ίδρωτα..
με κόπο κι ενσυναίσθηση..
σταγόνα τη σταγόνα..
δηλώνω ελέυθερος διαβάτης..περιπατητής..
ρεμβάζω ώρες τη ζωή..την ομορφιά κι ασκήμια..
στα χρώματά της χάνομαι..
στ' αρώματα μεθάω..............

 ''γιατί..είναι η ζωή μια ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' η διαλεχτή στον έρωτα''

 

 

Η διαλεχτή στον έρωτα

στις στάλες δε μουσκεύεται..
στις αστραπές και στις βροντές

δεν κλείνεται στου φόβου..
πυρακτωμένες οι σταλαγματιές..
του έρωτα που κάψανε το δέρμα της..
ανθεχτικό είν' το κορμί

σεντόνι της ψυχής της..
μον' σεργιανά στο παραθύρι της

υγραίνεται το βλέμμα.

 
Στην άκρια της θάλασσας στην έρμη παραλία..

κόρη τ' ανέμου στέκεται και βρέχεται στο κύμα.
έπιασε μπόρα ξαφνική..
δε σκιάζονταν..εβρέχονταν..ήτανε που..
είχε κουρνιάξει μέσα της ο έρωτας..
είχε φυλάξει μες στον κόρφο της
μια χαραυγή ηλιοφώτιστη..
σαν παρασόλι στην αγάπη σου..
μπόρα να μη την πιάνει.

 
 

Βαδίζει τώρα  μοναχή..
η σκέψη στις στιγμές σας πλατσουρίζει.. 
ταξιδευτές ονείρων γίνουνται οι σταλαγματιές
στο τζάμι ζωγραφίζουν τη μορφή σου..
η διαλεχτή του έρωτα..
γητεύτρα..μάγισσα κατακλυσμών..

τα νέφη τα ζεστά καλεί να μοσχοπλένουνε

τα ξέπλεκα ωραία της μαλλιά..

μ' αερικά τρελλά μαζί θα σεργιανά 

κι οι μορφές θα βάφονται πανώρια ζωγραφιά.
 

η διαλεχτή στον έρωτα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''εγύρισε ο καιρός αγάπη μου''........

''Εγύρισε'' ο καιρός αγάπη μου..
τα δέντρα γυμνωθήκαν...
ανυπεράσπιστοι καθώς..
βαθιά ελεήμονες για τις ανασεμιές..
στης προσμονής και της ελπίδας μας..
θα ξαναφορεθούν τα φύλλα στα κλαριά..
Φοβάσαι και κρυώνεις λες..
σκιάζεσαι στης ψυχής την παγωνιά σου
να ανασκουμπωθώ ..να σε νοιαστώ..
κασκόλ με βελονάκι να σου πλέξω..
να σου τυλίγει το λαιμό..
τη ζέστη των χεριών  μου να σου στέλνει..
να το φοράς κατάσαρκα..
να σου ζεσταίνει και το μέρος της καρδιάς..
τα βράδια σου τα παγωμένα και μοναχικά..
χαρταετός να γίνεται η ζεσταμένη σου καρδιά..
στων αστεριών να φτάνει.. 
να 'ρχεται να μου γνέφει..να με συναντά..
στο μαξιλάρι μου τις νύχτες που φοβάμαι..
Θαρρώ πως τα εκαταφέραμε
κι αυτό το Καλοκαίρι..
βραχήκαμε αγναντεύοντας τη θάλασσα..
στο κύμα τ' αφρισμένο των ονείρων μας..
μικρά αλιεύσαμε ..μοναδικά..
ξεχωριστά τα όστρακα..
που 'χαν κλεισμένα στης καρδιάς..
πολύτιμα ..ακριβά μαργαριτάρια..
τα λόγια σου..τα γράμματα ..
κρατώ τα σφραγισμένα..
στο φιλντισένιο μπουκαλάκι της ψυχής..
όταν πονά  κι όταν πικραίνεται..
να αγγίζω με τα βλέφαρα..
να διώχνουνε τις μπόρες του Φθινόπωρου
να λιώνουνε τα χιόνια του Χειμώνα..
γραμμόφωνο τα λόγια τα ανθισμένα σου..
μέσα στο ανεμόβροχο στα ξέσκεπα..
''είναι που λύσσαξε η ζωή'' μου λες..
ολόρθους σαν μας συναντά..
πίσω απ' το παραθύρι..............

Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 21 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Λευκό μου δέρμα ..ηδύποτο

πύρινη χαίτη..

Μάτια μου μάτια πέλαγα

από ακριβό αχάτη .. 

Εδώ  στο ακρογκέμι μου 

γιάνκεα του Ολύμπου μου..

το μωβ φυτρώνει στις ρωγμές 
που άνοιξε ο χρόνος..
να ομορφαίνει τις πληγές 
και να μην είμαι μόνος..

nikos davios    27/9/2018

στη Σοφία ...

..............................................................................................................