τα δέντρα γυμνωθήκαν...
ανυπεράσπιστοι καθώς..
βαθιά ελεήμονες για τις ανασεμιές..
στης προσμονής και της ελπίδας μας..
θα ξαναφορεθούν τα φύλλα στα κλαριά..
Φοβάσαι και κρυώνεις λες..
σκιάζεσαι στης ψυχής την παγωνιά σου
να ανασκουμπωθώ ..να σε νοιαστώ..
κασκόλ με βελονάκι να σου πλέξω..
να σου τυλίγει το λαιμό..
τη ζέστη των χεριών μου να σου στέλνει..
να το φοράς κατάσαρκα..
να σου ζεσταίνει και το μέρος της καρδιάς..
τα βράδια σου τα παγωμένα και μοναχικά..
χαρταετός να γίνεται η ζεσταμένη σου καρδιά..
στων αστεριών να φτάνει..
να 'ρχεται να μου γνέφει..να με συναντά..
στο μαξιλάρι μου τις νύχτες που φοβάμαι..
Θαρρώ πως τα εκαταφέραμε
κι αυτό το Καλοκαίρι..
βραχήκαμε αγναντεύοντας τη θάλασσα..
στο κύμα τ' αφρισμένο των ονείρων μας..
μικρά αλιεύσαμε ..μοναδικά..
ξεχωριστά τα όστρακα..
που 'χαν κλεισμένα στης καρδιάς..
πολύτιμα ..ακριβά μαργαριτάρια..
τα λόγια σου..τα γράμματα ..
κρατώ τα σφραγισμένα..
στο φιλντισένιο μπουκαλάκι της ψυχής..
όταν πονά κι όταν πικραίνεται..
να αγγίζω με τα βλέφαρα..
να διώχνουνε τις μπόρες του Φθινόπωρου
να λιώνουνε τα χιόνια του Χειμώνα..
γραμμόφωνο τα λόγια τα ανθισμένα σου..
μέσα στο ανεμόβροχο στα ξέσκεπα..
''είναι που λύσσαξε η ζωή'' μου λες..
ολόρθους σαν μας συναντά..
πίσω απ' το παραθύρι..............
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου